Ο DENNIS KELLY ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Εκτύπωση
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη   
Παρασκευή, 11 Φεβρουάριος 2011 23:24

Ο Dennis Kelly στην Ελλάδα

Ήρθε και είπε τις απόψεις του με χιούμορ, τόλμη και σκληράδα...

 

Ιρλανδικής καταγωγής, γεννημένος στο Λονδίνο, ο αξιόλογος θεατρικός συγγραφέας του οποίου τα έργα παίζονται σε διάφορες χώρες, ήρθε στην Αθήνα και μίλησε για τα δύο έργα του που παίζονται στο θέατρο του «Νέου Κόσμου», για το θέατρο και την σημασία του στους καιρούς μας, για τον ρατσισμό και για τις αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης.

kelly1

«Είχα δεχθεί επίθεση από έγχρωμους έξω από το σπίτι μου στο Λονδίνο. Το πρώτο που ένιωσα ήταν θυμός. Κι ύστερα τον ρατσισμό μέσα μου. Δυσκολεύτηκα να τον αποβάλω. Τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να γινόμαστε θύματα του φόβου».

 

Χαιρετώντας τους δημοσιογράφους στην συνέντευξη τύπου:

Γεια σας σε όλους. Δεν ξέρω τι χρειάζεται να πω, έχετε δημιουργήσει μια πάρα πολύ ωραία εικόνα για μένα, θα προτιμούσα να φύγω τώρα πριν ανοίξω το στόμα μου για να μην αλλάξει αυτή η εικόνα. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Σας ευχαριστώ που με καλέσατε και ιδιαίτερα το Βρετανικό Συμβούλιο.

 

Εκφέροντας την γνώμη του για την παράσταση των «Ορφανών»:

Δεν έχω δει ακόμα το D.N.A αλλά αν έστω και λίγο μοιάζει στην παράσταση «Ορφανά» που παρακολούθησα νομίζω ότι θα είναι καταπληκτικό. Ήταν μια παράσταση ωραία να την βλέπεις και τρομακτική να την παρακολουθείς οπότε νομίζω ότι πέτυχε τον σκοπό της.

 

Για τα «Ορφανά»:

orphans

...θα ήθελα να πω ότι ξεκίνησα να τα γράφω χωρίς να ξέρω πως θα καταλήξουν. Αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν η αρχική εικόνα όπου βλέπουμε δύο ανθρώπους να παίρνουν το δείπνο τους και κάποιον να εισβάλλει στο χώρο γεμάτος αίματα. Δεν ήξερα ποια ήταν η σχέση μεταξύ τους και έπρεπε να την ανακαλύψω. Όμως το έργο αυτό γράφτηκε σε μια περίοδο φόβου που κατέκλυζε την κοινωνία στην οποία ζω, ενός φόβου για πολλά πράγματα. Ήταν μεταξύ άλλων φόβος για τους μετανάστες που μετέδιδε γενικά το αίσθημα ότι η κοινωνία έχει παρεκτραπεί, έχει εκτροχιαστεί... Η παράσταση αυτή παίζεται σε διαφορετικές χώρες στην Ευρώπη και ουσιαστικά δημιουργεί ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους. Η Σουηδία, η Ελβετία κι η Ιταλία φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζει κι η χώρα μου. Τώρα στον 21ο αιώνα βιώνουμε τον κίνδυνο να κλείσει η Ευρώπη. Η ιδέα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μου είναι πως μας κατακλύζουν οι μετανάστες. Που δεν είναι αληθές γιατί το 92% του πληθυσμού που ζει στη Βρετανία έχει γεννηθεί εκεί. Ο φόβος που έχει δημιουργηθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή από φορείς συγκεκριμένων συμφερόντων έχει την τάση να επεκταθεί. Κι όταν αποκτήσει αυτήν την ενέργεια η οποία τρέφει τον εαυτό της, ουσιαστικά δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις συνέπειες. Γινόμαστε βορά της. Αυτό όλο αφορά και το θεατρικό έργο «Ορφανά». Είναι ένα απλό έργο, έντονο και δύσκολο να το παρουσιάσει κανείς γιατί απαιτεί πολλά από τους ηθοποιούς του.

 

Για το «D.N.A.»:

dna

...είναι κάτι τελείως διαφορετικό για μένα από τα «Ορφανά». Αφορά εκείνους τους ανθρώπους που προσπαθούν να κάνουν το σωστό αλλά τελικά κάνουν το λάθος. Και νομίζω πως όλοι έχουμε παρόμοιες εμπειρίες.

 

Για το νεανικό θέατρο και για το πώς έγινε συγγραφέας ενώ ξεκίνησε σαν ηθοποιός:

Όταν άφησα το σχολείο ασχολήθηκα πολύ με το νεανικό θέατρο. Πήγαινα λοιπόν σε ένα νεανικό σχήμα και για δύο ώρες προσπαθούσα να υποδυθώ πως ήμουν κάποιος άλλος άνθρωπος. Στο τέλος σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να γράψω ένα θεατρικό έργο και να βάλω τον εαυτό μου σ’ αυτό. Έτσι κατέληξα στο να γράφω αντί να είμαι ηθοποιός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως είμαι καλός θεατρικός συγγραφέας αλλά ότι είμαι ένας πολύ κακός ηθοποιός. Ως την ηλικία των δεκάξι δεν είχα διαβάσει ποτέ μου θεατρικά έργα. Ασχολήθηκα όμως με το θέατρο γιατί βρισκόταν εκεί για μένα. Σε μια περίοδο που δεν είχα άλλη ιδιαίτερη ενασχόληση, που δεν έβγαινα έξω, το θέατρο ήταν μια διέξοδος για μένα κι έτσι προέκυψε και το D.N.A. Όσοι γράφουμε θέατρο και θέλουμε να είναι ζωντανό και να επιζήσει θα πρέπει να βρούμε τρόπους να προσελκύσουμε τους νέους γιατί αλλιώς θα καταλήξει ένα μουσειακό είδος.

 kelly2

Για το θέατρο στους καιρούς μας:

Σε τέτοιες περιόδους που όλοι βιώνουμε περικοπές, είναι πολυτέλεια το να κοιτάμε το θέατρο και να αναρωτιόμαστε αν το χρειαζόμαστε. Νομίζω πως αποτελεί κομμάτι της κοινής μας Ευρωπαϊκής κουλτούρας. Πιστεύω ότι δεν είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς αυτό και οφείλουμε να το προστατεύσουμε γιατί είναι ένας διάλογος. Και ένας τέτοιου είδους διάλογος μας χρειάζεται.

 

Για τους ήρωες του:

Είναι αισιόδοξο το ότι τους ήρωες μου όλοι τους αντιλαμβάνονται παρά το γεγονός ότι κινούνται στα άκρα. Μπορεί να κάνουν τρομερά πράγματα αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι μέσα από τους οποίους αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Η δουλειά μου είναι να δημιουργώ ανθρώπους για τους οποίους νοιάζομαι και μετά να καταστρέφω την εικόνα τους. Το σημαντικό είναι πως τους συμπαθώ. Πολλές φορές μπορεί να με απογοητεύουν και να απογοητεύουν κι σας αλλά αυτή είναι η φύση του ανθρώπου.

 

Για την διεθνή παρουσία των έργων του:

Πολλά έργα μου παίζονται σε διαφορετικές χώρες. Είναι πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς ποια ιδιαίτερη θεατρική κουλτούρα συνδέεται με την πολιτιστική κουλτούρα που παρουσιάζεται σ’ αυτά τα έργα. Κάθε φορά που προσπάθησα να το μαντέψω έκανα λάθος γιατί η θεατρική κουλτούρα είναι ευρύτερη από τις μικρές εικασίες που είχα κάνει. Για τους λόγους που προανέφερα πιστεύω πως συμβαίνει κάτι τώρα στην Ευρώπη. Βλέπουμε πως υπάρχει μία άνοδος αυτού του είδους των ιστοριών. Προφανώς ανταποκρίνεται στην ανάλογη τάση. Αλλά πιστεύω πως εσείς γνωρίζετε καλύτερα από μένα την απάντηση. Δεν θα μπορούσα να σας πω εγώ υπό ποία έννοια οι Έλληνες σήμερα αισθάνονται ορφανά.

 

Για το ποδόσφαιρο και τους χούλιγκαν:

Πιστεύω πως οτιδήποτε ενώνει τους ανθρώπους σε κοινό χώρο όπου δεν φωνάζουν και δεν συγκρούονται είναι θετικό. Αυτό το κατορθώνει το ποδόσφαιρο γιατί χρησιμοποιεί παίχτες από διαφορετικές χώρες και φυλές, ενώνοντάς τους για ένα κοινό αποτέλεσμα. Μπορούμε να πούμε ότι το ποδόσφαιρο και προάγει αλλά και δεν προάγει καθόλου το ρατσισμό. Πολύ λίγοι άνθρωποι πάντως εκπληρώνουν το φλέγον μίσος που έχουν μέσα τους. Οι περισσότεροι, συνήθως, ακόμα κι αν έχουν διαφορετικές προελεύσεις, δεν το εκδηλώνουν.

 

Για την δραματουργία του και τα διλλήματα των χαρακτήρων της:

Το δίλλημα αναδεικνύει το είδος της προσωπικότητας. Ένα πράγμα που τείνουμε συνήθως να ξεχνάμε όταν αντιμετωπίζουμε τέτοιου είδους δράματα είναι ότι σε όλη την διάρκειά του, οι χαρακτήρες γνωρίζουν ακριβώς ποιοι είναι. Είναι ξεχωριστά πλάσματα κι έχουν έναν σχεδιασμό για οτιδήποτε κάνουν. Η αυθεντικότητά τους έγκειται στο ότι δεν κάνουν τίποτα πέρα από τον χαρακτήρα τους. Το ζήτημα που προκύπτει από την ίδια την ανθρώπινη φύση είναι πως δεν μπορούμε να διατεινόμαστε πως είμαστε κάτι αμετάβλητο. Δεν μπορούμε να είμαστε επ’ άπειρον καλοί. Μπορούμε να γίνουμε κακοί και μετά πάλι καλοί. Το να δολοφονήσεις κάποιον επειδή είσαι απλά εκνευρισμένος μαζί του είναι ζήτημα μιας απόφασης. Και ευτυχώς οι περισσότεροι από μας παίρνουν την σωστή απόφαση σε τέτοια περίπτωση. Αλλά κάποιοι από μας μπορεί να πάρουν και την λάθος...