Γιάννης Σιαμσιάρης

«Οι Καμπάνες του Edelweiss»

Έχει πραγματικά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιογραφικά που μπορείς να συναντήσεις στο ελληνικό θέατρο. Έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο (Αντιγόνη, Πέρσες, Βολπόνε, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, Ειρήνη, Μιζερέρε), με το Κρατικό (Αυτοκράτωρ Μιχαήλ, Ματωμένος Γάμος, Λυσιστράτη, Δον Κάρλος, Ερρίκος ο Δ', Αχαρνής κ.α.). Συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες μεταξύ των οποίων: Λ. Βογιατζή, Μ. Βολανάκη, Α. Βουτσινά, Γ. Κιμούλη, Σ. Φασουλή, Α. Σολωμό, Ξ. Καλογεροπούλου, Θ. Μοσχόπουλο, Β. Νικολαΐδη, Σ. Χατζάκη,   Κ. Τσιάνο, Γ. Ιορδανίδη,  Γ. Ρεμούνδο, Κ. Αρβανιτάκη. Δοκιμάστηκε σε όλα τα είδη θεάτρου στην αρχαία τραγωδία και κωμωδία, στην ροκ όπερα και οπερέτα, στο ιστορικό και σύγχρονο δράμα, στο αμερικάνικο μιούζικαλ με εμφανίσεις στην Επίδαυρο, στις συναυλίες του Μάνου Χατζιδάκι αλλά και μία στη σκηνή της Eurovision. Ένας πολύ δυνατός ρόλος σε μία από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις της χρονιάς είναι η αφορμή για μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης...

Γιάννη, φέτος σε συναντάμε στο θέατρο Πάνθεον και στο νέο μουσικό έργο του Νίκου Καρβέλα «Οι Καμπάνες του Edelweiss» σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Έχω την εντύπωση ότι βρίσκεσαι ακριβώς εκεί που πρέπει... Νιώθεις κι εσύ έτσι;

Ναι, νοιώθω πως βρίσκομαι στα γνωστά μου λημέρια μιας και γνωρίζω το τρόπο που λειτουργεί ο Καρβέλας και η Άννα. Με τον Κακλέα δουλεύω για πρώτη φορά, αλλά είναι σαν να έχω αποκρυπτογραφήσει τους κωδικούς του ως προς τη σκηνοθεσία.

Ο χαρακτήρας που υποδύεσαι είναι -το λιγότερο που μπορώ να πω- ακραίος. Υπήρξε κάποια πτυχή του που σε «ζόρισε»  στο να τον αποδώσεις;

Ναι, είναι ακραίος, αλλά έχω μια ευκολία σε τέτοιους ρόλους.

Το έργο είναι αρκετά σκληρό κι ακατάλληλο για θεατές κάτω των 15 ετών. Έχει επηρεάσει αυτό την εισπρακτική του πορεία;

Δεν νομίζω να έχει επηρεάσει αυτό τη προσέλευση του κόσμου. Εξάλλου η σκηνή του βιασμού είναι τόσο έξοχα δοσμένη που δε νομίζω ότι ενοχλεί!

Σε ένα δραματικό μουσικό έργο όπως αυτό, τραγούδι και πρόζα οφείλουν να είναι σε άψογη συνοχή και ισορροπία το ένα με το άλλο. Πόσο δύσκολο είναι να περπατάει κάποιος επιτυχώς σε αυτό το τεντωμένο σχοινί;

Χρειάζεται πολλή δουλειά και πολύ καλή φυσική κατάσταση. Είναι πολύ δύσκολο να τραγουδάς και να χορεύεις, αλλά αυτή είναι η μαγεία του μουσικού θεάτρου και νομίζω πως το έχω.

Πιστεύεις ότι η Άννα Βίσση θα μπορούσε να αποδώσει εξίσου καλά σε ένα έργο που θα είναι αμιγώς πρόζας;

Ναι, το πιστεύω, γιατί η Άννα έχει ένα διαβολεμένο ένστικτο να αντιλαμβάνεται τα πράγματα μα πάνω απ' όλα έχει αυτό το θείο χάρισμα που το λέμε ταλέντο!

Συνυπάρχεις και αυτή τη φορά με πολλά παιδιά που είναι στο ξεκίνημα τους. Πώς βλέπεις αυτή τη νέα γενιά των ηθοποιών;

Υπάρχουν σούπερ ταλαντούχα παιδιά, μόνο που θα τους συμβούλευα να μη βιάζονται. Υπομονή, δουλειά, μελέτη και αργά βήματα προ πάντων…

Υπηρετείς το μουσικό θέατρο της χώρας μας αρκετό καιρό. Πώς κρίνεις το επίπεδο του γενικά σήμερα αλλά και σε σχέση με παλιότερα;

 Tο επίπεδο είναι πολύ υψηλό, δεν το συζητώ, και τα άτομα που το υπηρετούν τα βρίσκω πολύ καλά εκπαιδευμένα.

Ας πάμε λίγο πίσω στον χρόνο. Πώς από τα έδρανα του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Παντείου βρέθηκες να πρωταγωνιστείς στο «Jesus Christ Superstar»;

Έτσι ήταν να γίνει, τι να πω; Το μικρόβιο το είχα από πιτσιρίκι. Έφτασε λοιπόν η ώρα και η στιγμή και πέρασα στην οντισιόν μετά από προτροπή του Σταμάτη του Κραουνάκη που είμαστε συμφοιτητές εκείνη τη περίοδο.

Στη συνέχεια βρέθηκες κοντά στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και μάλιστα σε τρεις από τις παραστάσεις της που έχουν περάσει θα λέγαμε στην ιστορία (Evita, Λυσιστράτη, Αντιγόνη). Θα ήθελες να μας μιλήσεις για τη συνεργασία σου μαζί της;

Ό,τι και να πω για την Αλίκη θα ναι πολύ, μα πολύ λίγο. Την αγάπησα και μ' αγάπησε πολύ... Πάντα τη φέρνω στη προσευχή μου πριν βγω στη σκηνή.

'Έχεις συνεργαστεί με ανθρώπους που -ο καθένας με τον τρόπο του- έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στην ιστορία του θεάτρου μας. Ο Λευτέρης Βογιατζής, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Αντιγόνη Βαλάκου, η Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι τόσο διαφορετικές επιλογές. Είσαι ικανοποιημένος από την πορεία σου;

Και μόνο το γεγονός ότι δούλεψα με τόσο διαφορετικούς ανθρώπους που ούτε καν το είχα φανταστεί τα λέει όλα. Ήταν για να γίνει. Να προσθέσω εδώ πως είμαι πολύ χορτάτος στη ζωή μου γιατί ότι ονειρεύτηκα έγινε.

Τα τελευταία χρόνια είχες μια αρκετά σταθερή και γόνιμη σχέση με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Πώς ήταν τα πράγματα για σένα εκεί; Πώς κρίνεις την σημερινή του κατάσταση με όλα αυτά που έχουν συμβεί;

Δεν θέλω να μιλήσω για το Kρατικό Θέατρο. Ήταν ένας κύκλος που έκλεισε για μένα οριστικά.

Ας πούμε ότι σου δίνεται η δυνατότητα για ένα βράδυ να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο και να ξαναπαίξεις σε μια από τις παραστάσεις που έχεις κάνει. Ποια θα ήταν αυτή;

Θα θελα να ξαναπαίξω τη Λολό, μια τραβεστί από το βιβλίο του Κοροβίνη «Ο Γύρος του Θανάτου» που αναφέρεται στον δράκο του Σεΐχ Σου. Το είχα παίξει πριν τρία χρόνια στο Κρατικό Βορείου Ελλάδας σε σκηνοθεσία του υπέροχου Νίκου Μαστοράκη!