Χάρης Φλέουρας

Απόφοιτος της δραματικής σχολής Βεάκη, ο ταλαντούχος ηθοποιός γεννήθηκε στην Λάρισα και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής Training pathways for actor, Theater as a tool for relationship in the literacy of adults,The art of mathematics με τους Dario Fo και Franka Rame, στην Ιταλία, καθώς και σεμινάρια σύγχρονου χορού και κίνησης στη σχολή Laban στο Λονδίνο.
Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, Ηρώδειο, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Μικρό Θέατρο Επιδαύρου, Θεσσαλικό Θέατρο, Θέατρο Χώρα, Ανοιχτό Θέατρο, Αμόρε, Altera Pars, Τριανόν, Αγγέλων βήμα, Άλεκτον, Κέντρο Λόγου και Τέχνης 104, και σε σύγχρονα και κλασικά έργα με σκηνοθέτες όπως ο Κ. Τσιάνος, Β. Αρδίττης, Α. Μυλωνάς, Στ. Κραουνάκης, Φ. Καναράκης , Ε. Μποζά, Κ. Σπανού, Μ.Κάλμπαρη, Κ.Γεωργουδάκη, Μ. Βακούσης , Γ. Σαρακατσάνης, Α. Κεφαλά, Δ. Φραγκιόγλου κ.α. Αποτέλεσε μέρος της χορογραφικής ομάδας της τελετής λήξης των ολυμπιακών αγώνων. Έχει λάβει μέρος σε χοροθεατρικές παραστάσεις με την ομάδα της Ν. Κανδύλη “Dance of Arts”. Υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη και έχει πάρει μέρος ως ηθοποιός σε κινηματογραφικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Φέτος τον είδαμε και τον θαυμάσαμε στην παράσταση-μονόλογο βασισμένη στο κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση « Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» και σκηνοθετημένη από τον Σταμάτη Κραουνάκη.

Το κείμενο αυτό το οποίο δεν είναι καν θεατρικό παρουσιάζει επιπλέον δυσκολίες λόγω της γλώσσας του. Πως κατάφερες να τις υπερκεράσεις και να μας δώσεις ένα σκηνικό λόγο ρευστό, ζωντανό, κατανοητό;

Η ίδια η καθαρεύουσα με την μουσικότητα της αλλά και η ιδιότητα του Σταμάτη ως συνθέτη ήταν το κλειδί για να μπορέσουμε να μετατρέψουμε το κείμενο σε θεατρική «παρτιτούρα» για να μπορέσω να υπερκεράσω κάθε είδους δυσκολία . Ο καυστικός και άκρως χιουμοριστικός τρόπος με τον όποιο διαχειρίζεται τις λέξεις και φράσεις ο συγγραφέας  αλλά και ο υπόγειος ειρωνικός τόνος με τον όποιο αναλύει και αποδίδει την συμπεριφορά και την δράση των βλακών στο κοινωνικό γίγνεσθαι δημιουργώντας άπειρες εικόνες, μας έδωσε την δυνατότητα να αντιληφθούμε  τα νοήματα του και να μπορέσω να τα αποδώσω με κατανοητό τρόπο προς το κοινό.

Πως θα σχολίαζες τις απόψεις του συγγραφέα σε σχέση με την Ελλάδα του σήμερα;

Ο μηχανισμός αυτός προώθησης των βλακών διέπει τον τόπο από γενέσεως του ελληνικού κράτους. Αυτό σημαίνει πως με τα χρόνια εξελίσσεται και φθάνει μέχρι και το σήμερα όπου ανθίζει... δυστυχώς! Είναι λυπηρό να σκέπτομαι πως με βρίσκουν σύμφωνο μετά από 80 σχεδόν χρόνια κι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Ποια είναι η γνώμη σου για τις δυναμικές ενός μονολόγου στη σκηνή και τι δυσκολίες αντιμετωπίζει ο ηθοποιός;

Σε έναν μονόλογο η ευθύνη που φέρει σκηνικά ο ηθοποιός είναι λίγο μεγαλύτερη. θα πρέπει διαρκώς να κρατεί αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών χωρίς να καταφεύγει σε υπερβολές αλλά έχοντας κατά νου ότι πρέπει στοχευμένα να μεταφέρει τα νοήματα του κειμένου και να μετατρέψει τους θεατές σε συμπαίκτες του.

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Κραουνάκη σε ένα διαφορετικό είδος και υπό διαφορετικές συνθήκες;

Με τον Σταμάτη δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε θεατρικά. Ουσιαστικά μονόλογος ήταν και ο «Γάμος εν Κανά» του Ντάριο Φο μικρότερης διάρκειας μεν αλλά σε ένα εξίσου σημαντικό έργο. Αυτό που μας έδεσε αρχικά ήταν η λεγόμενη χημεία. Με τα χρόνια αναπτύχθηκε και ένας κοινός κώδικας όπου σε συνδυασμό με την αμοιβαία εμπιστοσύνη που δείχνουμε ο ένας προς τον άλλο αλλά και την σκληρή και ουσιαστική δουλειά, να καταφέρουμε να συνεργαζόμαστε θεατρικά με έμπνευση αλλά και να ξεπερνάμε με ευκολία οποιοδήποτε πρόβλημα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κατά την περίοδο της πρόβας.

Ποιο μέρος του κειμένου θα διάλεγες ως το πιο αγαπημένο σου;

Λατρεύω μια φράση του Χαλκοκονδύλη που έχει προσθέσει ο Λεμπέσης στην μελέτη του και είναι η εξής : « δυο κεφαλαί δια να συνεννοηθούν πρέπει να είναι ή εξίσου κεναί ή εξίσου πλήρεις!»

Μίλησε μου για τον «χαρακτήρα» που έχεις δημιουργήσει για να «φέρει» το θεωρητικό κείμενο επί σκηνής;

Ο ρόλος μου είναι ενός σύγχρονου καθημερινού ανθρώπου που δεν ανέχεται πια τις καθημερινές επιθέσεις χυδαιότητας, αναξιοκρατίας και των κοινωνικών συστημάτων που ποδοπατούν τη ζωή. Μελετώντας και αποστηθίζοντας  το κείμενο του Ευάγγελου Λεμπέση « Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» το μεταφέρει στους θεατές κάνοντας τους κοινωνούς, με στόχο να δημιουργήσει μια ισχυρή ασπίδα για να τους την δωρίσει ώστε να προστατευτούν και οι ίδιοι από αυτήν την μάστιγα.

Μπορεί να γίνει επικίνδυνη η συμπόνια όταν απευθύνεται σε έναν βλάκα;

Σε ένα σημείο του κειμένου ο συγγραφέας αναφέρει ότι ... «ουδείς ευφυής μέχρι τούδε κατόρθωσε να πείσει βλάκα». Ο βλάξ δεν γνωρίζει ότι είναι βλάκας! Θα ήταν μάταιο λοιπόν να μπεις στην λογική ή το σκεπτικό του και να βρεθείς στην δυσάρεστη θέση να τον συμπονέσεις εκτός αν έχεις μαζοχιστικές τάσεις! ( αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο). Επικίνδυνο λοιπόν ( κυρίως για την ψυχική σου υγεία) είναι να νομίζεις ότι μπορείς να τον αλλάξεις.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου και τι ονειρεύεσαι να σου συμβεί με τον επόμενο χρόνο;

Είναι σχετικά νωρίς για τον δικό μου προσωπικό χρόνο να σκεφτώ τι θα κάνω παρακάτω. Ευελπιστώ και εύχομαι να έχω υπέροχες συνεργασίες όπως είχα και μέχρι τώρα στην θεατρική μου πορεία. Για την ώρα θέλω να απολαύσω και να ευχαριστιέμαι κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο Ιλίσια Βολανάκης το έργο του Ευάγγελου Λεμπέση «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βιω» αλλά και κάθε Δευτέρα την μουσική παράσταση με τα « Παιδιά της Σφίγγας» στην Σφίγγα.