Ελένη Στεργίου

Η Ελένη, απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης «Ιάκωβος Καμπανέλλης» του Δήμου Αγίας Βαρβάρας αλλά και διπλωματούχος του Τμήματος Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων & Συστημάτων του Πανεπιστήμιο Αιγαίου και κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου του ίδιου Τμήματος, έχει παρακολουθήσει επίσης μαθήματα φωνητικής, πιάνου και μπαλέτου αλλά και εξαιρετικά σεμινάρια με σημαντικούς θεατράνθρωπους όπως ο RYSZARD NIEOCZYM, η Άντζελα Μπρούσκου, η Παρθενόπη Μπουζούρη, ο Δημήτρης Καταλειφός και άλλοι. Τα τελευταία χρόνια έλαβε μέρος σε μια σειρά παραστάσεων σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μάρκελλου με τον οποίο συνεργάζεται και φέτος στην παράσταση «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα», συρραφή των ομώνυμων διηγημάτων-μονολόγων της Λένας Κιτσοπούλου από την ομάδα «This Famous Tiny Circus theater group», της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος. Τα μονόπρακτα ανεβαίνουν για 2^η χρονιά στη σκηνή του θεάτρου «Σταθμός», και φέτος ο Θύμιος Κούκιος θα είναι ο «Καραφλομπέκατσος», στο πλευρό της αφοπλιστικής Σπυριδούλας-Ελένης, η οποία πριν μας αποκαλυφθεί στη σκηνή απαντάει στις ερωτήσεις του «Επί Σκηνής» προσφέροντάς μας μια συνέντευξη αντάξια της εκρηκτικής ερμηνείας της.

Γιατί επέλεξες να κάνεις θέατρο;

Ο λόγος που ξεκίνησα δεν έχει καμία σχέση με τον λόγο που συνεχίζω να το κάνω. Βρέθηκα σε μία παράσταση όπου έβλεπα τους ηθοποιούς να παίζουν σαν παιδιά. Ήταν τόσο ζωντανοί και ζηλευτοί και ξαφνικά κάτι έπαθε το στομάχι μου και συνειδητοποίησα ότι δεν μου άρεσε καθόλου η θέση του θεατή. Ήθελα να πάω κι εγώ να παίξω μαζί τους. Από μικρή είχα έντονη την ανάγκη για παιχνίδι και για φίλους και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου το περνούσα παίζοντας. Η ίδια μου η οικογένεια αλλά και το ευρύτερο σόι μου «σπαταλούν» πολύ χρόνο παίζοντας παιχνίδια όλοι μαζί. Είναι κάτι σαν παράδοση για εμάς. Ευγνωμονώ την στιγμή που άλλαξα τα σχέδια μου και μπήκα στη Δραματική Σχολή. Υπήρχαν ελλείψεις μου με τις οποίες δεν θα ερχόμουν ποτέ σε επαφή αν δεν είχα κάνει αυτό το βήμα. Ο λόγος που συνεχίζω να κάνω θέατρο είναι γιατί στην ζωή είμαστε πολύ υποκριτές και φοράμε μάσκες για να επιβιώσουμε. Στο θέατρο υπάρχει μια σπάνια ευθύτητα. Σε κάνει να κατανοείς περισσότερο την ανθρώπινη φύση και τις ελλείψεις της και αφαιρεί την κριτική. Το θέατρο σε φέρνει αντιμέτωπο με την μάσκα σου και σου δίνει τη δυνατότητα αν θελήσεις να τολμήσεις να την βγάλεις. Να επιστρέψεις στο παιχνίδι πιο ώριμος, να αποδεχτείς ότι δεν είσαι μόνο ένα πράγμα, είσαι πάρα πολλά και να τολμήσεις να παίξεις με όλα αυτά με χαρά. Κι οι θεατές γι’ αυτό έρχονται στο θέατρο. Για την στιγμή που εμείς θα τολμήσουμε να αντιμετωπίσουμε την μάσκα μας παίζοντας σαν παιδιά και τότε αντιμετωπίζουν κι οι ίδιοι την δική τους με άμυνα ή χωρίς, έστω γι’ αυτή την ώρα που βρίσκονται μέσα στο θέατρο. Αν κάτι πάντως εκεί μέσα και μέσα τους μετακινηθεί, θα το κουβαλούν για πάντα μαζί τους.

Τι είναι ποιο δύσκολο για σένα; Η επικοινωνία με τον σκηνοθέτη ή με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;

Δύσκολο μας φαίνεται κάτι που δεν γνωρίζουμε. Δεν ξέρουμε πώς να το προσεγγίσουμε και φοβόμαστε. Δύσκολος είναι και ο εαυτός μας. Η επικοινωνία θέλει μία παραπάνω υπομονή από αυτή που νομίζουμε ότι έχουμε. Συνειδητοποιώ με τον καιρό ότι το στάδιο της αναγνώρισης των πραγμάτων είναι ένα πολύ όμορφο στάδιο είτε πρόκειται να γνωρίσεις έναν σκηνοθέτη, έναν συνάδελφο, έναν ρόλο. Μέσα από αυτό το στάδιο της αναγνώρισης καλείσαι πρώτα απ’ όλα να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου, να δεις τι φοβάσαι και να έρθεις αντιμέτωπος με τον δύσκολο χαρακτήρα σου.

Πως «διαβάζεις» για πρώτη φορά ένα θεατρικό κείμενο με το οποίο πρόκειται να ασχοληθείς σαν ηθοποιός;

Όταν ήμουν στη σχολή είχα την τύχη να έχω δασκάλα την Στεφανία Γουλιώτη την οποία αγαπώ και θαυμάζω απεριόριστα. Τον πρώτο χρόνο δεν μας έδωσε κείμενο. Στο τρίτο έτος που θα μας πήγαινε για πτυχιακές θα δουλεύαμε πάνω στο «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη. Την πρώτη μέρα της ανάγνωσης δημιούργησε συνθήκες ησυχίας και μας είπε ότι η πρώτη ανάγνωση είναι η πιο σημαντική. Κλείσαμε τα κινητά μας, πήραμε τον χρόνο μας και μέσα σε μια κοινή ησυχία διαβάσαμε όλοι το κείμενο μέσα στον ίδιο χώρο αλλά ο καθένας μόνος του, υπογραμμίζοντας λέξεις και φράσεις μέσα στο κείμενο που κάτι μας έκαναν. Μου έκανε καλό αυτή η ησυχία και τον έχω κρατήσει αυτόν τον τρόπο.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις στην ανίχνευση του ήρωα που υποδύεσαι και ποιες στην προσπάθεια σου να τον ενσαρκώσεις;

Είναι λέξεις γραμμένες σ’ ένα χαρτί κι εσύ πρέπει να βρεις την ζωή τους. Τι υπάρχει κάτω από τις λέξεις. Τι είναι αυτό που κινεί τον χαρακτήρα για να πει αυτές τις λέξεις αλλιώς είναι μόνο λέξεις. Τι αντίκτυπο έχουν πάνω σε μένα την ίδια αυτές οι λέξεις. Τι θέλει ο χαρακτήρας μου από τους άλλους χαρακτήρες του έργου να κάνουν και τι τακτικές χρησιμοποιεί ο ίδιος σε σχέση με αυτούς για να το καταφέρει. Τι εμπόδια βρίσκει στο δρόμο του και πως τα ξεπερνάει ή πως τα κουβαλάει. Από πού προέρχεται και που πάει. Τι κάνει μέσα σε κάθε σκηνή, σε όλο το έργο και μετά το έργο. Πως κινείται, τι κρατάει, τι φοράει. Κι αφού κάποια στιγμή όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ξεπηδήσουν απ’ το κείμενο πως θα τα ξεχάσω, θα τα βάλω στην άκρη για να επιτρέψω στο σώμα μου και την φαντασία μου να κάνουν την δουλειά τους. Ποιες φανταστικές συνθήκες θα φτιάξω για να ξεγελάσω τον εαυτό μου και να παραμυθιαστώ.

Μίλησε μου για την Σπυριδούλα; (χωρίς να προδώσεις το φινάλε αν γίνεται)

Η Σπυριδούλα είναι ένα ζιζάνιο μέσα στο μυαλό ενός ανθρώπου, είναι η ζήλια προσωποποιημένη. Εμφανίζεται μπροστά στον άνθρωπο σαν γυναικεία φιγούρα με απαίσια χαρακτηριστικά σε μια δύσκολη στιγμή του. Την στιγμή που χωρίζει. Είναι ένα άσχημο συναίσθημα που αντιμετωπίζουμε συνήθως όταν μας απορρίπτουν. Έρχεται για να μας βάλει έναν καθρέφτη μέσα στη μούρη μας και να μας προειδοποιήσει «να αφήσουμε τις αηδίες και τα ξεφτιλίκια και να δούμε την αλήθεια κατάματα» όπως λέει και το κείμενο. Κι εμείς ή της επιτρέπουμε της Σπυριδούλας να εισχωρήσει μέσα μας ή κοιτάμε την αλήθεια κατάματα και προχωράμε.

Τι αντλείς από την επικοινωνία σου με το κοινό και πως αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του στη διάρκεια της παράστασης;

Το κοινό είναι πολύ δοτικό μαζί μας όταν η πρόθεσή μας είναι αγνή. Όταν βρίσκομαι στη θέση του θεατή αυτό που με συγκινεί είναι η αρχική πρόθεση που πάντα φαίνεται. Το κοινό έρχεται πάντα ανοιχτό. Όσο εμείς είμαστε συντονισμένοι με αυτό που κάνουμε ειλικρινά, είναι μαζί μας. Αν εμείς διεκπεραιώνουμε ή δεν ξέρουμε τι κάνουμε κι αυτό με την σειρά του θα αποσυντονιστεί και θα βαρεθεί. Είναι εκεί και μας τροφοδοτεί. Μαζί μ’ αυτό πας παρακάτω. Για μένα το κοινό, ειδικά σ’ αυτή την παράσταση, στον «Καραφλομπέκατσο και την Σπυριδούλα», είναι οι συμπαίκτες μου κι έχει τύχει να δημιουργήσουμε μαζί και πολύ ωραίες και πολύ άβολες στιγμές.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα σημαντικότερα εφόδια για έναν ηθοποιό στην Ελλάδα σήμερα;

Να έχουμε την έγνοια να εξελίσσουμε καθημερινά όλα μας τα μέσα, να έχουμε βαθιά πίστη μέσα σ’ αυτό που κάνουμε παρά τα τόσα εμπόδια που συναντάμε και παρ’ όλο που οι συνθήκες δεν είναι καθόλου ευνοϊκές. Να καλλιεργούμε το αίσθημα της χαράς και του παιχνιδιού σε ότι αναλαμβάνουμε να κάνουμε και να είμαστε καλοί συνεργάτες.

Πως βλέπεις τον πλουραλισμό παραστάσεων στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια;

Υπάρχει σύγχυση στο θεατρικό τοπίο. Παραστάσεις που φτιάχνονται σε πολύ μικρό διάστημα και που παρουσιάζονται και για μικρό διάστημα. Είναι πολλή η πληροφορία και δεν προλαβαίνεις να εστιάσεις. Μέσα όμως από αυτή την πληθώρα ξεπηδούν μικρά θαύματα. Παραστάσεις με ωραίες προθέσεις που κρύβουν πολλή δουλειά και με συγκινούν.

Τι επιδιώκεις πιο πολύ: Ρόλους ή συνεργασίες;

Δεν επιδιώκω ή έναν καλό ρόλο ή μία καλή συνεργασία. Επιδιώκω και τα δύο μαζί. Οι καλοί ρόλοι δεν είναι εύκολο ν’ ανθίσουν σε μία κακή συνεργασία, είναι ομαδική δουλειά αυτή που κάνουμε. Ούτε και μία καλή συνεργασία, μπορεί να σου εξασφαλίσει μία καλή ερμηνεία απαραίτητα. Είναι συνδυασμός. Θέλω πολύ να μου δίνεται η ευκαιρία να δουλεύω πάνω σε απαιτητικά κείμενα και ρόλους για να τα βρίσκω σκούρα, να κάνω λάθη και να μαθαίνω κι απ’ την άλλη επιδιώκω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω και να δημιουργώ όσο μπορώ ωραίες συνεργασίες.

Τι σε συγκινεί στη γραφή της Κιτσοπούλου;

Με συγκινεί η τρυφερότητα που υπάρχει κάτω από την «ακραία» γλώσσα που χρησιμοποιεί. Η ροή που υπάρχει στον λόγο της, ο τρόπος με τον οποίο έρχεται η μία σκέψη μετά την άλλη, οι κύκλοι που κάνουν οι σκέψεις για να καταλήξουν κάπου. Η Κιτσοπούλου έχει αυτό το χάρισμα. Δεν είναι εγκεφαλικός ο τρόπος που γράφει. Όταν διαβάζω τα κείμενα της το σώμα μου παρασύρεται και το μυαλό μου εύκολα βγαίνει από τη μέση. Είναι σαν από γραφής αυτά τα κείμενα να έχουν κάνει τη μισή δουλειά για τον ηθοποιό. Έχουν κάτι γενναιόδωρο και σου δίνουν μία αποδοχή που την έχεις ανάγκη.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Η παράσταση «Ο Καραφλομπέκατσος & Η Σπυριδούλα» παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Σταθμός. Κανονικά χθες θα είχαμε ολοκληρώσει τον κύκλο των παραστάσεων για την δεύτερη σαιζόν αλλά με μεγάλη μας χαρά «αναγκαστήκαμε» να πάρουμε παράταση μέχρι 11 Δεκεμβρίου. Το επόμενο πιο κοντινό σχέδιο είναι η Απαγωγή της Τασούλας. Θα συγγράψουμε με τον Κωνσταντίνο, ένα πρωτότυπο έργο εμπνευσμένο από μία αληθινή ιστορία αγάπης με κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις που στάθηκε η αφορμή παραλίγο να ξεσπάσει εμφύλιος το 1950 στην Κρήτη, την «Απαγωγή της Τασούλας». Είναι μία ιστορία που μας έχει συγκινήσει πολύ από την πρώτη στιγμή που μάθαμε γι’ αυτή και πάνω στην οποία δουλεύουμε τα δυόμιση τελευταία χρόνια. Η παράσταση θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Σταθμός κάθε Τετάρτη και Πέμπτη από 6 Φεβρουαρίου. Για μετά υπάρχουν πάρα πολλά σχέδια και όνειρα και θέλω πάνω απ’ όλα να είμαι καλά και να τα πραγματοποιήσω όλα.

Τι φοβάσαι και τι ελπίζεις;

Δεν μου αρέσει να ελπίζω και να έχω προσδοκίες μεγάλες γιατί όταν δεν τα καταφέρνω γρήγορα, στενοχωριέμαι. Η λέξη ελπίδα μου βγάζει μία μίζερη προσμονή να περιμένεις κάτι και όχι να κάνεις κάτι. Κάνω όμορφες σκέψεις για τα όνειρά μου και τα βάζω σε σειρά για να γίνουν. Αν δεν είναι εφικτό να το κάνω εδώ και τώρα, έχω πια περισσότερη υπομονή. Ξέρω ότι θα γίνει λίγο πιο μετά και επιμένω και γίνεται. Δεν θέλω να είμαι εγωίστρια. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι όπως όλων, ο θάνατος. Θέλω να είναι καλά οι γονείς μου, όλη μου η οικογένεια, οι φίλοι μου, ο σύντροφός μου, εγώ και όλος ο κόσμος τέλος πάντων και να τους αγαπώ και να μ’ αγαπάνε.

«Ο Καραφλομπέκατσος & Η Σπυριδούλα»

της Λένας Κιτσοπούλου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Βαφιάς

Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα

Μουσική: Γιώργος Κασαβέτης

Επιμέλεια Κίνησης-Χορογραφίες: Βαγγέλης Πιτσιλός

Σχεδιασμός Ήχου: Μανώλης Ανδρεάδης

Κατασκευή Σκηνικών: Γαβριήλ Τσακλίδης

Μακιγιάζ: Ήρα Σ. Μαγαλιού

Φωτογραφίες Promo: Γιάννης Πουλημένος

Φωτογραφίες Παράστασης: Nίκος Πανταζάρας

Σχεδιασμός Αφίσας: Στέφανος Σάμιος, Ειρήνη Ματθαίου

Trailer: Κώστας Στάμου & Χάρις Καρακουλίδου | ArtLaborProductions

Παίζουν: Θύμιος Κούκιος, Ελένη Στεργίου

Φιλική Συμμετοχή: Νίκος Στεργίου

Παραγωγή: This Famous Tiny Circus theater group

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη της 21:15

Μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου

Εισιτήριο: 15€ (Κανονικό), 12€ (Φοιτητικό),  10€ (Ανέργων, ΑΜΕΑ, Άνω των 65, Ομαδικές Κρατήσεις άνω των 10 ατόμων)

Διάρκεια: 90 λεπτά

Θέατρο Σταθμός

Βίκτωρος Ουγκώ 55

Μεταξουργείο

(Μετρό Μεταξουργείο)

Τηλέφωνο: 211 40 36 322

Προπώληση εισιτηρίων:

Στο site της VIVA

https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos/o-karaflompekatsos-kai-i-spyridoula/