Οι Παίκτες

του Νικολάι Γκόγκολ

Νίκος Μαυρουδής, Μάνος Καβίδας, Μανώλης Βαζαίος και Ερνέστος Βουτσίνος

Οι σκηνοθέτες και ηθοποιοί της παράστασης μιλούν στο «Επί Σκηνής» για τον μεγάλο Ρώσο δραματουργό, το έργο που τους γοήτευσε και την δική τους σκηνική καταγραφή που μας υπόσχεται μια υπέροχη εμπειρία.

Απολαύστε τους!

«Αμέτρητα όπως οι κόκκοι της άμμου, είναι τα πάθη του ανθρώπου, έτσι ό,τι και να πείτε, το σώμα θα βασίζεται πάντα στην ψυχή».

Νίκος Μαυρουδής

Ηθοποιός

«Η απατεωνιά τελικά είναι σπουδαίο πράγμα»

Απόφοιτος της δραματικής Άροδο του Άκη Δαβή συνέχισε την εκπαίδευση του στα studio της κας Ρούλας Πατεράκη για 3 έτη και συμμετείχε σε σεμινάριο κινηματογράφου των Κ. Ξυκομνηνού και Γ.Οικονομίδη. Έλαβε μέρος σε πολλές θεατρικές παραστάσεις. Από το 2010 έχει μόνιμη συνεργασία με το studio Μελενίκου. Έλαβε μέρος στην ταινία μεγάλου μήκους του Μανούσου Μανουσάκη «Ουζερί Τσιτσάνης», στην «Εξιλέωση» του Φ. Μπόργη και στην «Πτώση του Αδάμ» του Ιωάννη Φασούλα καθώς και σε ταινίες μικρού μήκους. Επίσης συμμετείχε σε τηλεοπτικές σειρές, διαφημιστικά spots και video clips. Φέτος παίζει έναν εμβληματικό ρόλο στους «Παίκτες» και μας μιλάει για την παράσταση, το έργο, τον συγγραφέα και τον ρόλο του.

Τι έχει να πει ο Γκόγκολ στους θεατές του 21^ου αιώνα;

Ο Νικολάι Γκόγκολ είναι διαχρονικός και πάντα, άλλωστε τα θέματά του σχετίζονται πάντοτε με την ανθρώπινη ύπαρξη.

Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο στον πυρετό του τζόγου και πως σχετίζεται με την «ύβρη»;

Το πάθος για εύκολο χρήμα με τρόπο δήθεν ιδιαίτερα «έξυπνο». Τα πάθος του τζόγου γλιστρά εύκολα σε κλοπή με ποικίλους τρόπους και αυτό αποτελεί «ύβρη».

Μιλήστε μου για το ρόλο σας.

Ο Στεπάν είναι ο αρχιραδιουργος της παρέας αδίστακτος και παθιασμένος με την απατεωνιά έξυπνος και χειριστικός.

Προσδιορίστε μου την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο δράμα και τη φάρσα.

Τραβώντας τους χαρακτήρες στα άκρα και την μυθοπλασία σε βαθμό που ρεαλιστικά δε θα ήταν πιστευτό αυτή η αντίθεση δημιουργεί ιλαρότητα.

Ποια είναι η συνθήκη αλλά κι ο ψυχισμός που οδηγούν εύκολα έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή;

Το ανεξέλεγκτο πάθος για κάτι, η έλλειψη αυτοέλεγχου και ο άκρατος συναισθηματισμός που λειτουργεί σαν ναρκωτικό.

Πως αλληλεπιδρούν η λογική και το συναίσθημα σε ακραίες συνθήκες και τι επικρατεί;

Αυτά τα δυο πράγματα συγκρούονται σε ακραίες καταστάσεις νομίζω το μέτρο και εδώ είναι ο καλλίτερος σύμβουλος και τα δυο είναι πολύτιμα σε σωστή δοσολογίας άμα περίσταση.

Ποιο είναι το τίμημα του «παιχνιδιού» κι εν τέλει την ίδιας της ζωής;

Το τίμημα συνήθως είναι η ίδια η ζωή του πάσχοντος, άλλοτε κυριολεκτικά άλλοτε μεταφορικά.

Με ποιο τρόπο συνεργαστήκατε λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις κοινές καταβολές σας;

Άψογα με επαγγελματισμό ζήλο και σεβόμενοι την προσωπικότητα του συναδέλφου πάντα.

Μάνος Καβίδας

Σκηνοθέτης

«Έφτασα εδώ μόνος και έρημος»

Σπούδασε Υποκριτική στη Σχολή Δραματική Τέχνης του Άκη Δαβή, Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεατρολογία στο τμήμα Θεατρικών σπουδών της σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ναυπλίου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και έχει επίσης υπογράψει σε κάποιες άλλες τον Σχεδιασμό & Επιμέλεια Ήχου και τους φωτισμούς. Φέτος θα τον γνωρίσουμε ως σκηνοθέτη στην παράσταση «Παίκτες» μαζί με τον Μανώλη Βαζαίο.

Τι έχει να πει ο Γκόγκολ στους θεατές του 21^ου αιώνα;

Ο πάντοτε επίκαιρος στοχασμός του Νικολάι Γκόγκολ, κατά την γνώμη μου, σχετίζεται άμεσα με τον υπαρξιακό χαρακτήρα της γραφής του και με τον άμεσο τρόπο με τον οποίο χειρίζεται τα μεγάλα θέματα, τα οποία βιώνει ο ίδιος μέσα από την εμπειρία του προσωπικά. Εμπλέκεται προσωπικά, δηλαδή, με θέματα που τον βασανίζουν από την παιδική του ηλικία.

Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο στον πυρετό του τζόγου και πως σχετίζεται με την «ύβρη»;

Από την προσωπική μου εμπειρία με το έργο του Γκόγκολ διαπιστώνω ότι ο «τζόγος» είναι απλά μια αφορμή, όχι το αντικείμενο της συγγραφής του. Με αφορμή τον «Τζόγο» και το παιχνίδι της κτητικότητας για την απόκτηση των χρημάτων, διεισδύει μέσα στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και φέρνει στο φώς μια τυφλή ορμή και μια βίαιη αλαζονεία στην ανθρώπινη ψυχή, ένα ανεξέλεγκτο μονοπάτι που ο άνθρωπος έχει καλά κρυμμένο μέσα του.

Μιλήστε μου για την σκηνοθετική γραμμή που ακολουθήσατε.

Ο ρόλος της «Σκηνοθεσίας» σε τόσο μεγάλα μεγέθη και τόσο διεισδυτικά έργα νομίζω θα πρέπει να είναι καθαρά καθοδηγητικός και συντονιστικός, όχι να προσπαθεί να επιβάλει μια φόρμα και μία νόρμα πάνω στην έρευνα των ηθοποιών. Υπάρχουν στοιχεία που μπορεί να ανακαλύψει και να ανασύρει ο κάθε ηθοποιός από την εμπειρία του και από τον ψυχισμό του και να τα εμπλουτίσει, υπό ορισμένες συνθήκες, την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Δραματουργικά αναμετρηθήκαμε με ένα πολύ δυναμικό κείμενο αξιοποιώντας τα κωμικά στοιχεία που δίνονται από τις καταστάσεις που προκύπτουν, θα έλεγα όμως ότι το έργο δεν είναι μια «διασκεδαστική κωμωδία», αλλά μια βαθύτατη «τραγική» σάτιρα πάνω στο πάθος της ανθρώπινης ύπαρξης, με σκοπό να μας καταδείξει την βαθύτατη ανάγκη του ανθρώπου να θεραπευτεί από το πάθος της ψυχής και να αναμετρηθεί με τις εμμονές του, αυτή πιστεύω είναι και μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την σάτιρα από την απλή φάρσα και κάνει το κείμενο κλασσικό.

Ποια είναι αυτή η συνθήκη αλλά κι ο ψυχισμός που οδηγούν εύκολα έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή;

Το έργο μας διδάσκει ότι στην αυτοκαταστροφή μας οδηγεί η αλαζονεία. Ο άνθρωπος που νομίζει ότι η υπεροψία και η πονηριά είναι πλεονέκτημα στις ανθρώπινες σχέσεις και μπορεί να ξεγελάσει και να καταπατήσει τα δικαιώματα των άλλων, τις αντιλήψεις και την νοημοσύνη τους. Μια φράση που μπορεί να περάσει απαρατήρητη αλλά για μένα χαρακτηρίζει όλο το έργο του συγγραφέα είναι η φράση του Στεπαν: «έφτασα εδώ μόνος και έρημος». Νομίζω αυτό που ξυπνάει τον σκοτεινό μας εαυτό και ενεργοποιεί το πάθος της αυτοκαταστροφής μας, μπορεί να είναι κι η "μοναξιά".

Πως αλληλεπιδρούν η λογική και το συναίσθημα σε ακραίες συνθήκες και τι επικρατεί;

Νομίζω σε ακραίες περιπτώσεις η λογική και το συναίσθημα είναι μη ελεγχόμενες καταστάσεις και γίνονται αφορμή για να εντείνουν την ψυχική υγεία του ανθρώπου. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Γκόγκολ «τα πάθη του ανθρώπου είναι σαν τους κόκκους της άμμου». Αυτό, αν και φαίνεται εύκολο, ακόμα προσπαθώ προσωπικά να καταλάβω αν είναι μια σκέψη λογικού συνειρμού ή αν κάτι συμβαίνει στον ψυχικό του κόσμο που δεν είναι εύκολα διακριτός.

Ποιο είναι το τίμημα του «παιχνιδιού» κι εν τέλει την ίδιας της ζωής;

Θα έλεγα από την εμπειρία που έχω πάνω στο έργο του Γκόγκολ ότι το τίμημα είναι η ίδια η ζωή… Αισθάνομαι ότι ο κόσμος του Γκόγκολ είναι μια απέραντη σκοτεινή θάλασσα, εντελώς ανεξερεύνητη.

Με ποιο τρόπο συνεργαστήκατε λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις κοινές καταβολές σας;

Με τους συνεργάτες μου γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και έχουμε κοινό κώδικα, μπορέσαμε εύκολα να συνεννοηθούμε.

Μανώλης Βαζαίος

Σκηνοθέτης-ηθοποιός

«Πρέπει να είσαι ηλίθιος, μόνο έτσι σε βοηθάει η τύχη»

Απόφοιτος της σχολής θεάτρου του Άκη Δαβή, εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, ως σκηνοθέτης και ως καθηγητής αυτοσχεδιασμού- υποκριτικής. Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις, σε τρεις ταινίες μεγάλου μήκους και αρκετές ταινίες μικρού μήκους. Έχει σκηνοθετήσει με την ομάδα του, τους «Νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη, το «Διαχειριστή» της Χρύσας Σπηλιώτη και έχει αναλάβει την σκηνοθεσία των ηθοποιών σε ταινίες μικρού μήκους. Από το 2014 είναι καθηγητής αυτοσχεδιασμού στο θεατρικό εργαστήρι του Studio Μελενίκου. Φέτος θα τον δούμε στους «Παίκτες» και ως ηθοποιό αλλά και ως σκηνοθέτη μαζί με τον Μάνο Καβίδα.

Τι έχει να πει ο Γκόγκολ στους θεατές του 21^ου αιώνα;

Ο Γκόγκολ αν και έζησε πολλά χρόνια πριν, πραγματεύεται θέματα που θα απασχολούν πάντα τον άνθρωπο. Όπως «οι παίχτες» που θέμα τους είναι αγώνας του ανθρώπου απέναντι στις αδυναμίες, τα ένστικτα και τα πάθη του.

Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο στον πυρετό του τζόγου και πως σχετίζεται με την «ύβρη»; 

Στόχος των τζογαδόρων δεν είναι ακριβώς το κέρδος, αλλά η κόντρα με την τύχη και το ρίσκο. Η βαθειά πεποίθηση ότι στην νίκη τους κρύβεται η ανωτερότητα της ύπαρξης τους σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους είναι μάλλον αυτό που τους σπρώχνει από τον τζόγο στον εθισμό. Η αλαζονεία που τρέφει αυτήν την πεποίθηση προκαλεί την ύβριν και τελικά την τίσιν με αποτελέσματα τόσο στην τσέπη όσο και στον ψυχισμό του πάσχοντα.

Μιλήστε μου για το ρόλο σας.

Ο Ιχάρεφ είναι έξυπνος άνθρωπος και επαγγελματίας στη δουλειά του, η οποία είναι να κλέβει μεγάλα ποσά μέσω της χαρτοπαιξίας από πλούσιους εθισμένους στον τζόγο. Δεν αφήνει στην τύχη το παιχνίδι αλλά τελειοποιεί τις μεθόδους και τα κόλπα του καθώς και τις σημαδεμένες τράπουλες του. Η σιγουριά του για τη νίκη και η ανωτερότητα που νιώθει όταν νικάει τον σπρώχνουν να παίζει. Του αρέσει να τον θαυμάζουν και να τον θεωρούν σπουδαίο σε ότι κάνει. Ίσως αυτά του ενισχύουν την αλαζονεία του, αλλά ο δομημένος τρόπος δουλειάς και η ψυχραιμία που πιστεύει ότι έχει, ξέρει ότι θα τον προστατέψουν…

Με ποιο τρόπο εκφράζεται στο έργο ο σαρκασμός;

Μέσα από μια ιστορία οριακών χαρακτήρων που κινείται σε ρεαλιστικό τόνο. Περίπου όπως γίνεται και στην πραγματική ζωή. Έτσι δημιουργείται ένα περιβάλλον πιστευτό αλλά περίεργο και ενδιαφέρον.

Προσδιορίστε μου την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο δράμα και τη φάρσα.

Η διαφορά βρίσκεται και στο πως το αντιλαμβάνεται εν τέλει ο θεατής. Αν κάτι δραματικό γίνει στη σκηνή και εκείνος συμπλεύσει με τον πάσχοντα τότε μιλάμε για δράμα, αν τον παρατηρεί ως τρίτος και «γελάει» με τα λάθη του τότε πάμε στην φάρσα.

Ποια είναι αυτή η συνθήκη αλλά κι ο ψυχισμός που οδηγούν εύκολα έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή;

Ο τζογαδόρος αρχίζει να παίζει για το εύκολο κέρδος και για την χαρά του να ανήκει σε ένα σύνολο ανθρώπων. Σιγά-σιγά το ίδιο το παιχνίδι παίρνει μεγαλύτερη σημασία και το να αυξήσει τα κέρδη του ή να ρεφάρει τα χαμένα είναι οι παράμετροι που τον οδηγούν να συνεχίσει. Η φάση της εξάρτησης και απελπισίας είναι το τελικό στάδιο που εκεί ο έλεγχος χάνεται και ο παίχτης αδιαφορεί για τις συνέπειες κι απλά συνεχίζει να παίζει.

Πως αλληλεπιδρούν η λογική και το συναίσθημα σε ακραίες συνθήκες και τι επικρατεί;

Σε ακραίες συνθήκες το λογικό γίνεται παράλογο και το συναίσθημα γίνεται ζωώδες. Η παράλογη και διεστραμμένη λογική οδηγεί το άτομο στα άκρα και εκεί αναλαμβάνει το συναίσθημα και το άλογο πάθος.

Ποιο είναι το τίμημα του «παιχνιδιού» κι εν τέλει την ίδιας της ζωής;

Το τίμημα σε έναν ακραία εθισμένο άνθρωπο παρουσιάζεται σε όλα τα επίπεδα. Προβλήματα στην τσέπη, στην οικογένεια, στον περίγυρο, στον ψυχισμό του ατόμου είναι μερικές από τις θυσίες στον βωμό του τζόγου.

Με ποιο τρόπο συνεργαστήκατε λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις κοινές καταβολές σας;

Η συνεργασία με την ομάδα ήταν άψογη. Σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο όλα προχώρησαν με σεβασμό και αγάπη, αλλά και με ζήλο για τη δουλειά μας. Αρμονία και σύμπλευση μας οδήγησαν εν τέλει στην παράσταση αυτή.

Ερνέστος Βουτσίνος

Ηθοποιός

«Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες»

Ηθοποιός και σκηνοθέτης, σπούδασε δημοσιογραφία στη σχολή Antenna κι αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη. Έχει παίξει σε πολλές παραστάσεις με σημαντικούς σκηνοθέτες και έχει συμμετάσχει σε δύο κινηματογραφικές ταινίες, στην «Ψυχή στο στόμα» του Γιάννη Οικονομίδη και «Στο βάθος κήπος» του Κλεάνθη Δανόπουλου ενώ έχουν ανέβει και τέσσερα θεατρικά του έργα, τα «Κύματα Τεστοστερόνης/Ο Καλύτερος Φίλος Του Άνδρα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Πιατά, το «2 Και Να Λένε» σε σκηνοθεσία του ιδίου και του Γιώργου Κατινά, η «Τραγωδία Εν Κρανίω» σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη και το «Μπαρ Σε Καλό Μας» σε σκηνοθεσία του ιδίου το οποίο απέσπασε και το 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ Κωμωδίας του «Eliart». Φέτος θα τον απολαύσουμε ως ηθοποιό στους «Παίκτες» και μιλάει στο «Επί Σκηνής» για το ρόλο του, τον συγγραφέα και το έργο.

Τι έχει να πει ο Γκόγκολ στους θεατές του 21ου αιώνα;

Ο Γκόγκολ είναι μεγάλος ψυχογράφος και καταγραφέας των ανθρώπινων παθών, ανατέμνει τα ένστικτα των ηρώων του και τα αναδεικνύει αριστοτεχνικά με καθόλου βαρύ ή δυσανάγνωστο τρόπο, διατηρώντας παράλληλα μια σχεδόν παράδοξη «σοβαρή ελαφράδα» και έντονη σατιρική διάθεση. Είναι στιβαρός χωρίς να γίνεται φλύαρος η κουραστικός. Αντίθετα διανθίζει την αφήγηση με ειρωνικές και αστείες στιγμές, διατηρώντας εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων. Ο θεατής ψυχαγωγείται με την κυριολεκτική έννοια του όρου.

Τι είναι αυτό που σπρώχνει έναν άνθρωπο στον πυρετό του τζόγου και πως σχετίζεται με την «ύβρι»;

Η παρανομία από αρχαιοτάτων χρόνων παρέμενε ελκυστική για μεγάλη μερίδα των ανθρώπων. Αυτό, γιατί πολύ απλά δίνει μία αίσθηση άγριας ελευθερίας, περιπέτειας, αδρεναλίνης και κινδύνου. Υπόσχεται μια γρήγορη και ταραχώδη ζωή, ανοιχτή σε ηδονές κάθε είδους, κόντρα στην ανία και τη συμβατικότητα. Στην καρδιά της παρανομίας βρισκόταν πάντοτε ο τζόγος σε διάφορες μορφές. Εκείνο, το υψηλής επικινδυνότητας ρίσκο του να τα κερδίσεις ή να τα χάσεις όλα, χρήματα και πολύτιμα υλικά αγαθά, σε λίγες ώρες ή ακόμα και σε λίγες στιγμές. Μια ψυχική ταλάντωση τόσο υψηλής έντασης που σαγηνεύει σαν μαγνήτης. Και εκεί ακριβώς κρύβεται η «Υβρις»: Στη διαταραχή των ισορροπιών και στην άρνηση του ποσοστού «περιπέτειας», ηθελημένης ανασφάλειας και ακραίου ρίσκου που αντιστοιχεί σε κάθε έλλογο ανθρώπινο ον. Και φυσικά όπως για κάθε «Ύβρι», αργά ή γρήγορα έρχεται με το τίμημά της.

Μιλήστε μου για τους ρόλους σας.

Οι ρόλοι που υποδύομαι δρουν ουσιαστικά σαν εργαλείο αλλά και σαν καταλύτης στην πορεία των σχέσεων των τριών χαρτοπαικτών. Είναι οι άνθρωποι που πάνε να εκμεταλλευτούν προκειμένου να πετύχουν την κομπίνα τους αλλά συνήθως λειτουργούν απρόβλεπτα και εκτός του προκαθορισμένου πλάνου, δημιουργώντας έτσι έναν τραγελαφικό κυκεώνα απρόβλεπτων συνεπειών.

Με ποιο τρόπο εκφράσατε υποκριτικά τον σαρκασμό της δραματουργίας;

Κατ’ αρχάς, ανιχνεύοντας τον ψυχισμό των χαρακτήρων του έργου, ξεκινώντας από μια ρεαλιστική βάση και παραμένοντας στην πορεία όσο το δυνατόν πιο πιστός στις διαθέσεις τους, σύμφωνα με το πώς τις είχαμε πλάσει με τον σκηνοθέτη μας. Στην πορεία ο λόγος του συγγραφέα λειτουργεί, αρκεί η «ματιά» της ομάδας να μην τον έχει προδώσει ή αναιρέσει.

Προσδιορίστε μου την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο δράμα και τη φάρσα.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε πει «Η ζωή είναι τραγωδία στο γκρο πλαν, αλλά κωμωδία στο πανοραμικό». Εμείς τί να προσθέσουμε;

Ποια είναι αυτή η συνθήκη αλλά κι ο ψυχισμός που οδηγούν εύκολα έναν άνθρωπο στην αυτοκαταστροφή;

Θα έλεγα πως γενικά πρόκειται για εκείνη τη νοοτροπία του «παρανόμου» που πάει να παρακάμψει την «ουρά», έχοντας τη λανθασμένη εντύπωση πως είναι «δικαίωμα» των πιο «ισχυρών» ή των πιο «καπάτσων» να κλέψουν από τη ζωή τις «μεγάλες» στιγμές που θεωρούν πως η ζωή τους χρωστάει χωρίς να υπολογίζουν ηθικούς φραγμούς, εμπόδια ή τη ζωή άλλων ανθρώπων. Αυτός ο δρόμος περνάει μονίμως από την καταστροφή των άλλων οπότε όταν μοιραία κάποια στιγμή ο κύκλος θα κλείσει σε σένα, θα πληρώσεις τα σπασμένα που προκάλεσες.

Πώς αλληλεπιδρούν η λογική και το συναίσθημα σε ακραίες συνθήκες και τι επικρατεί;

Νομίζω ούτε το ένα ούτε το άλλο. Σε πραγματικά ακραίες συνθήκες επικρατούν τα βαθύτερα ένστικτα του καθενός. Τα οποία ενδεχομένως κι ο ίδιος να μη γνωρίζει ποια είναι μέχρι να βρεθεί σε αυτές τις συνθήκες. Στις σπάνιες περιπτώσεις που το άτομο είναι γερά πατημένο σε ανώτερες αξίες ίσως να καταφέρει να επικρατήσει η συνείδησή του.

Ποιο είναι το τίμημα του «παιχνιδιού» κι εν τέλει την ίδιας της ζωής;

Αν δεν αποσυρθείς εγκαίρως από τις υπερβολικές σου απαιτήσεις, το πιθανότερο είναι να τα χάσεις όλα.

Με ποιο τρόπο συνεργαστήκατε λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις κοινές καταβολές σας;

Ευτυχώς, είχαμε πολύ κοντινή αντίληψη για την ιδιαίτερη ισορροπία μεταξύ κωμικού και δραματικού τόνου που θα έπρεπε να κρατηθεί στο έργο προκειμένου να αποδοθεί το πνεύμα και η ατμόσφαιρά του. Κατ' επέκταση έτσι αντιμετωπίσαμε και την ερμηνευτική προσέγγιση των χαρακτήρων του. Αρχικά με συζήτηση και στη συνέχεια περνώντας πρακτικά σε υποκριτικές δοκιμές, αποκτήσαμε σιγά-σιγά μια πιο χειροπιαστή εικόνα του τί ταιριάζει καλύτερα στον αρχικό μας σχεδιασμό και αναλόγως στην πορεία αποφασίσαμε ποιες γραμμές να κρατήσουμε και προς τα πού να κινηθούμε.

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Του

Νικολάι Γκόγκολ

«Το έργο είναι ένα εύστοχο σχόλιο πάνω στη διαφθορά, την απάτη, τελικά τον σκοτισμό του νου. Ο συγγραφέας εμβαθύνει στην ψυχολογία των χαρακτήρων, σε ένα παιχνίδι πάθους που δεν έχει τέλος ούτε αρχή. Στο παιχνίδι αυτό, όποιος καλείται να παίξει, εξαπατάται, όποιος αποφασίσει να το ζήσει, βυθίζεται. Ένα παιχνίδι όπως είναι και η ίδια η ζωή».

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Άλεξ Γκρομπένκο

ΔΙΑΣΚΕΥΗ - ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:

Μάνος Καβίδας – Μανώλης Βαζαίος

ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Μαίρη Άσπρου

ΠΑΙΖΟΥΝ: Μανώλης Βαζαίος, Ερνέστος Βουτσινός, Νίκος Μαυρουδής, Ηλίας Κούτλας

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ:

Άννα Αναστασιάδου

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μάνος Καβίδας

ΦΩΤΙΣΜΟΙ:Τάσος Σκλαβούνος

VIDEO EDITING – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ - ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

ΑΦΙΣΑΣ: Ειρήνη Ζγούρη

ΠΑΡΑΓΩΓΗ - ΣΚΗΝΙΚΑ:

Atermono. Creative. Cine. Art.

Διάρκεια: 70′

Είδος: Κωμωδία

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 10 κανονικό, 8 ανέργων/φοιτητικό, 5 Ατέλειες

Ε-ΜΑΙΛ: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Θέατρο «Αλκμήνη»,

Αλκμήνης 8

Κάτω Πετράλωνα

Από 04/05 έως 02/06

Κάθε Σάββατο στις 21:30

Και Κυριακή στις 19:00

Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210-3428650