Ειρήνη Δράκου

Ανάγκη για δημιουργία

Γεννήθηκε στην Άνδρο το 1974. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος πάνω σε Άσκηση και Υγεία.

Παρακολούθησε σεμινάρια φωνής με τη Μίρκα Γεμεντζάκη και Θεραπευτικό Τραγούδι με την Ε. Νικολίτσα και στο χορό Barra a terre – Seresta Dance Studio, Χορευτικό Αυτοσχεδιασμό με τον Μ. Σιδέρη Σεμινάριο Μοντέρνου Χορού Ακροβατικά με την Σ. Ζάννου. Επίσης σεμινάρια υποκριτικής με τους: Στάθη Λιβαθινό, Ακύλλα Καραζήση, Κ. Σφυρικίδη, Γ. Συμεωνίδη, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Α. Δανέζη.

Συμμετείχε στην 8η Θερινή Ακαδημία του Εθνικού Θεάτρου και στα πλαίσια αυτής παρακολούθησε μαθήματα με τους: Ρούλα Πατεράκη, A. Bozic και Α. Βούλγαρη.

Από το 2007, είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας ΑΣΙΠΚΑ μαζί με το Δημήτρη Μπίτο και συμμετείχε στις εξής παραστάσεις: «Κόντρα στην Πρόοδο» του Ε. Σολέρ σε σκηνοθεσία Γιολάντας Μαρκοπούλου, Λιλύς Μελεμέ, Δημήτρη Μπίτου, Αρη Τρουπάκη, «Η Ελένη» Γ. Ρίτσου – Βοηθός Σκηνοθέτη του Δημήτρη Μπίτου, «Eίμαι αίμα» του Jan Fabre, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου, «Τρίπτυχο» του Heiner Muller και «Νυχτερίδες» της Λένας Κιτσοπούλου.

Στον κινηματογράφο συμμετείχε στις εξής ταινίες: «Γίνε Χρήσιμος Άνθρωπος όταν μεγαλώσεις» (μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Κηρυναίου Παπαδημάτου, «Μπάλος Κακός Χορός»(μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπίτου, «Ο Αρσιβαρίστας και ο Άγγελος» σε σκηνοθεσία Ελένης Αλεξανδράκη, «Eyes of a Blue Dog» (μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Αλίκης Δανέζη- Knutsen, «Η συνάντηση» ( μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Έ. Μπούντρη, «Τα κάστρα της Νισσύρου», ντοκυμαντέρ, σε σκηνοθεσία Ελένης Αλεξανδράκη. Φέτος την απολαύσαμε να ερμηνεύει με πολύ ιδιαίτερο τρόπο και εκφραστικότητα μια φώκια στην παράσταση «Κόντρα στην Πρόοδο». Η δημιουργία αποτελεί ζωτική της ανάγκη κι η επιθυμία της να κάνει τέχνη την οδήγησε στον θεατρικό στίβο από τον αθλητικό. Της ευχόμαστε να απολαύσει τις θεατρικές της διαδρομές και να μην μετανιώσει ποτέ γι’ αυτήν την όψιμη επιλογή της.

Σε ποια παράσταση παίζετε φέτος;

Αυτή τη στιγμή παίζω στην παράσταση «Κόντρα στην Πρόοδο». Πρόκειται για ένα έργο του Εστέβα Σολέρ, μια σειρά μονόπρακτων που συν- σκηνοθετούν οι: Γιολάντα Μαρκοπούλου, Λίλλυ Μελεμέ,  Δημήτρης Μπίτος και  Άρης Τρουπάκης. Εγώ παίζω το μονόλογο μιας φώκιας που τον σκηνοθετεί ο Δημήτρης ο Μπίτος, με τον οποίο έχουμε μαζί και την ομάδα «ΑΣΙΠΚΑ». Ο συγκεκριμένος μονόλογος ήταν μια πρόκληση για πολλούς λόγους. Καταρχήν πρόκειται για ένα κείμενο που κινδυνεύει αρκετά στο να γίνει διδακτικό, κι αυτό ήταν κάτι που προσπαθήσαμε να αποφύγουμε, τόσο σκηνοθετικά όσο και υποκριτικά. Λέγονται πράγματα που μπορεί να θεωρούνται αυτονόητα. Αλλά αυτά τα αυτονόητα που πολλές φορές ακούγονται γύρω μας, που ίσως να τα διαβάζουμε σε μπροσούρες οικολογικών οργανώσεων ή να παίρνουν σειρά ως δευτερεύοντα θέματα στις ειδήσεις (βλακωδώς θεωρώ.. θα έπρεπε να έχουν τη θέση έκτακτου δελτίου) για να ακουστούν, κοινώς να ιδρώσει το αυτί μας, πρέπει να ειπωθούν ωμά.  Αυτή ήταν και η προσέγγιση μας. Ο συγγραφέας έχει βάλει μια φώκια, πιθανόν κάπου στο μέλλον, να σκοτώνει ανθρώπινα μωρά αιτιολογώντας την πράξη της με ένα απόλυτα ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Όσο μιλάει βλέπουμε ότι δεν πρόκειται για μια πράξη εκδίκησης… γι’ αυτό που λέμε συχνά ότι «η φύση εκδικείται»… αλλά για μια λογική συνέχεια της ανθρώπινης συμπεριφοράς… αφού και το ζώο ως μέρος της φύσης που κακοποιούμε και καταστρέφουμε μεταλλάσσεται σ’ ένα υβρίδιο με κατεξοχήν ανθρώπινη συμπεριφορά (και σκέψη στο κείμενο του Σολέρ) όχι όμως και τόσο διεφθαρμένο ώστε να γδέρνει ανθρώπους για το δέρμα τους αλλά λειτουργώντας αμυντικά και προσπαθώντας να ελέγξει την άλογη επέλαση των ανθρώπων στον πλανήτη. «Για να ελέγξουμε την αύξηση του πληθυσμού»… λέει η φώκια.

Έτσι και εμείς προσπαθήσαμε να τοποθετήσουμε τη φώκια σκηνοθετικά κάπου στο μέλλον, ως ένα απλό εργάτη και ταυτόχρονα ζώο που έχει «μολυνθεί» με στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ο στόχος ήταν, ο λόγος της φώκιας να λειτουργήσει πιο πολύ σαν καθρέφτης μιας σειράς συμπεριφορών όλων μας και κυρίως όσων συμμετέχουν σε τέτοια εγκλήματα κι οπλίζουν το χέρι τέτοιων ηλιθίων.

Μιλήστε μου για τους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας σας.

Δε ξέρω αν πρόκειται τόσο για καριέρα όσο για μια μικρή διαδρομή στο χώρο αυτό. Σίγουρα από τις πιο σημαντικές στιγμές ήταν η δουλειά μας (της ομάδας «ΑΣΙΠΚΑ») πάνω στο Τρίπτυχο του Heiner Muller. Τόσο η παράσταση όσο και η διαδρομή προς αυτή. Με αποκορύφωμα μια ανοιχτή πρόβα-παράσταση που κάναμε στο προαύλιο της εκκλησίας στην Αστυπάλαια. Ο κόσμος μας είχε περικυκλώσει, είχε συγκεντρωθεί γύρω μας και σε μια αυλή πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο κατανυκτική και ηλεκτρισμένη ταυτόχρονα. Στην υπόκλιση ένιωσα τόση ζεστασιά, συγκίνηση και ευγνωμοσύνη που δεν έχω αισθανθεί σε καμία άλλη υπόκλιση από τότε. Αν και πάντα νιώθω τρομερή ευγνωμοσύνη σε όλες τις στιγμές αυτής της δουλειάς μας.

Ποια ήταν για σας η κινητήριος δύναμη ώστε να φύγετε από τον αθλητισμό και να στραφείτε στον δύσκολο χώρο της υποκριτικής;

Η ανάγκη μου για δημιουργία.

Ποια είναι η οπτική σας για τον Ελληνικό κινηματογράφο.

Αγαπώ τόσο πολύ αυτό το χώρο κι αυτό το μέσο που θα προτιμούσα να μη γκρινιάξω, να μιλήσω για τη θέση των ελληνικών ταινιών έστω στην Ευρώπη ή για ανεπάρκειες σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Ξέρω από εμπειρία ότι υπάρχουν πολλοί νέοι κινηματογραφιστές που με ελάχιστα μέσα δημιουργούν πολύ ωραίες ταινίες. Πολλές απ’ αυτές και κυρίως τις μικρού μήκους, ο πολύς κόσμος δε θα τις δει ποτέ. Κι αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο κινηματογράφος δεν εξελίσσεται, ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε αισιόδοξοι ή να σταματήσουμε να κάνουμε ταινίες. Ή το σημαντικότερο, να μη διεκδικούμε καλύτερες συνθήκες και υποστήριξη σε όλα τα επίπεδα, των Ελλήνων δημιουργών. Γιατί αν τους δείχνουμε διαρκώς με το δάχτυλο ως αιτία του κακού, σύντομα αυτό που λέμε «Ελληνικός Κινηματογράφος» δεν θα υπάρχει.

Ποια είναι η γνώμη σας για τους πολιτιστικούς φορείς στη χώρα μας;

Έχω την ανάγκη να διαχωρίσω αυτό που λέμε πολιτισμό από τους πολιτιστικούς φορείς. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε φορείς να διαλύονται, συστήματα πελατειακά να καταρρέουν. Το κράτος δείχνει να οδηγείται στην πτώχευση και τα χρήματα που δίνονται για τον πολιτισμό από λίγα πια, τείνουν να γίνουν ελάχιστα έως καθόλου. Η κρίση στον πολιτισμό δεν είναι καινούργια. Απλά, είναι προτιμότερος, από τον αργό θάνατο που βιώνουμε τόσα χρόνια, ο ακαριαίος, στον οποίο φαίνεται να μας οδηγεί η πτώχευση. Ίσως καθαρίσει κι η «ήρα απ’ το στάρι» που λένε. Όσοι έχουν φτιάξει αντισώματα και είναι παντός καιρού, συνεχίζουν απλά να δημιουργούν και να κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να θεωρούν δεδομένη τη στήριξη των φορέων. Τώρα, αν από αυτή την ιστορία, οι «φορείς», ο μηχανισμός πίσω από αυτούς, οι άνθρωποι που παίρνουν αποφάσεις, βγουν στους δρόμους και έρθουν πιο κοντά σε νέους ανθρώπους, αν έρθουν να δουν δουλειές νέων ομάδων, αν συσταθούν επιτροπές που θα έρχονται στο θέατρο να βλέπουν τις δουλειές μας και όχι ένα κλειστό φάκελο με βιογραφικά και προϋπολογισμούς, αν αποκτήσουν επαφή δηλαδή με την πραγματικότητα που καλούνται να αξιολογήσουν και να πριμοδοτήσουν, τότε ναι, θα πω πως υπάρχει λόγος ύπαρξης τους. Διαφορετικά καλά κάνουν και διαλύονται.

Ποια πλεονεκτήματα και ποια μειονεκτήματα έχετε επισημάνει στη θεατρική παιδεία στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που παρουσιάζει γενικότερα η παιδεία στην Ελλάδα. Είμαστε τυχεροί γιατί λόγω γλώσσας έχουμε πρόσβαση σε μια κλασσική παιδεία πολύ πιο εύκολα από άλλους λαούς. Αλλά παρόλα αυτά υπάρχει έλλειψη μιας γενικότερης παιδείας που θα λειτουργεί ως υπόβαθρο για τη θεατρική παιδεία. Εγώ δεν έχω τελειώσει κάποια δραματική σχολή. Όταν ξεκίνησα, ήδη είχα τελειώσει άλλες σπουδές και είχα ασχοληθεί με την έρευνα. Είχα αποστροφή προς οτιδήποτε ακαδημαϊκό συν του ότι, ευτυχώς, μπορούσα πλέον να επιλέξω τους δασκάλους μου, εκτός ενός συστήματος και δεν ήμουνα αναγκασμένη να αγοράσω όλο το πακέτο που σου δίνει μια σχολή. Κι αυτό σημαίνει από ελλιπή προγράμματα σπουδών, απηρχαιωμένες αντιλήψεις, απωθημένα, έως και προσλήψεις καθηγητών που ίσως να μην έχουν ταλέντο να διδάξουν. Λοιπόν αυτή η έλλειψη πολυτέλειας χρόνου όπως και οι δυσκολίες που συνάντησα γιατί δεν ακολούθησα την πεπατημένη οδό, ήταν ιδιαίτερα απελευθερωτικά στην περίπτωση μου. Το θέατρο προϋποθέτει μια γενικότερη καλλιέργεια στην οποία θα πρέπει να στοχεύει όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, από πολύ νωρίς. Αλλά η θεατρική παιδεία ή η παιδεία γενικότερα, θεωρώ ότι είναι πριν απ’ όλα, υπόθεση και ευθύνη του καθενός μας προσωπικά.

Ποιοι δημιουργοί υπήρξαν για σας κινητήριες δυναμικές στην ως τώρα πορεία σας ;

Οι γενναιόδωροι. Και οι σεμνοί. Θαυμάζω πολλούς ανθρώπους για το έργο τους, κυρίως αν αυτό έχει μια συνέπεια με τον τρόπο της ζωής τους. Κυρίως όμως θαυμάζω αυτούς που δεν μιλούν πολύ για την τέχνη αλλά κάνουν τέχνη.

Ποια θεωρείτε την ιδανική συνεργασία που θα επιδιώκατε

Ιδανικές και μαγικές θεωρώ τις συνεργασίες στις οποίες κυριαρχεί η γενναιοδωρία και η έμπνευση μέσα από ένα κοινό στόχο.

Πως αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση καθώς μάλιστα το θέατρο δεν προσφέρει ποτέ ικανοποιητικές αποδοχές.

Με φαντασία. Επινοώντας διαφορετικούς τρόπους βιοπορισμού και υιοθετώντας ένα αντίστοιχο τρόπο ζωής.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια

Να συνεχίσω να δημιουργώ. Το μόνο σίγουρο.

Ποιες στιγμές ή περιστατικά έχουν απομείνει στη μνήμη σας από την ως τώρα εμπειρία σας.

Πολλές γεμάτες σιωπές στη ζωή αλλά και στο θέατρο.