Άντονυ Μπερκ

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, στο θέατρο έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως η Ελένη Σκότη, η Όλγα Ποζέλη, η Ράια Μουζενίδου και άλλοι, ενώ από το 2007 έχει αρχίσει να σκηνοθετεί και ο ίδιος. Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε με επιτυχία στην ταινία «Να μ’ Aγαπάς» του Α. Θωμόπουλου στον δύσκολο και συναρπαστικό ρόλο του Παύλου Σιδηρόπουλου ενώ έχει συμμετάσχει και σε άλλες ελληνικές και ξένες παραγωγές. Στην τηλεόραση έχει δουλέψει σε διάφορες σειρές με τελευταία σημαντική παρουσία στην σειρά «Τα Παιδιά της Νιόβης» σε σκηνοθεσία του Μπάμπη Σπανού. Ως τραγουδιστής έχει συνεργαστεί με τους Ευγενία Συριώτη, Γιάννη Μαρκόπουλο και Μάριο Στρόφαλη. Έχει μεταφράσει πολλά θεατρικά έργα, ενώ από το 2009 διδάσκει Θέατρο στο International School of Athens.

Στο ρόλο του Φρανκ φέτος, ένα «κόντρα» ρόλο για σένα που όμως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρων και με πολλές αντιφάσεις. Πως νοιώσατε ερμηνεύοντας τον αλκοολικό γιο ενός αλκοολικού πατέρα που μέλλεται να περάσει μια πολύ δύσκολη νύχτα;

Όντως για μένα είχε ξεχωριστό ενδιαφέρον το να παίξω έναν χαρακτήρα που ενδεχομένως να είναι κόντρα στην δική μου ιδιοσυγκρασία. Όμως η πρώτη προσέγγιση είναι το να βρεις τι κοινά μπορεί να έχεις με αυτόν τον άνθρωπο. Από εκεί και πέρα έψαξα να βρω τα κίνητρα του, να τον καταλάβω, να τον αγαπήσω.

Πως λειτουργεί η εξομολόγηση για έναν Έλληνα και πως για ένα Βρετανό;

Καταρχήν είμαι και Έλληνας και Βρετανός, οπότε είχα μια άλλη σχέση με το θέμα. Νομίζω ότι δεν είναι τόσο το θέμα της εξομολόγησης όσο της εξωτερίκευσης των συναισθημάτων, όπου έγκειται η διαφορά ανάμεσα στους δύο λαούς. Οι έλληνες είναι σαφώς πιο εκδηλωτικοί από τους Βρετανούς. Πάντως ο δικός μου χαρακτήρας δεν εξομολογείται, αλλά είναι αποδέκτης των εξομολογήσεων των άλλων δύο. Ο Φρανκ, ως σκοτσέζος και ως αλκοολικός είναι απρόβλεπτος, και απρόβλεπτη είναι και αντίδρασή του στις αλυσιδωτές αποκαλύψεις του έργου.

Ο Φρανκ αγάπησε τον πατέρα του κι αγαπήθηκε απ’ αυτόν έστω και μέσα από την βασανιστική τους σχέση; Ή τους ένωνε μόνο αδιαφορία και μίσος; 

Κάθε σχέση γονιού-παιδιού ξεκινάει σε μια βάση αγάπης. Το τι «ταυτίσεις» και «αντι-ταυτίσεις» μπορεί να κάνει ο καθένας, αυτό έρχεται αργότερα. Το μίσος είναι η άλλη όψης της αγάπης. Αγάπη ή και μίσος έρχονται σε αντιπαράθεση με την αδιαφορία, αυτά είναι που δεν πάνε μαζί.

Ποια είναι τα συναισθήματά του όταν μαθαίνει την αλήθεια για τον τρόπο που πέθανε ο πατέρας του; 

Ο Φρανκ είναι ένας έντονος χαρακτήρας με απότομες και κάποιες φορές βίαιες αντιδράσεις. Το πρώτο συναίσθημα που τον κυριεύει είναι ο θυμός, ίσως όχι τόσο για το πως πέθανε ο πατέρας του όσο για τα ψέματα που του λέγανε όλα αυτά τα χρόνια. Αισθάνεται ότι τον έχουν αφήσει έξω από την παρέα των τριών και οι αποκαλύψεις αυτής της βραδιάς έρχονται να το επιβεβαιώσουν. Σύντομα από τον θυμό περνάει στην λύπη, την στεναχώρια για αυτά που έζησε αλλά και γι’ αυτά που έχασε την ευκαιρία να βιώσει. Την νοιώθει αυτή την θλίψη να τον κυριεύει, μετατρέποντάς τον σε ένα συναισθηματικό ράκος.

Πως νοιώθει τη στιγμή που μαθαίνει πως έχει ένα παιδί που δεν γνώρισε κι ούτε θα γνωρίσει ποτέ; 

Αυτό σίγουρα τον πληγώνει πολύ στην φάση της ζωής του που βρίσκεται τώρα. Άλλωστε ένα παιδί, και δη ένας γιος θα ήταν η ευκαιρία να ζήσει όσα δεν έζησε ο ίδιος με τον πατέρα του.

Ποια είναι η σχέση του με τον Κένυ και την Κλαιρ; 

Κάποιες στιγμές είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Άλλες όμως φαίνεται πως ο χρόνος δεν γιατρεύει μόνο τις πληγές αλλά κάποιες τις ξύνει ή και τις γιγαντώνει. Ο Φρανκ αυτά τα είκοσι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει δεν είχε συχνές επαφές με τους άλλους δύο, επομένως δεν είχε την ευκαιρία να επεξεργαστεί τα πράγματα, όπως ίσως οι άλλοι δύο χαρακτήρες που παρέμειναν σε επαφή.

Ποια είναι η βαθύτερη πηγή του φόβου κι της ανάγκης του; Ποια η ενοχή του; 

Νομίζω πως ο φόβος που τον κατατρέχει είναι το να μην καταλήξει σαν τον πατέρα του κι η ανάγκη του να διορθώσει το παρελθόν με το μέλλον. Η ενοχή που αισθάνεται ο Φρανκ δεν είναι ακριβώς ρεαλιστική και μοιάζει περισσότερο με παράπονο. Τον δυναστεύει το ότι δεν πρόλαβε να διορθώσει αυτός τα πράγματα με τον πατέρα του, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, να προστατεύσει τον εαυτό του και την μητέρα του.

Ποιες είναι οι γέφυρες σου ψυχικές και συναισθηματικές με τον ήρωα; 

Παρότι φυσικά η σχέση μου με τον πατέρα μου δεν είχε σχέση με αυτή του ήρωα, ωστόσο κι εγώ ουσιαστικά μεγάλωσα χωρίς πατέρα, οπότε υπήρχε μια βάση πάνω στην οποία να πατήσω.

Πως ήταν η συνεργασία με την κυρία Μοσχοβάκου; 

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε, οπότε γνωριζόμαστε πολύ καλά τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά. Πάντα η συνεργασία μας είναι αρμονική και ιδιαίτερα παραγωγική. Έχουμε κοινούς κώδικες επικοινωνίας πάνω στην δουλειά και αυτό διευκολύνει τα πράγματα.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον; 

Να έχω την δυνατότητα να κάνω δουλειές που με γεμίζουν και με ευχαριστούν, με συνεργάτες που έχω επιλέξει και ξέρω ότι μαζί θα βγάλουμε καλό αποτέλεσμα αλλά θα περάσουμε και καλά.

Ποιο ρόλο έχεις απολαύσει περισσότερο απ’ όλους στην καριέρα σου; 

Πάντα περνάω καλύτερα στις κωμωδίες, αλλά ο ρόλος που αγάπησα περισσότερο ήταν αυτός του Χάρυ στην παράσταση «Το άλλο μου μισό» που ήταν και η πρώτη μου σκηνοθεσία. Βέβαια υπάρχει πάντα και η ταινία «Να μ’ αγαπάς» όπου υποδυόμουνα τον Παύλο Σιδηρόπουλο και θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Πως σου φαίνεται το «Επί Σκηνής»; 

Νομίζω ότι είναι ένα άψογο site για το χώρο μας, τόσο για εμάς που ανήκουμε σε αυτόν όσο και γι αυτούς που ψάχνουν απλώς πληροφορίες για τις τόσες παραστάσεις που παίζονται κάθε χρόνο σ’ αυτή την πόλη. Επίσης δίνει ένα βήμα σε ανθρώπους γνωστούς και μη να συστηθούν στο κοινό. Μπράβο και καλή συνέχεια.