Χαίρετε κι Αντίο

 του Άθολ Φούγκαρντ

Κλασικό σημαίνει διαχρονικό. Το «Χαίρετε κι Αντίο», γραμμένο από τον Άθολ Φούγκαρντ το 1965, δεν είναι τέτοιο. Αντλώντας πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα στο μυθοπλαστικό του μπόλιασμα, όπως την Αγγλο–Ιρλανδο–Ολλανδική καταγωγή των λευκών Νοτιοαφρικανών γόνων μεταναστών και τον ανάπηρο πατέρα, το έργο φέρει γνωρίσματα της ηλικίας του με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει στη δραματουργική του υπόσταση: διαθέτει στρωτή δομή και ρέοντες διαλόγους, που άλλοτε συμπυκνώνουν με στιβαρή αμεσότητα ρεαλισμού μια πολύπτυχη ποιητικότητα θεατρικού λόγου και άλλοτε υπογραμμίζουν εμφατικά τέτοιες (προ)θέσεις με σχεδόν αχρείαστες επαναλήψεις –«επεξηγώντας» με μια έως και απλοϊκή «αποσαφήνιση» την (δια)λεκτική «πολυσημία»–, κάτι που περίπου θα έτεινε ακόμη και να κουράσει εάν δεν ήταν η καθαυτή σκηνική πράξη που αξιοποιεί τις εκάστοτε ποιότητες. Και εδώ έγκειται το επίτευγμα της παράστασης στο διά ταύτα: ο Αλέξης Ρίγλης μετέφρασε και σκηνοθέτησε το έργο με ευθύβολη ευφυΐα, στέρεη γνώση και καλλιτεχνική ευαισθησία, ανατέμνοντας τις συγχορδίες ενός κλασικότροπου αλλά όχι κλασικού έργου για τη συνύφανση ημιτονίων και εντάσεων στην καίρια ενορχήστρωση μιας κλασικής παράστασης.

Η επιστροφή της Έστερ στο Πορτ Ελίζαμπεθ για τη διεκδίκηση του οικογενειακού της μεριδίου, πυροδοτεί την αναψηλάφηση των ρημαγμένων θεμελίων της Ιθάκης στην αντί(παρα)θεσή της με τον αδερφό της Τζόνι, φύλακα νοσηλείας και ισόβιου συνοδοιπόρου του ακρωτηριασμένου από εργατικό ατύχημα πατέρα τους. Η προσέγγιση του Ρίγλη ευοδώθηκε στη συνταρακτική υπόδυση των δύο σπουδαίων ηθοποιών οι οποίοι εμψύχωσαν το σώμα του κειμένου (δια)περνώντας με κάθε τους πόρο και φλέβα τις φωτοσκιάσεις του χώρου στην αποτελεσματική σκηνογραφία–ενδυματολογία της Δήμητρας Λιάκουρα, κάτω και μέσα από ένα φως «(εξ)ουδέτερ(ωμεν)ων (ανα)κρίσεων» του Νίκου Βλασόπουλου στα ψυχικά τοπία ετούτης της no (wo/)man’s land. Με έξοχο μέτρο μεγέθους, η Σοφιάννα Θεοφάνους και ο Μιλτιάδης Φιορέντζης ανέδειξαν τις αποχρώσεις του μαύρου στις πλήρεις διαστάσεις της ποικιλομορφίας του, γόνιμα παλλόμενοι και εξαίσια εύφοροι, απογειώνοντας τα σπαράγματα μνήμης κληροδοτημένων αναπηριών σε μεταίχμια επιλογών που διαμορφώνουν δρόμους ή ανεπίστρεπτους εγκλωβισμούς. Μια εξαιρετική παράσταση υψηλού ερμηνευτικού (αν μη τι άλλο και διεθνούς) επιπέδου κλάσεως, που (συγ)κινεί, συναρπάζει και ταξιδεύει αισθήσεις, σκέψεις και (συν)αισθήματα. Ατόφιο θέατρο.

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Αλέξης Ρίγλης

Σκηνικά – Κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Φωτογραφίες: Ρούλα  Ρέβη

Παίζουν:  Σοφιάννα Θεοφάνους

Μιλτιάδης Φιορέντζης

«104» Κεντρική Σκηνή

Ευμολπιδών 41

Γκάζι

Τηλέφωνο: 2103455020

Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος 10 ευρώ

Διάρκεια παράστασης: 90΄ χωρίς διάλειμμα

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15 μ.μ. έως 28 Μαΐου