Amor

Κείμενα του Θανάση Αλευρά σε σύνθεση του Θόδωρου Τερζόπουλου

Εδώ στη σκηνή του θεάτρου, στης Ευρώπης τον πάτο… τα πουλώ όλα, όλα…

Σε μια κλειστοφοβική, εφιαλτική σκηνική σύνθεση-κατασκευή με σαφείς συμβολισμούς, φωτισμένη έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει διακριτικά το κοινό, ζωντανεύει ένας ανηλεής κόσμος στον οποίο τα πάντα μπορούν να πωληθούν και να αγοραστούν με στόχο όχι μόνο το υλικό κέρδος αλλά και την ίδια την λαγνεία της διαδικασίας απόκτησής του. Το χρηματιστήριο-φυλακή επιβάλλει κυριαρχικά τους όρους του.Το αρσενικό έχει εκφυλιστεί σε μηχανή μέτρησης ποσών. Με αεικίνητα δάκτυλα και λαίμαργο βλέμμα, εναλλάσσει και παραποιεί αριθμούς ή όρους. Κυρίαρχο το «six (έξι)» το οποίο κατρακυλάει έντεχνα σε «sex και success». Το θηλυκό παγιδευμένο στον ατσάλινο σωλήνα του, γίνεται «προϊόν» και προσφέρεται σ’ ένα κανιβαλιστικό συμπόσιο προς ανάλωση κραυγάζοντας «Sell me», «Credit me», «Stock me» και παραθέτοντας με ψυχωτική εμμονή, με ένα τρομακτικό, παγωμένο χαμόγελο-υπόμνηση της χαμένης του οντότητας, τους προς πώληση σωματικούς, πνευματικούς και ψυχικούς θησαυρούς του, τα θραύσματα της κατακερματισμένης ύπαρξής του.

Ο Άντρας, πλάσμα σχεδόν άφυλο, σε ψυχωτική παράκρουση, μπλεγμένος στα αόρατα γρανάζια του συστήματος, μεταποιεί διαρκώς την μηχανιστική κι επαναληπτική «χειρονομία» του σε υποκατάστατο ηδονής, θεϊκής έκστασης, βακχικής μανίας, παραμερίζοντας κάθε άλλη δραστηριότητα και καταπνίγοντας το ντουέντε της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα άγρια, λυκίσια αλυχτίσματα μιας φύσης που έχει καταπνιγεί από την τρομακτική επέλαση των αριθμών, παγιδεύονται στην ενδότερη στιβάδα της νόησης αλλά ταυτόχρονα προμηνύουν την επικείμενη πτώση. Η γυμνότητα των ποδιών του ήρωα αφήνει να διαφανεί το ανυπεράσπιστο ενός ψυχισμού που ωθείται από την εμμονική εξασφάλιση του κέρδους στην ολοκληρωτική παράδοσή του, στον ίδιο τον μηχανισμό, μέσα από επαναλαμβανόμενους λεκτικούς και κινησιολογικούς κώδικες οι οποίοι παραπέμπουν στο μηχανοκίνητο ον-ρομπότ και στον υπνοβάτη, αφήνοντας ωστόσο να διαφανούν τα ξέφτια ενός μεθυστικού χορού φλαμέγκο που μ’ ένα αδυσώπητο σφυροκόπημα των ποδιών και με σπαστικές κινήσεις των χεριών εκτελεί η παρτενέρ του. Η Γυναίκα παραδίδεται στο ηδονικό παιχνίδι ενός τρομακτικού ξεπουλήματος ακόμα και των «παλιών καλοκαιριών» ξεκινώντας από το κορμί της και καταλήγοντας μέσα από μικρές, μελετημένες ερμηνευτικές αποχρώσεις, στην ίδια της την μνήμη-ουσία που υπαναχωρεί από το σύμβολο στο άτομο για να κατασταλάξει σ’ ένα καθεστώς ολοκληρωτικής σύρραξης με το καταγωγικό της πρωτογενές υλικό. Η ύβρις του διαρκούς δούναι και λαβείν υποκαθιστά εν τέλει κάθε ανθρώπινη επικοινωνία, κάθε έκφανση αυθεντικότητας, μετατρέποντας και τα δύο πλάσματα σε νεκροζώντανες εφιαλτικές φιγούρες ενός καταπονημένου, μετα-καταστροφικού κόσμου με Μπεκετικές προεκτάσεις. Ακολουθεί η πτώση, θορυβώδης, τρομακτική αλλά και λυτρωτική. Οι θησαυροί ευτελίζονται, γίνονται ρόγχος, εργαλείο εξόντωσης και τα άτομα χωρίς την πανοπλία της αυτοσυνείδησης παγιδεύονται από τους ίδιους αυτούς μηχανισμούς στους οποίους οικειοθελώς παραδόθηκαν. Μοναδική διαφυγή η αγάπη, μια αγάπη-αλύχτισμα σε αντιπαράθεση με την κυριαρχική μονοτονία των επαναλαμβανόμενων αριθμών και των διεθνών χρηματιστηριακών όρων, καθώς ο άντρας σκαρφαλώνει στον τοίχο, αναζητώντας ένα πέρασμα μέσα από τον συμπαγή όγκο της πέτρας που του γίνεται πάτημα κι εμπόδιο κι οι μουσικοί νυγμοί απελευθερώνονται μαζί με την κραυγή amor για να γίνουν η ανέλπιδη υπενθύμιση ενός απολεσθέντος, ανέγγιχτου παραδείσου.

Η σκηνοθετική αυτή κατασκευή, μια συμπαγής μουσική φόρμα με εσωτερικές ηχητικές αντιθέσεις και ρυθμικές αντιπαραθέσεις, ανάμεσα στην αιχμηρή αισθαντικότητα του καμπαρέ και την οδυνηρή επαναληπτικότητα της φούγκας, δημιουργεί μαγνητικά ρευστά τα οποία επικοινωνούν τον εφιάλτη με υποδόριο σαρκασμό, εξαιρετική διαύγεια και συναισθηματική οξύτητα. Η τραγικής υφής παράσταση έρχεται σαν ένας ποιητικός αντικατοπτρισμός της πολιτικής, κοινωνικής και πνευματικής μας πραγματικότητας, να επισημάνει τους οικείους μας κώδικες, αποκαλύπτοντας με χιούμορ, αποστασιοποίηση και σαφήνεια, μέσα από τις ελικοειδείς διαδρομές της, λιτά αλλά κι απολύτως ολοκληρωμένα την ύψιστη δόξα και τον βαθύ εκφυλισμό της αυτοκρατορίας του μεταπολεμικού καπιταλισμού στην Ευρώπη και τις επιπτώσεις της στην κατεστραμμένη πια Ελλάδα. Η αγάπη, το αόρατο αντίπαλο δέος επαναπροσδιορίζεται σαν ζωτικό ζητούμενο στο φινάλε από τον τραγικό ήρωα-Άντρα ενώ το αντικείμενό της, η Γυναίκα έχει καταβροχθιστεί πια από τον σωλήνα-τεχνητή μήτρα που την κρατούσε παγιδευμένη σε όλη τη διάρκεια της στυγνής αγοροπωλησίας. Επώδυνα, ελευθερώνοντας την κραυγή του ζώου που κατοικοεδρεύει στο ημιφωτισμένο του υποσυνείδητο, το ανθρώπινο ον επαναπροσδιορίζει την ύπαρξή του κι αντιπαρατίθεται στα πολλαπλά είδωλα της αόρατης εξουσίας, στην οποία από αδηφαγία κι απληστία, επέτρεψε να καταστρέψει τον κόσμο του. Το «εκτός», η ταξική καταδυνάστευση μεταφέρεται στο «εντός» την προσωπική ευθύνη του ατόμου απέναντι όχι μόνο στις δομές της εξουσίας αλλά και στην εσωτερική του παρόρμηση για παραβίαση του μέτρου που διασαλεύει κάθε ισορροπία, καθιστώντας το, έναν Ερυσίχθονα, θύμα της ίδιας της βουλιμίας του με σκληρό κι αδιαπραγμάτευτο αντίτιμο την απώλεια της ανθρωπιάς του. Μέσα από την απελπισμένη, ζωώδη κραυγή του ηττημένου άντρα, διαφαίνεται ένα μέλλον, ερεβώδες, μοναχικό, δυσβάστακτο αλλά και λυτρωτικό, ένα μέλλον σαν άνθος που από πεισματάρικη αγάπη για τη ζωή, φυτρώνει καταμεσίς στην άσφαλτο, τρυπώντας με τον τρυφερό του μίσχο το τσιμέντο.

Ο Τερζόπουλος για άλλη μία φορά, συνθέτοντας τα σπαρακτικά κείμενα-σπαράγματα του Αλευρά, επιτυγχάνει μία ποιητική αλλά κι απολύτως σαφή, μαθηματικής ακρίβειας καταγραφή των ιστορικών μας συμβάντων ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνει αισθητικούς θεατρικούς κώδικες διεθνούς σημασίας που αφορούν αναπαραστατικές τεχνικές του μέλλοντος μέσα από την εμπειρία ενός ριζοσπαστικού παρελθόντος και την αιχμηρή έμπνευση του παρόντος. Οι δύο ηθοποιοί, με εξαιρετική τεχνική κι ερμηνευτική κατάρτιση, ξεπερνώντας τα όρια της τρέχουσας σωματικότητας, παραδίδουν στο κοινό ατόφια την σύλληψη του σκηνοθέτη, ακολουθώντας μια υποκριτική φόρμα μοναδικής ποιότητας που οικειοποιείται, αποκαλύπτει, υποβάλλει και επαναπροσδιορίζει τους κωδικούς της δραματουργίας. Υπέροχα κι «εύγλωττα» τα κοστούμια της Λουκίας, καίριοι οι εμβληματικοί μουσικοί εμβολιασμοί του Παναγιώτη Βελιανίτη, υποβλητικοί οι φωτισμοί που συνυπογράφει ο σκηνοθέτης με τον Κωνσταντίνο Μπεθάνη.

Μη χάσετε αυτή την παράσταση.

Σκηνοθεσία-σκηνική εγκατάσταση-σύνθεση κειμένων: Θεόδωρος Τερζόπουλος
Ερμηνεύουν: Αγλαΐα Παππά, Αντώνης Μυριαγκός
Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης
Κοστούμια: ΛΟΥΚΙΑ
Φωτισμοί: Θεόδωρος Τερζόπουλος, Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Τεχνικός υπεύθυνος: Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Εκτέλεση σκηνικής εγκατάστασης: Χαράλαμπος Τερζόπουλος
Υπεύθυνη παραγωγής: Μαρία Βογιατζή
Φωτογραφίες: Johanna Weber

Θέατρο «Άττις»

Λεωνίδου 7

Μεταξουργείο

Τηλέφωνο: 210 5226260

Πληροφορίες: www.attistheatre.co

Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00 

Διάρκεια: 55 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 15€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο)