Σχετικά άρθρα
| ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΚΟΣΜΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τρίτη, 11 Φεβρουάριος 2014 08:20 |
|
Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία
Μια μετα-πολιτισμική μεταγραφή της Μήδειας η οποία τοποθετεί την τραγική ηρωίδα σ’ ένα κόσμο ερειπωμένο, με τους θεούς νεκρούς και τους θνητούς νεκροζώντανους, στο χείλος ανάμεσα στον ολοκληρωτικό όλεθρο και την άθλια επιβίωση, σ’ ένα μπεκετικό τοπίο-πεδίο μάταιων αναμονών, ένα νεκροταφείο σπαραγμάτων μνήμης εκεί όπου ο μοναδικός σπασμός είναι ο επιθανάτιος. Η Μήδεια αναζητά την ταυτότητά της για να έρθει αντιμέτωπη με την ίδια της την αδυναμία να επιχειρήσει πράξεις που προκαλούν δέος, με απολεσθέν το υπαρξιακό της μεγαλείο, δίνοντας μια ανέλπιδη μάχη που αναγκαστικά την οδηγεί σε αδιέξοδο και την εξαφανίζει μέσα στη δίνη ενός χρόνου αμνήμονος και καταλύτη. Σπαρακτική, μεταφέρει όχι πια την φονική δύναμη της βασίλισσας αλλά την απελπισμένη παραφορά της κοινής θνητής. Όλοι οι ήρωες του Ευριπίδειου δράματος παραδίδονται στις διαστροφές τους ενώ εκείνη αποχωρεί σαν πρόσφυγας από τόπο ξένο για τόπο ακόμα πιο ξένο, μη έχοντας την δύναμη να αποδεχτεί ούτε την νέα, ανέλπιδη μοίρα της ούτε την απώλεια των αθανάτων. Τα σπαράγματα της τραγωδίας ηχούν ειρωνικά, σαρκαστικά έξω από κάθε χρόνο και χώρο, σαν τα ερείπια μιας ακμάζουσας πολιτείας που κατασπαράχτηκε από την ίδια της την αλαζονεία, σαν παραμιλητά αρρώστου «βασιλέα» των παλιών καιρών που δεν είναι πια σε θέση ούτε να ζήσει ούτε να πεθάνει. Στην τραυματική αυτή δραματουργία του Δημητριάδη δεν έχει χαθεί μόνο η αγάπη αλλά κι η μνήμη, δεν έχει κατασπαραχτεί μόνο η αξιοπρέπεια αλλά κι η ίδια η ανθρώπινη υπόσταση. Μήπως όμως το κολασμένο αυτό τοπίο δεν είναι παρά η απόρροια της αρχαίας ύβρης, το προϊόν του εκπεσμού του Ιάσονα που από πάθος για εξουσία όπως κάποτε πρόδωσε τον έρωτα, ξεπουλάει τώρα και την υπόλοιπη πραμάτεια του; Το μήνυμα είναι δελφικό, δισήμαντο και χωρίς σαφή ερμηνεία αφού κανείς δεν μπορεί να διαλευκάνει την οδυνηρή πτώση των πολιτισμών, τον θάνατο των θεών και την σιωπή του μαντικού ύδατος στον ομφαλό της γης και στα πέρατα του κατακερματισμένου, θνήσκοντος κόσμου.
Στο ατμοσφαιρικό, αχανές γκαράζ του ιδρύματος Κακογιάννη ο Γιάννης Σκουρλέτης και η ομάδα του έστησαν ένα μοναδικής εικαστικής ποιότητας τοπίο καταστροφής, με κυρίαρχους τέσσερις πόλους, δεξιά, αριστερά, στο βάθος και στο κέντρο, εκεί όπου πάνω στο σιδερένιο κρεβάτι της σπαράζει η Μήδεια. Οι δράσεις μετακινούνται από σημείο σε σημείο, προσδιορίζοντας τους επί μέρους τόπους γύρω από τους οποίους επικεντρώνεται κάθε φορά η δράση ενώ οι ηθοποιοί ερμηνεύουν μέσα από ποικίλες εκδοχές κι αποχρώσεις το λόγο κι ένα πρόσωπο-κλειδί ερμηνευμένο από τον Καραχάλιο, άλαλο αρχικά, σωματοποιεί μέσα από την εκφραστική αλλά και εύγλωττη χορογραφία του τις εσωτερικές δυναμικές, τις συγκρούσεις και τις παραιτήσεις των προσώπων. Η Καραμπέτη εκμεταλλεύεται την πλούσια υποκριτική της γκάμα για να αποδώσει το ρόλο της εκπιπτούσης Μήδειας μέσα από ένα πλήθος αποχρώσεων που εκτείνονται από τον οργιώδη αισθησιασμό στην πάλλουσα εξωστρέφεια κι από την παθητική αποδοχή στην ξέφρενη απελπισία. Η Δροσάκη διαθέτει φρεσκάδα, αισθησιασμό και δυναμική σκηνική παρουσία και ειδικά στον δύσκολο ρόλο της Γλαύκης ξεχώρισε με την εσωτερικότητα και το σκηνικό της ήθος. Στιβαρός ο Παπαπαύλου, έδωσε στους ρόλους του όγκο και παρουσία χωρίς να καταφεύγει στις ευκολίες του κι αξιοποιώντας ωστόσο τα αξιόλογα φωνητικά και κινησιολογικά του προσόντα. Πλούσιος σε συναισθήματα, με έντονο βλέμμα και πληθωρική εκφραστικότητα ο Ραντανόφ έδωσε στους δικούς του ρόλους διαστάσεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες, σμιλεύοντας τις αιχμές κι αποτυπώνοντας με αξιοζήλευτο μέτρο τις εντάσεις. Τα κοστούμια, ιδιαίτερα εμπνευσμένα και λειτουργικά συμπληρώνουν την ερμηνευτική και εικαστική αντίληψη ενώ οι κινησιολογικές φόρμες δημιουργούν κινούμενα γλυπτά απαράμιλλης αισθητικής ποιότητας.
|
| Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 11 Φεβρουάριος 2014 08:24 |
