Κάτι διαφορετικό
Συρραφή ιστοριών από το «Κάτι άλλο» της Κάθριν Κέιβ, τον «Μελαγχολικό θάνατο του Στρειδάκη» του Τιμ Μπάρτον, την «Καλή οικογένεια» του Γιόακιμ Πίρινεν και το «Χρυσό Δράκο» του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ

«Εσύ είσαι εσύ
κι εγώ είμαι εγώ
κι αν είναι αλήθεια όλο αυτό
τί είναι από μας το διαφορετικό;»
«C for Circus»

Τι είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τους άλλους και ποια είναι τα «κριτήρια» για την ένταξή μας σε μια ομάδα-κοινότητα ομοίων μας; Η παράσταση ξεκινά με το «Κάτι άλλο» της Κάθριν Κέιβ, ένα εξαιρετικό παιδικό παραμύθι για τη διαφορετικότητα. Η ιστορία αφορά το ευαίσθητο «Κάτι άλλο», ένα παρδαλό ζώο του δάσους που απορρίπτεται και απομονώνεται από τους «συγχωριανούς» του λόγω της διαφορετικότητάς του, ώσπου το εξοστρακισμένο πια αυτό πλασματάκι να δεχτεί την επίσκεψη του επίσης μοναδικού «Κάτι τι» και να συνειδητοποιήσει πως τελικά δεν είναι το μόνο «διαφορετικό». Έπεται ο «Μελαγχολικός θάνατος του Στρειδάκη» του εξαιρετικού σκηνοθέτη, σκιτσογράφου και συγγραφέα Τιμ Μπάρτον. Εδώ, ένα σκοτεινό, goth αισθητικής παραμύθι αφηγείται την γέννηση ενός ιδιόμορφου μωρού που μοιάζει με στρείδι ενώ στο τέλος κατασπαράσσεται και κατατρώγεται από τους ίδιους τους γονείς του, ανίκανους να αγκαλιάσουν την μοναδικότητα του. Ένα αθώο πλάσμα με ένα τραγικό, άδικο τέλος. Η «Καλή οικογένεια» του Σουηδού Γιόακιμ Πίρινεν αφορά την «καθωσπρέπει» όμορφη οικογένεια Λάσσε, με το καθωσπρέπει σπίτι, τις καθωσπρέπει συνήθειες και συμπεριφορές της που όμως την «ατσαλάκωτη» αυτή εικόνα έρχεται να ταράξει ο φαινομενικά «καθωσπρέπει» γιός , δηλώνοντας πως είναι ομοφυλόφιλος. Η οικογένεια, προτιμά να σκοτώσει το γιο και παστρικά να καθαρίσει τα αίματα για να επιστρέψει στο καλά λουστραρισμένο σαλόνι της. Η παράσταση φτάνει στο τέλος της με μία σεκάνς βασισμένη σε ένα μέρος της ιδιόμορφης δραματουργικά ιστορίας του Γερμανού Ρόλαντ Σίμελπφενιχ «Χρυσός Δράκος» περιπλεγμένης κατόπιν με τον γνωστό μύθο του Αισώπου του τζίτζικα και του μέρμηγκα. Εκεί, γνωρίζουμε το δράμα του μετανάστη τζίτζικα που φτωχός και ανήμπορος περιγελάται, φυλακίζεται και γίνεται η πόρνη στο γκέτο των πλούσιων μυρμηγκιών, έρμαιο των αχαλίνωτων ορέξεων τους.

Πρόκειται για μια παραστατική αφήγηση που έχει την δύναμη να σε παρασύρει και να σε γοητεύσει, παραβλέποντας θεατρικές συμβάσεις, κανόνες, θεωρίες. Μας παίρνει από το χέρι με αφοπλιστική ειλικρίνεια, παιδική αθωότητα και νεανική φρεσκάδα για να μας πείσει πως δεν είναι πάντα απαραίτητο να ακολουθηθεί ένας ενιαίος κανόνας θεάτρου – εάν τελικά αυτός υπάρχει - για να μας συγκινήσει, να μας γοητεύσει, να μας ψυχαγωγήσει, και να μας διδάξει. Αυτό μπορεί να γίνει και με τρόπο «διαφορετικό» αλλά απόλυτα αυθεντικό. Η θεατρικότητα της παράστασης όσο και η «φαινομενικότητα» της παραμένουν καθαρές και ευανάγνωστες. Τι παραπάνω λοιπόν χρειάζεται για να θυμηθούμε πως πολλές φορές και η αποδεσμευμένη από τα κοινά σχήματα τέχνη μπορεί να αναγνωριστεί και «αναγνωστεί» από το κοινό και να το ευαισθητοποιήσει προσφέροντας απόλαυση; Μέσα στην ζεστασιά ενός «οικογενειακού» κλίματος, οι ηθοποιοί αποχωρίζονται τους ρόλους τους για να συνδιαλεχτούν μεταξύ τους, να αυτοσαρκαστούν και να επικοινωνήσουν λεκτικά ή μη, με το κοινό. Η παράσταση στο σύνολό της είναι μια γιορτή χρωμάτων, πρωτότυπων ήχων, θεατρικών ευρημάτων και σωματικών δράσεων που μας αγκαλιάζουν ζεστά και –το κυριότερο-, διακρίνεται για την ερμηνευτική της καθαρότητα και ειλικρίνεια, αποστασιοποιημένη από οποιαδήποτε φτιαχτή «τεχνική». Το αποτέλεσμα που φτάνει στο κοινό δεν αφορά τόσο τις άριστες υποκριτικές μεθόδους των ηθοποιών όσο την παρουσία στη σκηνή αληθινών ανθρώπων με δημιουργική δύναμη, αυτοεκτίμηση και ευαισθησία. Και κατά κάποιον ανορθόδοξο τρόπο, σε αυτήν την «διαφορετικότητά» τους, έγκειται και η μαγεία της παράστασης αλλά της ομάδας ως σύνολο. Αν και αυτά τα χαρακτηριστικά διακρίνουν όλους ανεξαιρέτως τους ηθοποιούς, θα ξεχωρίσω τον Σπύρο Χατζηαγγελάκη που –έχοντας στο παρελθόν αποδείξει πως γνωρίζει και από «τεχνική», καταθέτει πάντα μια καλλιτεχνική δημιουργία με διάφανη ειλικρίνεια και υποκριτική καθαρότητα και τη Μαρία –Ελισάβετ Κοτίνη με την ιδιαίτερα λάγνα φωνή που χάρη στην αφηγηματική της ικανότητα μετατρέπει με ιδιαίτερη ευκολία τις λέξεις σε μορφές. Με μόνη σκούρα πινελιά την – αναλογικά- μακράς διάρκειας προβολή του film «Καλή οικογένεια», η ομάδα C for Circus με τρόπο αντισυμβατικό, με άρωμα φρεσκάδας και προκαλώντας άφθονο αβίαστο γέλιο, ακολούθησε ένα μονοπάτι απλό και ευθύ μέσα από έναν «άλλο» δρόμο για να μας περάσει ένα μήνυμα πλούσιο σε ουσία, σημαντικό αλλά και απαραίτητο, ώστε να μας θυμίσει πως η διαφορετικότητα δεν είναι μειονέκτημα και πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι εκτός από τους ρατσιστές που είναι απλά …απάνθρωποι!

Σκηνοθεσία: C. for Circus
Παίζουν: Μαρία-Ελισάβετ Κοτίνη, Νατάσα Ρουστάνη, Παναγιώτης Γαβρέλας,
Παύλος Παυλίδης, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Χρύσα Κοτταράκου

Διδασκαλία χορογραφίας: Έλσα Σίσκου
Φωτογραφίες: Στέλιος Χουστουλάκης, Θεοδοσία Ζαμπάκα, Χριστίνα Ιορδανίδου
Γραφιστική Επιμέλεια: Ειρήνη Σφυρή
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Κατερίνα Συναπίδου
Θέατρο «Αυλαία»
Πλατεία ΧΑΝΘ-πλευρά Τσιμισκή
Εισιτήρια: 12€ Γενική Είσοδος, 8€ φοιτητικό –ανέργων
Κρατήσεις Θέσεων: 2310 237700

 
Η παράσταση κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Bob Theater Festival το 2013 στο BIOS.
Παίχτηκε στις 5,6,7,8,9 Φεβρουαρίου 2014