| ΜΕΝΓΚΕΛΕ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Δευτέρα, 09 Ιούνιος 2014 09:36 |
|
Μένγκελε
Ένα πολιτικό κι υπαρξιακό θρίλερ με την χαρακτηριστική γραφή και ιδιαιτερότητα πλοκής του Τριαρίδη, παιχνίδι ανατροπών ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα που ταξιδεύουν με τρένο. Τα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα, το καθένα από την δική του οπτική, με την ανηλεή κι αβάστακτη βία, την ανάγκη για απονομή δικαιοσύνης και το βάρος της ιστορίας. Εκείνος εκπροσωπεί το κακό που δεν ορίζεται εντός συγκεκριμένου χωρόχρονου αλλά παραμένει ενεργό σε βάθος χρόνου αλλάζοντας όψεις κι εκείνη θα μετατραπεί εκτός χωρόχρονου επίσης, στο «πρόσωπο» που αναδύεται από τον πόνο και τον θάνατο για να αντιμετωπίσει επιτέλους το τραύμα του και τον εξολοθρευτή του.
Ο Τριαρίδης έγραψε ένα θεατρικό έργο που όπως και τα προηγούμενά του είναι βασισμένο σ’ ένα παιχνίδι ρόλων ανάμεσα σ’ έναν άντρα και μια γυναίκα. Οι ήρωες του ξεκινούν από το καθημερινό, το φυσιολογικό και το «τώρα» για να διεισδύσουν σε μια απειλητική παραλλαγή της πραγματικότητάς τους και να γίνουν κοινωνοί μιας δράσης διαποτισμένης με μυστικά, τραύματα και θαύματα που αναδύονται όχι μόνο από το δικό τους αλλά κι από το συλλογικό μας ασυνείδητο. Μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου που «ακινητοποιείται» ο άντρας θα υποδυθεί τον «Γιόζεφ Μένγκελε», τον διαβόητο «Άγγελο του Θανάτου» του Άουσβιτς, και η γυναίκα, την «Εσθήρ», την εγγονή μίας Εβραίας επιζήσασας, θύματος των φρικτών πειραμάτων του μυστηριώδους γιατρού. Οι όροι διαρκώς αλλάζουν κι οι ανατροπές μεταμορφώνουν τον περιβάλλοντα χωρόχρονο σε μια ρευστή, ονειρική σχεδόν συνθήκη η οποία απελευθερώνει ευθαρσώς κάθε πιθανότητα. Καθώς οι συγκρούσεις κλιμακώνονται, θύμα και θύτης αλλάζουν διαρκώς ρόλους εξασθενώντας ή ενδυναμώνοντας τις «θέσεις» τους κι εναλλάσσοντας όπλα σε μια σειρά από λεκτικές μονομαχίες. Σε μια τέτοια συνάντηση θύτη και θύματος, όλα τα ιστορικά δεδομένα αναθεωρούνται κι η ανθρώπινη φύση ξεγυμνώνεται για να αποκαλύψει μέσα από την μοναδικότητα των προσώπων, την οικουμενικότητα της ιστορίας. Ο Τριαρίδης οδηγεί τους ήρωες του με στιβαρή πένα στα πιο σκοτεινά τοπία ενός κόσμου-κορμιού που κατασπαράσσει διαρκώς τις σάρκες του μέσα από μια ενδογενή ψύχωση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί κι η κατ’ εξοχήν νόσος του ευφυούς όντος, του κορυφαίου αλλά και βαθιά άρρωστου δημιουργήματος το οποίο ίπταται και σέρνεται εναλλάξ καθώς οι περιστάσεις και τα περιστατικά αέναα κι ελαφρώς παραλλαγμένα, σπειροειδώς επαναλαμβάνονται. Η αγάπη αντιμέτωπη με το απόλυτο κακό, καταλήγει να διαφθείρεται αλλά και να αντιστρέφεται ενώ ταυτόχρονα εμβολίζει τις ιδιότητες της στο αντίπαλο δέος προκαλώντας μια μετάλλαξη η οποία θα αναδείξει στο έπακρο της αντιθέσεις της ανθρώπινης «ηθικής» και των πολλαπλών παραλλαγών της.
Ο Φιλίππογλου ακολούθησε με συνέπεια την οικεία του σκηνοθετική γραμμή, υποβάλλοντας τους δύο ηθοποιούς σε μια διαρκή κινητικότητα παρά το γεγονός ότι συνήθως κάθονται στις καρέκλες τους (οι οποίες κινούνται πάνω σε ροδάκια). Έτσι το βαγόνι αποκτά όγκο και μεγεθύνεται, η σάρκα αντιπαρατίθεται σε σάρκα και εναρμονίζεται με τον λόγο ενώ τα βίντεο της Μπρούμα συμπληρώνουν έξοχα το σκηνικό αποτέλεσμα δημιουργώντας τις απαραίτητες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στη στιγμή και την αιωνιότητα. Μια λαμπερή, καλοσκηνοθετημένη παράσταση με εξαιρετικές ατμόσφαιρες και δυναμική κινησιολογία στην οποία οι ηθοποιοί καταθέτουν όλο το βάθος και την ποιότητα της υποκριτικής τους ικανότητας παραδίδοντας δύο μοναδικά ρεσιτάλ ερμηνείας και αναδεικνύοντας στο έπακρον την μοναδική χημεία τους.
|
