Σχετικά άρθρα
| ΜΠΙΛΛΥ Ο ΨΕΥΤΗΣ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Παύλος Λεμοντζής |
| Τρίτη, 18 Ιανουάριος 2022 11:32 |
|
Μπίλλυ ο ψεύτης των Γ. Χωλ – Κ. Γουωτερχάους Στα όνειρα οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, βρίσκουν διεξόδους σε πολλά αδιέξοδα.
Δραματουργία Το μυθιστόρημα του Keith Waterhouse, γραμμένο το 1959, υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλές στην εποχή του, ενώ η θεατρική του μεταφορά έγινε σε συνεργασία με τον Willis Hall το 1960. Έκτοτε, ακολούθησαν πολλαπλές διασκευές και η κινηματογραφική του εκδοχή το 1963 αποτελεί σταθμό στον νέο Βρετανικό κινηματογράφο. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στα σπαράγματα πληθωρικής σάτιρας του έργου, όσον αφορά μια κοινωνία παγιδευμένη ανάμεσα στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και στη λαχτάρα για εκσυγχρονισμό.(Γύρω από τον Billy τα κτίρια κατεδαφίζονται και ξεπηδούν νέα σε αντικατάστασή τους.) Ο Billy Fisher, δεκαεννέα χρόνων, ζει με τους γονείς του και τη γιαγιά του στη Βόρεια Αγγλία, δουλεύοντας ως υπάλληλος σε ένα γραφείο κηδειών. Οι έντονες φαντασιώσεις του, που συχνά περιλαμβάνουν βίαιες επιθέσεις σε διάφορα πρόσωπα της εξουσίας, αντιπαρατίθενται στις ανούσιες ρομαντικές εμπλοκές με διάφορες γυναίκες, όλες τους παιχνίδια στιγμιαίας αφύπνισης της βαρεμάρας και της πλήξης του. Τα ψέματα γίνονται το μέσο προσφυγής του στη φαντασία, γόνιμο έδαφος για να χτίσει τη δική του προσωπικότητα. Επομένως, δεν είναι περίεργο ότι ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και, μάλιστα, δίνει στο εν δυνάμει «βιβλίο» του τον τίτλο «Restart, για μια νέα αρχή. Αποφασίζει να γίνει σεναριογράφος, διεκδικώντας με καυγάδες μια δουλειά που του έχουν προτείνει στο Λονδίνο κι οι αλληλεπιδράσεις του με μια φλογερή κοπέλα της εποχής, τη Λιζ, τερματίζουν την αχαλίνωτη κοινωνική του αποξένωση, ώστε τολμά να ενεργήσει σύμφωνα με τις παρορμήσεις του. Το μέλλον του Μπίλλυ, όμως, είναι αβέβαιο, καθώς το αφεντικό του ανακαλύπτει ότι έχει σπαταλήσει τα χρήματά του, ενώ το όνειρό του να γίνει διάσημος σεναριογράφος στο Λονδίνο είναι καταδικασμένο να μην πραγματοποιηθεί ποτέ.Παρά το κωμικό περιτύλιγμα, το έργο είναι μια συγκλονιστική μελέτη της αναποφασιστικότητας. Ο φανταστικός κόσμος στον οποίο κινείται ο Μπίλλυ φαίνεται να του προσφέρει τη δελεαστική δυνατότητα της ελευθερίας, την οποία βρίσκει στο πρόσωπο της Λιζ. Την περιγράφει , με εφηβικό αυθορμητισμό, με προτάσεις όπως: «εκφράζεται όπως νιώθει - απολαμβάνει τον εαυτό της - είναι τρελή». Όμως, αυτό που εντυπωσιάζει στην πλοκή είναι ότι ο Μπίλλυ συναναστρέφεται πολύ περισσότερο με τις δυο εν δυνάμει αρραβωνιαστικιές του, τις οποίες συναντά στο πάρκο και υπόσχεται φρούδες ελπίδες και στις δυο… Η επιρροή του έργου στον κόσμο έχει γίνει αισθητή για περισσότερο από έξι δεκαετίες δημιουργικής προσπάθειας στο θεατρικό δράμα, στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, και, ίσως πιο έντονα, στη μουσική. Ο Colin Meloy, τραγουδιστής των Decemberists, είχε δηλώσει ότι «Ο Billy Liar ενσαρκώνει πλήρως το ροκ πνεύμα αλλά είναι και ευλογημένος με τη σοβαρότητα του αντιπολιτιστικού κινήματος της δεκαετίας του '60, το οποίο άνθησε κατά τη διάρκεια της εκτεταμένης στρατιωτικής επέμβασης των Η.Π.Α. στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το 2004 ο Meloy έγραψε ένα τραγούδι που ονόμασε Billy Liar , για το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος του Όρεγκον.
Η παράσταση Η σκληρός κι αιχμηρός ρεαλισμός στη σκηνοθεσία της Νανάς Νικολάου, δεν αφήνει τα περιθώρια ώστε να μας κατακλύσει η κατάθλιψη που υποφώσκει στην ψυχή του ήρωα. Μπολιάζει τραγούδι και χορό στη δράση, ώστε να κερδίσει και το εφηβικό, ταυτόχρονα με το κοινό των ενηλίκων, φέρνει την ιστορία από τη δεκαετία του 1960 στο σήμερα, εμπλουτίζει τις δράσεις με κινητά, λαπ- τοπ, σκισμένα, μοντέρνα τζιν, κινήσεις ραπ και σύγχρονη κουλτούρα στις νεανικές συμπεριφορές και έξοδο με μάσκα προστατευτική από κορωνοϊό. Στην κορεσμένη από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες εποχή μας, αυτή η δραματουργία είναι ωστόσο πολύ ζωντανή για να αντανακλά μόνο τα ήθη και τις συνθήκες μιας ιστορικής περιόδου είτε της σύγχρονης μας είτε κάποιας των περασμένων δεκαετιών. Η ερμηνεία του Θανάση Ρέστα στον ρόλο του Μπίλλυ, εμπεριέχει όλο τo νεύρο, την ενέργεια και την απελπισμένη γοητεία της απρόσμενης έκρηξης, ώστε να προκαλείται αδημονία στους θεατές για ένα φινάλε δικαίωσης γι’ αυτό το χαμένο αγόρι. Ο νεαρός ηθοποιός εξισορροπεί τον ζήλο και την απογοήτευση, τη λεβεντιά και την οργή, χωρίς να εγκαταλείπει τους ψυχαναγκασμούς ( τα ψέματα) του χαρακτήρα του. Σίγουρα, έχει λαμπρό μέλλον στο θέατρο. Διαθέτει σκηνική παρουσία, ωραίο μέταλλο φωνής, είναι ένα πολύπλευρο ταλέντο και το διοχετεύει στη σκηνή, χωρίς εκπτώσεις στην υποκριτική, στο τραγούδι, στον χορό. Εξαιρετική επιλογή. Η Άννα Κυριακίδου ως μητέρα και ο Ιορδάνης Αϊβάζογλου ως πατέρας κινούνται στα όρια της υπερπροστατευτικής μάνας η πρώτη και του αυστηρού μιλιταριστή πατέρα, ο δεύτερος. Πολύ καλοί και οι δύο. Η Ελευθερία Αγγελίτσα και η Λίλα Βλαχοπούλου υποδύονται τα δύο κορίτσια, τη θορυβώδη Ρίτα και την αφελή Μπάρμπαρα, στα οποία έχει υποσχεθεί αρραβώνα ο Μπίλλυ. Και οι δυο ηθοποιοί, άξιες ερμηνεύτριες , με άνεση και πειθώ. Η πρώτη έχει την αύρα της δύσκολης κοπέλας που μεγαλώνει σύμφωνα με τους κώδικες της νεολαίας των καφέ - μπαρ, του ανέντακτου πνεύματος, της ροκ άποψης στην ένδυση και στο «φέρεσθαι». Η δε Λία Βλαχοπούλου, χαμαιλέων στο θέατρο, εγγύηση για ένα άρτιο αποτέλεσμα στον όποιο ρόλο, είναι εξαιρετική. Η Χριστίνα Ζαχάρωφ από την πλευρά της, θα έπρεπε να είναι ένα διαυγές σύμβολο επαναστατικής αίγλης, μια αυτάρκης μονάδα, ένα χαριτωμένο, περιπλανώμενο, χαρούμενο αλητάκι, αλλά, ατυχώς, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια Λιζ άχρωμη και άοσμη. ΄Η δεν είχε την πρέπουσα καθοδήγηση ή της ήταν υπέρμετρα κόντρα – ρόλος, αυτός της Λιζ . Η Πελαγία Αγγελίδου, μια απολαυστικότατη γιαγιά του Μπίλλυ. Έξοχη καρατερίστα, κάνει μια υπέροχα διαδραστική είσοδο, κερδίζει το κοινό και το κρατά επάνω της ως το τέλος.
Η παρακολούθηση της παράστασης είναι μια ευχάριστη εμπειρία για μικρούς και μεγάλους θεατές. Το εύρημα που επιλέγει η σκηνοθέτις, με τη σκηνή να εμπεριέχει τρία επίπεδα (με την βοήθεια της σκηνικής εγκατάστασης της Λαμπρινής Καρδαρά), στα οποία εκτυλίσσονται διαχωρισμένες οι δράσεις, αναδεικνύει το σουρεαλιστικό θέαμα της ζωής του Μπίλλυ. Η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη, μια λειτουργική ενότητα της σκηνικής αφήγησης, δρα ως δυναμικό στοιχείο της παράστασης, δίνοντας το έναυσμα στους ηθοποιούς αλλά και στο κοινό να αισθανθούν τον σκηνικό χώρο μέσα κι από την μουσική διάσταση. Εξάλλου, η μουσική δημιουργεί έντονες συναισθηματικές διεγέρσεις και, συνεπικουρούμενη από τους φωτισμούς του έμπειρου Στέλιου Τζολόπουλου, συντελεί δυναμικά στο σύνολο, το οποίο προσφέρει στο κοινό διασκέδαση, προβληματισμό, ψυχαγωγία.
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές Διασκευή - Σκηνοθεσία - Στίχοι τραγουδιών: Νανά Νικολάου Σκηνικά - Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης Χορογραφία - Κινησιολογία: Αρετή Μώκαλη Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος Μουσική Διδασκαλία: Χρύσα Τουμανίδου Επιμέλεια βίντεο: Άντα Λιάκου Βοηθός σκηνοθέτη: Τατιάνα Νικολαϊδου Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου: Μαρία Μυλωνά Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου
Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός» Μονής Λαζαριστών Σταυρούπολη Θεσσαλονίκη
Πληροφορίες: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος | www.ntng.gr |Τ. 2315 200 200 |
