Σχετικά άρθρα
| 1911 |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τετάρτη, 25 Μάιος 2011 18:51 |
|
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 1911 Νεκρός ταξιδιώτης Μάγισσες
Ο Άρης Τρουπάκης σκηνοθετεί τον «Νεκρό Ταξιδιώτη» στην κορυφή του κτηρίου και η Γιολάντα Μαρκοπούλου τις «Μάγισσες» στην βεράντα του ΣΥΝΕΡΓΕΙΟΥ τοποθετώντας τον μαγικό λόγο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ανάμεσα στα ερείπια και τους νυχτερινούς ήχους του Μεταξουργείου. Δύο διηγήματα από δύο διαφορετικές συγγραφικές περιόδους του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατό του. «Νεκρός Ταξιδιώτης» Η αισθαντική Κούρτη πλάι σ’ ένα κηροστάτη εκκλησιαστικό, μια γυναικεία φιγούρα φερμένη από το παρελθόν κι αφημένη στο χρόνο με ευλάβεια, μελετά διαβάζοντας και διηγείται αναθυμούμενη την ιστορία ενός πνιγμένου που επιστρέφει νεκρός μέσα απ’ τα θαλάσσια ρεύματα στο νεκροταφείο του χωριού του, για να ταφεί. Μια ψυχή, ένα κοράσιο από κείνα που αναπνέουν βουβά στις σελίδες του κοσμοκαλόγερου, σχολιάζει την γυμνή αφήγηση με την παρουσία του, υγραίνοντας με λίγη θάλασσα τα πόδια των θεατών και της αφηγήτριας, αφήνοντας ένα μόνο κύμα να εισχωρήσει στο δάπεδο του εγκαταλελειμμένου, άδειου, σαν αναχωρητήριο ή λεηλατημένη εκκλησία, δωματίου. Τα κεριά σβήνουν παίρνοντας μαζί τους τις χαμένες ψυχές, οι σελίδες μουσκεύονται, σβήνοντας τις μαρτυρίες τους απ’ το χαρτί. Η αφηγήτρια σκύβει όλο πιο κοντά στον πνιγμένο και την περιπέτειά του, την μετά θάνατον, ο λόγος της γεμίζει μελωδίες κι αποχρώσεις, το κρυμμένο μειδίαμα κι η απαλότατη θλίψη χρωματίζουν τις εκφράσεις της, η ανάσα της μυρίζει λιβανιές κι ιώδιο, ανοίγεται για να ξανακλείσει σαν ωκεάνια μέδουσα και γονατίζει ή τεντώνεται όρθια, καθώς το κορμί της αναθυμάται κι εκείνο και βιώνει αέναα την παλιά ιστορία. Μια εξαίσια, χαμηλόφωνη ερμηνεία σκηνοθετημένη σαν προσευχή στους ρυθμούς των κυμάτων από τον Άρη Τρουπάκη που λυτρωτικά απογειώνει τον λόγο, ξεκόβοντάς τον από τα μικρά τα ασήμαντα και τα καθημερινά και ταυτόχρονα πεζεύει πάνω στα μικρά, τα ασήμαντα και τα καθημερινά για να μας ταξιδέψει καλπάζοντας στον αιώνα και να μας εναποθέσει απαλά στα οικεία κοιμητήρια της μνήμης μας. Το βουβό κορίτσι βγαίνει έξω στην βεράντα και κινεί το φανάρι του σαν φάρο στην εξαίσια ποιητική εικόνα του φινάλε. Καλώντας ή προστατεύοντας από τους αιχμηρούς βράχους, ποιες άραγε ψυχές μέσα στη σκοτεινή πόλη που έχει χάσει όλα τα λιμάνια της; Σκηνοθεσία: Άρης Τρουπάκης «Μάγισσες» Ανεβαίνοντας στην ταράτσα θα παρακολουθήσουμε από μακριά, μια ακόμα διήγηση του συγγραφέα για την νυχτερινή περιπέτεια, ενός άντρα που έρχεται αντιμέτωπος με τρεις γυμνές γυναίκες, τρεις μάγισσες της συμφοράς αλλά που για κείνον, στην αρχή τουλάχιστον, είναι τρομακτικά φαντάσματα του σκοταδιού, μαγικά γεννήματα της σελήνης, προκλητικά κι αποτρόπαια μαζί. Οι δύο εξαιρετικές αφηγήτριες, η Μελεμέ κι η Αιγινίτου καθισμένες πάνω στο πτώμα ενός παλιού αυτοκινήτου, στην καρδιά του εγκαταλελειμμένου κήπου, ντυμένες με πολύχρωμες ρόμπες σαν πόρνες ή νοικοκυρές σε αγρανάπαυση, μοιράζονται τον λόγο, ανταποδίδουν η μία στην άλλη τις φράσεις, αφουγκράζονται την νυχτερινή ιστορία, ειρωνεύονται τρυφερά κι αναρριγούν ανεπαίσθητα ενώ στην απέναντι ταράτσα η γυναίκα-επίδοξη μάγισσα, η Παναγιωτοπούλου συγκεκριμένα, χορεύει την αγωνία της με συσπάσεις της σάρκας, εκτινάξεις των μελών κι ηδονικές περιστροφές καθώς επικαλείται τα σκοτεινά πνεύματα για να πετύχει τους μικρούς, ασήμαντους αλλά κρίσιμους στόχους της. Η σκιά του περαστικού παρατηρητή που κατά τύχη γίνεται μάρτυρας αυτού του ανόσιου κι ιερού τελετουργικού, απλώνεται στον απέναντι τοίχο τεράστια σαν καταδίκη αθέλητη αλλά και μοιραία. Η μία από τις τρεις γυναίκες, μη αντέχοντας την πιθανή διαπόμπευσή της αν μαθευτεί στο χωριό η νυχτερινή της ατασθαλία, αυτοκτονεί. Οι άλλες δύο κρύβονται πίσω απ’ την αυτοκτονία της και παραμένουν αόρατα, νυχτερινά φάσματα που μόνο οι υποθέσεις επιχειρούν να τα ονοματίσουν μα καμία βεβαιότητα δεν θα τα στιγματίσει. Ήχοι της πόλης, σειρήνες, αυτοκίνητα, θροίσματα δέντρων και ανάλαφρα πατήματα, η συνομιλία ενός περαστικού στο κινητό σε ξένη, απροσπέλαστη για τους θεατές γλώσσα, ένας συναγερμός, αθώρητα γέλια συνθέτουν μαζί με την αφήγηση, μια μελωδία μοναδική κι εξαίρετη. Η απαλότητα της νύχτας, η αόρατη υπόμνηση της ανύπαρκτης σελήνης, το παράξενο γλυπτό στην ταράτσα, η πόρτα που κλείνει με θόρυβο, η διάσπαση των δράσεων και των σκηνικών χώρων στα γύρω αστικά τοπία συμπληρώνουν αυτό το αμάλγαμα αισθήσεων που αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόταση για την απόδοση του ουράνιου λόγου σε γήινους τόνους ανάμεσα στα ερείπια ενός κόσμου που αποσυντίθεται για να ξαναγεννηθεί, φλερτάροντας αναιδώς με την αιωνιότητα και το επίμονο χάος. Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου Συμμετέχει ο Αριστοτέλης Καρανάνος Θέατρο Συνεργείο Κολωνού 31 Μεταξουργείο Πέμπτη 26 Μαΐου-Παρασκευή 27 Μαΐου-Σάββατο 28 Μαΐου-Δευτέρα 30 Μαΐου -Τρίτη 31 Μαΐου-Πέμπτη 02 Ιουνίου Διάρκεια: 60 λεπτά Ώρα έναρξης: 22:15 Εισιτήρια: Γενική είσοδος: 12€/ Για όσους το επιθυμούν, υπάρχει η δυνατότητα αγοράς ενός εισιτηρίου των 18€ που αντιστοιχεί σε δύο παραστάσεις του ΣΥΝΕΡΓΕΙΟΥ.
|
