Πέρσες

του Αισχύλου

Το επαναστατικό αυτό έργο που φέρει την καινοτομία να εμφανίζει τα γεγονότα μέσα από την οπτική των Περσών, αντιπάλων του συγγραφέα και της πόλης του, διαθέτει όλες τις αρετές του Αισχύλειου λόγου και μια καθαρότατη δομή με κυρίαρχα τα χορικά μέρη και καθαρότατη την διαδικασία ύβρης-άτης-νέμεσης. Ο νεαρός βασιλιάς από αλαζονεία και έλλειψη συνειδητότητας αλλά και μέσα από την ανθρώπινη ανάγκη του να μην αποδειχτεί άχρηστος και να επαναλάβει τα δοξασμένα έργα του πατέρα του, ξεκινάει έναν πόλεμο που αποδεικνύεται καταστροφικός για τον ίδιο και τον στρατό του. Γεφυρώνει τα νερά, παραβιάζοντας έτσι το «φυσικό» και σίγουρος για την νίκη του λόγω του πολυάριθμου στρατού του, πέφτει στην παγίδα των Ελλήνων οι οποίοι ως συνήθως όταν δεν μπορούν να νικήσουν με την πολεμική αρετή τους, χρησιμοποιούν τεχνάσματα. Ο ελιγμός του συγγραφέα που αντικατοπτρίζει την δράση μέσα από την εμπειρία των αντιπάλων, προσεγγίζοντας τα δικά τους συναισθήματα και αντιδράσεις, προσδίδει στο έργο μια ιδιάζουσα αντικειμενικότητα ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει μέσα από τον μονόλογο του αγγελιαφόρου τις αρετές των Ελλήνων όσον αφορά το θάρρος, την φιλοπατρία και την συναίσθηση ευθύνης. Συγκλονιστική, η τελετή αφύπνισης του νεκρού Δαρείου η οποία δίνει στο χορό την δυνατότητα να αναβιώσει αρχέγονα δρώμενα και να ενισχύσει το μυστικιστικό πνεύμα της τραγωδίας.

Σκηνοθετημένη από τον Δήμο Αβδελιώδη, η παράσταση που είδαμε στο Θέατρο Αττικού Άλσους έφερε καθαρά το στίγμα του σκηνοθέτη ο οποίος και όσον αφορά την κινησιολογία αλλά και την εκφορά του λόγου, τήρησε την γραμμή του καθαρά τελετουργικού και μυητικού θεάτρου. Με πειραγμένη την μετάφραση και κομμένο μέρος του κειμένου, προσέδωσε και στα χορικά και στα διαλογικά μέρη αλλά και στους μονολόγους την χροιά και την ρυθμολογία επικού ύμνου, ο οποίος συνοδεύονταν από ζωντανή επί σκηνής τριμελή ορχήστρα  με διασκευασμένα κλασσικά αποσπάσματα δυτικής μουσικής.  Ωστόσο, η ιδιόρρυθμη φόρμα εκφοράς του λόγου, υποταγμένη σε μια ρυθμολογία που αντιστέκονταν στις νοηματικές αιχμές κι αλληλεπιδράσεις, έκανε σε σημεία, αδύνατη την κατανόηση του κειμένου, υπονομεύοντας την σαφήνεια των προθέσεών του και τον πλούτο των εναλλαγών, συναισθηματικών και ψυχικών. Η κινησιολογία επίσης, στατική, βασισμένη στην συμβολική χειρονομία, σε σημεία εξαφάνιζε αντί να προβάλλει τις δράσεις, λόγω συνωστισμού των προσώπων. Ενδιαφέρουσα η ερμηνεία της Κυπριώτη, στο ρόλο της Άττοσας, η οποία ανέδειξε με τις ερμηνευτικές και φωνητικές της αρετές την σκηνοθετική οπτική, προσδίδοντάς της κάποιες λεπτές, εσωτερικές αποχρώσεις.  Αμήχανος κι άνευρος ο χορός, φαίνονταν να μην έχει εμπεδώσει το πνεύμα αλλά και την ουσία της σκηνοθεσίας και απλά να μιμείται την φόρμα της. Η μουσική υπόκρουση, άριστα εκτελεσμένη, θα μπορούσε να αποτελεί στοιχείο ανατροπής αλλά και παρεκτροπής. Μια προκλητική σκηνοθετική σύλληψη, με αδυναμίες όμως στην σκηνική εφαρμογή της.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Κώστας Τοπούζης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δήμος Αβδελιώδης

ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΗ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ: Τάκης Φαραζής

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ –ΜΑΣΚΕΣ : Μαρία Πασσαλή

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ – ΣΚΗΝΙΚΗ ΟΨΙΣ : Δήμος Αβδελιώδης

ΜΟΥΣΙΚΟΙ : Kρουστά – Γιάννης Αβδελιώδης

Πιάνο – Αλέξανδρος Αβδελιώδης

Τσέλο- Όλγα Σμιρνόβα

ΒΟΗΘΟΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Χρύσα Κλούβα, Δανάη Ρούσσου

Παίζουν:

ΑΤΟΣΣΑ : Ρένα Κυπριώτη

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ : Τάνια Παλαιολόγου

ΔΑΡΕΙΟΣ : Ανδρέας Καρακότας

ΞΕΡΞΗΣ: Βασίλης Σπυρόπουλος

ΧΟΡΟΣ: Γιώργος Νικόπουλος

Κωνσταντίνος Καικής

Σοφία Δελλαπόρτα

Χρύσα Κλούβα

Ευαγγελία Νικηφόρου

Κατερίνα Παπαγεωργίου

Δανάη Ρούσσου

Κωνσταντίνα Χαιδεμενοπούλου

Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

Κέλλυ Αλεξοπούλου

Τζούλια Διαμαντοπούλου

Ασημένια Παπαδοπούλου

Γιώργος Φλωράτος

Παρασκευή Δαμάσκου.