| ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μιχάλης Ταμπούκας |
| Τρίτη, 17 Ιούλιος 2012 14:07 |
|
Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη
Ο Θέμης Μουμουλίδης επεξεργάστηκε τη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη για να (μετα)δώσει άμεσα στο κοινό την καίρια διαχρονικότητα του Ευριπίδη στην «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» με την περιοδεία της παράστασης, την οποία σκηνοθέτησε με οίστρο και στέρεο μέτρο στην καλλιτεχνική της πραγμάτωση από την «5η Εποχή Τέχνης», σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας. Το σκηνικό του μεγάλου Γιώργου Πάτσα και τα «εμπόλεμα» κοστούμια της Παναγιώτας Κοκκορού αντανακλούν στις φωτοσκιάσεις του Νίκου Σωτηρόπουλου το ημίφως της αναμονής στην παγωμένη νύχτα υπό τη διακριτική ή έντονη αρμονία των συγχορδιών του Κωνσταντίνου Βήτα, που ενίοτε «παραφωνούν» στην ασυμφωνία μεταξύ προσδοκίας και απογοήτευσης, ελπίδας και προδοσίας, συναισθημάτων και εξουσίας. Μιας εξουσίας που βρίσκει πάντα το βηματισμό της μετά τις ενδεχόμενες κρίσεις συνειδήσεως, αναλώνοντας ακόμη και τους φορείς της μαζί με τις όποιας έκτασης παράπλευρες απώλειες περισσότερο ή λιγότερο κοντινών τους προσώπων ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή της. Κοινός βέβαια ο κατοπινός επακόλουθος τόπος της τραγωδίας σε όλες τις εκφάνσεις της, όπως εκφράζεται επί του προκειμένου μέσω της Ευριπίδειας ποιητικής.
Εξαιρετικός όπως πάντα, ο Στέλιος Μάινας υποδύεται τον Αγαμέμνονα, ένα στρατιωτικό ηγέτη στο μεταίχμιο «επιβεβλημένων από το καθήκον αναγκαιοτήτων» πλάι στον αδερφό του Μενέλαο που μπροστά του μοιάζει άχρωμος -συνεπής ο Άγγελος Μπούρας- και παίζοντας το πολιτικό του παιχνίδι με τραγικά πιόνια την ίδια του την οικογένεια και κατά συνέπεια –πολύ περισσότερο δε στη συνέχεια– τον εαυτό του. Ο πιστός πρεσβύτης βιώνει διαφορετικά και εξαρχής την εκ προοιμίου αναπότρεπτη τραγωδία, (μετα)φέροντας την κούραση του φορτίου του στο αδιέξοδο του ανείπωτου, εύφορα ερμηνευμένος από το μεγάλο Μηνά Χατζησάβα. Όπως και ο Μάινας, ο Χατζησάββας εμπνέει κύρος, ευφυΐα και ευαισθησία γόνιμης υπόκρισης. Στο ρόλο ενός οικείου και υπερκόσμιου ταυτόχρονα αγγέλου, η θαυμάσια Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου είναι συγκλονιστική.
Η Κλυταιμνήστρα μπαίνει στη σκηνή. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι σαρωτική, κομψή και γοητευτική, όπως αρμόζει στη θέση της ως αντάξιο ταίρι του δυναμικού συζύγου της. Ως βασίλισσα παίζει κι εκείνη το παιχνίδι των καθηκόντων της. Ως γυναίκα και μητέρα (συγ)κινείται άμεσα για τον επικείμενο γάμο της κόρης της με τον Αχιλλέα. Στην αποκάλυψη της διπρόσωπης (δια)θέσης του Αγαμέμνονα, το απόστημα σπάει και ξεχειλίζει το πύον. Όταν αργότερα η χολή θα κακοφορμίσει, θα αποδειχτεί πολύ πιο αντάξια του Αγαμέμνονα, πέραν πάσης προσδοκίας. Όμως εδώ είμαστε ακόμη στην Αυλίδα.
Η Ιφιγένεια έρχεται ξένοιαστη και ευδιάθετη, αγγίζοντας με αγάπη ό,τι έχει να κάνει με τον πατέρα της και με απεριόριστη λαχτάρα να τον ξαναδεί, προτού περάσει στον «πραγματικό κόσμο» ως γυναίκα και σύζυγος. Αλλά το τίμημα του πραγματικού κόσμου είναι η επίσης κυριολεκτική θυσία της. Σε αυτόν τον πραγματικό κόσμο όπου όλα καταρρέουν μέσα της και γύρω της στάζοντας αίμα, και που η συνέχισή του απαιτεί τώρα και το δικό της καθώς ο βίαιος απογαλακτισμός της από την Εδέμ της οικογενειακής εστίας προϋποθέτει και συνεπάγεται το κόστος της φυγής της από αυτή. Η Ιφιγένεια ξεπερνάει κάθε (περι)στάση αποδεχόμενη την –πατρική– επιταγή στη συνειδητοποίηση ετούτου του κόσμου. Με διακυμάνσεις αποχρώσεων στη λεπτή κόψη του τραγικού μεγέθους, ως Ιφιγένεια η Ιωάννα Παππά πραγματοποιεί ένα ερμηνευτικό επίτευγμα. Από την ανέμελη παιδικότητα στην ευθύνη της Τραγωδίας και από το έδαφος της οικογένειας στο μετεωρισμό του επέκεινα, με σπαρακτικά άμεση εμβρίθεια, η Ιφιγένεια–Παππά είναι αντάξια κόρη της Κλυταιμνήστρας–Καραμπέτη. Δύο ιδιοφυείς υποδύσεις συνταρακτικής ποίησης θεατρικού ήθους.
Αντίβαρο και συμπλήρωμα της Ιφιγένειας σε ένα ταίριασμα που ναυάγησε στην τόσο ρηχή ακύρωση της νιότης, ο Γιάννης Στάνκογλου είναι στιβαρός και σπαρασσόμενος στο ρόλο του Αχιλλέα που πασχίζει και κείνος να βρει τη δική του ανταπόκριση στη συνειδητοποίηση και την αποδοχή του κόσμου που ματ(αι)ώνει τη ζωή. Ο Χορός της νιότης που μαράθηκε προτού ανθίσει στο κήπο που πέτρωσε από τύμβους κάθε λογής εκστρατείας, μοιρολογεί την απώλεια του ονείρου της αλήθειας (α + λήθη) στον ανάλγητο βωμό της αξημέρωτης αυγής με τις φωνές άξιων ερμηνευτριών (Ρίτα Αντωνοπούλου, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Γιάννα Παπαγεωργίου, Αρετή Πασχάλη), όπου συμπεριλαμβάνονται και δύο από τις σπουδαιότερες ηθοποιούς της, ας πούμε, νεώτερης γενιάς, η Λουκία Μιχαλοπούλου και η Λένα Παπαληγούρα. Μια παράσταση ενδιαφέρουσας σκηνικής έκφρασης του Τραγικού λόγου, επιεικώς άξια ανεβάσματος στην Επίδαυρο και σαφώς επίσης περαιτέρω προσοχής και ανταπόκρισης.
Μετάφραση: Κ. Χ. ΜΥΡΗΣ Σκηνοθεσία - επεξεργασία κειμένου: ΘΕΜΗΣ ΜΟΥΜΟΥΛΙΔΗΣ Σκηνικό: ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΤΣΑΣ Κοστούμια: ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΚΟΚΚΟΡΟΥ Μουσική: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΗΤΑ Φωτισμοί: ΝΙΚΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΚΑΡΥΟΦΥΛΛΙΑ ΚΑΡΑΜΠΕΤΗ [Kλυταιμνήστρα] ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑÏΝΑΣ [Αγαμέμνων] ΙΩΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ [Ιφιγένεια] MHNAΣ ΧΑΤΖΗΣΑΒΒΑΣ [πρεσβύτης] ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΝΚΟΓΛΟΥ [Αχιλλέας] ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΥ [άγγελος] ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΠΟΥΡΑΣ [Μενέλαος] Χορός: ΛΟΥΚΙΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΜΑΡΟΥΣΚΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΙΑΝΝΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ, ΑΡΕΤΗ ΠΑΣΧΑΛΗ. |
| Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 27 Ιούλιος 2012 19:31 |
