Χάρτινα λουλούδια

Δραματοποίηση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Egon Wolff

Ένας αλήτης των δρόμων, πείσμων, ψεύτης, παράδοξος, ελκυστικός, εξουσιαστικός αλλά και απωθητικός μαζί, εισβάλλει σχεδόν βίαια στο σπίτι μιας μοναχικής σαραντάρας αστής. Από την πρώτη στιγμή υποφώσκει ένας έντονος ερωτισμός από την πλευρά της γυναίκας η οποία ανομολόγητα αντιλαμβάνεται τον γοητευτικό αλήτη σαν ένα πρόσωπο του φαντασιωτικού της κόσμου που αναπάντεχα υλοποιείται. Εκείνος πάλι αντιλαμβάνεται αμέσως την έλξη που προκαλεί κι αποφασίζει να εισβάλλει στον εύθραυστο κόσμο της, επιβάλλοντας σταδιακά την εξουσία του κι επωφελούμενος με κάθε τρόπο απ’ αυτήν. Η κλασσική δραματουργική συνταγή της «αρχόντισσας και του αλήτη» που ανιχνεύεται με διαφορετικό τρόπο και στην «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίμπεργκ, έχει κι εδώ επίσης μια απειλητική κι επικίνδυνη κατάληξη, ανατρέποντας τις ισορροπίες  κι υπονομεύοντας το φαινομενικό για να αποκαλυφτεί το ανομολόγητο και το απωθημένο. Στην πραγματικότητα το αίτιο που προκαλεί την σταδιακή συντριβή της ηρωίδας κρύβεται στην ίδια την ευπαθή φύση της την οποία ο εισβολέας ξεγυμνώνει από τις άμυνες και μετά εύκολα καταστρατηγεί.

Με έναν κάπως παράδοξο τρόπο σκηνοθετήθηκε το έργο αυτό αφού κινησιολογικά τουλάχιστον αντιμετωπίστηκε όχι τόσο σαν υλικό δραματουργίας αλλά σαν πρόσχημα για μια ενδιαφέρουσα μετα-χορογραφία. Μια σειρά κινήσεων που εναλλάσσονται ρυθμικά κι επαναλαμβάνονται σαν έμμονα μοτίβα, σωματοποιούν τα συναισθήματα, περιλαμβάνοντας αιωρήσεις, πτώσεις, δυναμικές αντιδράσεις, τρέμουλα, έλξεις κι απωθήσεις, επιθέσεις κι υποχωρήσεις οι οποίες μου έφεραν στο νου τις τελευταίες χορογραφικές δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου.

Η ατμόσφαιρα θρίλερ επιτείνεται από τους μουσικούς ήχους κι από τους ιδιάζοντες φωτισμούς αλλά και τον τρόπο χρήσης του ψυγείου ενώ το ευέλικτο κι εμπνευσμένο σκηνογραφικό υλικό προσφέρεται για να εκφραστούν σκηνικά οι ενίοτε απρόβλεπτες μεταλλάξεις των χαρακτήρων και της δράσης.

Ενδιαφέρουσα οπτική την οποία τουλάχιστον κινησιολογικά υπηρετεί στην εντέλεια ο Άρης Σερβετάλης που διαθέτει θαυμάσια προσόντα στον τομέα αυτό, αν και πιστεύω πως ερμηνευτικά θα εξελιχτεί καλύτερα κι από τους δύο ηθοποιούς μια και στην πρεμιέρα είδα μεν αδεξιότητες και κάποιες αμήχανες στιγμές αλλά και αξιόλογες δυνατότητες οι οποίες θέλουν το χρόνο τους για να αξιοποιηθούν απολύτως. Η εκφορά του λόγου δεν είναι το δυνατό σημείο της παράστασης αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περιλαμβάνεται στις σκηνοθετικές προθέσεις που επικεντρώνονται στην έντονη σωματικότητα και την συμβολική απόδοση των εσωτερικών διεργασιών των ηρώων και της δράσης τους.

Μετάφραση: Εύα Μπίθα

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Παίζουν: Κατερίνα Λέχου

Άρης Σερβετάλης

Σκηνικά- κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Ειδικές κατασκευές: Γκάι Στεφάνου

Μουσική: Lost Bodies

Καλλιτεχνική συνεργασία: Φρόσω Κορρού

Θέατρο «Ιλίσια»
Παπαδιαμαντοπούλου 4

Αθήνα
Τηλέφωνο: 210-7216317

Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15

Διάρκεια: 90΄

Εισιτήρια: 16 ευρώ, φοιτητικό, ανέργων 12 ευρώ