Μαρία Κοσκινά

Την εμπνέει το αυθεντικό χιούμορ

Απόφοιτος του τμήματος Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η Μαρία έπαιξε μεταξύ άλλων στο «Festivalium» και το «All that buzz» σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη, ενώ συμμετείχε επίσης στις παραστάσεις του Γιάννη Καλαβριανού «Οι Πρακτόρισσες» και «Εγώ είμαι το θείο βρέφος 1 και 2», στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Πάνου Παπαγεωργόπουλου, στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Χουρμουζιάδη και στο «Σώσε» του Μάικλ Φρέην σε σκηνοθεσία του Νίκου Αρμάου. Έπαιξε επίσης στον κινηματογράφο στην «Isabelle, η γυναίκα του πάθους» του Πολυμενόπουλου, στην «Τρικυμία» του Νικολέρη και στο «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στην τηλεόραση την είδαμε στα: «4» του Παπακαλιάτη σε σκηνοθεσία Γκικαπέπα, «The speira-speira show» του Κραουνάκη σε σκηνοθεσία Αυγέρη και «Στο Παρά-πέντε» του Καπουτζίδη σε σκηνοθεσία Αντώνη Αγγελόπουλου. Δίδαξε Θεατρική Αγωγή σε σχολεία της δημόσιας εκπαίδευσης για 5 χρόνια και είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρίας θεάτρου SFORARIS.

Ταλαντούχα, έξυπνη και δυναμική, ξεκίνησε να κάνει θέατρο λίγο από περιέργεια και λίγο από βαρεμάρα αλλά φαίνεται πως η σκηνή τη θέλει και πως με το πέρασμα του χρόνου κατακτά όλο και πιο πολύ το σανίδι, ενώ τα καταφέρνει επίσης να βρίσκεται κοντά σε προικισμένους ανθρώπους, όπως ακριβώς το επιθυμεί. Της ευχόμαστε να συνεχίσει την ευδόκιμη πορεία της με κάθε επιτυχία.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Ξεκίνησα να κάνω - να σπουδάζω μάλλον - θέατρο λίγο από περιέργεια, λίγο από  βαρεμάρα, λίγο από νεύρα, λίγο γιατί το είδα σαν άσκηση θάρρους, λίγο γιατί δε μ' άρεσε κάτι άλλο στα δεκαοκτώ, λίγο γιατί όλοι μου οι φίλοι πίστευαν ότι αυτό θα 'πρεπε να κάνω, περισσότερο όμως από ένστικτο. Ότι μου ταιριάζει. Το θέμα είναι γιατί συνεχίζω να κάνω θέατρο. Γιατί το ένστικτό μου αποδείχτηκε σωστό; Ή πάω σύμφωνα με τη λογική του «αυτός μου 'πεσε, θα τον αγαπήσω!»; Μπορεί να ισχύουν και τα δύο!

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Όπου υπάρχει ανεργία... εδώ δεν μπορούμε να αποφασίσουμε αν πρέπει να βλέπουμε τη δουλειά μας σαν τέχνη ή σαν επάγγελμα... Τι να πρωτοσκεφτεί κανείς; Πρώτα να βρει δουλειά, για να δικαιολογήσει και τον τίτλο, μετά, να βρει δουλειά που να πληρώνεται κιόλας - καθόλου αυτονόητο, το ξέρουμε όλοι - να μην κακοπέσει, να μην του την πέσουνε, να μείνει συνεπής στα καλλιτεχνικά του γούστα, - που σημαίνει τρέχα βρες μόνο αυτούς που εκτιμάς πολύ, που μπορεί να είναι μόνο 2 π.χ... Πολλά άλλα μπορώ να γράψω, σταματώ εδώ. Το ήξερα απ' την αρχή πως το επάγγελμα του ηθοποιού είναι πολυτελείας.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Να συνεργάζομαι με ταλαντούχους, Μόνο έτσι γίνεται να απολαύσω τη δουλειά αυτή και να εμπνευστώ.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Κατά καιρούς μ’ έχουν εμπνεύσει άνθρωποι που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους. Τώρα τελευταία με εμπνέουν οι άνθρωποι που έχουν πραγματικό χιούμορ. Δικό τους. Τελικά είναι ελάχιστοι. Έχω σιχαθεί τη λέξη. Δεν εννοώ το χιούμορ το δανεικό από ένα φίλο, - αυτό το ’χω σιχαθεί ακόμα περισσότερο - αλλά το προσωπικό χιούμορ. Αυτό που σε εκπλήσσει ξανά και ξανά και σε κάνει να χαμογελάς.

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

 Τι να ’ναι η θεατρική παιδεία; Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Άστο, ας μη χαλάσει το κέφι, έχω και παράσταση... 

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Αν δεν ήμουν τόσο τυχερή, θα ήμουν άνεργη. Το πιστεύω. Μισώ τις οντισιόν και τις δημόσιες σχέσεις. Είναι μεγάλη μου τιμή που όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί μέχρι σήμερα, πρώτα είδαν δουλειά μου και μετά με επέλεξαν. Όταν γίνεται έτσι, γλυτώνεις πολύ χρόνο και πολλές ψυχολογικές κράμπες... και εσύ και αυτός που σε επέλεξε.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Προσόντα. Τα εξής δύο. Ταλέντο και διάθεση για σκληρή δουλειά.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Είμαι ιδρυτικό μέλος μιας ομάδας, την οποία έχω βαφτίσει κιόλας, λέγεται «sforaris» με επί κεφαλής το φίλο μου Γ. Καλαβριανό, συνεργάζομαι με μια άλλη ομάδα από πέρυσι, τη «Σπείρα –Σπείρα»,  μάλιστα φέτος γιορτάζω κι εγώ μαζί της τα 10 της χρόνια, και οι περισσότερες συνεργασίες μου δεν ήταν «one season stand», όπως ονομάζω εγώ τις δίμηνες-τρίμηνες δουλειές. Πιστεύω στις ομάδες. Εύκολα φτιάχνονται, δύσκολα μένουν. Για πολλούς λόγους. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, η Ε. Καραντίνου, η Π. Χοροζίδου, η Α. Καπαρού, η Δ. Λέμπερου, ο Χ. Μουστάκας, ο Γ. Στιβανάκης, ο Β. Μοσχονάς, ο Κ. Μπουγιώτης, ο J. Kaluta, η Α. Λάκη, η Σ. Κακουλίδου, ο Ν. Χατζόπουλος και ο Α. Βλάχος -τους έγραψα όλους, γιατί είναι μια ομάδα που αποτελείται από πρωταγωνιστές- αποδεικνύουν πως όσο δύσκολο οικονομικά κι αν είναι να επιβιώσει μια ομάδα σ’ αυτήν τη χώρα, αν επιμένει και αξίζει, θα δημιουργήσει πράγματα που  συνήθως δεν πετυχαίνει μια τρίμηνη δουλειά. Έχεις χρόνο σε μια ομάδα να μάθεις τους ανθρώπους! Έχεις χρόνο να φύγεις απ’ την υστερία της πρώτης γνωριμίας, και όλα γίνονται πιο αληθινά. Το σημαντικό είναι πως αυτό έχει και τις ανάλογες επιπτώσεις, όσον αφορά το αποτέλεσμα βέβαια.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Ξεκινάμε πρόβες για την επόμενη δουλειά με τη Σπείρα!