Λεωνίδας Μαράκης

Η δύναμή του είναι η πίστη

Αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Πειραϊκού συνδέσμου, ο Λεωνίδας, κατέχει επίσης την Ελληνική νοηματική γλώσσα, έχει παρακολουθήσει αξιόλογα σεμινάρια και σπούδασε κλασσική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο και χορό στη σχολή της Νάντιας Θεοδωρίδου. Στο θέατρο έχει παίξει μεταξύ άλλων και στις παραστάσεις BORIS GODUNOV των La Fura del Baus σε σκηνοθεσία Alex Olle, ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη, Η ΑΝΑΣΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ του Νηλ Σάιμον σε σκηνοθεσία Ιωάννη Βαρδάκη, BLIND του Μαίτερλινκ σε σκηνοθεσία Ζωής Μαντά, Η ΠΑΓΙΔΑ της Ελένης Λέκκα σε σκηνοθεσία Δήμητρας Κονδυλάκη και ΚΟΥΑΡΤΕΤΟ του Χαινριχ Μύλλερ σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη. Η υποκριτική ήταν γι’ αυτόν μια φυσική εξέλιξη από τα παιδικά του χρόνια όταν η μητέρα του οργάνωνε αυτοσχέδιες παραστάσεις στα πάρτι. Έχει πάψει να κάνει όνειρα αλλά ελπίζει πως θα βρεθεί με σημαντικούς συνεργάτες σε ενδιαφέρουσες δουλειές που θα τον εξελίξουν. Και έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως θα τα καταφέρει.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Νομίζω ότι το οφείλω στη μητέρα μου, η οποία μετέτρεπε τα παραμύθια του Τριβιζά σε θεατρικά και έφτιαχνε παραστάσεις στις οποίες παίζαμε οι φίλοι μου κι εγώ, συνήθως στα πάρτι των γενεθλίων μου. Ακόμα θυμάμαι το ''Κουνούπι'' όπου είχα φυσικά και τον ομώνυμο ρόλο! Με ενθουσίαζε τόσο, όλο αυτό. Η υποκριτική για μένα ήταν απλά μια φυσική εξέλιξη.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Το πρώτο και μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η τεράστια προσφορά σε σχέση με τη ζήτηση. Ο ανταγωνισμός είναι πάντα μεγάλος και η αξιοκρατία πολύ σχετική. Ένα δεύτερο πρόβλημα είναι η απουσία ουσιαστικής κρατικής στήριξης στους νέους δημιουργούς.   Κι όταν μιλάμε για νέους δημιουργούς στην Ελλάδα δυστυχώς αναφερόμαστε και σε ανθρώπους 40 ετών που μπορεί να έχουν πίσω τους μία καλλιτεχνική πορεία δύο δεκαετιών.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Έχω πάψει να κάνω θεατρικά όνειρα. Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ ρευστά για να ονειρεύεται κανείς. Το όνειρο είναι σχεδόν πολυτέλεια. Αν τολμούσα να ονειρευτώ κάτι, θα ονειρευόμουν μονάχα να είμαι τυχερός και να συνεργαστώ με ανθρώπους που θα με εμπνέουν και θα με πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά. Αυτό μου αρκεί και μου περισσεύει.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Με ενέπνευσαν οι La fura del baus. Δουλεύοντας μαζί τους γέμισα χαρά και μεράκι για την υποκριτική. Πρόκειται για μία ομάδα που ξέρει να χαίρεται την διαδικασία της πρόβας και της παράστασης και αυτό για μένα είναι το σημαντικότερο. Με εμπνέει ο Δαμιανός Κωνσταντινίδης. Με εμπνέει η Δήμητρα Κονδυλάκη. Η Ζωή Μαντά. 'Αλλοι σκηνοθέτες των οποίων οι παραστάσεις με εμπνέουν είναι ο Γκότσεφ, ο Ουίλσον, ο Ιορδανίδης, ο Χουβαρδάς, η Παπαδημητρίου, ο Λιβαθινός...και άλλοι...

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Πιστεύω ότι μια χώρα σαν την Ελλάδα θα μπορούσε και θα όφειλε να τα είχε καταφέρει πολύ καλύτερα και όσον αφορά την παιδεία και όσον αφορά τους θεσμούς. Τίποτα άλλο.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Δεν έχω πάντα την πολυτέλεια να επιλέγω. Το επάγγελμα μας καλώς ή κακώς είναι και βιοποριστικό. Πάντα όμως σημαντικό ρόλο για μένα παίζουν οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαστώ.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Σε ένα προσόν πιστεύω. Πίστη!

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Υπήρξα μέλος της ομάδας ''Πρώτες Ύλες'' και συνεργάστηκα με τους ''Black Dots''. Θεωρώ ότι η θεατρική ομάδα είναι ένα απαραίτητο στάδιο για έναν νέο ηθοποιό. Μετράς τις δυνάμεις σου και ''ενηλικιώνεσαι''.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Ας έρθει το καλύτερο ότι κι αν είναι αυτό. Εγώ να παίξω θέλω, όπως τότε με την μητέρα μου...