Ντίνος Φλώρος

«Πιστεύω πως γίνονται ισχυρές ζυμώσεις την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στο θέατρο. Και δεν μιλώ για διαδοχή καταστάσεων. Μιλώ για σύμπραξη του θεατρικού «στερεώματος» και της νέας γενιάς ηθοποιών. Νομίζω πως πάμε όλοι μαζί , σαν μια γροθιά, να εκφραστούμε και να «φτιάξουμε» πράγματα με όραμα και πίστη».

Ο Ντίνος σπούδασε υποκριτική στην Ανώτερη Ιδιωτική Σχολή Θεάτρου «Δήλος- Δήμητρα Χατούπη» και παρακολούθησε σεμινάριο υποκριτικής «Μπροστά στην Κάμερα» με τον Νίκο Κορνήλιο. Είναι επίσης πτυχιούχος ΑΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, Δημόσιων Σχέσεων και Επικοινωνιακής Πολιτικής.
Είναι μέλος της θεατρικής ομάδας του Λυκείου Ελληνίδων Αθηνών και της Θεατρικής ομάδας «Αίολος» του Βασίλη Ανδρέου. Έχει παίξει μεταξύ άλλων στις παραστάσεις: «Το θαυμαστό ταξίδι του Νίλς Χόλγκερσον» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη, «Φτάνουμε», στο Τρένο στο Ρούφ, στα πλαίσια του φεστιβάλ τα 12 κουπέ, σε σκηνοθεσία- πρωτότυπη σύλληψη της Χριστίνας Κοροβίλα και Στέλλας Αυγουστίδου και στην «Μεγάλη Χίμαιρα», Κινηματογραφικό μέρος Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου και Χρήστου Δήμα. Τον είδαμε φέτος στην παράσταση «Ματωμένος Γάμος» στο θέατρο του Νέου Κόσμου στο ρόλο του πατέρα της νύφης. Μιλάμε για τον ρόλο του, για τις ομάδες, για το αύριο του Ελληνικού θεάτρου και για τα μελλοντικά όνειρά του.

Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στον «Ματωμένο γάμο»

Ο ρόλος αυτός ήταν και κάθε φορά που βγαίνω στην σκηνή εξακολουθεί να είναι μια τεράστια πρόκληση για μένα. Έχεις να αναμετρηθείς με ένα κλασικό και ιδιαίτερης αξίας ποιητικό κείμενο, όπως είναι όλα τα κείμενα που έχει γράψει ο Λόρκα. Ένας ρόλος δύσκολος, όχι τόσο στο γεγονός ότι είναι πολυσύνθετος -όπως και όλοι οι ρόλοι αφού οι άνθρωποι είναι πολυσύνθετοι- αλλά στο γεγονός ότι ηλικιακά και σαν υλικό ήταν πολύ μακριά από μένα. Η έκταση του ρόλου μέσα στο έργο είναι συγκεκριμένη και έπρεπε μέσα σε δυο πράξεις να «γεννηθεί» και να υπάρξει. Ο πατέρας είναι εκπρόσωπος, στο έργο του Λόρκα, της κοινωνίας της εποχής εκείνης, ένας άνθρωπος που τα θέλει όλα στη θέση τους, ένας άνθρωπος που είναι ερωτευμένος με την «Γη», το χώμα, απλοϊκός , που ίσως αυτό του στερεί από τον συναισθηματικό του κόσμο τον οποίο σαφώς έχει αλλά ποτέ δεν εκφράζει ανοιχτά.

Τι σε γοητεύει περισσότερο στο θέατρο; Η υποκριτική ή η σκηνοθεσία;

Στο θέατρο ξεκάθαρα με γοητεύει περισσότερο η υποκριτική. Νιώθω πολύ τυχερός άνθρωπος όντας ηθοποιός. Η σκηνοθεσία είναι κάτι άλλο για μένα. Το να είσαι σκηνοθέτης το θεωρώ πολύ δύσκολο πράγμα. Μεταξύ μας ,είναι σαν να διευθύνεις μια ορχήστρα χωρίς να παίζεις ο ίδιος όργανο. Προτιμώ να είμαι στη θέση του οργανοπαίχτη και στην προκείμενη περίπτωση το όργανο είναι η ψυχή του ηθοποιού , το κορμί, και το μυαλό. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που δεν έχω σκεφτεί ποτέ. Θαυμάζω όμως τους ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν, θέλει μεγάλο ταλέντο και όραμα.

Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι αρετές μιας ομάδας και ποια τα αδύνατα σημεία;

Το θέατρο είναι από τη φύση του κάτι ομαδικό. Πιστεύω πολύ στην ομαδικότητα. Μπορείς φυσικά και οφείλεις να υπάρχεις στην σκηνή σαν ξεχωριστή οντότητα, αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να κάνεις θέατρο μόνος σου. Είμαστε όλοι μαζί, «παίζουμε», είμαστε συνένοχοι, συναγωνιστές. Το εργαλείο σου είναι ο εαυτός σου, αυτόν διαθέτεις την ώρα εκείνη την «μαγική» στην σκηνή αλλά δεν είσαι μόνος.
Δεν νομίζω ότι βρίσκω αδύνατα σημεία στην ύπαρξη μιας ομάδας, επιθυμώ να λειτουργώ ομαδικά. Ίσως είναι λίγο δύσκολος ο πρώτος καιρός που θα πρέπει να γνωριστούν όλοι λίγο καλύτερα για να μπορείς στην πρόβα να είσαι «ανοιχτός». Αλλά κι αυτό κρατά πολύ λίγο, βλέπεις ότι το δέσιμο είναι αναπόφευκτο. Ωραίο πράγμα η ομαδικότητα στο θέατρο, σε διαφορετική περίπτωση θα παίζαμε συνεχώς μονολόγους.

Πως αντιλαμβάνεσαι την σωματικότητα στο θέατρο;

Όπως ανέφερα το σώμα του ηθοποιού είναι ένα από τα εργαλεία του. Είναι το «δοχείο» μέσα στο οποίο κατοικοεδρεύουν το μυαλό και η ψυχή. Είναι ένα εργαλείο το οποίο θα πρέπει να φροντίζει. Όταν το σώμα στην σκηνή δεν ακολουθεί το μυαλό και την ψυχή ο ηθοποιός βγαίνει «μισός». Είναι μία συνεχής πάλη. Οι άνθρωποι γεννιόμαστε με το σώμα μας ελεύθερο να εκφραστεί και στην συνέχεια μέσα από επίκτητες συνήθειες και διαδικασίες το «φυλακίζουμε» . Παρατηρήστε τα μωρά πόσο αυθόρμητα εκφράζονται. Βέβαια ενώ στη δουλειά μας είναι το επιθυμητό το «αυθόρμητο» πρέπει ταυτόχρονα να υπάρχει και ο απόλυτο έλεγχος του σώματος. Η προσπάθεια είναι συνεχής το σώμα να λειτουργεί συνειδητά προς την κατεύθυνση που επιθυμεί ο ηθοποιός . Σαν μια παρτιτούρα από νότες. Εδώ έγκειται η σημασία της τεχνικής στο θέατρο. Τεχνικής που επιθυμώ να αποκτήσω. Θαυμάζω απεριόριστα τους ηθοποιούς που τους βλέπεις στην σκηνή και λες τι αιθέρια, ανάλαφρη κίνηση. Όμως αυτό δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς άμεσα συναρτώμενης με την υποκριτική και όλα τα εργαλεία της.

Με ποιο τρόπο προσεγγίζεις ένα ρόλο;

Εξαιρετικά δύσκολη ερώτηση, και εξαιρετικά σύνθετη για να απαντηθεί σε λίγες γραμμές. Καταρχήν δεν ξέρω αν το κάνω σωστά, ούτε υπάρχει ο «σωστός» τρόπος που πρέπει κάποιος να ακολουθήσει. Μπορώ όμως να αναφέρω στην έντονη προσπάθεια μου να βρω την αλήθεια μέσα σε όλο αυτό. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι οι ρόλοι είναι κάτι «φανταστικό», υπάρχουν δηλαδή μόνο σε γραμμές ενός κειμένου και πρέπει να ζωντανέψουν το πρώτο που κάνω είναι να διαθέτω τον εαυτό μου. Να διαθέτω κάθε κύτταρο του στην προσπάθεια να δω πώς αναπνέει αυτός ο «φανταστικός» χαρακτήρας , πώς κινείται, πως κοιτά, τι σκέφτεται, πως αντιδρά, πως θα ήταν παιδί, πως μεσήλικας, πως γέρος, και όλα αυτά πάντα μέσα από μένα. Με το δικό μου σώμα, με το δικό μου μυαλό , με την δική μου ψυχή. Εάν λοιπόν εγώ ήμουν «πατέρας» πως θα ήμουν. Είναι ένα ολόκληρο ταξίδι, μια μάχη καθημερινή, μια συνεχόμενη σκέψη και περισσότερο μια συνεχόμενη «πράξη» και δοκιμή. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Μεγάλη σημασία όμως για μένα έχει αυτό που ονομάζουν πολλοί η «κουζίνα του ηθοποιού», αυτά που κρατά για τον εαυτό του, αυτά που «μαγειρεύει» μέσα του και είναι ανομολόγητα ή δεν εκφράζονται με λόγια. Αυτό ίσως είναι και το λεγόμενο «ταλέντο» που φυσικά και δεν ξέρω αν διαθέτω.

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Πρωτίστως εύχομαι να είμαι καλά , εγώ και οι άνθρωποι που αγαπώ. Δεν κάνω ιδιαίτερα σχέδια για το μέλλον γιατί μου δημιουργεί ανασφάλεια το «απρόβλεπτο» της ζωής. Εύχομαι να υπάρχω μέσα στο θέατρο που τόσο αγαπώ, να μπορώ να γίνομαι καλός και καλύτερος καθημερινά, και εύχομαι κάποια στιγμή να μπορώ να ζω από αυτό και να διαθέτω εξολοκλήρου τον εαυτό μου.

Πως βλέπεις το σύγχρονο θεατρικό τοπίο στη χώρα μας;

Νοιώθω πως έχει αρχίσει να φυσά ένα γλυκό αεράκι, που σε λίγο θα γίνει θύελλα. Θύελλα νέων ιδεών, πειραματισμών, ρηξικέλευθων καινοτομιών. Στο σύγχρονο θεατρικό πεδίο υπάρχει «πρόταση». «Πρόταση» όμως που έχει ως υπόβαθρο την θεατρική παιδεία. Πιστεύω ότι η νέα αυτή γενιά ανθρώπων που ξεκινάει τώρα έχει τις δυνατότητες να προσφέρει πολλά πράγματα μιας και δεν στερείται τίποτα από την παιδεία που προσφέρεται στο εξωτερικό. Πιστεύω πως γίνονται ισχυρές ζυμώσεις την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στο θέατρο. Και δεν μιλώ για διαδοχή καταστάσεων. Μιλώ για σύμπραξη του θεατρικού «στερεώματος» και της νέας γενιάς ηθοποιών. Νομίζω πως πάμε όλοι μαζί , σαν μια γροθιά, να εκφραστούμε και να «φτιάξουμε» πράγματα με όραμα και πίστη.