Ντάνη Γιαννακοπούλου

Διαπιστώνω έναν έντονο ψυχικό και καλλιτεχνικό βρασμό με αφορμή την κρίση. Μια τάση απολογισμού και συνάμα μια ανάγκη για κάτι διαφορετικό, συμπυκνωμένο, καθαρό ή και καινούργιο.

Aπόφοιτος του τμήματος ΜΜΕ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών,  του θεατρικού εργαστηρίου Εξ Αρχής, του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Παρακολούθησε δύο χρόνια σεμινάρια υποκριτικής και αυτοσχεδιασμού με την Ελένη Σκότη. Παρακολούθησε τέσσερις φορές τα σεμινάρια υποκριτικής βασισμένα στη μέθοδο του actor studio με τον Ανδρεα Μανωλικάκη.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στην παράσταση «Μάθημα» του Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Στ. Καλούκαι στην πορεία συμμετείχε στις παραστάσεις «Μπορούσες και καλύτερα» σε σκηνοθεσία Π. Μοσχοβάκου, «Give up» σε σκηνοθεσία Χ. Αναγνωστόπουλου (στο πλαίσιο του σεμιναρίου Κείμενα in progress του Off-off Festival), «Χαίρε νύμφη» (σκην. Λ. Κιτσοπούλου), «Βάκχες» του Ευριπίδη (σκην. Δ. Λιγνάδη), «Κουλοχέρης του Σποκέιν» (σκην. Ν. Χανιωτάκη), «Χίλντα» (σκην. Β. Μαυρογεωργίου), «Ντόλλυ η προξενήτρα» (σκην. Κ. Μαρκουλάκη) και στις παιδικές παράστασεις «Πήτερ Παν» (σκην. Ν. Νικολάου) και «Το φάντασμα του Κάντερβιλ» (σκην. Δ. Δεγαΐτη). Τον περασμένο Μάρτιο συμμετείχε στο ιντερνετικό βίντεο «Eurowishper - In case I don't die» (σκην. Ν. Ανδρουλάκη).

Μίλησέ μου για την ηρωίδα που υποδύεσαι;

Η Χαρούλα είναι μια κοπέλα της σύγχρονης, καλά ενταγμένης στην κρίση, Ελλάδας. Εργάζεται στην καντίνα του πατέρα της, σε μια απομονωμένη παραλία μιας παραθαλάσσιας περιοχής. Εργάζεται σκληρά για την επιβίωσή της χωρίς να μεμψιμοιρεί. Είναι ένα κορίτσι, σαν όλα τα άλλα. Ένα κορίτσι που ονειρεύεται, προσδοκά, ερωτεύεται. Ένα θαρραλέο κορίτσι, το οποίο υπερασπίζεται με πάθος και προσήλωση τα «πιστεύω» και τις αξίες του. Την θαυμάζω.

Μίλησέ μου για το έργο και τον συγγραφέα

Πρόκειται για ένα έργο που αντικατοπτρίζει στο μέγιστο όλα τα στερεότυπα και τις ιδεοληψίες που συγκεντρώνονται γύρω από τον σύγχρονο Έλληνα. Όλα αυτά που εύκολα υιοθετούνται αλλά και την αλήθεια που σπάνια αναζητείται πίσω από αυτά. Διαβάζοντας το έργο του Γ. Τσίρου, αμέσως ένιωσα ότι κάπου έχω συναντήσει αυτούς τους τρεις ήρωες. Ότι από κάπου τους ξέρω. Όχι μόνο έχω συνδιαλαγεί μαζί τους αλλά τους έχω συμπονέσει. Είναι φίλοι μου. Το κείμενο είναι τόσο κοντά μας που επιβάλλει στον ηθοποιό να εντάξει στην ερμηνεία του, ό,τι κουβαλά από εμπειρίες και αισθήματα.

Ποιες αναλογίες βλέπεις ανάμεσα στην μικρή κοινωνία του χωριού και στην μεγάλη της χώρας μας σήμερα;

Το «φαίνεσθαι» κερδίζει το «είναι». Η εικόνα παραπλανά κι αποδιώχνει την ουσία. Η ανεύρεση της αλήθειας, ο παραμερισμός του φόβου κι η συντριβή των προκαταλήψεων απαιτούν και στις δυο συνθήκες, αυτή της πόλης και αυτή του χωριού, ανοιχτό πνεύμα και ψυχική καλλιέργεια.

Πως ήταν η συνεργασία με την Ελένη Σκότη;

Η κα Σκότη ήταν καθηγήτρια μου για δυο χρόνια, πριν από τις σπουδές μου στο θέατρο Τέχνης. Μου έδωσε όλα τα απαραίτητα εφόδια για να αντιμετωπίσω τις προηγούμενες συνεργασίες μου. Και φέτος, έξι χρόνια μετά, είχα την τύχη να με σκηνοθετήσει. Η κα Σκότη είναι πολύ απαιτητική ως σκηνοθέτης, οφείλεις ως ηθοποιός να είσαι πολύ «δουλεμένος», συγκεντρωμένος, ανοιχτός ψυχικά και απόλυτα διαθέσιμος να αφεθείς στις οδηγίες της. Όταν όμως το καταφέρεις, ξεκινά η μαγεία. Ασχολείται τόσο βαθιά με την υποκριτική σου και τον τρόπο που ενεργείς ως οντότητα πάνω στην σκηνή που σε εξελίσσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.

Πως συνεργαστήκατε με τον Τάκη Σπυριδάκη και τον Ηλία Βαλάση;

Με τον Τάκη είχαμε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν, στον ''Κουλοχέρη του Σποκέιν'' στο θέατρο Αργώ και μετά στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Οπότε, ήξερα πόσα πράγματα μπορώ να πάρω υποκριτικά από τον Τάκη ως ηθοποιό αλλά κι ως άνθρωπο. Αμέσως αναπτύχθηκε μια πατρική σχέση. Με τη μόνη διαφορά ότι σε αυτόν τον πατέρα μπορώ να πω και τα μυστικά που εκμυστηρεύομαι στον καλύτερο μου φίλο. Ο Ηλίας, είναι τόσο εγκάρδιος άνθρωπος που δεν μπορείς να του αντισταθείς. Επίσης είναι ένας ηθοποιός που ό,τι κι αν του ζητηθεί πάνω στην σκηνή το εκτελεί σε κλάσματα δευτερολέπτου με ζηλευτή ακρίβεια. Περάσαμε πολλές φουρτούνες μαζί αυτούς τους τέσσερις μήνες, προσωπικές φουρτούνες, άσχετες από τη δουλειά και βασιστήκαμε ο ένας στον άλλον. Και η σκηνοθέτης μας ήταν ουσιαστικά παρούσα. Ε, αυτό δεν μου έχει ξανασυμβεί.

Με ποιο τρόπο το πλήθος επηρεάζει το άτομο και το άτομο επηρεάζει το πλήθος;

Όταν εντάσσεσαι στο πλήθος νιώθεις ασφάλεια. Έχεις το αίσθημα του «ανήκειν». Δύσκολα αντιτίθεσαι σε αυτό. Δύσκολα υπερασπίζεσαι την διαφορετικότητά σου. Απαιτείται θάρρος, τόλμη, σιγουριά και πίστη για να βγεις να φωνάξεις σύμφωνα με τους ρυθμούς της καρδιάς σου. Η τέχνη στο επιτρέπει. Με πάθος, κι όσοι καταλάβουν.

Τα όνειρά σου για το μέλλον

Υγεία. Ειρήνη. Ισότητα. Όμορφες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους. Να ζω από το επάγγελμα που επέλεξα.

Η σχολή κι οι δάσκαλοι σου

Εκεί εκπαιδεύτηκα και ωρίμασα. Συνάντησα καθηγητές, όπως το Διαγόρα Χρονόπουλο, τη Μάνια Παπαδημητρίου, τη Μαριάννα Κάλμπαρη, το Γιώργο Λιγνάδη, που συνέβαλαν όχι μόνο στην εξέλιξη του υποκριτικού μου οργάνου αλλά και της προσωπικότητάς μου. Μέντορας μου είναι ο Ανδρέας Μανωλικάκης και δεν διστάζω να παραδέχομαι πως χωρίς την δική του υποκριτική καθοδήγηση τα βήματά μου πάνω στην σκηνή θα ήταν αβέβαια και άδεια. Ψυχικά άδεια.

Τεχνική ή ταλέντο;

Ψυχή. Και σκληρή δουλειά.

Δημόσιες σχέσεις ή σκληρή δουλειά;

Σκληρή δουλειά. Οι δημόσιες σχέσεις αποδυναμώνονται με το που ανεβαίνεις στην σκηνή. Εκεί σε κρίνει ο κόσμος.

Συνεργασίες ή ρόλοι;

Κάθε ηθοποιός ονειρεύεται να παίξει ένα ρόλο. Θα έλεγα ψέματα αν δεν παραδεχόμουν ότι κι εγώ ονειρεύομαι να παίξω την αγαπημένη μου ηρωίδα. Τη Νίνα, απ’ το Γλάρο του Τσέχωφ. Κανένας ρόλος όμως δεν παίρνει σάρκα και οστά χωρίς την ψυχή μας και το παρόν της σκηνής. Το παρόν δημιουργείται από τους συνεργάτες μας, τους δικούς τους χτύπους και την επικοινωνία μας μαζί τους. Έτσι δημιουργείται ένας ολόκληρος κόσμος. Μόνος, δεν δημιουργείς, ναρκισσεύεσαι.

Πρόβα ή παράσταση;

Παράσταση. Το αποτέλεσμα των προβών. Η αφαίρεση κι η συμπύκνωσή τους.

Το θέατρο είναι χόμπι ή επάγγελμα;

Το θέατρο είναι πολύ σκληρό για να είναι χόμπι. Το ότι οι αμοιβές συνήθως είναι πενιχρές, δεν σημαίνει πως το θέατρο χάνει αυτόματα τον επαγγελματικό του χαρακτήρα. Ίσα ίσα. Η επιμονή των ηθοποιών να εργάζονται στον χώρο του θεάτρου, υποδηλώνει τη βαθειά επαγγελματική τους προσήλωση.

Κρίση: Τέλος εποχής ή αναγέννηση;

Δεν μπορώ να ξέρω ακόμα. Ίσως και τα δύο. Διαπιστώνω όμως, έναν έντονο ψυχικό και καλλιτεχνικό βρασμό με αφορμή την κρίση. Μια τάση απολογισμού και συνάμα μια ανάγκη για κάτι διαφορετικό, συμπυκνωμένο, καθαρό ή και καινούργιο.

Μια μέρα από τη ζωή σου

Αλχημείες στην κουζίνα. Μια βόλτα στην Πλάκα μόνη ή με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Εσπρέσο. Διάβασμα. Προετοιμασία για την παράσταση. Παράσταση. Απολογισμός. Ένα γλυκό φιλί για καληνύχτα.

Η κοσμοθεωρία σου

''L' art mes enfants est d'etre absolument toi-meme’’*. P. Verlaine.

*Η τέχνη παιδιά μου, είναι να είσαι απολύτως ο εαυτός σου.

Τι γνώμη έχεις για το «Επί Σκηνής»;

Από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο διαδικτυακό περιοδικό που ανέδειξε και στήριξε νέους καλλιτέχνες και ομάδες. Χωρίς αντάλλαγμα. Κι αυτό είναι σπουδαίο.