Ειρήνη Μαργαρίτη

Με αισιοδοξία κι αυθεντικότητα

Η Ειρήνη αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Αρχή». Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις: «Πάκμαν» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη, «Μόνη με την Μαίριλυν» σε σκηνοθεσία της Εsther Andre Gonzalez, «All about bananas» σε σκηνοθεσία και χορογραφία Γιώργου Ανδρουλάκη, «Ο έρως είναι τυφλός» του Μπόρις Βιάν σε διασκευή και σκηνοθεσία Ειρήνης Μαργαρίτη και Μάνου Κανναβού, «Λίγο πριν (...) Λίγο μετά» σε σκηνοθεσία Αγγελικής Στελλάτου. Στην ΧΙΙΙ Διεθνή Συνάντηση Αρχαίου Δράματος με θεματική ενότητα «Η Γυναίκα στο Αρχαίο Δράμα» στους Δελφούς έπαιξε στο «Φαίδρα ή Άλκηστη love stories» σε σκηνοθεσία Έλενας Πέγκα. Επίσης την είδαμε στις παραστάσεις «Το μεγάλο ταξίδι του μικρού Γίγαντα» σε σκηνοθεσία Δέσποινας Σιδηροπούλου, «Θησέας και Μινώταυρος» σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη και «Το Πιστοποιητικό» του Νικολάι Έρντμαν σε σκηνοθεσία Βίκυς Γεωργιάδου.

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες «To ψύχος», μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Γιώργου Πιτσάκη, «Picnic», μικρού μήκους σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Αβρανά (Διαγωνιστικό τμήμα Φεστιβάλ Δράμας 2007) και «Νύφες» σε σκηνοθεσία του Παντελή Βούλγαρη.

Η Ειρήνη πιστεύει στις ζεστές συνεργασίες με ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να μοιράζεται τα όνειρά της κι εμπνέεται από σπουδαίους δημιουργούς που μπορούν με το έργο τους να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και τον εαυτό μας. Της ευχόμαστε πάντα ιδανικές συνεργασίες και μια σταθερή, δυναμική συνέχεια στο χώρο, με αγαπημένους ρόλους σε αξιόλογες παραστάσεις.

Σε ποια παράσταση παίζετε φέτος;

Στο «Πάκμαν» στο Θέατρο Χώρα. Ο ρόλος μου, που φέρει και το όνομά μου, Ειρήνη, αφορά μια σύγχρονη εργαζόμενη γυναίκα στα 30 που ονειρεύεται ένα μοντέλο ζωής το οποίο δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε ο άνθρωπος που έχει δίπλα της ούτε κι η οικονομική της κατάσταση. Με χρέη, μυστικά, καταπιεσμένες επιθυμίες και πολύ άγχος προσπαθεί να επιβιώσει. Νομίζω ότι κατά βάθος είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος που πιστεύει ότι όλα θα πάνε καλά. Μόνο που αυτό δεν συμβαίνει ακριβώς όπως θα περίμενε.

Μιλήστε μου για τους σημαντικούς σταθμούς στην καριέρα σας.

Καταρχάς η σχολή μου «Αρχή» από την οποία πήρα τις βάσεις και διδάχτηκα από πολύ σπουδαίους δασκάλους όπως η Νέλλη Καρρά, η Λένα Φιλίπποβα κ.α. Η συνάντηση με την Βίκυ Γεωργιάδου και το «Πιστοποιητικό», την πρώτη παράσταση στην οποία πήρα μέρος. Η εμπειρία με την Αγγελική Στελλάτου στο «Λίγο πριν (...) Λίγο μετά». Και τελευταίο το «Πάκμαν» με τον αγαπημένο μου συνεργάτη, τον Γιώργο Παλούμπη με τον οποίο έχω δουλέψει κι ως βοηθός του και το έχω ευχαριστηθεί το ίδιο.

Τι ήταν για σας η κινητήριος δύναμη ώστε να συνεχίσετε την πορεία σας στον δύσκολο χώρο της υποκριτικής;

Επειδή μιλάμε κατεξοχήν για ένα ομαδικό «σπορ», για μένα, πέραν της προσωπικής πίστης, πες την και ψώνιο αλλιώς, αλλά και της ανάγκης να υπάρχω σ’ ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον, κινητήριος δύναμη έχει σταθεί η συνάντησή μου με κάποιους ανθρώπους. Με τους οποίους μπορεί να γκρινιάζουμε μαζί για την «κατάσταση» αλλά ονειρευόμαστε και μαζί.

Ποια είναι η γνώμη σας για το τηλεοπτικό κατεστημένο;

Δεν καταλαβαίνω ακριβώς την ερώτηση...

Ποια είναι η οπτική σας για τον Ελληνικό κινηματογράφο;

Η αλήθεια είναι ότι γίνονται πράγματα. Είδα την «Strella» και τον «Κυνόδοντα» φέτος και ενθουσιάστηκα. Έχουμε και τον Οικονομίδη. Άκουσα καλά λόγια αλλά δεν είδα το «Μαύρο Λιβάδι». Κάτι γίνεται. Αισιόδοξα τα πράγματα από καλλιτεχνικής πλευράς τουλάχιστον. Τώρα το που πάνε τα λεφτά... είναι μεγάλη κουβέντα.

Ποια πλεονεκτήματα και ποια μειονεκτήματα έχετε επισημάνει στην θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

Ένα βασικό μειονέκτημα είναι ότι οι περισσότεροι δάσκαλοι είναι εμπειρικοί. Σπουδαίοι ίσως ηθοποιοί που προσπαθούν να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και τον τρόπο που αυτοί διδάχτηκαν ή ανακάλυψαν στην πορεία. Αυτό όμως μπορεί να μην λειτουργεί για κάποιον άλλον. Μειονέκτημα λοιπόν είναι η έλλειψη ουσιαστικής γνώσης ενός συστήματος διδασκαλίας. Πλεονέκτημα είναι ότι υπάρχουν αρκετές σχολές. Έτσι, παιδιά που με την πρώτη ματιά δεν διαθέτουν τα «κατάλληλα εφόδια» και που θα απορρίπτονταν  από κρατικές σχολές, μπορούν να βρουν στέγη και να δοκιμαστούν.

Ποιοι δημιουργοί υπήρξαν για σας κινητήριες δυναμικές στην ως τώρα πορεία σας;

Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις δημιουργών ανεξαρτήτως χώρου που παρακολουθώντας τους, διαβάζοντας τους ή βλέποντας ένα έργο τους νιώθεις σαν να παθαίνεις μικρά ηλεκτροσόκ... Για μένα τέτοιοι είναι ο Καμύ, ο Μπουκόφσκι, η Μαγκί Μαρέν, ο Τζιακομέτι κ.α. Ελπίζω να είμαι μέσα στην ερώτηση...

Ποια θεωρείτε την ιδανική συνεργασία που θα επιδιώκατε;

Οι ιδανικές συνεργασίες συμβαίνουν. Μπορεί  μάλιστα να μην είναι αυτές που επεδίωκες. Οπότε δεν σκέφτομαι ακριβώς κάτι...

Πως αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση καθώς μάλιστα το θέατρο δεν προσφέρει ποτέ ικανοποιητικές αποδοχές;

Με αισιοδοξία... Έχω μάθει να ζω με λίγα!

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Η αλήθεια είναι ότι ακόμα είμαι στο «Πάκμαν». Πιστεύω πολύ σ’ αυτήν την παράσταση και ελπίζω να συνεχιστεί.

Ποιες στιγμές ή περιστατικά έχουν μείνει στην μνήμη σας από την ως τώρα εμπειρία σας.

Δεν θα ξεχάσω την τελευταία παράσταση του «Λίγο πριν (...) Λίγο μετά». Είμαστε στο θέατρο Σχεδία και περιμένουμε να ξεκινήσουμε. Έχει έρθει πολύς κόσμος και έχουν πάρει μέχρι και τις καρέκλες που καθόμαστε στα καμαρίνια, για τους θεατές. Είμαστε όρθιες λοιπόν και περιμένουμε. Υπάρχει εν τω μεταξύ κι ένα ανεπίσημο τυπικό στο οποίο  η Αγγελική (Στελλάτου) έρχεται και μας φιλάει πριν ξεκινήσει η παράσταση, για καλή τύχη. Λόγω της αναστάτωσης μ’ όλο αυτό τον επιπλέον κόσμο, η Αγγελική δεν ήρθε... Έτσι αντί να πάρουμε θέσεις έξω από την σκηνή όπως συνηθίζαμε, εμείς περιμέναμε την Αγγελική να έρθει. Όσοι ξέρουν το θέατρο Σχεδία, ξέρουν κι ότι τα καμαρίνια έχουν μια απόσταση από την σκηνή.  Περιμένουμε, περιμένουμε... όταν ακούμε την μουσική να ξεκινάει... Δεν είχαμε καν βγάλει κάλτσες, ζακέτες, μια κοπέλα μάλιστα ήταν στην τουαλέτα  και αρχίζουμε να τρέχουμε και να πετάμε ρούχα στον αέρα... Φυσικά είχαμε χάσει την αρχή... Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπα των κοριτσιών που παίζαμε μαζί. Κάτι πρόσωπα τραβηγμένα, που κάνανε τρομαχτική προσπάθεια να συγκροτηθούν... Ευτυχώς που δεν έβλεπα το δικό μου. Το αστείο είναι ότι η Αγγελική φυσικά δεν είχε καταλάβει γιατί έγινε η καθυστέρηση. Θυμάμαι να της λέμε μετά: «Μα δεν ήρθες να μας φιλήσεις...».