Γιώργος Παπαγεωργίου

Αναπτύσσοντας μια ευαίσθητη αναισθησία

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει παίξει στις παραστάσεις: «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε μετάφραση Κ.Χ Μύρη και σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, «Λιοντάρια» σε κείμενο-σκηνοθεσία των Βασίλη Μαυρογεωργίου, Κώστα Γάκη, «Matter-Of-Act» σε σκηνοθεσία Λενιώς Κακλέα, «Σφαγείο» του Ilan Hatsor σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, «Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου σε σκηνοθεσία του ιδίου, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία 'Αντζελας Μπρούσκου, «I Know It Is Here Somewhere» σε συνεργασία με την ομάδα Shifty Tonque και σκηνοθεσία Χρύσας Τσαμπάζη, «Μια Πίστα Απο Φώσφορο», μουσικοθεατρική performance βασισμένη σε τραγούδια και κείμενα της Λίνας Νικολακοπούλου σε σκηνοθεσία Γιάννη Σαρηγιάννη, «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Στον κινηματογράφο έπαιξε στις ταινίες: «Κανένας» του Παναγιώτη Ιωσηφέλλη σε σκηνοθεσία Χρήστου Νικολέρη, «Καθαροί Πια» του Κλείτου Κυριακίδη βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό της Sarah Kane, «CCTV» του Βασίλη Κατσίκη, «Το Λιβάδι Που Δακρύζει» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και στις μικρού μήκους: «The Meeting» του Ζαχαρία Μαυροειδή σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζαρμπή, «The Ride» της Μαρίας Παρασκευοπούλου, «Αλβέρτος και Τάκης» των Michael Webber και Γιώργου Παπαγεωργίου σε σκηνοθεσία Κλείτου Κυριακίδη.

Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές: «Σε Είδα» των Θεοδώρα Κατσίφη και Αγγελίτα Τσιούγκου σε σκηνοθεσία Αμαλία Γιαννίκου, «Τυφλόμυγα» των Νίκου Απειρανθίτη και Κώστα Κουτσομύτη σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη, «Ιωάννα» της Καρδιάς της Μιρέλλας Παπαοικονόμου σε σκηνοθεσία Βίκυ Μανώλη. Ο ταλαντούχος ηθοποιός που αιφνιδίασε φέτος το κοινό στην παράσταση της Λυσιστράτης με τον πολύ φυσικό καυγά του με την Αλεξάνδρα Αηδίνη προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις, διάλεξε το θέατρο μετά από ώριμη σκέψη και πιστεύει πως η τέχνη ακόμα και μέσα από τις αντιξοότητες της εποχής μας ίσως και λόγω αυτών, είναι έτοιμη να εξελιχτεί. Δίνει μεγάλο βάρος στις σωστές συνεργασίες, δεν φοβάται να κάνει λάθη, επιδιώκει τον πειραματισμό και διαθέτει άπειρη υπομονή. Κατά πάσα πιθανότητα θα του χρειαστεί στις μέρες μας.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Ήταν μια αρκετά ώριμη επιλογή. Σπούδαζα οικονομικά στη Θεσσαλονίκη. Ήδη από το 1ο έτος των σπουδών μου, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν με πολυενδιέφερε το αντικείμενο και μέσα μου άρχισε να κερδίζει χώρο η υποκριτική και το θέατρο. Περίμενα υπομονετικά να τελειώσω τη σχολή του marketing και όταν πήρα το πτυχίο μου ήμουν πλέον αποφασισμένος να κατέβω στην Αθήνα και να δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού. Έδωσα εξετάσεις, πέρασα και μετά από ένα μήνα... με πήρανε φαντάρο! Διέκοψα τις σπουδές μου στο Εθνικό για να τελειώσω το στρατιωτικό μου και στη συνέχεια συνέχισα και αποφοίτησα το 2007.

Μίλησε μου για το ρόλο σου και την παράσταση στην οποία συμμετέχεις τώρα.

Μαζί με την Αλεξάνδρα Αηδίνη κάνουμε ένα νεαρό ζευγάρι στα πρόθυρα του χωρισμού που ξεκινάει ως ένα ζευγάρι θεατών της παράστασης της Λυσιστράτης και στη συνέχεια «μπαίνει» μέσα στο έργο. Το παρακολουθούμε και σε άλλα σημεία της παράστασης, ώσπου στο τέλος μαζί με την συμφιλίωση Αθηναίων και Σπαρτιατών, ανδρών και γυναικών, βλέπουμε και το ερωτικό σμίξιμο του νεαρού ζευγαριού. Ουσιαστικά λειτουργεί συμβολικά. Συμβολίζει το πόλεμο των δύο φίλων στο σήμερα. Παράλληλα κάνω και την... Γοργώ. Μία φίλη της Λυσιστράτης που οδηγεί ποδήλατο και έχει τάσεις... λιποθυμίας!

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Κοίτα, η εποχή νομίζω πως έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και πλέον ένας νέος έχει περισσότερες ευκαιρίες πριν από 20 χρόνια για παράδειγμα. Υπάρχουν πλέον χώροι φτηνοί όπου ένας νέος δημιουργός ή μια ομάδα μπορεί να προβάλλει το έργο της, νέοι σκηνοθέτες, έχουν αρχίσει να εμπιστεύονται νέους ηθοποιούς και δημιουργούς περισσότερο σε σχέση με παλιότερα. Τώρα βέβαια τα προβλήματα είναι κρίσιμα και σημαντικά. Κυρίως οικονομικής φύσης. Και τώρα με την κρίση θα δούμε μάλλον πολλά ευτράπελα. Πολλοί είναι αυτοί που εκμεταλλευόμενοι το πάθος και την ορμή των νέων δημιουργών τους προσφέρουν ευκαιρίες μεν, με μισθούς πείνας δε. Από την άλλη υπάρχουν και πολλές «σειρήνες» που χρειάζονται προσοχή. Η εποχή έχει γίνει πολύ σκληρή και κινδυνεύεις να χάσεις την αθωότητα σου.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Σε συλλογικό επίπεδο ονειρεύομαι πως κάτι καλό θα βγει από αυτή τη σκατοεποχή που ζούμε, πως όλη αυτή η μιζέρια θα κυοφορήσει το καινούργιο, μια στροφή στην τέχνη και το θέατρο.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Όπως πολύ σωστά αναφέρεις υπάρχουν οι άμεσοι και οι έμμεσοι δάσκαλοι, αυτοί που με το έργο τους κατάφεραν να σε επηρεάσουν. Σε αυτή την κατηγορία θα έβαζα ανθρώπους όπως ο Michael Thalheimer, ο Thom Yorke, ο Tom Waits, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Lars Eidinger, οι Umbilical Brothers, ο Woody Allen, το Southpark. Στους άμεσους δασκάλους θα έβαζα τους καθηγητές που γνώρισα στη δραματική σχολή γιατί ο καθένας με τον τρόπο του με επηρέασε, και σίγουρα τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. Ήταν ο πρώτος σκηνοθέτης που δούλεψα μετά την σχολή και λειτούργησε πάνω μου καταλυτικά.

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Μεγάλο θέμα. Και ειλικρινά δεν νομίζω ότι υπάρχουν εύκολες απαντήσεις. Πάντως κατά την γνώμη μου η κρίση έχει εισχωρήσει άλλα ευτυχώς δεν έχει ακόμα επηρεάσει σημαντικούς πολιτιστικούς θεσμούς, όπως το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου όπου οι επιλογές των παραστάσεων ήταν όπως και κάθε χρόνο πολύ αξιόλογες και ουσιαστικές.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία;

Σίγουρα υπάρχει τεράστιο περιθώριο εξέλιξης. Για παράδειγμα, ενώ υπάρχουν αρκετές Δραματικές Σχολές, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην επιλογή που θα κάνει κάποιος εφόσον τον ενδιαφέρει να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο. Υπάρχουν αρκετές σχολές που γεμίζουν τις λίστες των καθηγητών τους με πληθώρα διάσημων ονομάτων που μπορεί μεν να είναι ικανότατοι ηθοποιοί αλλά αυτό δεν τους καθιστά κατ’ ανάγκη και καλούς δασκάλους. Από την άλλη, μπορεί να υπάρχει ένας πολύ πιο χαμηλών τόνων άνθρωπος, ο οποίος να είναι ένας εξαιρετικός καθηγητής. Άρα η επιλογή μιας σχολής θα πρέπει να γίνεται με ψύχραιμα κριτήρια και όχι με εντυπωσιασμούς.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Κυρίως βάση των συνεργατών-συντελεστών. Τι να τους κάνεις τους ρόλους και τα μεγάλα έργα αν δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον συνάδελφό σου;

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Καταρχήν πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι θα κάνεις λάθη. Και αυτό είναι γόνιμο, γιατί αν δεν φας τα μούτρα σου δεν θα μάθεις. Να μην φοβάσαι τις αποτυχίες, να βάζεις στόχους που σε εμπνέουν και -κυρίως- να έχεις τα μάτια του ανοιχτά. Η αισθητική είναι κάτι που διαμορφώνεται με τον καιρό, βλέποντας παραστάσεις όχι μόνο εντός συνόρων άλλα και εκτός. Όρεξη για πειραματισμό και σίγουρα υπομονή. Πολλή υπομονή. Και αν είσαι ευαίσθητος θα πρέπει να οχυρωθείς για να αντέξεις. Να αναπτύξεις μια ευαίσθητη αναισθησία.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Αν βρεθείς σε μία θεατρική ομάδα που δουλεύει σωστά, τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι μαγικά. Πιστεύω πολύ στη δύναμη της ομάδας, στον κοινό στόχο. Ακόμα και αν δουλεύεις σε μια παράσταση που δεν αποτελεί προϊόν ομαδικής δουλειάς, πιστεύω ότι θα πρέπει να έχεις πάντα μέσα σου την νοοτροπία της ομάδας. Αλλιώς δεν έχει πλάκα. Καταντάει μονότονο.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Σε λίγο ολοκληρώνεται η περιοδεία της «Λυσιστράτης». Στη συνέχεια ξεκινάμε πρόβες με τον Αντίνοο Αλμπάνη και τον Γιάννη Σαρακατσάνη πάνω σε μια παράσταση με θέμα την καταστροφή του κόσμου. Δεν υπάρχει ακόμα έργο, θα βγει όλο μέσα από αυτοσχεδιασμούς (divised). Επίσης τον χειμώνα θα προβληθεί μια ταινία που συμμετέχω, με τίτλο «Κανένας» σε σενάριο Παναγιώτη Ιωσηφέλλη και σκηνοθεσία Χρήστου Νικολέρη και στις 25 Σεπτέμβρη στις Νύχτες Πρεμιέρας στον κινηματογράφο «Απόλλων» μια ακόμα μικρού μήκους ταινία στην οποία παίζω, με τίτλο «THE MEETING» σε σενάριο Ζαχαρία Μαυροειδή και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζαρμπή.