Τίνα Αλεξοπούλου

Να παίζω, να τραγουδάω να χορεύω…

Γεννήθηκε στο Βαθύ Σάμου και σπούδασε στην Αθήνα και το Λονδίνο. Αποφοίτησε με άριστα από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο University of Exeter (Master in Performing Arts). Παράλληλα ασχολείται με τη φωτογραφία και έχει λάβεις μέρος σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις αποσπώντας διακρίσεις. Έχει παρακολουθήσει σημαντικά σεμινάρια γύρω από την υποκριτική τέχνη, τη μουσική και το χορό από εξέχουσες φυσιογνωμίες του χώρου.

Στο θέατρο, την είδαμε στις παραστάσεις «Ίων» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου, «Ιππόλυτος» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, «Μήδεια» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λάκη Καραλή και «Πτήση 634» devised theatre από την ομάδα «Λωτοφάγοι» όπου πήρε το πρώτο βραβείο στα πλαίσια του φεστιβάλ που διοργάνωσε το Μικρό Πολυτεχνείο.

Ακολούθησαν οι παραστάσεις «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, «Ζήτω τα Λαϊκά Κορίτσια», μουσικοθεατρική παράσταση σε σύνθεση Παντελή Αμπαζή και σκηνοθεσία Μιχάλη Μητρούση, «Μια φορά την Εβδομάδα» σε σκηνοθεσία Μάυ Χάννα, «O Μάγος του Όζ» σε σκηνοθεσία Χάρη Ρώμα, «Μιούζικαλ Τσέπης» και «Ο Βαφτιστικός», του Θεόφραστου Σακελλαρίδη σε σκηνοθεσία Μ. Μητρούση και «Οιδίποδας Τύραννος» σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Φέτος τη βρίσκουμε στην μουσικοθεατρική παράσταση «Taste the MusicALL!» Άτομο δραστήριο και πολυτάλαντο, η νεαρή ηθοποιός ξεκίνησε να ασχολείται με το θέατρο στο δημοτικό παίζοντας σε σκετς και αξιοποίησε το ταλέντο της αποκτώντας στην πορεία και θεωρητική αλλά και πρακτική κατάρτιση.

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;

Από πολύ μικρή, είχε αρχίσει η ενασχόληση μου με το θέατρο. Από το δημοτικό σε σκετσάκια του σχολείου μέχρι και το Λύκειο οπού οργάνωσα μια σατυρική επιθεώρηση για τους καθηγητές μας. Όταν δήλωσα πρώτη προτεραιότητα στις Πανελλήνιες το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Αθηνών, το έκανα πολύ συνειδητά. Στόχος μου ήταν μόλις περνούσα στην Θεατρολογία να δώσω στο Εθνικό Θέατρο για να έχω και την θεωρητική και πρακτική κατάρτιση προκειμένου να γίνω ηθοποιός. Κι έτσι έγινε.

Μίλησέ μας για την φετινή σου δουλειά.

Φέτος το καλοκαίρι ήμουν παρά πολύ τυχερή που συμμετείχα σε μια πολύ αξιόλογη δουλειά στον «Οιδίποδα Τύραννο» σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου.

Τον είχα καθηγητή στην Θεατρολογία και ήταν από τους αγαπημένους μου. Από τότε μου είχε δημιουργηθεί η επιθυμία να δουλέψω μαζί του. Είναι «ζωντανή ιστορία» και είναι πάντα ευγενέστατος με το δικό του ιδιότυπο, αστείρευτο χιούμορ. Επίσης, είχα την τύχη να συνεργάζομαι με ταλαντούχους ανθρώπους τόσο με τους  πρωταγωνιστές μας, τον κύριο Μαρκουλάκη και την κυρία Καραμπέτη, όσο και με όλους τους άλλους ηθοποιούς της παράστασης. Ήταν όλα τα παιδιά εξαιρετικά και δέσαμε σαν ομάδα. Από τα highlights της περιοδείας ήταν η πρεμιέρα στην Επίδαυρο σ’ αυτό τον μαγικό χώρο, στις 9 Ιουλίου.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Δεν ξεκίνησα ποτέ. Ήταν πάντα εκεί. Δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ το ερώτημα γιατί να ξεκινήσω. Μόνο η ανάγκη, η χαρά του να παίζεις στην γειτονιά, -είχα την τύχη και μεγάλωσα στην Σάμο-... Να  παίζω, να τραγουδάω να χορεύω… Δεν είχα το φόβο της έκθεσης, μπορούσα να παίζω μπροστά σε κόσμο από την πρώτη στιγμή. Γιατί το βασικότερο είναι να μην φοβάσαι να εκτεθείς. Σε όλους, λίγο πολύ αρέσει να παίζουν θέατρο αλλά πόσο εύκολο είναι να μπορείς να σταθείς πάνω στην σκηνή κι όλα τα μάτια να είναι πάνω σου;  Είναι αδηφάγο το θέατρο. Πρέπει να έχεις  την ψυχική δύναμη ή την άγνοια κινδύνου, να είσαι πάνω μπροστά σε κόσμο και να μην φοβάσαι. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι τα λόγια της κυρίας Καραμπέτη μερικά δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσει η πρεμιέρα στην Επίδαυρο. Αχνοφαίνεται το πολύχρωμο χαλί από χιλιάδες θεατές πίσω από τις φυλλωσιές της παρόδου και κείνη γυρίζει και λέει σε όλους μας: «Γερή ψυχή». Χρειάζεται πράγματι γερή ψυχή για να αντέξεις τέτοια πίεση και αγωνία... Αλλά η ευχαρίστηση είναι τόσο μεγάλη που το αξίζει.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Άπειρα! Εδώ κι αν χρειάζεται γερή ψυχή, και γερό στομάχι και γερά νεύρα. Ειδικά αν δεν έχεις οικονομική υποστήριξη. Ή πρέπει να είσαι πάρα πολύ τυχερός ή να έχεις κάποιο μέσο για να επιτύχεις αμέσως. Δυστυχώς τα πράγματα έτσι λειτουργούν στην Ελλάδα. Κλίκες, γνωριμίες, ο γνωστός του γνωστού. Το χειρότερο θεωρώ είναι το γεγονός ότι δεν μαθαίνονται καν οι οντισιόν! Δηλαδή δεν δίνεται καν η ευκαιρία σ’ ένα νέο ηθοποιό έστω να προσπαθήσει, να παρουσιάσει το ταλέντο του. Και αν με τα πολλά μαθευτεί μια οντισιόν ή ένα κάστιγκ, πας από το πρωί, περιμένεις 4-5 ώρες μπαίνεις για δύο λεπτά ζαλισμένος σαν κοτόπουλο από την αναμονή και πρέπει στα ξαφνικά να υποδυθείς ένα ρόλο κι από κάτω ο σκηνοθέτης ή θα μιλάει στο τηλέφωνο ή δεν θα προσέχει καν. Είναι ΑΘΛΙΑ η διαδικασία των οντισιόν τις περισσότερες φόρες. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον νέο ηθοποιό. Χώρια που αν σε πάρουν σε τηλεοπτική δουλειά περιμένεις να πληρωθείς μετά από 6 μήνες. Και μετά από πολύ πίεση. Καταλήγεις να ζητιανεύεις τα λεφτά σου, αυτά που δικαιούσαι…

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι ιδιαιτέρως με το τραγούδι. Το μιούζικαλ είναι το είδος θεάτρου που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό. Άλλη μια δυσκολία για τους νέους ηθοποιούς που αγαπάνε το είδος αυτό είναι ότι ελάχιστα μιούζικαλ παρουσιάζονται στην Ελλάδα. Και επειδή όσες φορές είχα πάει σε οντισιόν δεν με είχαν πάρει, σκέφτηκα να μην περιμένω να έρθει η ευκαιρία αλλά να την δημιουργήσω ώστε να πω κάποια αγαπημένα κομμάτια. Έτσι συνέπεσε η δημιουργία της ομάδας  3G Amazons με την επιθυμία μου αυτή. Η Τζένη Μωράκη είχε την ιδέα να δημιουργήσουμε μια ομάδα με την Τζούλι Τσόλκα. Πρόκειται για δυο ταλαντούχες ηθοποιούς με εξαιρετικές φωνές. Προτείναμε στον Μιχάλη Μητρούση να μας σκηνοθετήσει. Έτυχε και βρήκα τον χώρο, ένα μικρό μπαράκι στον Υμηττό που ήθελε να παρουσιάσει βραδιά καμπαρέ- μιούζικαλ και έτσι γεννήθηκε το «Μιούζικαλ Τσέπης» που σημείωσε μεγάλη επιτυχία το χειμώνα που μας πέρασε.

Το όνειρο μου λοιπόν είναι να μπορούσα να συμμετάσχω σε μια μεγάλη παραγωγή μιούζικαλ σε κάποιο σημαντικό και δύσκολο τεχνικά ρόλο. Αυτό θα το ήθελα πολύ.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Εκτιμώ πολύ κάποιες δυνατές και ταλαντούχες γυναίκες που  με το ταλέντο τους και την προσωπικότητα τους με εμπνέουν. Μεγάλη μου δασκάλα θεωρώ την Λυδία Κονιόρδου που μετά από το υπερεντατικό τετράμηνο μεταπτυχιακό σεμινάριο είχα την τύχη να με διαλέξει για την  παράσταση του «Ίωνα». Μεγάλο μάθημα και μεγάλη εμπειρία για μένα. Επίσης, δασκάλα μου στην κινησιολογία από το Εθνικό είναι η Έρση Πήττα που με το σύστημα της  φτάνει κανείς σε πολύ υψηλά ενεργειακά επίπεδα. Επιπλέον, αν και δεν έχω κάνει ποτέ μάθημα μαζί της εκτιμώ αφάνταστα την Σαββίνα Γιαννάτου. Η φωνή της είναι ένα όργανο που με εμπνέει και η εργασία που έχει κάνει στις μουσικές του κόσμου είναι πολύτιμη. Τέλος, εκτιμώ απεριόριστα την δασκάλα μου στο τραγούδι, την Χαρά Κεφαλά. Μέσα σε ένα χρόνο που κάνω μαθήματα μαζί της, η φωνή μου έχει βελτιωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό  που με κάνει να στεναχωριέμαι που δεν την είχα γνωρίσει νωρίτερα. Θεωρώ η ζωή μου θα ήταν εντελώς διαφορετική αν έκανα χρόνια τραγούδι μαζί της.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Είναι μεγάλο ζήτημα αυτό και δεν έχω διάθεση να γκρινιάξω. Σίγουρα η παιδεία είναι ελάχιστη σε σχέση με τον θεατρικό πλούτο μιας τόσο μικρής χώρας.

Όσο για τους πολιτιστικούς θεσμούς, με την δικαιολογία της «κρίσης», καταποντίζονται ακόμα πιο πολύ στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ψευτοκουλτουροτσιφτετελολαϊκομηνμαςπαρουνεχαμπαρσταν!

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Κοινός παράγοντας  είναι να το μπορείς να συνεννοηθείς σε καλλιτεχνικά θέματα χωρίς να αναγκαστείς να εκπέσεις ποιοτικά ή ηθικά.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Θέλει αρετή και τόλμη η δημιουργία!

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Οι θεατρικές ομάδες όταν μπορούν να λειτουργήσουν ομαλά παρ’ όλες τις αντιξοότητες- η κυριότερη είναι έλλειψη budget- είναι ο πυρήνας δημιουργίας που μεταφέρει κάτι το σύγχρονο, το φρέσκο, το ευφάνταστο στο χώρο. Επειδή συνήθως αποτελούνται από νέους ανθρώπους που την τρέλα τους και την ευρηματικότητα τους τις ανανεώνουν, συνήθως προχωρούν  το θέατρο ένα βήμα μπροστά. Για αυτό χαίρομαι που έχω υπάρξει κατά καιρούς μέλος ομάδων όπως με τους Λωτοφάγους και έπειτα με τις 3G Amazons.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Για την σεζόν φέτος αφιερώθηκα στην μεγάλη μου αγάπη το μιούζικαλ και μαζί με τον πιανίστα τον Σταύρο Κόλλια δημιουργήσαμε την μουσικοθεατρική παράσταση «Taste the MusicALL» οπού παρουσιάζεται στο Pulitzer, κάθε Σάββατο. Επιλέξαμε γνωστά αλλά και λιγότερο συνηθισμένα τραγούδια από αγαπημένα μιούζικαλ, ελληνικά και ξένα και τα συνδυάσαμε με νοσταλγικά κομμάτια όπως του Κ. Γιαννίδη του Μ. Πλέσσα του Μ. Χατζιδάκη κ.α. Επίσης, μπλέξαμε βραζιλιάνικες μπαλάντες με Kurt Weil, γαλλικά ρετρό με ιταλικές νοσταλγικές μελωδίες, μέχρι και ελληνική οπερέτα. Θέλω να τονίσω ότι αυτά τα κομμάτια τα ερμηνεύω ως ηθοποιός και όχι σαν τραγουδίστρια, δεν έχω τέτοιες αξιώσεις, αλλά πολλά είναι χορογραφημένα -από την χορογράφο μου, Έλενα Λιναρδάκη - και είναι μέρος μιας performance όχι μιας τυπικής βραδιάς σε piano bar. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη για αυτή την δουλειά και απ’ ότι φαίνεται έχει μεγάλη απήχηση στον κόσμο.

Πες μας την γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»

Χαίρομαι γιατί έχετε στήσει ένα αξιόλογο και ποιοτικό site που δεν αναπαράγει κονσερβοποιημένες πληροφορίες αλλά προσφέρει κριτική γνώμη και άποψη για το θεατρικό γίγνεσθαι. Επίσης, είναι σημαντικό ότι προσφέρετε βήμα σε νέους δημιουργούς να εκφράσουν την γνώμη τους, να ενημερώσουν και να ενημερωθούν.