ΦΤΕΡΑ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ

ΚΩΤΟΥΛΑ ΚΑΛΛΙΟΠΗ - ΒΙΛΛΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ιστορία εκτυλίσσεται μεταξύ δυο ασθενών και του προσωπικού μιας ψυχιατρικής κλινικής, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις, σε μια μέρα ανατρέπονται. Για πρώτη φορά συνειδητοποιούν όλοι, ότι οι φόβοι και οι ελπίδες τους είναι “φτερά από πέτρα”, που όμως δεν μπορούν να ελέγξουν. Κάποια στιγμή, τα πέτρινα φτερά τους διαλύονται και όλοι προσγειώνονται απότομα στην πραγματικότητα που έχουν πλάσει: στην πραγματικότητα που ο κάθε χαρακτήρας έχει δημιουργήσει στο δικό του μυαλό.

ΠΡΟΣΩΠΑ

Ηλίας ( καταθλιπτικός με αυτοκτονικό ιδεασμό).

Χάρης   (ασθενής με ψυχωσική διαταραχή).

Ίκαρος (ψυχίατρος).

Ζωή   (η κοπέλα που εργάζεται στη τραπεζαρία του ψυχιατρείου).

Μιχάλης (νοσηλευτής).

ΣΚΗΝΙΚΑ

1. 1. Δωμάτιο του Χάρη.
2. 2. Η τραπεζαρία του ψυχιατρείου.

ΣΚΗΝΙΚΟ 1: ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΧΑΡΗ

Αποτελείται από ένα διώροφο κρεβάτι, ένα κομοδίνο με δυο συρτάρια, ένα επιτοίχιο ρολόι και ένα παράθυρο με κάγκελα.       

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ

ΣΚΗΝΗ 1

“ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ Ο ΧΑΡΗΣ ΞΥΠΝΑΕΙ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΦΟΡΩΝΤΑΣ, TH ΣΤΟΛΗ ΤΟΥ SUPERMAN”.

ΧΑΡΗΣ- Τι όμορφο πρωινό! Ποιος θα με φωνάξει σήμερα για να τον σώσω!

εκείνη τη στιγμή περνά απ’ έξω από το δωμάτιο του ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Καλημέρα Χάρη.

ΧΑΡΗΣ - Σουτττττττττ. Μην μιλάς… δεν μπορώ να τους ακούσω.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Σήμερα δεν θα σε χρειαστεί κανείς, είναι όλοι τους καλά!

ΧΑΡΗΣ - Είναι νωρίς ακόμη. Δεν έχουν ξυπνήσει, γι’ αυτό και δεν τους ακούς… Κοιμούνται. Και που το ξέρεις ότι είναι όλοι καλά; Μπορείς και εσύ να τους ακούς! Είσαι και εσύ…

ΜΙΧΑΛΗΣ - Όχι Χάρη δεν είμαι κάποιος υπερήρωας, αλλά…

ΧΑΡΗΣ - Τότε μην με ενοχλείς στην ώρα της εργασίας μου. Αν έχεις κάτι να μου πεις, πες το τώρα ή αλλιώς φύγε!.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Άκουσε με προσεκτικά, από σήμερα δεν θα είσαι μόνος σου στο δωμάτιο, θα ‘χεις και παρέα.

ΧΑΡΗΣ - Ποιος θα είναι; Ο Spiderman ή ο batman;Εγώ θα πάρω το πάνω κρεβάτι γιατί θα πρέπει να πετάω! Να του το πεις, αν δεν είμαι εδώ .Φύγε τώρα.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι νέος υπερήρωας. Τώρα ανακαλύπτει τις δυνάμεις του, και εσύ πρέπει να τον βοηθήσεις ως πιο παλιός!

ΧΑΡΗΣ - Πότε θα έρθει;

ΜΙΧΑΛΗΣ - Το απόγευμα.

φεύγει ο Μιχάλης και ο Χάρης είναι ακόμα στο παράθυρο και περιμένει.

ΧΑΡΗΣ -Νέος υπερήρωας; Ωραία θα έχω και βοηθό! Όταν δεν θα προλαβαίνω θα τον στέλνω στην θέση μου !Ποιος να είναι όμως;

Τότε μπαίνει μέσα στο δωμάτιο και του μιλάει ο ψυχίατρος, ο Ίκαρος.

ΙΚΑΡΟΣ - Καλημέρα Χάρη ,όμορφη μέρα σήμερα, δεν συμφωνείς;

ΧΑΡΗΣ - Όχι!

ΙΚΑΡΟΣ - Μα γιατί δεν συμφωνείς; Αφού και εσύ βλέπεις τον ήλιο από το παράθυρο.

πλησιάζει το Χάρη που στέκεται δίπλα στο παράθυρο.

ΧΑΡΗΣ- Δεν βλέπω κανέναν ήλιο! Περιμένω ν’ ακούσω και εσύ είσαι μπροστά μου και μ’ εμποδίζεις να επιτελέσω το έργο μου! Δεν το καταλαβαίνεις;

ΙΚΑΡΟΣ- Να επιτελέσεις το έργο σου; Αφού τα έχουμε ξαναπεί Χάρη. Κανένας άνθρωπος δε χρειάζεται την βοήθεια σου γιατί δεν υπάρχουν υπερήρωες! Εσύ υποδύεσαι έναν ρόλο. Νομίζεις ότι είσαι ένας τηλεοπτικός ήρωας. Μόνο που Χάρη μου, οι τηλεοπτικοί ήρωες δεν είναι αληθινοί! Είναι για την ψυχαγωγία των μικρών παιδιών! Και εσύ δεν είσαι μικρό παιδί, είσαι;

Τότε ο Χάρης τον κοιτάζει με ύφος γεμάτο απογοήτευση και θυμό.

ΧΑΡΗΣ- Λες ψέματα! Υπάρχουν υπερήρωες! Ο Μιχάλης μου είπε, ότι θα έρθει σήμερα άλλος ένας και θα μείνει μαζί μου! Δεν θα είμαι μόνος μου! Να δω τότε τι θα μου πεις! Τώρα είμαι ένας και δεν με πιστεύεις, αλλά όταν θα γίνουμε πολλοί…                                   

εκείνη τη στιγμή περνάει ο Μιχάλης από δίπλα τους. 

ΙΚΑΡΟΣ - Μιχάλη πρέπει να μιλήσουμε.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Ευχαρίστως, πείτε μου.

ΙΚΑΡΟΣ - Όχι εδώ. Πάμε λίγο πιο πέρα σε παρακαλώ.

προχωρούν λίγο πιο πέρα και με σιγανή φωνή, ενώ ο Χάρης εξακολουθεί να κοιτάζει έξω από το παράθυρο.

ΙΚΑΡΟΣ- Ρε Μιχάλη, τι σου έχω πει για τους ασθενείς; Ποτέ δεν τους ενισχύουμε τον φανταστικό κόσμο που έχουν πλάσει στο μυαλό τους και πόσο μάλλον όταν πιστεύουν ότι είναι αληθινός! Να, όπως ο Χάρης.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Μα… δεν του είπα τίποτα.

ΙΚΑΡΟΣ - Μην το αρνείσαι, μου τα είπε όλα! Σε παρακαλώ να μη ξανασυμβεί. Τελευταία φορά που ανέχομαι τέτοια απερισκεψία εκ μέρους σου! Πάμε ένα βήμα πίσω, δεν το καταλαβαίνεις;

ΜΙΧΑΛΗΣ - Πάντα ένα βήμα πίσω ήμασταν με τον Χάρη, εσείς αρνείστε να το δείτε!

ΙΚΑΡΟΣ - Να δω τι Μιχάλη;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είναι σχεδόν ένα χρόνο στην κλινική και δεν έχει βγάλει ποτέ την στολή του παρά μόνο για το μπάνιο του και έπειτα, εξακολουθεί κάθε πρωί να περιμένει στο παράθυρο, μήπως και κάποιος χρειαστεί την βοήθεια του! Οχτώ μήνες είναι εδώ! Είναι αρκετός ο καιρός! Αν ήταν…

ΙΚΑΡΟΣ- Έχεις κάνει και διάγνωση… Μπράβο! Ξέρεις τι προτείνω; Αφού πλέον έγινες ειδικός ν’ αλλάξουμε θέσεις. Τι λες;

ΜΙΧΑΛΗΣ - Δεν είμαι ειδικός ούτε θέλω ν’ αλλάξουμε θέσεις. Απλώς λέω αυτά που βλέπω. Ίσως πρέπει να ξεκινήσετε και εσείς να κάνετε το ίδιο, γιατί μάλλον έχετε παρωπίδες!

αποχωρεί ο Μιχάλης νευριασμένος, ενώ ο Ίκαρος με γρήγορα βήματα πλησιάζει το Χάρη μ’ ένα βλέμμα απορίας που εξακολουθούσε να κοιτάζει έξω από το παράθυρο και τον πιάνει από τον ώμο.

ΙΚΑΡΟΣ - Χάρη, ο Μιχάλης έκανε ένα λάθος! Δεν κατάλαβε σωστά ότι … 

ΧΑΡΗΣ - Και τι έγινε; Εσείς οι άνθρωποι πάντα κάνετε και πάντα θα κάνετε λάθη… είναι στην φύση σας! Αντίθετα μ’ εμάς.

ΙΚΑΡΟΣ - Και εγώ και εσύ και όλοι αυτοί που βλέπεις έξω από το παράθυρο είναι άνθρωποι. Δε διαφέρουμε, είμαστε όλοι το ίδιο! Άνθρωποι και όχι υπερήρωες μπορείς να το καταλάβεις;

ΧΑΡΗΣ - Εσύ δεν καταλαβαίνεις και όχι εγώ! Δεν είμαστε το ίδιο και σίγουρα διαφέρουμε μεταξύ μας ! Εσύ δεν μπορείς να πετάξεις, ενώ εγώ ναι! Και δεν μπορείς ν’ ακούσεις κάποιον από μακριά, ενώ εγώ μπορώ! Σε τι λοιπόν μοιάζουμε; Εσύ είσαι ένας κοινός θνητός και εγώ…

Με έναν θαυμασμό του απαντάει ο Ίκαρος αλλά κατευθείαν συνειδητοποιεί ότι παρασύρετε από την εμμονή του Χάρη και αλλάζει το χρώμα της φωνής του σε πιο σοβαρή.

ΙΚΑΡΟΣ - Ένας θεός! Πως τα καταφέρνεις ΠΑΝΤΑ και ξεφεύγουμε από το θέμα… Ο Μιχάλης σου είπε ψέματα για τον νέο σου συγκάτοικο! Δεν…

ΧΑΡΗΣ - Δεν θα έρθει σήμερα ; Δεν πειράζει! Έχω χρόνο. Θα τον περιμένω, όποτε είναι έτοιμος.

ΙΚΑΡΟΣ - Θα σταματήσεις να με διακόπτεις επιτέλους! Σήμερα θα έρθει… απλά δεν είναι κάποιος υπερήρωας, είναι ένας κοινός θνητός, σαν έμενα ας πούμε!

σαστίζει ο Χάρης για κάποια δευτερόλεπτα και κοιτάζει τον Ίκαρο μέσα στα μάτια. Κατόπιν χαμηλώνει το βλέμμα του με μια απορία.

ΧΑΡΗΣ - Ένας κοινός θνητός στο δωμάτιο μου; Είσαι σίγουρος; Μήπως κάνεις λάθος; Εσείς οι άνθρωποι είστε συνηθισμένοι σε αυτά!

ΙΚΑΡΟΣ - Δεν κάνω κανένα λάθος .Τ’ όνομά του είναι Ηλίας. Προς το παρόν κατέβα κάτω να πάρεις το πρωινό σου και έπειτα ανέβα στο δωμάτιο σου για να τακτοποιήσεις τα πράγματα σου, ώστε να είστε και οι δυο άνετα.

Αποχωρεί ο Ίκαρος και ο Χάρης κάθεται στο κρεβάτι του με τα χέρια διπλωμένα, το κεφάλι του σκυμμένο και το βλέμμα του στραμμένο προς τους θεατές. 

ΧΑΡΗΣ - Άνθρωπος; Μα άνθρωπος! Ηλίας! Τι όνομα είναι αυτό; Ηλίας! Άκου Ηλίας! Και άνθρωπος και Ηλίας! Καλύτερα δεν μπορούσε να πάει η μέρα μου! 

εκείνη την ώρα περνά έξω από το δωμάτιο του ο Μιχάλης για να του δώσει την φαρμακευτική του αγωγή .Τα φάρμακα είναι τριμμένα και διαλυμένα μέσα σ’ ένα ποτηράκι με νερό. 

ΜΙΧΑΛΗΣ - Χάρη, ήρθε η ώρα να πάρεις τα φάρμακα σου.

Ο Χάρης παίρνει το ποτηράκι, ανοίγει το στόμα του και το χύνει στην μπλούζα του. Έπειτα δίνει το ποτηράκι πίσω στον Μιχάλη με ειρωνικό ύφος . 

ΧΑΡΗΣ - Ορίστε, τα ήπια.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Με κοροϊδεύεις; Αφού τα έχυσες όλα επάνω σου!

ΧΑΡΗΣ - Όσο με κοροϊδεύεις εσύ, άλλο τόσο σε κοροϊδεύω και εγώ!

ΜΙΧΑΛΗΣ - Γιατί το λες αυτό;

Ο Χάρης με ύφος νευριασμένο υψώνει τον τόνο της φωνής του.

ΧΑΡΗΣ- Κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Τον λένε Ηλία και είναι θνητός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ποιος είναι ο Ηλίας; Για ποιον μιλάς;

ΧΑΡΗΣ- Για ποιον μιλάω; Για τον συγκάτοικο μου, που θα έρθει και θα μείνει στο δωμάτιο μου! Και το πιο ωραίο; Δεν είναι υπερήρωας, όπως μου είχες πει, αλλά άνθρωπος ! Άνθρωπος, άνθρωπος, άνθρωπος, άνθρωπος…

εκείνη την ώρα ο Χάρης χτυπάει τον εαυτό του, ο Μιχάλης τον πλησιάζει και τον κρατάει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ηρέμησε Χάρη, σε παρακαλώ! Δεν πειράζει που είναι άνθρωπος! Εσύ όμως, μπορείς να τον κάνεις υπερήρωα!

Ο Χάρης σταματά και τον κοιτάζει.

ΧΑΡΗΣ - Αλήθεια μπορώ;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Βεβαία και μπορείς! Είναι δυνατόν! Είσαι ο ΧΑΡΗΣ! Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για έναν υπερήρωα!

τότε ο Χάρης τον κοιτάζει γεμάτος ενθουσιασμό.

ΧΑΡΗΣ- Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο για ένα υπερηρώα! Για έμενα! Δεν πειράζει που είναι άνθρωπος! Θα του δώσω δυνάμεις και θα τον μάθω πώς θα τις χρησιμοποιεί! Αλλά…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αλλά τι;

ΧΑΡΗΣ- Θα πρέπει να του βρω ένα όνομα! Ηλίας, δεν είναι όνομα για κάποιον υπερήρωα…. ούτε για άνθρωπο! Πρέπει να σκεφτώ κάποιο καλύτερο. Κάτι που να ταιριάζει στον νέο μου μαθητή!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις το πιο έξυπνο όνομα!

ΧΑΡΗΣ - Ναι, αλλά ποιο;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Προτείνω, πρώτα να τον δεις, μετά να διαλέξεις τι δυνάμεις θες να του δώσεις και ανάλογα με όλα αυτά βρίσκεις και το όνομα. Όμως είναι καλύτερα να έρθει πρώτα! Τι λες, συμφωνείς;

ο Χάρης κάθεται σκεπτικός στο κρεβάτι του για λίγα δευτερόλεπτα.

ΧΑΡΗΣ- Έχεις δίκιο. Έτσι θα κάνω! Θα περιμένω να έρθει, όμως πρώτα θα πρέπει να σκεφτώ! Ναι, να σκεφτώ, τι δυνάμεις θα του δώσω! Ελπίζω μόνο να είναι καλός μαθητής! Και όταν θα έρθει…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είμαι σίγουρος ότι θα βρεις την άκρη! Μόνο που Χάρη αυτά που είπαμε πρέπει να μείνουν μεταξύ μας και να μην πεις τίποτα στον γιατρό. Γιατί αν το μάθει δεν θα σε αφήσει να κάνεις τίποτα και θα τον βάλει σ’ άλλο δωμάτιο.

ΧΑΡΗΣ - Τρελός είμαι να του το πω! Αυτός δεν πιστεύει σε τίποτα! Μόνο εσύ και εγώ θα το ξέρουμε! Θα είναι το μυστικό μας!

ΜΙΧΑΛΗΣ - Σύμφωνοι! Θέλεις τώρα να πάμε στην τραπεζαρία για να πάρεις το πρωινό σου; Και αφού φας, θα σου δώσω τα φάρμακα σου. Και αυτήν την φορά θα τα πιεις, όχι όπως πριν!

ΧΑΡΗΣ - Δεν θέλω να φάω! Δεν προλαβαίνω, πρέπει να σκεφτώ. Πήγαινε να μου φέρεις τα φάρμακα μου. Θα τα πάρω τώρα.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Περίμενε εδώ. Πάω να τα φέρω!

φεύγει ο Μιχάλης και ο Χάρης αρχίζει να περιφέρεται μέσα στο δωμάτιο με μια χαρούμενη αλλά και προβληματισμένη διάθεση. Μονολογεί.

ΧΑΡΗΣ - Πρέπει να δώσω δυνάμεις σε έναν άνθρωπο! Τι θα κάνω; Πρέπει να σκεφτώ και να σκεφτώ γρήγορα! Έλα… σκέψου…. ο ΧΑΡΗΣ μπορεί να κάνει τα πάντα! Δεν πρέπει να έχει τις δικές μου δυνάμεις , πρέπει σίγουρα να είμαι πιο δυνατός και να του μάθω απλά πράγματα για αρχή, όπως να μετακινεί αντικείμενα και να διαβάζει τις σκέψεις των ανθρώπων. Όχι όμως τις δικές μου! Ναι, αυτά θα κάνω για αρχή και άμα είναι καλός… βλέπουμε. Όμως, με το όνομα. Τι θα κάνω με το όνομα; Πρέπει να του βρω κάτι που να του ταιριάζει, αλλά ποιο;

τότε ώρα ο Χάρης ακούει τα βήματα του Ίκαρου. Μπορούσε να τα αναγνωρίζει γιατί πάντα έκαναν θόρυβο από τα τακούνια που είχε στα παπούτσια του. Κατευθείαν πηγαίνει και στέκεται στο παράθυρο και κοιτάζει έξω. 

ΙΚΑΡΟΣ - Ακόμα να κατεβείς κάτω να πάρεις το πρωινό σου;

ΧΑΡΗΣ - Όχι, δεν πεινάω. Άλλωστε είμαι κουρασμένος .

και εκείνη την στιγμή ξαπλώνει στο κρεβάτι. Ο Ίκαρος τον πλησιάζει και κάθεται στο κρεβάτι μαζί του.

ΙΚΑΡΟΣ- Κουρασμένος από τι;

ΧΑΡΗΣ- Ρωτάς; Ξέρεις πόσους έσωσα σήμερα; Πίστεψε με είναι τόσο πολλοί που ούτε καν τους θυμάμαι!

ΙΚΑΡΟΣ- Κατάλαβα! Τα φάρμακα σου τα πήρες σήμερα;

ΧΑΡΗΣ - Περιμένω τον Μιχάλη να μου τα φέρει.

ΙΚΑΡΟΣ- Ωραία, είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει, αν και θα έπρεπε να ήταν εδώ τώρα. Αλλά τελοσπάντων.

σηκώνεται από το κρεβάτι ο Ίκαρος και όπως πάει να φύγει γυρίζει το βλέμμα του προς τον Χάρη.

ΙΚΑΡΟΣ- Tο δωμάτιο δεν το τακτοποίησες ακόμα; Σε καμία ώρα το πολύ έρχεται ο νέος σου συγκάτοικος.

ΧΑΡΗΣ- Ο Μιχάλης προηγουμένως μου είπε, ότι θα έρθει το απόγευμα. Τι άλλαξε;

ΙΚΑΡΟΣ- Όλα θέλεις να τα μαθαίνεις Χάρη; Δε σε αφορά αυτό. Αυτό που πρέπει να σε νοιάζει είναι το δωμάτιο.

ΧΑΡΗΣ- Μια χαρά είναι το δωμάτιο .Θα πάρει το κάτω κρεβάτι και το πρώτο συρτάρι από το κομοδίνο.

ΙΚΑΡΟΣ- Βλέπω ότι τα έχεις κανονίσει όλα. Ελπίζω μόνο να δεχτεί.

ΧΑΡΗΣ - Θα δεχτεί!

έρχεται ο Μιχάλης με το φάρμακο μέσα στο ποτηράκι.

ΙΚΑΡΟΣ- Να’ τος και ο Μιχάλης! Είδες την φαρμακευτική αλλαγή του Χάρη; Του πρόσθεσα το aloperidin. 

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι, το είδα μην ανησυχείτε. Το έχω τρίψει μαζί με τ’ άλλα φάρμακα.

ΙΚΑΡΟΣ- Φρόντισε λοιπόν να τα πάρει. Εγώ πάω να δω και τους υπόλοιπους ασθενείς. Θα σε δω πιο μετά Χάρη.

ο Χάρης γνέφει καταφατικά και πλησιάζει προς τον Μιχάλη. Παίρνει στα χέρια του το ποτηράκι.

ΧΑΡΗΣ- Νέο φάρμακο; Kαι το έχεις ανακατέψει με τ’ άλλα; Τι είναι αυτό το aloperdin;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Aloperidin όχι aloperdin.

ΧΑΡΗΣ- Τι Λοζάνη τι Κοζάνη. Απάντησε μου, σε αυτό που σε ρωτάω!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μην ανησυχείς Χάρη δεν είναι φάρμακο όπως νομίζει ο γιατρός.

ΧΑΡΗΣ - Τι είναι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είναι ένα μαγικό φίλτρο που σε κάνει πιο δυνατό. Μην φοβάσαι, πιες το.

ΧΑΡΗΣ- Πιο δυνατό; Και τι άλλο μπορεί να κάνει;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πιες το και θα δεις!

ΧΑΡΗΣ - Δεν ρωτάω για μένα! Εγώ δεν το χρειάζομαι, είμαι ήδη δυνατός. Για το θνητό ρωτάω!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σε παρακαλώ, πιες τα φάρμακα σου και θα το συζητήσουμε μετά.

ΧΑΡΗΣ- Στο είπα… εγώ το aloperdin δεν το παίρνω! Πάρτο και πήγαινε να φέρεις τα φάρμακα μου χωρίς το aloperdin μέσα!

ο Μιχάλης νευριασμένος παίρνει το ποτηράκι και φεύγει ενώ ο Χάρης συλλαμβάνει την μεγάλη ιδέα.  

ΧΑΡΗΣ -Ώστε έτσι….. Το aloperdin σε κάνει πιο δυνατό! Όπως ακριβώς θέλω να κάνω και εγώ με τον θνητό μου! Να τον κάνω πιο δυνατό! Μα… ναι! Πως δεν το σκέφτηκα; Επιτέλους, βρήκα το όνομα! Aloperdin! O θνητός που έγινε υπερήρωας!

ο Χάρης χαρούμενος χοροπηδά πάνω στο κομοδίνο φωνάζοντας aloperdin και εκείνη την στιγμή επιστρέφει ο Μιχάλης με τα φάρμακα του.

ΧΑΡΗΣ - Aloperdinnnnn, Aloperdinnnn!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τι κάνεις πάνω στο κομοδίνο; Κατέβα κάτω πριν το σπάσεις και έλα να πάρεις τα φάρμακα σου. Είναι η τελευταία φορά που στα φέρνω!

ο Χάρης πηδά από το κομοδίνο και πάει και αγκαλιάζει τον Μιχάλη.

ΧΑΡΗΣ- Είμαι πολύ ευτυχισμένος! Επιτέλους βρήκα όνομα για τον θνητό μου! Και όλα αυτά χάρη σ’ εσένα!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μπράβο Χάρη! Χαίρομαι που βοήθησα! Πάρε όμως τα φάρμακα σου πριν μου πέσουν έτσι σφιχτά που με κρατάς!

τον αφήνει ο Χάρης και κάνει ένα βήμα πίσω.

ΧΑΡΗΣ- Να στο πω; Να στο πω;

ΜΙΧΑΛΗΣ - Πάρε πρώτα τα φάρμακα σου και μετά μου το λες.

του τα δίνει ο Μιχάλης και τα καταπίνει.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin! Δεν είναι φανταστικό όνομα για έναν υπερηρώα;

ο Μιχάλης τον κοιτάζει έκπληκτος και άφωνος και ο Χάρης τον κοιτάζει με απορία.

ΧΑΡΗΣ - Το συνδύασα από το μαγικό φίλτρο! Είναι όσο έξυπνο περίμενες;

ανεβοκατεβάζει το χέρι του μπροστά στο πρόσωπο του Μιχάλη.

ΕΕΕΕ!! Μην με κοιτάς σαν να είδες φάντασμα! Πες κάτι!

ΜΙΧΑΛΗΣ - Είναι ευρηματικό! Πραγματικά ευρηματικό!

ΧΑΡΗΣ - Δηλαδή σου αρέσει;

ΜΙΧΑΛΗΣ - Ένα θα σου πω, μακάρι να είχα και εγώ αυτό το όνομα!

ΧΑΡΗΣ - Εσύ δεν μπορείς ποτέ να έχεις τέτοιο όνομα. Είσαι ένας θνητός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Με παρεξήγησες! Απλά είναι τόσο ευρηματικό, που αν ήμουν υπερήρωας θα ήθελα το όνομα μου να είναι Aloperdin! Tο ξέρω ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό!

ΧΑΡΗΣ - Τέλος πάντων. Ελπίζω μόνο να του αρέσει το νέο του όνομα και να μην μου δημιουργήσει πρόβλημα! Γιατί αλλιώς…

ΜΙΧΑΛΗΣ - Αλλιώς τι; Αν δεν του αρέσει, τι θα κάνεις;

ο Χάρης προβληματισμένος κάθεται στο κρεβάτι και κοιτάζει το πάτωμα, ο Μιχάλης τον πλησιάζει.

ΧΑΡΗΣ- Ειλικρινά δεν ξέρω! Όμως είναι δυνατόν να μην του αρέσει;(σηκώνεται από το κρεβάτι) - Δε θέλω να σκέφτομαι αρνητικά! Και να μην του αρέσει, κάποιος τρόπος θα υπάρχει για να το δεχτεί! Το πολύ-πολύ να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα δεις… θα του αρέσει! Εδώ άρεσε σ’ έμενα! Για σκέψου το, σ’ έναν απλό θνητό! Δεν θα αρέσει σε αυτόν που τον προορίζεις για υπερηρώα;

ΧΑΡΗΣ - Έχεις δίκιο, άδικα προβληματίζομαι! Όχι απλά θα του αρέσει, αλλά θα το λατρέψει!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θέλεις να πάμε να πιούμε έναν καφέ; Ήρθε καινούργια κοπέλα στη τραπεζαρία. Πάμε να την γνωρίσεις;

ΧΑΡΗΣ - Γιατί; Ο Γιώργος που είναι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο Γιώργος παραιτήθηκε. Πήγε πίσω στο νησί του!

ΧΑΡΗΣ - Το θυμάμαι που το έλεγε! Του είχα πει να τον πετάξω εγώ μέχρι εκεί, αλλά μάλλον προτίμησε το πλοίο. Μου είχε πει πως είχε υψοφοβία!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αφού ούτε σε σκάλα δεν ανέβαινε! Θα πάμε να πιούμε τον καφέ τελικά;

ΧΑΡΗΣ- Όχι, όχι… θα περιμένω να έρθει ο Aloperdin. Πίστεψε με, θα τον χρειαστεί τον καφέ. Ελπίζω μόνο να μην είναι της παρηγοριάς!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μα δεν έχεις περιέργεια να γνωρίσεις την καινούργια κοπέλα;

ΧΑΡΗΣ- Αδιαφορώ πλήρως! Αντιθέτως, έχω πολύ μεγάλη περιέργεια να γνωρίσω το νέο μου βοηθό για τον όποιο έχω κάνει τόσα πολλά σχέδια!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όπως θες. Εγώ θα πάω να πάρω καφέ. Θα σε δω αργότερα.

ο Μιχάλης κάνει μεταβολή να φύγει.

ΧΑΡΗΣ- Καλή τύχη!

ο Μιχάλης γέρνει το βλέμμα του προς τον Χάρη.

ΜΙΧΑΛΗΣ -Σε τι;

ΧΑΡΗΣ - Μην ξεχνάς ότι μπορώ να διαβάσω την σκέψη σου! Δεν θες να πιεις καφέ, αλλά να γνωρίσεις την κοπέλα!

ΜΙΧΑΛΗΣ - Αυτή τη φορά κάνεις λάθος! Δεν έχω πιει τίποτα από το πρωί και άλλωστε θέλω να καπνίσω, γιατί όπως λέει ο νόμος του Μιχάλη… τσιγάρο χωρίς καφέ… πάει; Δεν πάει!

Ο Μιχάλης αποχωρεί και ο Χάρης επιστρέφει στο παράθυρο χαμογελαστός και κουνώντας το κεφάλι του ειρωνικά.

ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ: ΧΩΡΟΣ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ.

ΣΚΗΝΙΚΑ : 1. Τέσσερα στρογγυλά τραπεζάκια με δυο καρέκλες το καθένα.

2. Ένα ημερολόγιο τοίχου.        

3. Ένας πάγκος με διάφορα τρόφιμα, μια καφετιέρα και χυμούς.

ΣΚΗΝΗ 2

Η Ζωή τακτοποιεί τις καρέκλες των τραπεζιών, μπαίνει ο Μιχάλης, κοντοστέκεται και την κοιτάζει με θαυμασμό.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Καλημέρα!

ΖΩΗ - Καλημέρα!

ΜΙΧΑΛΗΣ - Είσαι η νέα κοπέλα που ήρθε στην θέση του Γιώργου;

ΖΩΗ - Ναι, είναι η πρώτη μέρα σήμερα!

ΜΙΧΑΛΗ- Σιδεροκέφαλη! Στην αρχή μπορεί να τρομάξεις, αλλά μη φοβηθείς.

η Ζωή του απαντάει επιβλητικά.

ΖΩΗ- Σ’ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά έχω ξαναδουλέψει σε παρόμοιους χώρους και δεν τρομάζω τόσο εύκολα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν είχα πρόθεση να σε προσβάλω, ήθελα να σε προετοιμάσω.

ΖΩΗ- Συγνώμη! Απλά έχω βαρεθεί να ακούω από όλους πόσο δύσκολα θα είναι εδώ μέσα!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σε καταλαβαίνω! Η δική μου πρώτη μέρα να δεις πόσο φορτική ήταν! Ακόμα θυμάμαι τα λόγια ενός συναδέλφου: « Κοίτα να τους τρελάνεις εσύ και όχι αυτοί!»

η Ζωή χαμογελάει και του δίνει το χέρι της για χειραψία.

ΖΩΗ- Ζωή… χάρηκα!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μιχάλης.

ΖΩΗ- Λοιπόν, Μιχάλη, τι θα ήθελες;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ένα δυνατό καφέ με πολύ ζάχαρη.

η Ζωή κατευθύνεται πίσω από το πάγκο για να φτιάξει τον καφέ.

ΖΩΗ- Σε δυο λεπτά θα είναι έτοιμος. Μήπως θέλεις και κάτι άλλο;

ο Μιχάλης πλησιάζει προς τον πάγκο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Προς το παρόν μόνο τον καφέ.

ΖΩΗ- Όπως θες! Πόσο καιρό εργάζεσαι εδώ;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Περίπου έναν χρόνο και δεν έχω σκοπό να φύγω.

ΖΩΗ - Αυτό σημαίνει ότι σου αρέσει εδώ.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μπορείς να το πεις και έτσι.

ΖΩΗ- Τι εννοείς;

-Έτοιμος και ο καφές… Δυνατός και γλυκός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σ’ ευχαριστώ πολύ!

ο Μιχάλης πάει να φύγει.

ΖΩΗ- Δε μου απάντησες;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Γοητεία και μαγεία μαζί…

ΖΩΗ- Ειλικρινά… δεν σε καταλαβαίνω!

ο Μιχάλης αγγίζει το χέρι της και η Ζωή σαστίζει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα γοητευτείς από τους ανθρώπους και θα μαγευτείς από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα!

ΖΩΗ- Των ασθενών;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Εξαρτάται… ποιους θεωρείς ασθενείς!

ΖΩΗ- Εσύ σε ποια κατηγορία ανήκεις;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα το ανακαλύψεις με τον καιρό!

ΖΩΗ- Ελπίζω να μου αρέσει αυτό που θα ανακαλύψω!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αν εσύ το ελπίζεις, εγώ τότε το εύχομαι!

η Ζωή χαμογελάει και χαμηλώνει το βλέμμα της, ο Μιχάλης την αγγίζει κάτω από το πηγούνι και το σηκώνει ψηλά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τόσο όμορφα μάτια δεν πρέπει ποτέ να τα χαμηλώνεις. Πάντα πρέπει να κοιτάνε…

ΖΩΗ- Να κοιτάνε πού;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πού ή ποιόν;

μπαίνει ο Ίκαρος.

ΙΚΑΡΟΣ- Βλέπω γνωριστήκατε!

πλησιάζει προς τον Μιχάλη και τον ακούμπα στον ώμο.

-Να τον προσέχεις Ζωή, είναι αντάρτης!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Προτιμώ το ‘επαναστάτης’.

ΙΚΑΡΟΣ- Τι αντάρτης , τι επαναστάτης η ουσία είναι μια, δεν υπακούς ποτέ στους κανόνες και δρας σύμφωνα με τη λογική σου!

η Ζωή τους ακούει με προσοχή.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Καλύτερα ν’ ακολουθώ τη διαίσθησή μου, παρά αυτό που μου λένε τα βιβλία! Σε αντίθεση μ’ εσάς! Εγώ είμαι ικανός να προσαρμόζω την εμπειρία, τη λογική και το συναίσθημά μου με όσα έχω διδαχτεί από τα βιβλία, ενώ η δική σας τακτική είναι αποκλειστικά σύμφωνη με αυτά. Μόνο με αυτά και με τίποτε άλλο!

ΙΚΑΡΟΣ- Βλέπεις Ζωή τι ακριβώς εννοώ με τον όρο αντάρτης; Kαι ας μην τον δέχεται! Τους αμφισβητεί όλους και έχει άποψη για όλα!

ΖΩΗ- Αυτά είναι προτιμότερο να τα λύσετε μεταξύ σας. Εγώ δε θέλω να συμμετέχω σε αυτήν την συζήτηση.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Έχει δίκιο η Ζωή. Δεν είναι ωραίο να την μπερδεύουμε στα δικά μας. Είναι καλύτερα νομίζω να της μιλήσουμε για τους ασθενείς.

ΙΚΑΡΟΣ- Τώρα που είπες για τους ασθενείς, ο συγκάτοικος του Χάρη είναι καθ’ οδόν, έρχεται... Μου τηλεφώνησαν πριν από μισή ώρα από την κλινική που πρόκειται να μεταφερθεί.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Νωρίς δεν έρχεται;

ΙΚΑΡΟΣ- Μετά από την φωτιά, οι συνθήκες που επικρατούν εκεί, είναι πολύ δύσκολες. Θέλουν να μας τον φέρουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Φωτιά; Πότε έπιασε φωτιά;

ΙΚΑΡΟΣ- Χθες το πρωί και νομίζω ότι προκλήθηκε έκρηξη γκαζιού.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ακούγεται πολύ σοβαρό. Υπήρξαν θύματα;

ΖΩΗ- Όχι. Όλοι είναι καλά.

ΙΚΑΡΟΣ- Και εσύ πως το ξέρεις;

η Ζωή κοντοστέκεται.

ΖΩΗ- Το άκουσα στο ραδιόφωνο χθες το απόγευμα. Για αυτήν την κλινική δεν λέτε ή κάνω λάθος;

ΙΚΑΡΟΣ- Όχι, δε πρέπει να κάνεις λάθος. Εντύπωση μου κάνει, να μην το δείξουν οι ειδήσεις και το πουν στο ραδιόφωνο; Μπράβο. Ίσως να είχαν κάποιον γνωστό από μέσα. Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Τι να πω; Μιχάλη ο Χάρης;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο Χάρης είναι έτοιμος, τον περιμένει στο δωμάτιο.

ΙΚΑΡΟΣ- Γιατί με τρομάζει αυτό που λες… Περίεργο, αυτός δεν ήθελε να τον δει και τώρα τον περιμένει στο δωμάτιο;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ίσως η καινούργια φαρμακευτική αγωγή να τον ηρέμησε λίγο και να του μείωσε το άγχος του.

ΙΚΑΡΟΣ- Πως και δεν το σκέφτηκα! Σήμερα του έδωσες το aloperidin. Έχει περάσει αρκετή ώρα, από την στιγμή το πήρε;

ο Μιχάλης κοιτάζει το ρολόι του και γνέφει καταφατικά.

ΖΩΗ- Τον Χάρη δεν πρέπει να τον έχω γνωρίσει ακόμη. Δεν πρέπει να κατέβηκε για πρωινό.

ΙΚΑΡΟΣ- Όχι, δεν τον έχεις γνωρίσει, δεν ήρθε επειδή δεν είχε όρεξη. Είναι ήδη αρκετά στρεσαρισμένος με τις αλλαγές που θα επακολουθήσουν.

ο Μιχάλης τους ακούει με προσοχή και ενδιαφέρον.

ΖΩΗ- Να σας κάνω μια ερώτηση;

ΙΚΑΡΟΣ- Σε ακούω.

ΖΩΗ- Τι γνώμη έχετε για αυτόν τον Χάρη;

ΙΚΑΡΟΣ- Εννοείς την άποψη μου ως άνθρωπος ή ως ψυχίατρος;

ΖΩΗ- Ως άνθρωπος με ενδιαφέρει πιο πολύ. Γιατί ως ψυχίατρος, η άποψη σας δεν πρέπει να διαφέρει και παρά πολύ σε σχέση με τους υπόλοιπους ασθενείς που βρίσκονται εδώ μέσα.

τότε ο Μιχάλης απαντάει, με υπερασπιστικό τόνο φωνής, στη Ζωή.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο Χάρης δεν έχει καμία σχέση με κανέναν από όσους βρίσκονται εδώ μέσα! Είναι…

Αμέσως ο Ίκαρος απαντάει στο Μιχάλη με ύφος αυταρχικό και παράλληλα ειρωνικό.

ΙΚΑΡΟΣ- Τι είναι; Α! Παραλίγο να το ξεχάσω είναι ο Superman!

ΖΩΗ- (απορημένη) Superman;

ο Ίκαρος στρέφει το βλέμμα του προς τη Ζωή.

ΙΚΑΡΟΣ- Για να απαντήσω στην προηγούμενη ερώτηση σου, η γνώμη μου καθαρά ως ψυχίατρος, είναι ότι πρόκειται για έναν ασθενή με ψυχωσική διαταραχή.

η Ζωή εκείνη την στιγμή πάει να μιλήσει, αλλά τη σταματά ο Ίκαρος σηκώνοντας την παλάμη του σε κίνηση stop.

ΙΚΑΡΟΣ- Πριν με ρωτήσεις τι σημαίνει ψυχωσική διαταραχή, σου εξηγώ ότι ο Χάρης νομίζει πως είναι ο superman. Ως άνθρωπος, δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί δεν μπλέκω ποτέ, την ψυχιατρική με τη προσωπική μου άποψη για τους ασθενείς, είναι αντιδεοντολογικό. Μπορείς όμως, να ρωτήσεις τον Μιχάλη, που εμπλέκει πάντα τον ρόλο του ως νοσηλευτής μέσα στο ψυχιατρικό πλαίσιο, με τα συναισθήματα του σε σχέση με τους ασθενείς. Και από ότι συμπεραίνω, έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Χάρη.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν έχω σε κανέναν αδυναμία. Απλώς, προσπαθώ να κάνω την δουλεία μου όσο το δυνατόν καλυτέρα με όποιον ασθενή έχω απέναντι μου. Δε κάνω διακρίσεις για κανέναν! Εσείς αδυνατείτε να το καταλάβετε!

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη, εγώ καταλαβαίνω περισσότερα από όσα νομίζεις. Ίσως να μην είμαι ο μόνος που έχω παρωπίδες…

ΖΩΗ- Συγνώμη που διακόπτω τη λογομαχία σας, όμως δεν περιμένετε έναν ασθενή να έρθει από στιγμή σε στιγμή;

τότε αυτόματα και οι δυο γυρίζουν και την κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα, έπειτα κοιτάνε ο ένας τον άλλον και ο Ίκαρος ξανακοιτάζει την Ζωή με ύφος ευγνωμοσύνης.

ΙΚΑΡΟΣ- Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ Ζωή εδώ μέσα! Πρέπει να πάω στο γραφείο μου, να ετοιμάσω τα χαρτιά της εισαγωγής του Ηλία. Μιχάλη θα σε ειδοποιήσω μόλις φτάσει, για να πάμε να τον παραλάβουμε

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα περιμένω εδώ. Όταν με χρειαστείτε ενημερώστε με.

ΙΚΑΡΟΣ- Πως θα σε ενημερώσω Μιχάλη; Μήπως να έρθω ο ίδιος εδώ κάτω να σε φωνάξω;

η Ζωή κατευθύνεται στον χώρο του πάγκου φανερά ενοχλημένη και τακτοποιεί τα προϊόντα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Υπάρχει και το μεγάφωνο, όπου μπορείτε να κάνετε απλά μια ανακοίνωση. Είναι πολύ απλό και το έχετε ξανακάνει.

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν επιμένω άλλο… Σηκώνω τα χέρια ψηλά με την περίπτωση σου. Άλλωστε έχω και δουλειά να κάνω.

-Ζωή, θα τα πούμε αργότερα.

ο Ίκαρος καθώς πάει να αποχωρήσει στρέφει το βλέμμα του προς τον Μιχάλη και του απευθύνει τον λόγο με έντονο τόνο.

ΙΚΑΡΟΣ- Μόλις ακούσεις το όνομα σου από το μεγάφωνο, να έρθεις κατευθείαν στην είσοδο.

ο Ίκαρος αποχωρεί, ο Μιχάλης, τον κοιτάζει αδιάφορα, έπειτα κατευθύνεται προς την Ζωή η όποια βρίσκεται πίσω από τον πάγκο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη για ότι προηγήθηκε, αλλά όταν με προκαλεί δεν μπορώ να συγκρατηθώ! 

ΖΩΗ- Δεν χρειάζεται να μου απολογείσαι. Από αυτήν την κόντρα ένα συμπέρασμα έβγαλα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το οποίο είναι;

ΖΩΗ- Δεν πρόκειται να πάρω το μέρος κανενός, γιατί πολύ απλά πιστεύω, ότι κανείς από τους δυο σας δεν έχει άδικο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Διπλωματική απάντηση. Έπρεπε να το περιμένω.

ΖΩΗ- Μα δεν με αφήνεις να τελειώσω την πρόταση μου!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν χρειάζεται να τελειώσεις την πρόταση σου, διότι ξέρω τι θα πεις!

η Ζωή με ύφος ειρωνικό.

ΖΩΗ- Τι θα πω;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ότι θέλεις να γνωρίσεις, τον SUPERMAN της κλινικής.

αμέσως η Ζωή γοητεύεται από την ευστροφία του Μιχάλη και τον κοιτάζει μέσα στα μάτια.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Προηγουμένως διέκρινα μια ειρωνεία στον τόνο της φωνής σου. Τώρα προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι από τον τρόπο που με κοιτάς!

η Ζωή συνεχίζει να τον κοιτάζει για ακόμη μερικά δευτερόλεπτα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Προσπαθώ, αλλά ακόμη να σε καταλαβαίνω…

ΖΩΗ- Σκεπτόμουν πως είσαι μέσα στο μυαλό μου! Βέβαια και θα ήθελα να τον γνωρίσω, ακόμη και τώρα, άν είναι δυνατόν. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ τον Superman από κοντά! (χαμογελάει)

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα τον γνωρίσεις κάποια στιγμή, αυτό είναι σίγουρο. Τώρα όμως δεν γίνεται.

ΖΩΗ- Επειδή περιμένει τον νέο του συγκάτοικο;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι, είναι λίγο μπερδεμένος τώρα... Μπορώ όμως, εάν θέλεις, να σου μιλήσω για τον Χάρη, για το οικογενειακό του περιβάλλον, την συμπεριφορά του μέσα στην κλινική και την εμμονή με τον Superman.

ΖΩΗ- Εννοείται και θέλω! Μόνο που…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τι ;

ΖΩΗ- Δεν θέλω να σε καθυστερώ. Φαντάζομαι έχεις και άλλες δουλειές να κάνεις, πιο σοβαρές απ’ το να μου μιλήσεις για τον Χάρη.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν έχω να κάνω κάτι που να επείγει! Άλλωστε, ο Ίκαρος θα με φωνάξει μόλις με χρειαστεί. Πίστεψε με… το να σου μιλήσω για το Χάρη είναι ό,τι πιο σοβαρό μπορώ να κάνω εδώ μέσα!

ΖΩΗ- Του έχεις αδυναμία.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν είναι αυτό. Απλά… μμμμ… Ο Χάρης, διεισδύει αθόρυβα μέσα στο μυαλό σου και σε κερδίζει. Ώρες- ώρες πιστεύω ότι έχει δυνάμεις, όχι όμως σαν αυτές του Superman.

ΖΩΗ- Αλλά;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Έχεις δει την ταινία ο γητευτής των αλόγων;

ΖΩΗ- Η αγαπημένη μου! Ο Robert Redford, είναι ένας καουμπόι με την ικανότητα να επικοινωνεί με τ’ άλογα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Και ο Χάρης είναι ο καουμπόι της ψυχής! Επικοινωνεί με την ψυχή μου… και όχι μόνο.

ΖΩΗ- Ωραίος συνειρμός! Πες μου περισσότερα για τον Χάρη!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο Χάρης, ήρθε εδώ πριν από οχτώ μήνες. Θυμάμαι… (χαμογελάει). -Ήρθε εδώ μέσα φορώντας τη στολή του Superman. Ήταν τόσο αστείος που προσπάθησα να μην γελάσω. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα… Ήμουν ο μόνος που γέλασα… και το κατάλαβε… Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον τρόπο που με κοίταξε. Μην φανταστείς ότι το βλέμμα του ήταν επιθετικό… Πιο πολύ πληγωμένο… σαν να με ρωτάει γιατί… Γιατί γελάς μαζί μου; Είμαι τόσο αστείος; Μου μιλούσε μέσα από τα μάτια του. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις.

ΖΩΗ- Κάτι καταλαβαίνω.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ένιωσα πολύ άσχημα… Δεν πρέπει να έχω ξανανιώσει έτσι ποτέ… Αφού τις πρώτες μέρες δεν τον πλησίαζα, ντρεπόμουν για αυτό που είχα κάνει. Ώσπου μια μέρα, περνούσα βιαστικά έξω από το δωμάτιο του και μου λέει: «Σήμερα με χρειάζεσαι, μπορώ να σε βοηθήσω… Μην φεύγεις…»

ΖΩΗ- Πως θα μπορούσε να σε βοηθήσει και γιατί;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το πώς δεν το ξέρω. Έφυγα, δεν έμεινα, απλά τον άκουσα. Ήθελε να με βοηθήσει γιατί πιστεύει ότι είναι ο Superman. Ένας υπερήρωας που πρέπει να βοηθά τους αδύναμους και όχι μόνο. Όσους τον έχουν ανάγκη.

ΖΩΗ- Εσύ όμως δεν τον είχες ανάγκη!

ΜΙΧΑΛΗ- Εκεί θέλω να καταλήξω. Την προηγούμενη νύχτα σκοτώθηκε ο αδελφός μου σε τροχαίο.

η Ζωή εκεί που άκουγε με προσοχή και ενδιαφέρον τον Μιχάλη, αλλάζει το ύφος της σε πιο παρηγορητικό και πάει να του μιλήσει, αλλά σταματά για να τον ακούσει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ίσως σου φανεί περίεργο, όμως εκείνο το πρωινό ήρθα για δουλειά. Κάνεις δεν το πρόσεξε ή δεν κατάλαβε την ψυχολογική μου διάθεση. Ακόμα και ο Ίκαρος, που λογικά θα έπρεπε να ήταν ο πρώτος. Μόνο ο Χάρης με κατάλαβε! Όντως εκείνη την ημέρα είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον. Μετανιώνω, γιατί αυτός ο κάποιος δεν ήταν ο Χάρης!

ΖΩΗ- Λυπάμαι για τον αδελφό σου. Όμως δεν είναι δυνατόν να μην σε αντιλήφθηκε κανείς από τους συναδέλφους σου. Λογικά, η διάθεση σου δεν θα ήταν η καλύτερη.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το πιστεύεις ότι είχα ακριβώς την ίδια διάθεση όπως τις προηγούμενες μέρες; Δεν φόρεσα το μέσα μου έξω μου εκείνη την ημέρα. Ο Χάρης ήταν ο μόνος….

ΖΩΗ- Ο μόνος τι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Που διάβασε την ψυχή μου!

ΖΩΗ- Ίσως λόγω της ηλικίας του και των εμπειριών που είχε στην ζωή του να σε κατάλαβε.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ποια ηλικία… και ποια εμπειρία; Είναι μόνο 25 χρονών και από την εφηβεία του και έπειτα είναι έγκλειστος σε ψυχιατρικές κλινικές. Τι νόμιζες πως ήταν κανένας εξηντάρης που του έστριψε στα τελευταία του;

ΖΩΗ- Κάπως έτσι τον φανταζόμουν. Έναν ηλικιωμένο, όχι νέο παιδί! Κρίμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Κρίμα που έχει περάσει τα νεανικά του χρόνια μέσα σε κλινικές.

ΖΩΗ- Καλά, οι γονείς του;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Άφαντοι. Τον παράτησε η μητέρα του έξω από μια εκκλησία και εκ’ τότε μεγάλωσε σε ανάδοχες οικογένειες. Στην ηλικία των 13 παρουσίασε για πρώτη φορά την ψύχωση με τον Superman… Την συνέχεια μπορείς να την φανταστείς.

ΖΩΗ- Όσο περνούσε ο καιρός η εμμονή του χειροτέρευε, οι ανάδοχοι γονείς δεν άντεξαν άλλο και βρήκαν την πιο σωστή λύση, τις ψυχιατρικές κλινικές.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Την πιο βολική θες να πεις!

ΖΩΗ- Πες το όπως θες. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

με ύφος καταφατικό ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δυστυχώς δεν αλλάζει, μακάρι…

ΖΩΗ- Να ήταν διαφορετικά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι… να ήταν αλλιώς… Παρόλο που έχει αυτή τη ψυχοσύνθεση και αυτό το παρελθόν, δε παύει να είναι ο πιο έξυπνος, ο πιο δημιουργικός και ο πιο μυστήριος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στην ζωή μου. Είναι ο μόνος που σέβομαι εδώ μέσα.

ΖΩΗ- Από τους ασθενείς, εννοείς;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Απ’ όλους. Ασθενείς, εργαζόμενους. Για να μην παρεξηγηθώ, όταν λέω ότι τον σέβομαι, εννοώ ως προσωπικότητα, ενώ τους υπόλοιπους ασθενείς τους σέβομαι ως περιστατικά.

ΖΩΗ- Και τους εργαζόμενους;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θέλει πολύ συζήτηση...δε με ενοχλούν, δεν τους ενοχλώ! Έπειτα ήσουν μπροστά στην συζήτηση με τον ψυχίατρο. Είδες την αμοιβαία εκτίμηση που υπάρχει άλλωστε.(χαμογελώντας)

ΖΩΗ- Καταβάθος υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός. Απλά, εσείς οι άντρες, ώρες - ώρες, ξεπερνάτε τα όρια όταν είστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ σας!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το κάθε φύλο έχει τις ιδιοτροπίες του. Εμείς, είμαστε… ανταγωνιστικοί όπως λες, αλλά εσείς έχετε… μία πιο διπλωματική φύση.

ΖΩΗ- Άλλοτε είναι προς όφελος μας και άλλοτε όχι. Επειδή όμως με τα φεμινιστικά δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη, δεν επιστρέφουμε στο θέμα μας, στον Χάρη;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όπως θέλεις. Τι άλλο θες να μάθεις για τον Χάρη;

ΖΩΗ- Για το χαρακτήρα του θα ήθελα να μάθω. Θα πρέπει να τον φοβάμαι; Πως ήταν το πρώτο καιρό που ήρθε εδώ μέσα; Πως είναι τώρα;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πολλά ερωτήματα, που έχουν μόνο μια απάντηση!

ΖΩΗ- Η οποία είναι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Έχεις δει το Superman στη τηλεόραση;

η Ζωή γνέφει καταφατικά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ωραία. Τον φοβάσαι;

ΖΩΗ- Τι εννοείς αν τον φοβάμαι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είναι πολύ απλό. Αν ο Superman, που βλέπεις στην τηλεόραση, σε τρομάζει.

ΖΩΗ- Όχι βέβαια! Κάθε άλλο! Τον βρίσκω κούκλο! Έξυπνος, καταφέρνει να ελίσσεται μεταξύ του δημοσιογράφου και του ηρώα, ευαίσθητος… και μου αρέσει παρά πολύ που προτιμάει να είναι ο αφανής ήρωας. Και με την αξία του ως άνθρωπος, προσπαθεί να κατακτήσει την καρδιά της Lois… και όχι μόνο!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Έτσι είναι και ο Χάρης! Χωρίς βέβαια να προσπαθεί να κατακτήσει τη καρδιά της Lois. Ακόμα τουλάχιστον! Ούτε όμως είναι και δημοσιογράφος.

ΖΩΗ- Δηλαδή είναι κούκλος; (χαμογελάει)

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είναι πολύ όμορφος.

ΖΩΗ- Δεν είναι όμως ο Superman.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όχι, δεν είναι. Δεν έχει τις υπεράνθρωπες δυνάμεις, αλλά έχει ένα μεγαλείο ψυχής γεμάτο με αποθέματα καλοσύνης. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τον φοβάσαι!

ΖΩΗ- Μετά από αυτή την περιγραφή, είναι δυνατόν να τον φοβάμαι; Περιμένω πώς και πώς να τον γνωρίσω! Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σε σχέση με τον Χάρη;

ΖΩΗ- Ναι, κάτι που αφορά και τον Χάρη.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ρώτησε με. Τι θέλεις;

ΖΩΗ- Πρόκειται να έρθει ένας νέος ασθενής και θα τον βάλετε στο δωμάτιο του Χάρη;

Ο Μιχάλης κοιτάζει το ρολόι του.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι, λογικά πρέπει να έρχεται από στιγμή σε στιγμή.

ΖΩΗ- Ξέρεις τίποτα γι’ αυτόν;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Απ’ ότι έχω ακούσει από τον γιατρό, πρόκειται για ένα καταθλιπτικό ασθενή που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί στο παρελθόν έχει κάνει μία απόπειρα αυτοκτονίας.

ΖΩΗ- Μόνο, τόσα λίγα γνωρίζεις; Δε ξέρεις ούτε τ’ όνομα του;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αν θυμάμαι σωστά, τ’ όνομα του πρέπει να είναι Ηλίας. Γιατί ρωτάς;

ΖΩΗ- Από απλή περιέργεια. Όμως, είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να μπει μαζί με τον Χάρη;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το ίδιο ακριβώς έχω σκεφτεί και εγώ. Δεν σου κρύβω ότι ανησυχώ. Όμως, δεν έχουμε κάποιο άλλο διαθέσιμο δωμάτιο που θα μπορούσαμε να τον βάλουμε.

με ύφος ανήσυχο η Ζωή.

ΖΩΗ- Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Και για τους δυο. Ίσως, που ξέρεις, ο Χάρης ως superman να καταφέρει να τον βοηθήσει!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν αμφιβάλλω καθόλου. Να δεις που θα βρει το δικό του Robin!(χαμογελώντας)

ΖΩΗ- Το βοηθό του, εάν κατάλαβα σωστά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πολύ σωστά, Ζωή!

ΖΩΗ- Όμως εάν δεν είναι βοηθός;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αν δεν είναι βοηθός... (απορία). Τι άλλο, μπορεί να γίνει;

ΖΩΗ- Εχθρός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το προχώρησες πολύ. Εχθροί, δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Με λίγη προσπάθεια, μπορεί να γίνουν φίλοι. Ειδάλλως θα μείνουν, δυο άγνωστοι, μέσα στο ίδιο δωμάτιο.

ΖΩΗ- Άγνωστοι, δε θα παραμείνουν για πολύ. Αναγκαστικά θα γνωριστούν!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Να σε ρωτήσω. Εσύ, γνωρίζεις όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας σου; Τι θέλω να πω… παρόλο που μένετε στην ιδία πολυκατοικία, είμαι σίγουρος πως είστε αυτό που λένε, «γνωστοί μεταξύ αγνώστων». Γιατί να είναι διαφορετικά εδώ;

ΖΩΗ- Γιατί δεν μένουν μόνο στο ίδιο κτίριο, αλλά και στο ίδιο δωμάτιο.

ΙΚΑΡΟΣ- Αλλάζει κάτι;

ΖΩΗ- Εσύ τι λες; Δεν αλλάζει;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όχι και θα σου εξηγήσω αμέσως γιατί. Γνωρίζεις κάποιον, τον ερωτεύεσαι. Περνάς λίγο καιρό μαζί του ή και πολύ αν θες και είσαι σίγουρη πως τον ξέρεις απέξω και ανακατωτά. Ώσπου έρχεται η στιγμή της ανατροπής, όταν αυτός ο κύριος σε απογοητεύει τόσο πολύ, που σε φτάνει στο σημείο να πεις, δεν είναι αυτός που γνώρισα κάποτε, είναι κάποιος άλλος, ένας άγνωστος!

ΖΩΗ- Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Τελικά η ζωή εδώ μέσα δεν διαφέρει και πάρα πολύ από την έξω!

ο Μιχάλης δείχνει τον τοίχο του δωματίου.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Αυτός ο τοίχος, είναι το διαχωριστικό πέρασμα μεταξύ της τρέλας και της λογικής .Μέσα και έξω από αυτόν τον τοίχο η ζωή είναι ακριβώς η ίδια. Για όλους.

ακούγεται από το μεγάφωνο η φωνή του Ίκαρου.

«Μιχάλη έλα στην είσοδο σε παρακαλώ, ήρθε ο νέος ασθενής. Θα τον πάμε κατευθείαν στο δωμάτιο του Χάρη.»

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πρέπει να φύγω. Θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας αργότερα.

ο Μιχάλης αποχωρεί βιαστικά. Η Ζωή τον χαιρετά χαμογελώντας.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ.

ΤΕΛΟΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ.

ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΧΑΡΗ.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

ΣΚΗΝΗ 3

ο Χάρης είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτάζει επίμονα το ρολόι του τοίχου.

ΧΑΡΗΣ- Πότε θα έρθει ο Aloperdin; Που είναι; Θέλω τόσο πολύ να τον γνωρίσω!

σηκώνεται και κάνει βόλτες γύρω στο δωμάτιο του, ανήσυχος. Ξαφνικά ακούει τα βήματα του Ίκαρου και τη φωνή του Μιχάλη και στρέφει την προσοχή του προς την είσοδο του δωματίου του.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πλησιάζουμε στο δωμάτιο σου Ηλία. Σε περιμένει ο συγκάτοικος σου, ο Χάρης.

τότε ο Χάρης τρέχει χαρούμενος προς την είσοδο του δωματίου του. Εκείνη την στιγμή φτάνουν ο Μιχάλης και ο Ίκαρος μαζί με τον Ηλία. Συναντιούνται όλοι στην είσοδο. Ο Χάρης κοκαλώνει και παρατηρεί προσεκτικά τον Ηλία. Ο Ίκαρος έχει ένα απορημένο ύφος με την στάση του Χάρη, ο Μιχάλης προσπαθεί να είναι αδιάφορος και ο Ηλίας κοιτάζει το πάτωμα. Δεν σήκωσε καθόλου το βλέμμα του να κοιτάξει το χώρο και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin;

ΙΚΑΡΟΣ- Τι Aloperidin λες; Κάνε στην άκρη να περάσουμε σε παρακαλώ!

ο Χάρης κάνει ένα βήμα δεξιά ώστε να περάσουν μέσα στο δωμάτιο. Ο Μιχάλης και ο Ίκαρος πάνε κατευθείαν τον Ηλία στο κρεβάτι του και τον βάζουν να καθίσει. Ο Ηλίας εξακολουθεί να κοιτάζει το πάτωμα και ο Χάρης τον παρατηρεί από την άκρη του δωματίου.

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη, πρέπει να πάω να παραδώσω τα χαρτιά του Ηλία στους συνοδούς. Θα έρθω σε λίγο. Εν τω μεταξύ, γνώρισε τους και μείνε εδώ μέχρι να γυρίσω.

Φεύγοντας, παρατηρεί το Χάρη που κοιτάζει επίμονα τον Ηλία.

ΙΚΑΡΟΣ- Μη φοβάσαι να τον πλησιάσεις. Όσο τον φοβάσαι εσύ, άλλο τόσο σε φοβάται και αυτός!

ΧΑΡΗΣ- Δε τον φοβάμαι, απλά τον παρατηρώ. Θα τον πλησιάσω όταν θελήσω!

ΙΚΑΡΟΣ- Καλά… καλά… Θα μιλήσουμε αργότερα.

Ο Ίκαρος αποχωρεί και μόλις ο Χάρης σιγουρεύεται ότι έχει φύγει κάνει νόημα με το δάχτυλο του στον Μιχάλη για να τον πλησιάσει. Ο Μιχάλης το αντιλαμβάνεται και προχωρεί προς το μέρος του. Ο Ηλίας εξακολουθεί να κοιτάζει το πάτωμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τι θέλεις;

ΧΑΡΗΣ- Αυτός είναι ο Αloperdin;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι, αυτός είναι.

ο Χάρης με βλέμμα απαξιωτικό.

ΧΑΡΗΣ- Αυτό εδώ, θα πρέπει εγώ να τον κάνω βοηθό μου και μετά υπερήρωα;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ακριβώς! Γιατί, τι έχει; Έμενα μια χαρά μου φαίνεται.

ΧΑΡΗΣ- Σ’ εσάς τους ανθρώπους όλα μια χαρά σας φαίνονται! Καλά, δεν τον βλέπεις; Κοίταξε τον πιο καλά.

τον γυρνά ο Χάρης, για να κοιτάξει πιο καλά τον Ηλία.

ΧΑΡΗΣ- Είναι κοντός ,έχει καμπούρα, κοιτάζει συνέχεια το πάτωμα, δε μιλάει, άσε που μόλις ανοίξει το στόμα του, θα λείπουν όλα τα δόντια του! Δεν φτάνουν όλα τ’ άλλα, θα είναι και φαφούτης! Τι υπερήρωας μπορεί να γίνει αυτός, μου λες; Μόνο ο Δρακουμέλ! Ναι, μόνο αυτός! Του μοιάζει…

ο Μιχάλης πιάνει τον Χάρη από τους ώμους.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Χάρη , ηρέμησε , παραληρείς ξανά. Πάρε βαθιές αναπνοές… και άκουσε με…

ο Χάρης παίρνει βαθιές αναπνοές και ηρεμεί.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τώρα που ηρέμησες, κοίταξε εσύ πιο προσεκτικά τον Aloperdin.

ο Μιχάλης, γυρνά το σώμα του Χάρη ώστε να μπορεί να κοιτάξει τον Ηλία καλυτέρα και του μιλάει στο αυτί με ήρεμη φωνή.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είναι λίγο πιο κοντός από εσένα. Δεν το βρίσκω κακό, θα μπορεί πιο εύκολα… να περνά μέσα από πόρτες, παράθυρα και τοίχους . Φαίνεται ότι έχει καμπούρα, επειδή κοιτάζει επίμονα το πάτωμα. Εάν δεν ήταν όλη την ώρα σκυφτός, θα έβλεπες ότι δεν έχει καμπούρα. Όσο για το πάτωμα, το κοιτάζει γιατί δεν του κινεί κάτι την προσοχή στο χώρο που είμαστε, ώστε να κοιτάξει κάπου άλλου. Τα δόντια του είναι στη θέση τους. Εγώ ο ίδιος του έδωσα να πιει νερό και τα είδα. Χάρη, αυτός δεν είναι ο Δρακουμέλ, αλλά ο Aloperdin!

ο Χάρης, συνεχίζει να τον παρατηρεί πολύ προσεκτικά για μερικά δευτερόλεπτα.

ΧΑΡΗΣ- Σα να έχεις δίκιο. Αυτός δεν μοιάζει καθόλου με τον Δρακουμέλ! Καμία σχέση!

ο Χάρης απευθύνεται στον Μιχάλη.

ΧΑΡΗΣ- Tο πάτωμα όμως, γιατί το κοιτάζει συνέχεια; Τι υπάρχει εκεί κάτω, που εγώ δεν μπορώ να το δω; Αν χρησιμοποιήσω τις ακτίνες Χ ,θα καταφέρω να δω τι βλέπει;

ο Μιχάλης, γνέφει καταφατικά προς τον Χάρη χαμογελώντας.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μη με κοιτάς. Κάντο!

τότε ο Χάρης πηγαίνει στο κομοδίνο , ανοίγει το δεύτερο συρτάρι, βγάζει τα τρισδιάστατα γυαλιά του, επιστρέφει δίπλα στο Μιχάλη, τα φοράει και τα τραβάει λίγο μπρος τα εμπρός.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα θα μάθω τι κοιτάζει τόση ώρα!

(έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα προσεκτικής εξερεύνησης του πατώματος.)

-Περίεργο… πολύ περίεργο…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Βλέπεις κάτι ;

ΧΑΡΗΣ- Το κοιτάζω… το ξανακοιτάζω και δεν βλέπω τίποτα! Απολύτως… τίποτα!

ο Χάρης βγάζει τα τρισδιάστατα γυαλιά του και τα αφήνει πάνω στο κομοδίνο, έντονα προβληματισμένος και απογοητευμένος, πλησιάζει το Μιχάλη, ενώ ο Ηλίας εξακολουθεί να κοιτάζει το πάτωμα.

ΧΑΡΗΣ- Δε το μπορώ να κοιτάζει συνέχεια κάτω! Θα πάω να τον ρωτήσω τι βλέπει!

ο Χάρης κάνει μεταβολή για να πάει να μιλήσει στον Ηλία, τότε ο Μιχάλης τον κρατάει από το μπράτσο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μην πας τώρα καλύτερα. Καλύτερα να τον αφήσεις ήσυχο. Χρειάζεται λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί.

ΧΑΡΗΣ- Και εγώ χρειάζομαι να μάθω γιατί κοιτάζει το πάτωμα!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα μάθεις, αλλά όχι τώρα. Θυμάσαι τον εαυτό σου, την πρώτη μέρα εδώ;

ΧΑΡΗΣ- Εγώ δεν κοιτούσα το πάτωμα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όχι, αλλά φώναζες. Η μάλλον… ούρλιαζες ότι ήθελες να μείνεις μόνος σου.

ο Χάρης σαστίζει, χαμηλώνει το κεφάλι του και με ήρεμη φωνή.

ΧΑΡΗΣ- Θα πάω να ξαπλώσω, γιατί πρέπει να σκεφτώ πως θα τον μυήσω στην τέχνη του υπερήρωα.

ο Μιχάλης, τον χαϊδεύει ελαφρά στον ώμο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Να πας. Εγώ θα περιμένω εδώ, μέχρι να έρθει ο γιατρός.

Ο Χάρης ξαπλώνει, ο Μιχάλης στέκεται όρθιος στην πόρτα και ο Ηλίας κοιτάζει το πάτωμα ώσπου ξαφνικά, ο Ηλίας σηκώνεται όρθιος παίρνει τα τρισδιάστατα γυαλιά από το κομοδίνο κάθεται ξανά στο κρεβάτι του, τα φοράει και κοιτάζει πάλι το πάτωμα. Ο Μιχάλης έκπληκτος προσπαθεί να το δείξει στο Χάρη, όμως εκείνος την έχει ήδη δει την κίνηση του Ηλία αφού έχει κρεμάσει το κεφάλι του και κοιτάζει περίεργα την κάτω κουκέτα. Εκείνη την ώρα έρχεται και ο Ίκαρος μέσα στο δωμάτιο, τους αντικρίζει και μένει με ανοιχτό το στόμα.

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη, τι γίνεται εδώ μέσα; 

-Χάρη, γιατί είσαι έτσι; Πήγαινε πίσω στην θέση σου. Θα πέσεις και θα χτυπήσεις. Μιχάλη, περιμένω μια απάντηση.

ΧΑΡΗΣ- Σηκώθηκε για να φορέσει τις ακτίνες Χ!

ΙΚΑΡΟΣ- Τι λες πάλι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Να σας εξηγήσω. Ο Ηλίας σταμάτησε να κοιτάζει το πάτωμα, για τα γυαλιά του Χάρη. Σηκώθηκε, τα φόρεσε και έκατσε πάλι στο κρεβάτι του.

ΧΑΡΗΣ- Δεν είναι γυαλιά. Είναι ακτίνες Χ!

ο Ίκαρος παρατηρεί τον Ηλία, ο οποίος πάλι κοιτάζει το πάτωμα φορώντας, όμως τα τρισδιάστατα γυαλιά.

ΙΚΑΡΟΣ- Αυτό είναι ένα θετικό σημάδι. Τελικά δεν έπρεπε ν’ ανησυχώ για το συνδυασμό του Χάρη με τον Ηλία. (κοιτάζει γύρω - γύρω.)

-Τα πράγματα του Ηλία που είναι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πηγαίνω τώρα να τα φέρω.

φεύγει ο Μιχάλης. Ο Ίκαρος στέκεται απέναντι από τον Ηλία και ο Χάρης κοιτάζει, ξαπλωμένος, το ταβάνι.

ΧΑΡΗΣ- Είναι προτιμότερο να μην του μιλήσεις. Πρέπει να του δώσεις χρόνο να προσαρμοστεί.

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν έχω σκοπό να του μιλήσω ακόμη. Θέλω να προσπαθήσω

μήπως και του αποσπάσω την προσοχή του από το πάτωμα.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα που φοράει τις ακτίνες Χ…

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν είναι ακτίνες Χ, είναι ειδικά γυαλιά. Τα χρησιμοποιούμε σε συγκεκριμένες ταινίες στο σινεμά για να μας προσφέρουν τρισδιάστατη εικόνα.

ΧΑΡΗΣ- Και;

ΙΚΑΡΟΣ- Τι και;

ΧΑΡΗΣ- Τι ακριβώς σου προσφέρει η τρισδιάστατη εικόνα; Προσπάθησε να με πείσεις. Να δω λίγο… την ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων.

ο Ίκαρος στέκεται, τον κοιτάζει σκεπτικά και ο Χάρης του ανταποκρίνεται με νεύμα.

ΧΑΡΗΣ- Σε ακούω.

ΙΚΑΡΟΣ- Η τρισδιάστατη εικόνα σου δίνει την εντύπωση ότι όλα κινούνται… είναι ζωντανά! Με τα τρισδιάστατα γυαλιά, γίνεσαι και εσύ μέρος της εικόνας! Όμως στην πραγματικότητα δεν είσαι. Είναι ένα παιχνίδι του μυαλού.

τότε ο Ηλίας γυρίζει το κεφάλι του προς την πλευρά του Ίκαρου.

ΧΑΡΗΣ- Μια εικονική πραγματικότητα… Έχετε χάσει το νόημα της ζωής και αντί να ψάξετε να το βρείτε, επαναπαύεστε στη λήθη του μυαλού σας! Αυτό δεν είναι παιχνίδι, είναι χάος.

ΗΛΙΑΣ- (με χαμηλή φωνή) Χάος… η φωτεινή πλευρά της ζωής είναι βαμμένη με μαύρο χρώμα.

ο Ίκαρος απευθύνεται στον Χάρη με αυστηρό ύφος.

ΙΚΑΡΟΣ- Όταν πρόκειται για τους ανθρώπους τα βλέπεις όλα μαύρα, τα έχεις καταδικάσει όλα. Μόνο όταν θεωρείς τον εαυτό σου υπερήρωα, είναι όλα ρόδινα;

ο Χάρης έκπληκτος, ακούγοντας τον Ηλία να μιλάει, προσπαθεί να εξηγήσει στον Ίκαρο.

ΧΑΡΗΣ- Εγώ δεν είπα ποτέ, ότι η ανθρώπινη φύση είναι βαμμένη με μαύρο χρώμα.

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν είπες για την ανθρώπινη φύση ακριβώς, αλλά σε άκουσα. Κάθε φορά μηδενίζεις το νόημα της συζήτησης, φτάνει πια!

ΧΑΡΗΣ- Μα… δεν ήμουν εγώ, αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω!

ΙΚΑΡΟΣ- Εγώ την δική σου φωνή άκουσα! Καλό θα ήταν, να έχεις μια πιο χαρούμενη διάθεση και αντίληψη για τη ζωή, αυτό θα βοηθήσει και τον Ηλία. Όποια αρνητική σκέψη έχεις, θα την κρατάς για τον εαυτό σου! Με αυτή τη συμπεριφορά δεν βοηθάς κανέναν!

ο Χάρης νευριασμένος κουκουλώνεται με την κουβέρτα του.

ΙΚΑΡΟΣ- Κρύψου… κρύψου.

μπαίνει ο Μιχάλης με τα πράγματα του Ηλία, τα αφήνει δίπλα στην πόρτα και ρίχνει μια μάτια στο Χάρη.

ΙΚΑΡΟΣ -Μη τα αφήνεις εκεί, φέρτα εδώ σε μένα. 

ο Μιχάλης τα πηγαίνει προς το μέρος του Ίκαρου και του τα δίνει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο Χάρης κοιμήθηκε;

ο Ίκαρος πλησιάζει τον Ηλία, σκύβει προς το μέρος του ενώ εκείνος κοιτάζει ακόμη το πάτωμα.

ΙΚΑΡΟΣ- Ο Χάρης δεν είναι το θέμα μας τώρα. Ηλία…

(με αργή και σταθερή φωνή.)

-Σου αφήνω τα πράγματα σου, εδώ. Όταν μπορέσεις βάλτα στη θέση τους. Για ότι χρειαστείς θα σε βοηθήσει ο Χάρης, που βρίσκεται στο επάνω κρεβάτι. (του δείχνει.)

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα είμαι και εγώ, εδώ γύρω. Θα τον προσέχω.

ΙΚΑΡΟΣ- Όχι, εσύ θα έρθεις μαζί μου. Σε χρειάζομαι στο δωμάτιο του Παπαγεωργίου. Είμαι σίγουρος ότι ο Χάρης θα τον έχει στο νου του.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μόνο στο νου του; (παραμιλά)

ΙΚΑΡΟΣ- Είπες κάτι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ναι… πάμε στον Παπαγεωργίου.

Ο Ίκαρος γνέφει καταφατικά και μαζί με τον Μιχάλη φεύγουν από το δωμάτιο. Αμέσως ξεσκεπάζεται ο Χάρης, κατεβαίνει κάτω από το κρεβάτι του και πάει και κάθεται δίπλα στον Ηλία.

ΧΑΡΗΣ- Φοράς τις ακτίνες Χ, Αloperdin. Ξέρεις, μου ανήκουν… τουλάχιστον θα μου πεις, τι βλέπεις μέσα στο πάτωμα; 

ο Ηλίας εξακολουθεί να κοιτάζει το πάτωμα, ο Χάρης απογοητευμένος επιμένει πιο πολύ με αυτή τη συμπεριφορά.

ΧΑΡΗΣ- Μου χρωστάς μία συγνώμη, Aloperdin. Εγώ την πλήρωσα, για χάρη σου! Σε παρακαλώ… μην κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις… θυμάσαι; χάος…. χάος… χάος…

αφού βλέπει ότι ο Ηλίας δεν του δίνει σημασία ,αλλάζει πλευρά, κάθεται από την άλλη μεριά και τον χτυπά ελαφρά στην πλάτη.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin. Έχω μεγάλα σχέδια για σένα! Σκοπεύω να σε κάνω υπερήρωα, σαν έμενα. Στην αρχή που σε είδα, απογοητεύτηκα, νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρεις. Όμως, όταν σε είδα να φοράς τις ακτίνες Χ, τότε κατάλαβα…

ο Ηλίας τον κοιτάζει συγχυσμένος.

ΗΛΙΑΣ- Το όνομα μου είναι Ηλίας και όχι Aloperdin.

ΧΑΡΗΣ- Το όνομα σου είναι Aloperdin και όχι Ηλίας.

ΗΛΙΑΣ- Ηλίας.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin.

κοιτάζονται έντονα στα μάτια.

ΗΛΙΑΣ- Ηλίας, είπα! Λες να μην ξέρω τ’ όνομα μου;

ΧΑΡΗΣ- Αν ήξερες το αληθινό όνομα σου, δεν θα έλεγες… (με ύφος απαξιωτικό).-Ηλίας… Εσύ είσαι ο Αloperdin. O μοναδικός θνητός, που θα περάσει στην ιστορία ως υπερήρωας! Κρύβεις δυνάμεις… Όμως, χάρη σ’ εμένα θα τις ανακαλύψεις και θα τις χρησιμοποιήσεις. Πάντα για κάλο σκοπό!

ΗΛΙΑΣ- Δε θέλω να περάσω στην ιστορία ως υπερήρωας, γιατί δεν είμαι υπερήρωας! Το μόνο που θέλω είναι, να μην είμαι κομμάτι καμίας ιστορίας, ούτε καν της δικής μου! Το καταλαβαίνεις; 

ΧΑΡΗΣ- Τότε, τις ακτίνες Χ γιατί τις φοράς;

ο Ηλίας, βγάζει τα τρισδιάστατα γυαλιά και πάει να τα δώσει στο Χάρη.

ΗΛΙΑΣ- Για να μη βλέπω κανέναν. Δεν αντέχω να σας βλέπω! Δεν αντέχω να με βλέπω! Όλους, θα έπρεπε να σας κοιτάζω από ψηλά…

ΧΑΡΗΣ- Δεν τα θέλω κράτα τα! Τώρα, αν θέλεις όλους να τους βλέπεις από ψηλά, μπορώ να σε βοηθήσω.

ο Ηλίας τον κοιτάζει καλά – καλά και ξαναφοράει τα τρισδιάστατα γυαλιά.

ΗΛΙΑΣ- Εσύ… Εμένα! Πως;

ΧΑΡΗΣ- Είναι πολύ απλό. Θα σε αφήσω να πάρεις το πάνω μέρος του κρεβατιού.

ΗΛΙΑΣ- Και;

ΧΑΡΗΣ- Έτσι θα μπορείς να τους βλέπεις όλους από ψηλά, αλλά το πιο σημαντικό, θα μάθεις να πετάς!

ΗΛΙΑΣ- Να πετάω;

ο Χάρης ανεβαίνει στο πάνω μέρος του κρεβατιού και πηδάει.

ΧΑΡΗΣ- Ναι, να πετάαας! (προσγειώνεται)

-Σκέψου… θα μας βλέπεις όλους, σαν μικρά μυρμηγκάκια!

ΗΛΙΑΣ- Μικρό μυρμήγκι.. δε θέλω να πετάξω σαν τον superman.

ΧΑΡΗΣ- Ο Superman είμαι εγώ! Εσύ, είσαι ο Αloperdin!

ΗΛΙΑΣ- Ούτε ως Αloperdin, αλλά σαν Άγγελος!

ΧΑΡΗΣ- Άγγελος; Δεν ξέρω κανένα υπερήρωα, Άγγελο. Το μόνο Άγγελο που ξέρω, είναι ο Γαβριήλ. Τέτοιος Άγγελος θέλεις να γίνεις;

ΗΛΙΑΣ- Ο Άγγελος του θανάτου!

ΧΑΡΗΣ- Τι σημαίνει, Άγγελος του θανάτου;

ΗΛΙΑΣ- Είναι ο Άγγελος, που προαναγγέλλει τον θάνατο σου! Αφαιρει τις ζωές, την ώρα που πρέπει! Χωρίς να τις αφήνει να περιφέρονται χαμένες!

ΧΑΡΗΣ- Δηλαδή, θέλεις να αφαιρείς τις ανθρώπινες ζωές; Εσύ προορίζεσαι για να σώζεις ζωές, όχι να τις παίρνεις!

ΗΛΙΑΣ- Ο προορισμός μου, δεν ακολουθεί το μονοπάτι σου.

ο Χάρης ξαφνιασμένος από την αντίθετη τροπή που παίρνουν τα πράγματα, προσπαθεί να πείσει τον Ηλία να ενδώσει στα σχέδια του.

ΧΑΡΗΣ- Μα… για να γίνεις Άγγελος πρέπει να πεθάνεις. Εσύ, όμως είσαι ζωντανός! Άρα, ξεχνάμε τον Άγγελο και επανερχόμαστε στον Aloperdin!

ΗΛΙΑΣ- Δε θέλω να γίνω Aloperdin,θέλω να μεταμορφωθώ σε Άγγελο του θανάτου!

ΧΑΡΗΣ- Πρέπει να πεθάνεις για να γίνεις Άγγελος!

ΗΛΙΑΣ- Αυτό ακριβώς θέλω να κάνω και εσύ θα με βοηθήσεις!

ο Χάρης τον κοιτάζει αποσβολωμένος και τρομαγμένος και του απευθύνεται με σοβαρό ύφος.

ΧΑΡΗΣ- Εγώ, θα σε βοηθήσω, μόνο να βρεις τον Aloperdin που είναι θαμμένος μέσα σου!

ο Ηλίας, δεν δίνει σημασία, συνεχίζει το ειρμό της σκέψης του.

ΗΛΙΑΣ- Αυτό που πρέπει να κάνεις, είναι να με αφήσεις, για 10 λεπτά μόνο μου στο δωμάτιο. Μπορείς να κατέβεις να πιεις ένα καφέ ή να κάνεις μια βόλτα.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin, θα γίνω η σκιά σου. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι όσοι βρίσκονται εδώ μέσα! Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πεθάνεις!

ΗΛΙΑΣ- Και εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω να ζήσεις, αν δεν με βοηθήσεις!

ο Χάρης, βάζει τα χέρια του στην μέση του.

ΧΑΡΗΣ- Μπορείς να δοκιμάσεις τα πάντα. Είμαι άτρωτος.

ΗΛΙΑΣ- Άτρωτος; (γελάει) -Όντως πιστεύεις ότι είσαι ο Superman! Εγώ, ο βλάκας νόμιζα, ότι είσαι από τους τρελούς που λένε σε όλα ναι! Που να φανταστώ, ότι ο συγκάτοικος μου είναι η Μητέρα-Τερέζα της κλινικής;

τότε ο Ηλίας βγάζει τα τρισδιάστατα γυαλιά του, τα πετά στο πάτωμα, ο Χάρης τα μαζεύει και πάει να τα βάλει πάνω στο κρεβάτι του Ηλία.

ΧΑΡΗΣ- Aloperdin, μη ρίχνεις στο πάτωμα…

ο Ηλίας με δυνατή φωνή προς το Χάρη, αρπάζοντας τον από τα μπράτσα και ταρακουνώντας τον δυνατά.

ΗΛΙΑΣ- Σκάσε επιτέλους! Πόσες φορές πρέπει να το πω; Τ’ όνομα μου είναι Ηλίας και όχι Aloperdin.Δεν είμαι ψυχοφάρμακο! Το καταλαβαίνεις;

Ο Χάρης τον σπρώχνει μακριά του, ο Ηλίας πέφτει στο πάτωμα ,σκουπίζει τους ώμους του και πάει να βοηθήσει τον Ηλία να σηκωθεί, απλώνοντας του το χέρι του.

ΧΑΡΗΣ- Κάνεις λάθος αν νομίζεις, ότι τ’ όνομα σου βγαίνει από κάποιο ψυχοφάρμακο. Το όνομα σου προέρχεται από ένα μαγικό φίλτρο το aloperidin.

Ο Ηλίας τον κοιτάζει έκπληκτος, δεν του δίνει το χέρι του να σηκωθεί, αλλά σηκώνεται μόνος του. Μόλις στέκεται όρθιος ο Χάρης πάει να του φτιάξει την μπλούζα.

ΧΑΡΗΣ- Την επιθετικότητα σου θα πρέπει να μάθεις να την ελέγχεις. Θα σου δείξω εγώ τον τρόπο!

ΗΛΙΑΣ- Μη με αγγίζεις! Γιατί επιμένεις τόσο;

Ο Χάρης σηκώνει τα χέρια ψηλά και κάνει ένα βήμα πίσω.

ΧΑΡΗΣ- Μου θυμίζεις τον εαυτό μου, όταν δεν ήθελα να παραδεχτώ, ποιος πραγματικά είμαι!

ΗΛΙΑΣ- Ξέρω ποιος είμαι και ξέρω τι θέλω να κάνω! Εσύ, προσποιείσαι τον Superman, δεν είσαι!

ΧΑΡΗΣ- Εσύ, προσποιείσαι ότι είσαι άνθρωπος!

ΗΛΙΑΣ- Δεν προσποιούμαι, είμαι! Σε προκαλώ να πετάξεις! Σήκωσε τα χέρια σου ψηλά και πέταξε!

ΧΑΡΗΣ- Πετάω μόνο, όταν κάποιος χρειάζεται την βοήθεια μου. Προς το παρών δεν υπάρχει κανείς.

ΗΛΙΑΣ- Αν, μου αποδείξεις ότι μπορείς να πετάξεις, θα δεχτώ να γίνω ο Aloperdin.

Ο Χάρης χαμογελάει.

ΧΑΡΗΣ- Δράση, αντίδραση. Θα δράσω για να αντιδράσεις! Αloperdin... το κίνητρο σου δεν θα είμαι εγώ. Θα είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Εγώ είμαι η αφετηρία σου. Δε χρειάζεται να σου αποδείξω ότι μπορώ να πετάξω. Θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβεις. Εσύ θα βαδίσεις στο μονοπάτι του ήρωα και εγώ θα φωτίζω τους σκοτεινούς διαδρόμους του μυαλού σου.

Ο Ηλίας πάει ξανά και κάθεται στο κρεβάτι του προβληματισμένος, φοράει τα τρισδιάστατα γυαλιά και κοιτάζει το πάτωμα.

ΗΛΙΑΣ- Το μονοπάτι που βαδίσω είναι αυτό που δεν θα έχει επιστροφή, σε αυτόν τον κόσμο.

Μπαίνει ο Μιχάλης στο δωμάτιο και ο Χάρης κατευθύνετε γρήγορα στο μέρος του. 

ΜΙΧΑΛΗΣ- Άκουσα φασαρία, είστε καλά;

ΧΑΡΗΣ- Ο Aloperdin θέλει να γίνει Άγγελος του θανάτου!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Χάρη, πιο αργά δεν σε καταλαβαίνω.

ΧΑΡΗΣ- Ο Aloperdin θέλει να αυτοκτονήσει, για να παίρνει τις ψυχές των ανθρώπων! Μου είπε να φύγω από δωμάτιο για να μπορέσει να πεθάνει! Δεν πρέπει να μείνει μόνος του λεπτό!

Ο Μιχάλης κοιτάζει τον Ηλία και τον βλέπει να κοιτάζει το πάτωμα φορώντας τα τρισδιάστατα γυαλιά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σου είπε ότι θέλει να πεθάνει; Σου μίλησε;

ΧΑΡΗΣ- Δεν με πιστεύεις;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Χάρη, ο Aloperdin δεν έχει μιλήσει ποτέ τα τελευταία δυο χρόνια.

ΧΑΡΗΣ- Τι είπες; Αποκλείεται! Μα… πριν μιλούσαμε… με έσπρωξε! Εσύ που το ξέρεις;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μου το είπε ο γιατρός πριν από λίγο. Το έμαθε από τους συνοδούς του, όταν τον φέρανε εδώ.

ΧΑΡΗΣ- Θες να πεις ότι τα φαντάζομαι; Στο ορκίζομαι στην κάπα μου, θέλει να πεθάνει, μάλιστα με την δική μου βοήθεια!

ο Χάρης πηγαίνει δίπλα στον Ηλία και τον σκουντάει.

ΧΑΡΗΣ- Πες του, τι μου έλεγες πριν!

Ο Ηλίας συνεχίζει να κοιτάζει το πάτωμα, ο Χάρης γίνεται πιο επίμονος.

ΧΑΡΗΣ- Μίλα του, μίλα του… αφού μπορείς!

επεμβαίνει ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Χάρη, σταμάτα. Παραφέρεσαι!

ο Χάρης κοιτάζει τον Μιχάλη με ύφος προσβεβλημένο.

ΧΑΡΗΣ- Δεν το περίμενα από εσένα! Πώς είναι δυνατόν να μη με πιστεύεις! Αφού ξέρεις, ότι ποτέ δεν λέω ψέματα!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν είπα ότι λες ψέματα. Μήπως από την λαχτάρα σου να γίνει υπερήρωας, το σκαρφίστηκες ώστε να είσαι συνέχεια μαζί του; Πριν δεν λέγαμε ότι χρειάζεται χρόνο να προσαρμοστεί;

ΧΑΡΗΣ- Μα με αμφισβητείς! Για να μου μιλάς έτσι, με αμφισβητείς!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δε θέλω να τσακωθούμε. Ήρθα εδώ για να σας πω ότι το φαγητό είναι έτοιμο. Σε λίγο θα σας πάω στην τραπεζαρία.

ο Μιχάλης φεύγει, ο Ηλίας αρχίζει να γελάει με ύφος νικητή και ο Χάρης τον κοιτάζει νευριασμένος.

ΧΑΡΗΣ- Πού είναι το αστείο; 

ο Ηλίας σηκώνεται όρθιος, πλησιάζει το Χάρη σε απόσταση αναπνοής, με ύφος επιβλητικό.

ΗΛΙΑΣ- Αν δεν με βοηθήσεις στο σχέδιο μου… τα χειρότερα έρχονται! Άτρωτος, νομίζεις ότι μπορεί να είσαι στο σώμα, αλλά στη ψυχή;

ο Χάρης κάνει ένα βήμα πίσω.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα κατάλαβα, τι προσπαθείς να κάνεις. Θέλεις να με βγάλεις τρελό, για να μη με πιστεύει κανείς.

ΗΛΙΑΣ- Τρελός είσαι έτσι και αλλιώς! Όμως πως θα σου φανεί, να μην είσαι πια ο αγαπημένος ασθενής της κλινικής;  

ο Χάρης αποφασισμένος, πλησιάζει τον Ηλία, βάζοντας τα δυο χέρια του στο κεφάλι του Ηλία, το ένα από την μια πλευρά και το άλλο από την άλλη.

ΧΑΡΗΣ- Στα σχέδια σου δεν πρόκειται να ενδώσω, αλλά ούτε θα σε εγκαταλείψω! Θα πω σε όλους τι σκοπεύεις να κάνεις! Ο αγώνας ξεκίνησε. Ο Aloperdin ή ο Άγγελος του θανάτου, θα είναι ο νικητής;

εκείνη την στιγμή μπαίνει ο Ίκαρος μέσα στο δωμάτιο. Με το που αντικρίζει το Χάρη, πηγαίνει και τον τραβάει προς τα πίσω, ο Ηλίας σηκώνει αργά το μανίκι του και γρατζουνάει το χέρι του, χωρίς να γίνει αντιληπτός από κανένα.

ΙΚΑΡΟΣ- Χάρη, τι κάνεις εκεί; 

Ο Ηλίας δείχνει με τρόπο το γρατζουνισμένο χέρι του, το βλέπει ο Ίκαρος, του πιάνει το χέρι του και γυρνά αμέσως προς το Χάρη.

ΙΚΑΡΟΣ- Εσύ του το έκανες αυτό;

ΧΑΡΗΣ- Ποιο;

ΙΚΑΡΟΣ- Τη γρατζουνιά Χάρη.

ΧΑΡΗΣ- Όχι.

Ο Ίκαρος απευθύνεται στον Ηλία με γαλήνια φωνή.

ΙΚΑΡΟΣ- Ποιός σε γρατζούνισε;

ο Ηλίας τον κοιτάζει μέσα στα μάτια. Ο Χάρης τους παρακολουθεί με περιέργεια.

ΙΚΑΡΟΣ- Είναι μέσα στο δωμάτιο, αυτός που σε γρατζούνισε;

τότε, ο Ηλίας γυρίζει και κοιτάζει προς το μέρος του Χάρη, ο Ίκαρος ακολουθεί το βλέμμα του και ο Χάρης μένει έκπληκτος.

ΧΑΡΗΣ- Γιατί με κοιτάτε; Έχω κάτι; (Ο Χάρης κοιτάζει τον εαυτό του.)

Ο Ίκαρος, του μιλά με αυστηρό ύφος και τιμωρητέο.

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν ντρέπεσαι; Τι έχεις πάθει και τα έχεις βάλει με τον Ηλία; Έφτασες ακόμα, στο σημείο να τον γρατζουνίσεις!

ΧΑΡΗΣ- Είναι ένα από τα κόλπα του! Μην τον πιστεύεις! Προσπαθεί να…

ΙΚΑΡΟΣ- Να κάνει τι Χάρη; Να προστατέψει τον εαυτό του από εσένα, μήπως;

ΧΑΡΗΣ- Να προστατέψει τον εαυτό του; Μάλλον το αντίθετο!

ΙΚΑΡΟΣ- Δηλαδή, θέλει να τον εκθέσει σε κίνδυνο;

ο Ηλίας, παρακολουθεί με σκυφτό το κεφάλι την πορεία της συζήτησης.

ΧΑΡΗΣ- Δε ξέρω τι σημαίνει αυτό το εκθέσει, αλλά θέλει…

ο Ηλίας, προσποιείτε ότι λιποθυμά και πέφτει στο πάτωμα, ο Ίκαρος προσπαθεί να τον προλάβει χωρίς αποτέλεσμα. Ο Ίκαρος τον κρατάει ξαπλωμένο στο πάτωμα και τον χτυπάει ελαφριά στα μάγουλα του.

ΙΚΑΡΟΣ- Ηλία! Είσαι καλά; Σύνελθε!

ο Ίκαρος κοιτάζει τον Χάρη.

ΙΚΑΡΟΣ- Πήγαινε να βρεις τον Μιχάλη και να του πεις να έρθει αμέσως εδώ! Τώρα!

ΧΑΡΗΣ- Δεν πάω πουθενά! (πλησιάζει τον Ηλία και στέκεται από πάνω του και τον κλωτσά ελαφριά στα πόδια.)

-Σήκω! Σήκω! Δεν θα σε αφήσω να με κατηγορείς άδικα!

ΙΚΑΡΟΣ- Μείνε μακριά του.

(Σηκώνεται και τον απομακρύνει)

-Και θέλεις να πιστέψω, ότι δεν τον έχεις πειράξει;

ο Χάρης τον κοιτάζει, με ένα χαμένο βλέμμα. Εκείνη την ώρα μπαίνει στο δωμάτιο ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Λοιπόν πάμε; (αντικρίζει τον Ηλία στο πάτωμα και κατευθύνεται γρήγορα στο πλευρό του.) 

- Ηλία, είσαι καλά; Τι έπαθε;

ο Ίκαρος αφήνει το Χάρη και πάει στον Ηλία, ενώ ο Μιχάλης βάζει τα δυο δάχτυλα του στο λαιμό του Ηλία για να δει αν έχει σφυγμό και ο Χάρης πηγαίνει προς το παράθυρο.

ΙΚΑΡΟΣ- Εμείς Χάρη, θα τα πούμε αργότερα! Αυτό δεν θα περάσει έτσι! (απευθύνεται στο Μιχάλη.) - Δε ξέρω τι έγινε, ξαφνικά λιποθύμησε.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πάντως έχει τις αισθήσεις του. Προτείνω να τον μεταφέρουμε στο ιατρείο και να του δώσουμε τις πρώτες βοήθειες.

ΙΚΑΡΟΣ- Ποιο ιατρείο; Δεν έχουμε χρόνο! Σήκωσε του τα πόδια ψηλά, ώστε να ανεβεί το αίμα στο κεφάλι του και έπειτα τον ξαπλώνουμε στο κρεβάτι.

Ο Μιχάλης ακολουθεί τις εντολές του Ίκαρου. Του κρατάει για μερικά δευτερόλεπτα τα πόδια ψηλά. Ο Ίκαρος κοιτάζει το ρολόι του.

ΙΚΑΡΟΣ- Εάν δεν συνέρθει στα επόμενα πέντε λεπτά, θα τον διακομίσουμε στο πλησιέστερο νοσοκομείο.

ο Χάρης, εξακολουθεί να κοιτάζει από το παράθυρο.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα που άκουσε νοσοκομείο, στα επόμενα πέντε λεπτά θα είναι όρθιος.

Ο Μιχάλης τον ακούει τι λέει, τον κοιτάζει φευγαλέα, ενώ ο Ίκαρος δεν του δίνει σημασία. Έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στον Ηλία.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μήπως, είναι επιληπτικός ή διαβητικός;

ΙΚΑΡΟΣ- Τίποτα από τα δυο. Έλεγξα τον φάκελο του. Άλλος είναι ο λόγος.

ο Ίκαρος στρέφει το βλέμμα του στον Χάρη. Ο Μιχάλης το αντιλαμβάνεται.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τον Χάρη εννοείτε;

ΙΚΑΡΟΣ- Ποιον άλλον;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τι του έκανε;

ΙΚΑΡΟΣ- Τον έχει τρομοκρατήσει! Από τον φόβο του λιποθύμησε! Πριν έρθεις εσύ, τον κλώτσησε μπροστά μου, όσο κείτονταν στο πάτωμα. Μου φαίνεται πως άρχισε ξανά να γίνεται επικίνδυνος. Όπως τότε θυμάσαι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θυμάμαι. Ήταν… μια πολύ άσχημη περίοδος για το Χάρη. Είχε γίνει επιθετικός με όλους και αυτοτραυματικός. Και να θες να το ξεχάσεις, δε μπορείς.

ΙΚΑΡΟΣ- Δυστυχώς είχαμε την πρώτη παλινδρόμηση του και πολύ φοβάμαι, πως οδεύουμε για τη δεύτερη. Δε ξέρω τι να κάνω.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είστε σίγουρος, ότι είναι αυτός ο λόγος;

ΙΚΑΡΟΣ- Απόλυτα.

ο Ίκαρος κοιτάζει το ρολόι του.

ΙΚΑΡΟΣ- Πέρασαν τα πέντε λεπτά. Ακόμη να συνέρθει. Πάω αμέσως να τηλεφωνήσω στο 166 να έρθει να τον πάρει!

Όταν ακούει ο Ηλίας για το 166 κουνάει λίγο το πόδι του.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Κούνησε το πόδι του, μάλλον πρέπει να συνέρχεται!

ΧΑΡΗΣ- Ακριβώς στην ώρα του!

ο Ίκαρος πηγαίνει πάνω από το κεφάλι του και τον σκουντά ελαφρά στον ώμο.

ΙΚΑΡΟΣ- Ηλία, με ακούς; Αν με ακούς, άνοιξε τα μάτια σου.

ΧΑΡΗΣ- Και τώρα, ανοίγει τα μάτια.

ο Μιχάλης ακούει τον Χάρη, τον κοιτά και ο Ηλίας ανοίγει τα μάτια του.

ΙΚΑΡΟΣ- Ευτυχώς είσαι καλά! Βοήθησε με να τον σηκώσουμε και να τον πάμε στο ιατρείο, για να τον εξετάσω.

ΧΑΡΗΣ- Αυτό που πρέπει να εξετάσεις, είναι το επικίνδυνο μυαλό του και όχι το σώμα του!

ΙΚΑΡΟΣ- Φοβάσαι ότι θα ανακαλύψω και άλλα χτυπήματα σου! Μόλις εξετάσω τον Ηλία στο σώμα ,έρχεται η σειρά σου. Το δικό σου επικίνδυνο μυαλό θα εξετάσω, όχι το δικό του!

ΧΑΡΗΣ- Δεν φοβάμαι για εμένα, αλλά γι αυτόν!

τον σηκώνουν με δυσκολία και πάνε να τον μεταφέρουν στο ιατρείο. Ο Χάρης γυρνά και τους κοιτά.

ΧΑΡΗΣ- Μιχάλη σε παρακαλώ… μην τον αφήσεις μόνο του. Να είσαι συνέχεια μαζί του. Θυμήσου, τι σου είπα πριν.

ο Μιχάλης, τον κοιτά και του γνέφει καταφατικά.

ΙΚΑΡΟΣ- Πάμε, σιγά-σιγά.

Αποχωρούν αργά από το δωμάτιο. Ο Χάρης, έντονα προβληματισμένος και στενοχωρημένος μονολογεί, κοιτάζοντας τους θεατές.

ΧΑΡΗΣ- Ο Άγγελος του θανάτου, προηγείται. Έπεισε τον τρελογιατρό, ότι εγώ τον έχω χτυπήσει! Τελικά, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάποιον άνθρωπο, υπερήρωα! Τους είναι πιο βολικό, να επιλέγουν την εύκολη λύση. Το θάνατο. Πάρα να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι! Άνθρωποι σου λέει μετά, η πιο εξελιγμένη μορφή ζωής. Μπούρδες! Βέβαια, θέλει κόπο, υπομονή και δυστυχώς η ανθρώπινη φυλή δεν διαθέτει αυτές τις αρετές, ή βαριέται να τις χρησιμοποιήσει! Όμως, ο Aloperdin δεν πρέπει να χαθεί, μέσα στο μπερδεμένο μυαλό του! Του υποσχέθηκα ότι θα είμαι δίπλα του, για να φωτίζω τους σκοτεινούς διαδρόμους, ώστε να μπορέσει να δει καθαρά, τον αληθινό υπερήρωα που κρύβεται μέσα στο κορμί του! Πως θα το καταφέρω; Πως;    

περιφέρεται μέσα στο δωμάτιο και συνεχίζει να μονολογεί.

ΧΑΡΗΣ- Πρώτα θα ξεκινήσω από τον Άγγελο του Θανάτου. Θα πρέπει να τον αντιπαθήσει ή ακόμα καλύτερα, να τον μισήσει! Πρέπει να βρω, με πιο τρόπο θα γίνει αυτό…(σκεπτικός) - Το αντίθετο του Θανάτου είναι η ζωή… Θα πρέπει να αγαπήσει την Zωή! Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα…(χαμογελάει ειρωνικά) - Άνθρωπος και να αγαπήσει την ζωή; Είναι σαν να ζητάω από τον Batman να γίνει φίλος με τον Joker! Όχι, όχι… δεν πρέπει να σκέφτομαι έτσι! Δεν πρόκειται να πετύχω τίποτα με αυτές τις αρνητικές σκέψεις! Θα συγκεντρωθώ στον στόχο μου! Ο άνθρωπος ν’ αγαπήσει την ζωή! Πρώτα όμως θα πρέπει να μάθω, για ποιον λόγο παραιτήθηκε από την ζωή. Κάτι θα του συνέβη. Μάλλον κάτι άσχημο. Τι όμως; Ποιος μπορεί να ξέρει;

μπαίνει στο δωμάτιο ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ευτυχώς είναι καλά! 

ο Χάρης με γρήγορα βήματα, πάει δίπλα στο Μιχάλη και με ύφος τρομαγμένο. 

ΧΑΡΗΣ- Άφησες μόνο του τον Aloperdin; Αφού μου είπες ότι θα είσαι συνέχεια μαζί του!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν είναι μόνος του. Είναι μαζί με τον γιατρό. Θα έρθουν σε λίγο στο δωμάτιο.

ο Χάρης ανακουφισμένος.

ΧΑΡΗΣ- Τουλάχιστον είναι κάποιος μαζί του. Μιχάλη θέλω να σε ρωτήσω …

ΜΙΧΑΛΗΣ- Και εγώ Χάρη θέλω να σε ρωτήσω για κάτι που άφορα τον Ηλία.

ΧΑΡΗΣ- Δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε ότι αφορά τον Ηλία. Γιατί πολύ άπλα δεν γνωρίζω τίποτα! Τώρα, αν θέλεις να μάθεις για τον Aloperdin,πολύ ευχαρίστως να σου απαντήσω.

ο Μιχάλης προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι του είπε ο Χάρης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τέλος πάντων. Για το ίδιο θέμα μιλάμε. Τι θέλεις να με ρωτήσεις για τον Ηλ…. εε… τον Aloperdin θέλω να πω.

ΧΑΡΗΣ- Πες μου πρώτα εσύ τι θέλεις να μάθεις.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Την κολοκυθιά θα παίξουμε; Σε ακούω.

ΧΑΡΗΣ- Θέλω να μάθω περισσότερες πληροφορίες, για τη ζωή του Aloperdin.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Για πιο λόγο;

ΧΑΡΗΣ- Πριν σου είπα ότι θέλει να γίνει ο Άγγελος του Θανάτου και όχι ο Aloperdin. Πρέπει να τον κάνω ν’ αγαπήσει την…

στο δωμάτιο μπαίνει η Ζωή κρατώντας ένα δίσκο με φαγητό. Ο Χάρης είναι πλάτη συζητώντας με τον Μιχάλη. Ο Μιχάλης την βλέπει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή;

ΧΑΡΗΣ- Ακριβώς. Πως το κατάλαβες;

Ο Μιχάλης παραμερίζει το Χάρη και κατευθύνεται προς την Ζωή. Ο Χάρης έκπληκτος από την συμπεριφορά του Μιχάλη γυρνά και αντικρίζει τη Ζωή. Η Ζωή μπαίνει μέσα στο δωμάτιο.

ΖΩΗ- Είδα ότι αργήσατε να έρθετε στη τραπεζαρία και πήρα την πρωτοβουλία να φέρω το φαγητό στο δωμάτιο. Δε πιστεύω να ενοχλώ;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Όχι δεν ενοχλείς. Περίμενε να σε βοηθήσω.  

Παίρνει το δίσκο από τα χέρια της Ζωής και τον ακουμπά επάνω στο κομοδίνο. Η Ζωή πηγαίνει στο Χάρη.

ΖΩΗ- Γεια σου, εγώ είμαι η Ζωή.

ο Χάρης την περιεργάζεται και δεν απαντά. Ο Μιχάλης τους παρακολουθεί.

ΖΩΗ- Δε χρειάζεται να μου συστηθείς. Μπορώ να καταλάβω από την αμφίεση σου, ποιος είσαι.

ΧΑΡΗΣ- Τ’ όνομα σου είναι Ζωή;

ΖΩΗ- Ναι. Το δικό σου;

ΧΑΡΗΣ- Η ζωή, κερδίζει τον θάνατο!

ΖΩΗ- Όχι πάντα. Κάποιες φορές κερδίζει και ο θάνατος!

ο Χάρης με αποφασιστικό ύφος.

ΧΑΡΗΣ- Όχι αυτή τη φορά!

ΖΩΗ- Δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει. Αν είναι στη μοίρα…

ΧΑΡΗΣ- Ένας σοφός είπε κάποτε: «Η μοίρα οδηγεί εκείνον που την ακολουθεί και σέρνει εκείνον που αντιστέκεται».

η Ζωή ξαφνιάζεται, κοιτάζει τον Μιχάλη, ο οποίος παίρνει μέρος στην συζήτηση.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ποιος ακολουθεί και ποιος αντιστέκεται;

ΧΑΡΗΣ- Εγώ και η Ζωή ακολουθούμε και ο Aloperdin αντιστέκεται.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σε τι;

ΧΑΡΗΣ- Στην μοίρα.

ΖΩΗ- Εμείς οι δυο, (δείχνει) ακολουθούμε την μοίρα; Γιατί;

ο Χάρης επιχειρεί να την πλησιάσει, ο Μιχάλης προσπαθεί να τον σταματήσει, όμως η Ζωή τον αποτρέπει με νεύμα, αφήνοντας το Χάρη να τη φτάσει.

ΧΑΡΗΣ- Γιατί πρέπει να βοηθήσουμε τον Aloperdin να γίνει υπερήρωας!

ΖΩΗ- (κοιτάζει τον Μιχάλη) Ο Aloperdin είναι ο…

ο Μιχάλης της γνέφει καταφατικά.

ΖΩΗ- Γιατί, τώρα τι είναι;

ΧΑΡΗΣ- Πρέπει να τον προλάβουμε, πριν αυτοκτονήσει και μεταμορφωθεί σε Άγγελο του Θανάτου.

η Ζωή κοντοστέκεται αμήχανη και ανήσυχη, ο Μιχάλης την πλησιάζει για να την καθησυχάσει.

ΖΩΗ- Εσύ πως το ξέρεις;

ΧΑΡΗΣ- Μου το είπε ο ίδιος!

ΖΩΗ- Που είναι τώρα; Δεν τον βλέπω μέσα στο δωμάτιο.

ο Χάρης την κοιτάζει, ενώ ο Μιχάλης επεμβαίνει στο διάλογο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Πες… πες της, που είναι ο Aloperdin. Μη την κοιτάς μόνο!

ΧΑΡΗΣ- Είναι με τον γιατρό, στο ιατρείο.

ΖΩΗ- Τι έπαθε; Είναι καλά;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μην ανησυχείς. Τώρα που μιλάμε είναι μια χαρά! Προηγουμένως δεν ήταν! Χάρη μου οφείλεις μια απάντηση, δε νομίζεις;

ΧΑΡΗΣ- Πάνω σε τι;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μην παριστάνεις τον ανήξερο. Πες μου για ποιο λόγο ο Aloperdin, είναι στο ιατρείο;

ΧΑΡΗΣ- Γιατί είναι πολύ καλός ηθοποιός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ηθοποιός…. Τι του έκανες, θα μου πεις επιτέλους;

η Ζωή τον κοιτάζει περιμένοντας με ενδιαφέρον την απάντηση του. Ο Χάρης με επιβλητικό και σοβαρό ύφος του απαντάει.

ΧΑΡΗΣ- Ναι! Δεν τον βοηθάω στα σχέδια του. Αρνούμαι! Με τις δήθεν γρατζουνιές και τη δήθεν λιποθυμία του, προσπαθεί να σας στρέψει όλους εναντίον μου, ώστε να με πάρετε από το δωμάτιο και να μείνει μόνος του.

ΖΩΗ- Για να μπορέσει αυτοκτονήσει.

ΧΑΡΗΣ- Ακριβώς.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή, μη τον πιστεύεις. Δεν είναι ακριβώς έτσι.

ΧΑΡΗΣ- Είναι ακριβώς, όπως τα λέω! Απίστευτο, μέχρι και εσένα κατάφερε να πείσει!

ΖΩΗ- Εγώ τον πιστεύω. Εσύ δεν μου είπες, ότι έχει κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και θέλει μεγάλη προσοχή;

όταν το ακούει, ο Χάρης γίνεται έξαλλος.

ΧΑΡΗΣ- Το ήξερες και δεν μου είπες τίποτα; Είσαι και με το μέρος του; Παρόλο που γνώριζες εξακολουθείς να μην πιστεύεις εμένα, αλλά αυτόν!

η Ζωή κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να πει αυτά τα λόγια και χαμηλώνει το κεφάλι της. Ο Μιχάλης προσπαθεί να υπερασπίσει τον εαυτό του.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν είναι σίγουρο ότι έχει κάνει στο παρελθόν απόπειρα αυτοκτονίας. Είναι συμπέρασμα των γιατρών του, επειδή τον είχαν βρει τραυματισμένο. Κανείς όμως δεν είδε τι έγινε. Μου είναι δύσκολο να σε πιστέψω, γιατί ξέρω πολύ καλά, πόσο πολύ θέλεις να τον κάνεις υπερήρωα. Ρε Χάρη αυτός ο άνθρωπος, δεν έχει μιλήσει από τότε που νοσηλεύεται. Γιατί να μιλήσει σ’ εσένα; Ωραία, θες να δεχτώ ότι σου μίλησε; Το δέχομαι. Πως είναι δυνατόν να σου φανέρωσε τα σχέδια του, όπως λες, από την πρώτη ημέρα; Χωρίς να σε ξέρει; Για ποιον λόγο να το κάνει αυτό;

ο Χάρης τον κοιτάζει σκεπτικός.

ΧΑΡΗΣ- Δε ξέρω. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι, ότι μπορεί να μην θέλει ν’ αυτοκτονήσει. Να θέλει κάποιος να τον προλάβει. Αυτός ο κάποιος να είμαι εγώ.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Γιατί εσύ και όχι κάποιος άλλος;

ΧΑΡΗΣ- Επειδή, εγώ μπορώ να βοηθήσω όλο το κόσμο. Είμαι ο μοναδικός σ’ αυτό. Αλλά από την άλλη, μέσα του ξέρει, ότι μόνο εγώ και η Ζωή μπορούμε να τον βοηθήσουμε, ώστε να βγει στην επιφάνεια ο Aloperdin.

ΖΩΗ- Εγώ; Μα… πως μπορώ να βοηθήσω;

ο Μιχάλης με αυστηρό ύφος προς τη Ζωή.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Εσύ, δεν θ’ ανακατευτείς πουθενά! Δεν έχεις καμία δουλειά με τους ασθενείς! Αν θέλει κάτι ο Χάρης θα τον βοηθήσω εγώ, όχι εσύ.

ΧΑΡΗΣ- Δεν χρειάζομαι τη δική σου βοήθεια! Τι να την κάνω, αφού δε με πιστεύεις. Τη Ζωή χρειάζομαι.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τη Ζωή να την αφήσεις έξω από αυτό!

η Ζωή ενοχλημένη από την πρωτοβουλία του Μιχάλη, του απαντά.

ΖΩΗ- Δε χρειάζομαι μεσολαβητή! Εγώ αποφασίζω για τον εαυτό μου, όχι εσύ! Θα σε βοηθήσω σε ότι χρειαστείς!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Είπα όχι!

την πιάνει από το χέρι για να την βγάλει έξω από το δωμάτιο, με σκοπό να την απομακρύνει από το Χάρη. Η Ζωή τραβάει απότομα το χέρι της και δεν επιτρέπει στο Μιχάλη να την πάει έξω από το δωμάτιο.

ΖΩΗ- Θα τον βοηθήσω, είτε σου αρέσει είτε όχι!

Ο Χάρης μη θέλοντας να φύγει η Ζωή, προσπαθεί να συγκρατήσει τον Μιχάλη, βάζοντας το σώμα του μπροστά από την Ζωή. Ο Μιχάλης έντονα νευριασμένος, κοιτά το Χάρη μέσα στα μάτια, ενώ εισέρχονται στο δωμάτιο ο Ίκαρος και ο Ηλίας.

ΧΑΡΗΣ- Άφησε την. Αφού δε θέλει, γιατί επιμένεις; 

ο Ίκαρος βλέποντας τον συνωστισμό και ακούγοντας την φωνή του Χάρη, μέσα στο δωμάτιο παραξενεύεται. Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Κατευθύνει τον Ηλία στο κρεβάτι του. Ο Μιχάλης με το που αντικρίζει τον Ίκαρο μαζί με τον Ηλία, στέκεται ακίνητος, ενώ η Ζωή καρφώνει το βλέμμα της στον Ηλία.

ΙΚΑΡΟΣ- Χάρη γιατί φωνάζεις; Οι υπόλοιποι περάστε έξω από το δωμάτιο, σας παρακαλώ. Εγώ και ο Χάρης πρέπει να μιλήσουμε!

ο Μιχάλης, σπρώχνει σιγά τη Ζωή, που το βλέμμα της εξακολουθεί να είναι καρφωμένο στον Ηλία, για να αποχωρήσουν, όταν ο Ίκαρος τους ξαναμιλάει.

ΙΚΑΡΟΣ- Και πάρτε τον δίσκο από εδώ! Όταν θα τους φέρω στην τραπεζαρία θα φάνε.

η Ζωή κάνει την κίνηση να πάρει τον δίσκο, κοιτώντας τον Ηλία, όμως την προλαβαίνει ο Μιχάλης.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Άφησε το, θα το πάρω εγώ. Θα σας περιμένουμε στην τραπεζαρία.

Ο Ίκαρος γνέφει καταφατικά, η Ζωή κάνει πίσω και φεύγει διστακτικά μαζί με τον Μιχάλη, από το δωμάτιο.

ΙΚΑΡΟΣ- Και τώρα οι τρεις μας. Χάρη, πήγαινε να καθίσεις δίπλα στον Ηλία. 

ΧΑΡΗΣ- Θα καθόμουν ,εάν υπήρχε Ηλίας μέσα στο δωμάτιο.

ΙΚΑΡΟΣ- Εσύ ποιον βλέπεις εδώ μέσα;

ΧΑΡΗΣ- Εσένα και τον Aloperdin.

ΙΚΑΡΟΣ- Ωραία… Τότε πήγαινε να καθίσεις δίπλα στον aloperidin.

ο Χάρης κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

ΧΑΡΗΣ- Είμαι καλά και εδώ που είμαι.

ΙΚΑΡΟΣ- Γιατί δεν έρχεσαι;

ΧΑΡΗΣ- Θέλω να τον μελετήσω, με τη μέθοδο της παρατήρησης.

ΙΚΑΡΟΣ- Σε παρακαλώ, έλα να καθίσεις δίπλα του.

Ο Ηλίας προσποιείται ότι αναστατώνεται, επιχειρεί να σηκωθεί από το κρεβάτι για να πάει στη γωνία. Ο Ίκαρος τον καταλαβαίνει, τον προλαβαίνει και προσπαθεί να τον καθησυχάσει.

ΙΚΑΡΟΣ- Τρόμαξες Ηλία; Δεν θέλεις να καθίσει δίπλα σου. Τον φοβάσαι;

(Ο Ηλίας τον κοιτάζει μ’ ένα βλέμμα, που του επιβεβαιώνει την σκέψη του.)

ΙΚΑΡΟΣ- Τον φοβάσαι.

ΧΑΡΗΣ-   Έχει κατουρηθεί από τον φόβο του!

Ο Ίκαρος τον ακούει, πηγαίνει δίπλα του και του απαντά με επιθετικό ύφος, χάνοντας τον έλεγχο των λόγων του και των πράξεων του.

ΙΚΑΡΟΣ- Ως εδώ! Μ’ ακούς! Αρκετά! Εσύ… θεωρείς τον εαυτό σου Superman; Δεν είσαι και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ! Ποτέ! Είτε μείνεις για πάντα εδώ μέσα, είτε φύγεις αύριο!

ΧΑΡΗΣ- Είμαι!

Ο Ίκαρος του πιάνει την κάπα και την τραβάει με τόση δύναμη που του τη σκίζει.

ΙΚΑΡΟΣ- Τι είσαι; Ένα τίποτα είσαι! Ένα τίποτα που τρομοκρατεί, χτυπάει και κοροϊδεύει τους ανθρώπους!

του πετάει την σκισμένη κάπα, που κρατούσε στα χέρια του, ακριβώς στα χέρια του Χάρη.

-Πάρε την κάπα και τυλίξου μέσα της, για να μην σε βλέπω!

Ο Χάρης κοιτάζει την κάπα του λυπημένος, σαν να του είχε ακρωτηριάσει κάποιο μέλος του σώματος του. Ο Ίκαρος κατευθύνεται στον Ηλία προσπαθώντας να συνέλθει από την κρίση που τον έχει θεριεύσει, ενώ ο Ηλίας έχει ένα κρυφό χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπο του. Όμως ο Χάρης παίρνει την κάπα του, πλησιάζει τον Ίκαρο και του την κρεμάει στην πλάτη του.

ΧΑΡΗΣ- Ίσως αυτός που δεν θέλεις να βλέπεις δεν είμαι εγώ, αλλά ο εαυτός σου, ή ότι έχει απομείνει από αυτόν.

ο Ίκαρος γυρίζει προς το Χάρη και η κάπα πέφτει στο πάτωμα.

ΙΚΑΡΟΣ- Τι είπες;

ο Χάρης την μαζεύει από κάτω και προτάσσει τα χέρια του, για να δώσει την κάπα του στον Ίκαρο.

ΧΑΡΗΣ- Όταν νευριάζω, τυλίγω γύρω μου την κάπα. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι, ότι βρίσκομαι με τους υπόλοιπους υπερήρωες και αγναντεύουμε το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα του κόσμου. Αυτό το απαλό κόκκινο χρώμα στον ουρανό με ηρεμεί. Ίσως ηρεμήσει και εσένα.

ο Ίκαρος τότε συνειδητοποιεί, σε πόσο μεγάλο βαθμό έχασε το έλεγχο, με το Χάρη. Ανοίγει το κομοδίνο του Χάρη, βρίσκει μια κιμωλία και δυο παραμάνες, με τις όποιες τοποθετεί την κάπα πίσω στην πλάτη του Χάρη. Την κιμωλία την βάζει στην τσέπη του.

ΙΚΑΡΟΣ- Καλά το θυμόμουν! (ψιθυριστά). -Συγνώμη Χάρη, δε το ήθελα. Άφησα τον θυμό μου να με κυριεύσει. Δεν είχα κανένα δικαίωμα να σου μιλήσω μ’ αυτό τον τρόπο, αλλά ούτε να σου σκίσω την κάπα.

ΧΑΡΗΣ- Δεν είχες δικαίωμα, αλλά το έκανες!

ΙΚΑΡΟΣ- Ούτε εσύ είχες δικαίωμα να τον χτυπήσεις , όμως το έκανες!

ΧΑΡΗΣ- Βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Δεν δέχεσαι ν’ ακούσεις την αλήθεια. Μάλλον δεν σε νοιάζει. Είναι βολικό να πιστεύεις, ότι εγώ είμαι υπεύθυνος για όλα. Ψάχνεις για τον θύτη σου, ενώ εγώ είμαι ένα θύμα.

ΙΚΑΡΟΣ- Κάνεις λάθος. Ο θύτης έχει βρει ήδη το θύμα του.

ΧΑΡΗΣ- Πρώτη φορά που συμφωνούμε. Ο Aloperdin (τον δείχνει), έχει βρει ήδη το θύμα του (δείχνει τον εαυτό του), ή καλύτερα τα θύματα του. (δείχνει τον εαυτό του και τον Ίκαρο). 

ΙΚΑΡΟΣ- Δηλαδή, ο Ηλίας είναι ο θύτης και όχι εσύ;

ΧΑΡΗΣ- Γιατί ανακατεύεις πάλι τον Ηλία; Αυτό που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι ο Aloperdin, με απείλησε…

Ο Ηλίας θέλει να διασπάσει την συζήτηση και γι αυτό, αρχίζει να βήχει επίμονα. Ο Ίκαρος τον ακούει, προσπαθεί να τον πλησιάσει, όμως ο Χάρης τον κρατάει τόσο δυνατά, που δεν μπορεί να ξεφύγει.

ΧΑΡΗΣ- Πρώτα θ’ ακούσεις, αυτό που έχω να σου πω.

ΙΚΑΡΟΣ- Χάρη, προηγείται ο Ηλίας. Δεν τον ακούς πως βήχει;

ΧΑΡΗΣ- Θέλει ν’ αυτοκτονήσει! 

ΙΚΑΡΟΣ- Τι είναι αυτά που λες, Χάρη! Ποιος θέλει ν’ αυτοκτονήσει;

ΧΑΡΗΣ- Ο Aloperdin! Θέλει να τον βοηθήσω. Εγώ, όμως δεν πρόκειται να το κάνω! (κοιτάζει τον Ηλία.)

Ο Ηλίας σταματά να βήχει, χαμηλώνει το κεφάλι του και τους ακούει με προσοχή.

ΙΚΑΡΟΣ- Για να καταλάβω… ο Ηλίας, θέλει ν’ αυτοκτονήσει, με την δική σου βοήθεια; (γελά) - Άσε με να μαντέψω. Στο είπε ο ίδιος.

ΧΑΡΗΣ- Δεν ακούς τι σου λέω! Δεν μου το πρότεινε, με απείλησε!

ΙΚΑΡΟΣ- Χάρη, έχει να μιλήσει εδώ και…

ΧΑΡΗΣ- Δυο χρόνια. Το ξέρω, μου το είπε ο Μιχάλης. Δεν πρέπει να τον πιστεύεις! Μας χειρίζεται όλους, για να πετύχει το σκοπό του. Είναι ανάγκη να με πιστέψεις, αλλιώς φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα τον βρούμε νεκρό.

Ο Ίκαρος σοβαρεύει.

ΙΚΑΡΟΣ- Δεν ξέρω, τι ανόητες σκέψεις έχουν φωλιάσει μέσα στο μυαλό σου, αλλά αν του συμβεί το παραμικρό, θα σε θεωρήσω υπεύθυνο! Να το θυμάσαι.

ΧΑΡΗΣ- Γιατί, να το κάνεις αυτό; Εγώ να τον σώσω θέλω, όχι να τον σκοτώσω!

τότε ακούγεται από το μεγάφωνο: «Παρακαλείται ο κύριος Ίκαρος, να μεταβεί στη πύλη επειγόντως. Τον ζητάνε άμεσα.»

ΙΚΑΡΟΣ- Πρέπει να φύγω. Για λίγο όμως. Με άκουσες Χάρη; Όταν θα γυρίσω πίσω, θέλω να σας βρω όπως ακριβώς σας άφησα.

Ο Ίκαρος αποχωρεί. Ο Ηλίας σηκώνεται όρθιος και πλησιάζει το Χάρη.

ΗΛΙΑΣ- Ώστε θέλεις να με σώσεις!

ΧΑΡΗΣ- Σε αντίθεση μ’ εσένα, που θέλεις να με διώξεις!

ΗΛΙΑΣ- Και από ότι βλέπω, δεν τα πάω άσχημα. Ο γιατρός σου έσκισε την κάπα, ο Μιχάλης δεν σε πιστεύει. Είναι ζήτημα χρόνου, να φύγεις από το δωμάτιο και να εκπληρώσω επιτέλους την αποστολή μου. Να γίνω ο Άγγελος του Θανάτου!

ΧΑΡΗΣ- Όσο τα δωμάτια είναι γεμάτα, δεν πρόκειται να πάω πουθενά. Εδώ θα μείνω, μαζί σου Aloperdin!

ΗΛΙΑΣ- Επιμένεις, ακόμα με το Aloperdin. Όμως με έξυπνες και μελετημένες κινήσεις, είμαι ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο μου! Είναι σαν μια παρτίδα σκάκι, εγκλωβίζεις το βασιλιά και ρουα –ματ. Είσαι ο νικητής του παιχνιδιού!

ΧΑΡΗΣ- Όταν όμως ο βασιλιάς καταφέρει να ξεφύγει, αλλάζει το αποτέλεσμα σε…

ΗΛΙΑΣ- Πατ.

ΧΑΡΗΣ- Ακριβώς! Ισοπαλία. Δεν υπάρχει νικητής, ούτε ηττημένος.

ΗΛΙΑΣ- Η δική μας παρτίδα, δεν μπορεί να λήξει ισόπαλη.

ΧΑΡΗΣ- Όχι, δεν μπορεί. Οι καλοί παίκτες, πρώτα μελετάνε τον αντίπαλο τους, την ζωή του, το τρόπο που κινείται, ώστε το παιχνίδι να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον.

ΗΛΙΑΣ- Δε θα διαφωνήσω μαζί σου. Σε θεωρώ ένα πολύ καλό αντίπαλο. Αφού το τέλος μου είναι προδιαγραμμένο, θα ήθελα να σου εκμυστηρευτώ, τα πιο σκοτεινά μου μυστικά. Το καταφύγιο που έχω βρει τόσα χρόνια μέσα στις κλινικές, έχοντας για παρέα μου, τις ερινύες, ως αδηφάγα όντα, τρώνε την σάρκα μου μέρα με τη μέρα. Όπως ο γύπας, που τρέφεται από τα σωθικά του Προμηθέα.

ΧΑΡΗΣ- Δεν αντέχεται;

ο Ηλίας κάθεται στο κρεβάτι.

ΗΛΙΑΣ- Όχι, δεν αντέχεται! Δε μπορείς να το αντέξεις, όσο δυνατός και να είσαι. Πρέπει να περάσεις στην απέναντι πλευρά, για να βρεις γαλήνη.

Ο Χάρης είναι πεπεισμένος ότι είναι η κατάλληλη στιγμή, να μάθει τις πληροφορίες που χρειάζεται, για να κερδίσει τον Άγγελο του Θανάτου. Τον πλησιάζει και κάθεται οκλαδόν στο πάτωμα.

ΧΑΡΗΣ- Οι ερινύες, γιατί σε καταδιώκουν;

ΗΛΙΑΣ- Στο παρελθόν, έχω κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωή μου, που θα το πληρώνω, για όσο ακόμα ζήσω.  

ΧΑΡΗΣ- Τι έκανες;

ο Ηλίας εξομολογείται.

ΗΛΙΑΣ- Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Ήμουν εικοσιπέντε χρόνων, πάνω κάτω στην ηλικία σου, το αίμα μου έβραζε ώσπου ξεχείλισε. Είχα βγει με φίλους, για να γιορτάσω τα γενέθλια μου, πήγαμε σ’ ένα μπαράκι, όπου γνώρισα μια πολύ όμορφη γυναίκα.

ΧΑΡΗΣ- Την παντρεύτηκες;

ΗΛΙΑΣ- Όχι, δεν τη παντρεύτηκα. Ήταν ήδη παντρεμένη και είχε ένα μικρό κοριτσάκι, έτσι μου είχε πει. Δεν ξέρω, αν μου έλεγε την αλήθεια.

ΧΑΡΗΣ- Όταν λες είχε, τι ακριβώς εννοείς;

ΗΛΙΑΣ- Άφησε με να τελειώσω και θα καταλάβεις. Το όνομα της ήταν Βασιλική, η πιο όμορφη γυναίκα, που είχα δει ποτέ στην ζωή μου. Ακόμα θυμάμαι τον τρόπο που με πλησίασε, με κέρασε ένα ποτό…

Ο Χάρης ανυπόμονος.

ΧΑΡΗΣ- Και μετά;

ΗΛΙΑΣ- Γνωριστήκαμε καλύτερα, ώσπου καταλήξαμε στο σπίτι της και συγκεκριμένα στην κρεβατοκάμαρα.

Ο Χάρης, χαμογελάει πονηρά.

ΗΛΙΑΣ- Σου αρέσει βλέπω. Μόνο που δεν κύλησαν τα πράγματα, τόσο ωραία όσο ακούγονται. Με το που μπαίνουμε στην κρεβατοκάμαρα, τρέχει προς τη ντουλάπα της, την ανοίγει την και βγάζει ένα μεσαίο μεγέθους (δείχνει με το χέρι του) ξύλινο κουτί. Αυτό το κουτί, ήταν γεμάτο με κοκαΐνη, μέσα σε μικρά πουγκάκια.

ο Χάρης, τον κοιτάζει σα να μην ξέρει τι είναι η κοκαΐνη. Ο Ηλίας το καταλαβαίνει.

ΗΛΙΑΣ- Ξέρεις τι είναι η κόκα;

ΧΑΡΗΣ- Η κόκα-κόλα ξέρω τι είναι, η κόκα δεν ξέρω.

ο Ηλίας, χαμογελάει.

ΗΛΙΑΣ- Φαντάσου το… σαν τη ζάχαρη, μόνο που δεν είναι τόσο γλυκεία. Μόλις τη δοκιμάσεις, έχεις μια υπερδιέγερση, είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Πριν από λίγο όταν σε ρώτησα, αν ξέρεις τι είναι, δεν εννοούσα την κόκα-κόλα, αλλά την κοκαΐνη.

ΧΑΡΗΣ- Εγώ, δεν την χρειάζομαι κοκαΐνη. Μπορώ και μόνος μου να κάνω τα πάντα, χωρίς φόβο και με πάρα πολύ πάθος!

ΗΛΙΑΣ- Κανονικά, έτσι θα έπρεπε να σκεφτόμαστε όλοι, αν είχαμε μυαλό! Που είχα μείνει; Ναι, στο ξύλινο κουτί, με τα μικρά πουγκάκια, γεμάτα. Λοιπόν, παίρνει τρία πουγκάκια από κουτί, τ’ ανοίγει και την απλώνει, επάνω σ’ ένα ασημένιο δίσκο. Μου δίνει ένα καλαμάκι για να ρουφήξω, από τη μύτη. Πες η περιέργεια, τα νιάτα, κάνω την αρχή και δοκιμάζω, για πρώτη και τελευταία φορά. Μετά συνεχίζει αυτή, για να μη μακρηγορώ, σνιφάραμε όλη την ποσότητα που βρισκόταν επάνω στο δίσκο. Το αποτέλεσμα; Κάναμε ένα άγριο και παθιασμένο έρωτα, όταν μετά από λίγο η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο.

ΧΑΡΗΣ- Δηλαδή;

ΗΛΙΑΣ- Όπως ήμασταν ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, τρελαίνεται και αρχίζει να ουρλιάζει. Παίρνει ένα ψαλίδι που είχε στο κομοδίνο της και προσπαθεί να μου το καρφώσει στο στήθος. Αμύνομαι, την σπρώχνω με δύναμη, πετώντας τη κάτω από το κρεβάτι. Σηκώνομαι γρήγορα όρθιος για να την ηρεμήσω και τότε βλέπω την πόρτα του δωματίου… μισάνοιχτη. Η Βασιλική, ήταν λιπόθυμη στο πάτωμα και στο πίσω μέρος του κεφαλιού της, είχε μια μικρή λίμνη αίματος. Έπειτα δεν θυμάμαι τίποτα άλλο.

ΧΑΡΗΣ- Γιατί;

ΗΛΙΑΣ- Λιποθύμησα. Συνήλθα μετά από τρεις εβδομάδες σ’ ένα νοσοκομείο, φρουρούμενος από δυο αστυνομικούς όλο το εικοσιτετράωρο. Τελικά, η Βασιλική πέθανε και εγώ κατηγορήθηκα, όχι μόνο για το θάνατο της, αλλά και για την ποσότητα κοκαΐνης που βρέθηκε στο σπίτι της. Το δικαστήριο που έγινε, με δίκασε σε ισόβια κάθειρξη. Υπήρξε λέει… αυτόπτης μάρτυρας, που δεν μπορούσε να παραβρεθεί στη δίκη, λόγο προστασίας της ταυτότητας του. Εγώ ακόμα δεν πιστεύω ότι υπήρξε ποτέ μάρτυρας. Από το πουθενά δολοφόνος και έμπορος ναρκωτικών. Πως σου τα φέρνει η ζωή καμία φορά… πας σ’ ένα μπαρ, έπειτα σ’ ένα σπίτι, δοκιμάζεις ναρκωτικά, ξυπνάς στο νοσοκομείο, μετά βρίσκεσαι στη φυλακή και στο τέλος… καταλήγεις στο τρελάδικο.

ΧΑΡΗΣ- Πήγες φυλακή;

ΗΛΙΑΣ- Ναι. Πέρασα, δεκαπέντε χρόνια εκεί μέσα. Τα δεκαπέντε χειρότερα χρόνια της ζωής μου. Μέσα στη βρώμα και το άθλιο φαγητό. Ο φόβος ήταν ο καλύτερος σου φίλος και οι δεσμοφύλακες, πιόνια των χειρότερων κρατουμένων. Με λίγα χρήματα, τους μεταμόρφωναν την κόλαση, σε παράδεισο. Τα πρώτα πέντε χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Μόνος, χωρίς κανέναν. Ούτε οικογένεια, ούτε φίλοι, ούτε τίποτα. Δεν μπορείς να διανοηθείς τι αναγκάστηκα να κάνω, για να επιβιώσω εκεί μέσα. Δεν θα τα κατάφερνα, αν δεν υπήρχε αυτό το μικρό κοριτσάκι. Ερχότανε στο επισκεπτήριο, χωρίς να μου μιλάει, μόνο με κοίταζε.

ΧΑΡΗΣ- Εσύ το ήξερες το κορίτσι;

ΗΛΙΑΣ- Όχι. Την είδα πρώτη φορά, αφού είχα περάσει τα πρώτα πέντε μου χρόνια στην φυλακή. Στην αρχή, νόμιζα πως είχε κάνει λάθος, αλλά πάντα με ζητούσε με τ’ όνομα μου. Την ρωτούσα από πού με ξέρει, ποτέ δεν μου απαντούσε. Απλά με κοίταζε. Ερχότανε για πέντε χρόνια, κάθε παρασκευή το πρωί. Πάντα τις παρασκευές, ξυπνούσα από πολύ νωρίς, να ετοιμαστώ, να είμαι καθαρός όσο γινόταν, για να υποδεχτώ την μικρή μου νεραΐδα. Βλέπεις δεν ερχότανε κανένας άλλος να με δει στη φυλακή, ήταν η μόνη. Είχα πιστέψει ότι είναι ο μόνος άνθρωπος, που νοιάζεται για μένα. Την έβλεπα να μεγαλώνει, σαν να ήταν παιδί μου. Κοιμόμουν και ξυπνούσα με την λαχτάρα να έρθει η παρασκευή… Ώσπου, ξαφνικά σταμάτησε να έρχεται η μικρή μου νεραΐδα και σταμάτησα να μετράω τις μέρες. Έπαθα κατάθλιψη, δεν ήθελα να τρώω, να κοιμάμαι, να ξυπνάω, να μιλάω, να ζω!

ΧΑΡΗΣ- Χάθηκε, η ελπίδα από την ζωή σου. Το ουράνιο τόξο της φυλακής σου.

ΗΛΙΑΣ- Ναι… ουράνιο τόξο. Εξαφανίστηκε το χρώμα από την ζωή μου. Έγιναν όλα μαύρα! Έτσι, αναγκαστικά με μεταφέρανε στην ψυχιατρική πτέρυγα της φυλακής μέχρι να επανέλθω στην πραγματικότητα. Σιγά- σιγά άρχισα να συνέρχομαι και τότε συνειδητοποίησα, ότι στη ψυχιατρική πτέρυγα περνούσα πιο ήρεμα, σε σχέση με τη φυλακή. Τότε, πήρα την σημαντικότερη απόφαση, να παραμείνω καταθλιπτικός, για να μην επιστρέψω ποτέ πίσω στη φυλακή. Να προσποιούμαι τον τρελό, χωρίς να είμαι!

ΧΑΡΗΣ- Δε θα δυσκολεύτηκες ιδιαίτερα στο να προσποίησε, το κάνεις τέλεια! Εδώ πως ήρθες;

ΗΛΙΑΣ- Τόσα χρόνια προσποιούμαι, έμαθα πια! Η ψυχιατρική πτέρυγα που μας φιλοξενούσε έκλεισε, το λόγο δεν τον έμαθα ποτέ. Ανάλογα με την βαρύτητα της πάθησης του καθενός, μας μετέφεραν και στις κατάλληλες κλινικές. Δεν ήταν δυνατόν να μας αφήσουν ελευθέρους. Έκλεισε και η προηγούμενη κλινική, λόγω φωτιάς και έτσι κατέληξα εδώ, μαζί σου.

ΧΑΡΗΣ- Εδώ, ξέρουν ότι ήσουν στην φυλακή;

ΗΛΙΑΣ- Μάλλον, είμαι πολύ τυχερός! Όλοι οι φάκελοι κάηκαν στη φωτιά, το προσωπικό είχε αλλάξει και δεν είχαν προλάβει να ενημερωθούν για όλους τους ασθενείς και επειδή έπρεπε να με μεταφέρουν, άρον άρον εδώ, συμπληρώσαν οι ίδιοι τους το φάκελο μου. Πρέπει να έγραψαν, ότι είμαι καταθλιπτικός, έχω τραυματιστεί στο παρελθόν και τέλος ότι δεν έχω μιλήσει καθόλου, τα δυο χρόνια που βρισκόμουν στην κλινική. Ήθελαν να μας ξεφορτωθούν με συνοπτικές διαδικασίες, που δεν τους πέρασε από το μυαλό, να κάνουν ένα πιο διεξοδικό έλεγχο για το παρελθόν μας. Είμαι σίγουρος, ότι κάπως έτσι λειτούργησαν τα πράγματα και για τους υπόλοιπους ασθενείς.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα που μου τα είπες, δεν φοβάσαι μήπως σε προδώσω;

ΗΛΙΑΣ- Ποιος θα σε πιστέψει; Εδώ φοβούνται μήπως με σκοτώσεις!

ΧΑΡΗΣ- Εσύ δε φοβάσαι;

ΗΛΙΑΣ- Εγώ το επιθυμώ…

μπαίνει στο δωμάτιο ο Ίκαρος, τους κοιτάζει καλά – καλά, έχει ένα ύφος ανακούφισης που όλα είναι ήρεμα. Ο Ηλίας κοιτάζει το πάτωμα, ο Χάρης σηκώνεται όρθιος και πάει στο παράθυρο.

ΙΚΑΡΟΣ- Ήρθε η ώρα να πάμε για φαγητό. Χάρη, θα έρθεις πρώτος; 

ΧΑΡΗΣ- Δεν θέλω. Μη με ρωτήσεις γιατί.

ΙΚΑΡΟΣ- Όπως θέλεις.

πλησιάζει τον Ηλία, τον σηκώνει όρθιο, για τον κατευθύνει προς την τραπεζαρία. Ο Χάρης τους κοιτάζει ανακουφισμένος.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ

ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

ΑΛΛΑΓΗ ΣΚΗΝΙΚΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΦΗ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑΣ  

ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ

ΣΚΗΝΗ 4

ο Μιχάλης και η Ζωή είναι στην τραπεζαρία, στέκονται όρθιοι και λογομαχούν

ΖΩΗ- Δε καταλαβαίνω, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να επεμβαίνεις στη ζωή μου, μ’ αυτόν τον τρόπο;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή, μη μπερδεύεσαι εδώ δεν είναι η ζωή σου, είναι η δουλειά σου! Όσο είμαι εδώ, δεν πρόκειται να σου επιτρέψω να συμμετέχεις ενεργά στα σχέδια του Χάρη. Δε πρέπει να δίνεις θάρρος στους ασθενείς! Οι αρμοδιότητες σου είναι μόνο μέσα στο χώρο της τραπεζαρίας, πουθενά αλλού!

ΖΩΗ- Εγώ θέλω να βοηθήσω τον αγαπημένο σου ασθενή και εσύ μου το απαγορεύεις. Ξέρεις τι πιστεύω;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δε με ενδιαφέρει τι πιστεύεις.

πλησιάζουν ο ένας τον άλλον, πολύ κοντά.

ΖΩΗ- Ζηλεύεις. Ναι, ζηλεύεις, που ο Χάρης βρήκε τον σύμμαχο του, στο δικό μου πρόσωπο και όχι στο δικό σου!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δε ξέρεις τι λες!

ΖΩΗ- Ξέρω πολύ καλά τι λέω! Σου είπε για τον συγκάτοικο του, ότι θέλει ν’ αυτοκτονήσει και εσύ μόνο που δεν τον χλεύασες! Δεν τον πιστεύεις. Εξαιτίας της δυσπιστίας σου, να μη το πω αδιαφορία, ο Ηλίας θ’ αυτοκτονήσει!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Και έτσι να είναι όπως τα λες, εσένα τι σε νοιάζει για το τι θα κάνει ο Ηλίας;

η Ζωή σαστίζει, μένει αμίλητη για μερικά δευτερόλεπτα. Ο Μιχάλης την κοιτάζει περιμένοντας μια απάντηση.

ΖΩΗ- Εσένα, δεν σε ενδιαφέρει αν κάποιος αυτοκτονήσει στην βάρδια σου; 

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μη μου απαντάς με ερώτηση. Τόσο καιρό εργάζομαι σε ψυχιατρικές κλινικές, έχουν δει πολλά τα μάτια μου ώστε μπορώ να διακρίνω, πότε κάποιος θέλει ν’ αυτοκτονήσει και πότε θέλει να ζήσει. Ο Ηλίας θέλει να ζήσει. Απλά ο Χάρης προσπαθεί να τον εντάξει στον δικό του σούπερκοσμο, χωρίς αυτός να είναι έτοιμος.

ΖΩΗ- Με μία φορά, που τον είδες κατάλαβες ότι θέλει να ζήσει, ο Χάρης που συγκατοικεί μαζί του κατάλαβε ότι θέλει να πεθάνει. Ο ένας δεν πιστεύει τον άλλον, εγώ θα βοηθήσω το Χάρη, εσύ θα προσπαθήσεις να με σταματήσεις… Ωραίο μπλέξιμο! Να δούμε το τέλος ποιο θα είναι.

ο Μιχάλης, γίνεται πιο γλυκός, μήπως της αλλάξει γνώμη.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή, δεν θα υπάρξει μπλέξιμο αν δεν ανακατευτείς! Μπορείς να καταλάβεις, ότι θέλω να μείνεις έξω από αυτό, γιατί θέλω το καλό σου.

ΖΩΗ- (ψιθυριστά) Είμαι ήδη μπλεγμένη.

Ο Ίκαρος μπαίνει μαζί με τον Ηλία στην τραπεζαρία. Η Ζωή καρφώνει το βλέμμα της στον Ηλία, ενώ ο Ηλίας βλέπει την όψη της με την άκρη του ματιού του. Ο Μιχάλης κάνει στην άκρη για να περάσουν. Ο Ίκαρος βάζει τον Ηλία να κάτσει, στο τραπέζι που βρίσκεται στο κέντρο.

ΙΚΑΡΟΣ- Ζωή, μη τον σερβίρεις ακόμη. Θα φέρω το Χάρη και θα τους σερβίρεις μαζί.

η Ζωή γνέφει καταφατικά, ο Ηλίας όμως αρχίζει να κουνάει την καρέκλα του ταρακουνώντας με δύναμη το κορμί του. Ο Μιχάλης τρέχει και κρατάει την καρέκλα, για να μην πέσει ο Ηλίας.

ΙΚΑΡΟΣ- Είδατε όλοι την αντίδραση του, μόλις ανέφερα τ’ όνομα του Χάρη. Δεν θέλει να βρίσκεται δίπλα του… Κάτι του έχει κάνει και ας το αρνείται!

ΖΩΗ- ΄Η προσπαθεί να τον αποτρέψει από το να…

ο Μιχάλης της κάνει νόημα να σταματήσει. Ο Ίκαρος το αντιλαμβάνεται.

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη σε παρακαλώ, μην την επηρεάζεις.

(προς την Ζωή) - Ολοκλήρωσε αυτό που ξεκίνησες να πεις.

ΖΩΗ- Κάποιες φορές τα φαινόμενα απατούν. Σε καθοδηγούν σε λάθος συμπεράσματα, άρα και σε λανθασμένες τακτικές αντιμετώπισης. Όλοι είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

ΙΚΑΡΟΣ- Υπερασπίζεσαι κάποιον συγκεκριμένα;

ΖΩΗ- Είναι φανερό ποιον υπερασπίζομαι. Δε το κρύβω.

ΙΚΑΡΟΣ- Σ’ έμενα, όμως δεν είναι.

ΖΩΗ- Να σας βοηθήσω τότε. Το Χάρη υπερασπίζομαι, διότι όλοι του έχετε γυρίσει την πλάτη σας. Έχετε εμπιστευτεί έναν ασθενή, που κανένας σας δεν ξέρει το παρελθόν του.

ο Ηλίας ταράζεται από αυτό που ακούει από την Ζωή, σηκώνει το κεφάλι του, την κοιτάζει σα κάτι να του θυμίζει, χωρίς όμως να θυμάται τι.

ΙΚΑΡΟΣ- Γιατί το ξέρεις εσύ;

ΖΩΗ- Όχι, από πού να το ξέρω; Το ίδιο ακριβώς θα έλεγα, για τον οποιοδήποτε συναντούσα για πρώτη φορά.

ΙΚΑΡΟΣ- Δηλαδή τον Χάρη, τον έχεις ξανασυναντήσει;

ΖΩΗ- Όχι δεν τον έχω ξανασυναντήσει. Σήμερα τον γνώρισα, όταν πήγα το φαγητό στο δωμάτιο του.

ΙΚΑΡΟΣ- Λίγο περίεργα μου τα λες Ζωή. Τον υποστηρίζεις, χωρίς να ξέρεις τίποτα για το παρελθόν του και αφήνεις αιχμές για το παρελθόν του Ηλία. Φάσκεις και αντιφάσκεις, δε νομίζεις; Αν.. και αυτή την υποστήριξη με τόσο πάθος, την περίμενα από το Μιχάλη για να είμαι ειλικρινής, όχι από εσένα. (κοιτάζει τον Μιχάλη )   Άλλαξες στρατόπεδο ή τακτική Μιχάλη;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τίποτα από τα δυο. Στη συγκεκριμένη στιγμή δεν παίρνω το μέρος του διότι δεν τον πιστεύω. Ξέρω ότι μερικές φορές γίνεται επικίνδυνος για τον ίδιο τον εαυτό του, όπως τότε που επιχείρησε να περάσει μέσα από τον τοίχο του ιατρείου, για να φτάσει πιο σύντομα στο διάδρομο. Όμως δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος με κάποιον τρίτο και πόσο μάλλον τον συγκάτοικο του. Ας μη ξεχνάμε, ότι είναι η πρώτη φορά που έχει και άλλο άτομο να μένει στο δωμάτιο μαζί του.

ο Ίκαρος παραξενεύεται από την απάντηση του Μιχάλη, ενώ η Ζωή απογοητεύεται και πηγαίνει και κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Ηλία, αλλά από την απέναντι μεριά και τον κοιτάζει. Ο Ηλίας σηκώνει το βλέμμα του και την κοιτάζει. Και των δυο τα βλέμματα είναι καρφωμένα, του ένα πάνω στου άλλου. Ο Ίκαρος και ο Μιχάλης είναι πλάτη από την Ζωή και δεν μπορούν να την δουν.

ΙΚΑΡΟΣ- Κάτι άλλο συμβαίνει Μιχάλη, κάτι που μου κρύβεις. Δεν αλλάζουν τόσο εύκολα γνώμη οι άνθρωποι, εκτός αν.. έχουν ένα μερίδιο ευθύνης, που πολύ θα ήθελα να μάθω πιο είναι.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον τρόπο σκέψη σας! Μόλις πάρω το μέρος του Χάρη σας ενοχλεί και όταν δεν είμαι με το μέρος του, πάλι σας ενοχλεί! Νομίζετε ότι έχω στήσει κάποια πλεκτάνη και έχω ανακατέψει και τον Χάρη. Μήπως αυτός που φάσκει και αντιφάσκει δεν είναι η Ζωή, αλλά εσείς;

ΙΚΑΡΟΣ- Είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις στήσει καμία πλεκτάνη. Από την άλλη είμαι εκατό τις εκατό πεπεισμένος, πως ο Χάρης έχει βρει στο πρόσωπο του Ηλία έναν νέο υπερήρωα, που όμως δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του και γι’ αυτό χειροδικεί εναντίον του. Εγώ του το ξεκαθάρισα από την αρχή ότι δεν είναι υπερήρωας ο Ηλίας, αλλά εσύ για να τον υποδεχτεί, του έπλασες μια άλλη πραγματικότητα στην ήδη ενισχυμένη φαντασία του. Σ’ αυτή την περίπτωση, εγώ φάσκω και εσύ αντιφάσκεις!

ο Μιχάλης, μετανιωμένος κατεβάζει το κεφάλι του κάτω.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Απλώς του είπα, ότι είναι ένας νέος υπερήρωας που δεν ξέρει τις δυνάμεις του. Υποτίθεται πως θα τον βοηθούσε να τις ανακαλύψει. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα το τράβαγε τόσο πολύ! Ήθελα τόσο πολύ, να έχει ένα φίλο όμοιο με αυτόν. Τον άφησα… να με παρασύρει, στον φανταστικό του κόσμο.

σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάζει τον Ίκαρο.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το πρωί θα υποβάλλω την παραίτηση μου. Ξεπέρασα τα όρια!

ο Ίκαρος αιφνιδιάζεται από την ειλικρίνεια του Μιχάλη.

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη, εκτιμώ την ειλικρίνεια σου. Τώρα που μου είπες την αλήθεια, θα μιλήσουμε και οι δυο στο Χάρη, για το μπέρδεμα που έχει δημιουργηθεί, μόλις τον φέρουμε εδώ. Είμαι σίγουρος πως ενωμένοι θα τον πείσουμε. Εσένα σ’ ακούει, είσαι ο φίλος του. Δεν θέλω να παραιτηθείς, σε χρειάζομαι. Είσαι ο μόνος, που μου τονίζει τα λάθη μου και μαθαίνω μέσα από αυτά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Το μόνο που δεν περίμενα, είναι να μη θέλετε να φύγω, έπειτα από όσα έχω κάνει. Όσο αφόρα τον Χάρη, ευχαρίστως να σας βοηθήσω, αλλά η γνώμη μου δεν μετράει πια για αυτόν, όπως μετρούσε κάποτε.

ΙΚΑΡΟΣ- Θα προσπαθήσουμε μαζί και είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε. Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Θυμάσαι όταν πήγαμε τον Ηλία στο δωμάτιο του; Είπε την λέξη aloperidin. Μήπως τελικά δεν πήρε τα φάρμακα του; Μπορεί αυτή η έξαρση, να οφείλεται εκεί.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Aloperdin, είναι το όνομα του Ηλία. Έπρεπε να βρει ένα ψευδώνυμο για τον υπερήρωα του. Ευθύνομαι και εγώ που συμφώνησα και δεν…

ΙΚΑΡΟΣ- Δηλαδή τα πήρε τα φάρμακα του… Το είχε αναφέρει και σε εμένα. Πάντως το όνομα που σκέφτηκε δεν είναι και άσχημο! (χαμογελάει)

ο Μιχάλης γνέφει καταφατικά χαμογελώντας. Ο Ίκαρος κοιτάζει το ρολόι του.

ΙΚΑΡΟΣ- Επειδή πέρασε η ώρα και με περιμένει, πάμε μαζί να τον φέρουμε. Θα τον βάλουμε να καθίσει απέναντι από τον Ηλία και τότε θα του μιλήσουμε.

ο Μιχάλης συμφωνεί και αποχωρούν από την τραπεζαρία μαζί, χωρίς να κοιτάξουν καθόλου τη Ζωή και τον Ηλία, ενώ οι δυο τους εξακολουθούν να κοιτάζονται στα μάτια.

ΗΛΙΑΣ- Αυτά τα μάτια, κάπου τα ξέρω.

ΖΩΗ- Ώστε μιλάς τελικά!

ο Ηλίας εκστασιασμένος.

ΗΛΙΑΣ- Η φωνή σου είναι μελωδική. Έτσι φανταζόμουν κάποτε, την φωνή ενός μικρού κοριτσιού.

ΖΩΗ- Εγώ, δεν είμαι μικρό κορίτσι.

ΗΛΙΑΣ- Όχι, δεν είσαι πια το μικρό κορίτσι! Μεγάλωσες… Έγινες μία πολύ όμορφη γυναίκα.

η Ζωή σαστίζει.

ΖΩΗ- Μα… δεν με γνωρίζεις, για να ξέρεις πως ήμουν σε μικρότερη ηλικία.

Ο Ηλίας πιάνει το χέρι της.

ΗΛΙΑΣ- Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια, όμως ποτέ δεν θα ξεχνούσα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου και αυτά τα καταγάλανα, αμυγδαλωτά σου μάτια.

η Ζωή έκπληκτη.

ΗΛΙΑΣ- Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.

κοιτά το ημερολόγιο στον τοίχο, αναπολεί…

ΗΛΙΑΣ- Κάθε παρασκευή ήσουν εκεί! Δεν ξέρεις με τι λαχτάρα, περίμενα να σε δω… να δω την μικρή μου νεραΐδα! Μετά από τόσα χρόνια, εμφανίζεσαι, κάθεσαι απέναντι μου, μου μιλάς… μου μιλάς για πρώτη φορά… και σήμερα είναι παρασκευή… Η πιο όμορφη παρασκευή της ζωής μου και ας άργησε μερικά χρόνια!

ΖΩΗ- Παρασκευή; Δε το είχα σκεφτεί έτσι. Εσύ, δεν θέλεις να μάθεις ποια είμαι; Για πιο λόγο ερχόμουν να σε δω, χωρίς να σε ξέρω;

ΗΛΙΑΣ- Δε ξέρω, φοβάμαι... φοβάμαι να μάθω ποια είσαι και τι θέλεις. Αυτό που πάντα αναρωτιόμουν, είναι γιατί δεν μου είχες μιλήσει ποτέ. Γιατί επέλεξες την σημερινή ημέρα;

ΖΩΗ- Από εσένα δεν θέλω τίποτα. Δυστυχώς δεν μπορείς να μου δώσεις αυτό που πραγματικά θέλω, αυτό που μου έχει λείψει τόσα χρόνια, μια αγκαλιά από…

ΗΛΙΑΣ- Από τον πατέρα σου; Είμαι ο πατέρας σου; Αυτό προσπαθείς να μου πεις;

ΖΩΗ- Δεν είμαι δικό σου παιδί.

Ο Ηλίας, γίνεται στοργικός.

ΗΛΙΑΣ- Μην φοβάσαι την αντίδραση μου, δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν στην ζωή μου, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ίδιο μου το παιδί!

η Ζωή έξαλλη, σηκώνεται και σπρώχνει την καρέκλα της.

ΖΩΗ- Δεν είμαι κόρη σου! Ο δικός μου πατέρας, δεν είναι δολοφόνος!

ο Ηλίας σηκώνεται όρθιος.

ΗΛΙΑΣ- Αυτό πιστεύεις ότι είμαι; Ένας δολοφόνος;

ΖΩΗ- Δε το πιστεύω απλά, το ξέρω!

ΗΛΙΑΣ- Δε ξέρω τι σου είπαν, αλλά ήταν ένα ατύχημα, ένα θανατηφόρο ατύχημα. Δεν τη σκότωσα… αμύνθηκα! Κινδύνευε η ζωή μου! Έπρεπε κάτι να κάνω! (την πλησιάζει.)

- Κατάλαβε με κόρη μου, ότι έγινε, έγινε άθελα μου!

η Ζωή ξεσπά, έχοντας δάκρυα στα μάτια.

ΖΩΗ- Άθελα σου; Αφού σε είδα, με τα ίδια μου τα μάτια να την σκοτώνεις! Να την αρπάζεις με τα δυο σου χέρια και να την σπρώχνεις με τόση δύναμη, που την σκότωσες!

ο Ηλίας ταράζεται και με τρεμάμενη φωνή.

ΗΛΙΑΣ- Είσαι η…

ΖΩΗ- Η δική της κόρη, όχι η δική σου!

ΗΛΙΑΣ- Μα εκείνη την ήμερα ήμασταν…

ΖΩΗ- Μόνοι; Όχι, ήμουν στο σπίτι, στο δωμάτιο μου. Όταν ξαφνικά άκουσα φασαρία, πήγα μέχρι την πόρτα του δωματίου, την άνοιξα σιγά- σιγά… Και τότε.. σε είδα , σε είδα να την σκοτώνεις. Φοβήθηκα τόσο πολύ, που έτρεξα πάλι πίσω στο δωμάτιο μου, κρύφτηκα κάτω από το κρεβάτι και περίμενα. Περίμενα να έρθει κάποιος να με σώσει! Όμως περνούσε η ώρα και δεν ερχόταν κανείς, δεν ήξερα τι να κάνω. Άφησα το κρησφύγετο μου, πήγα στο τηλέφωνο, πάτησα τον αριθμό ένα και τηλεφώνησα στην αστυνομία. Μέχρι που ήρθαν και βρήκαν την μητέρα μου νεκρή και εσένα λιπόθυμο.

ΗΛΙΑΣ- Εσύ ήσουν ο αυτόπτης μάρτυρας; Εσύ κατέθεσες εναντίον μου. Τώρα εξηγούνται όλα.

ΖΩΗ- Δεν μ’ άφησαν να έρθω να καταθέσω στο δικαστήριο, επειδή ήμουν πέντε ετών και θα ερχόμουν αντιμέτωπη με τον δολοφόνο της μητέρας μου. Θα επηρέαζε την παιδική μου ψυχή. Είπαν πως θα αναβίωνα τον φόνο από την αρχή. Λες και δεν την επηρέασε το γεγονός ότι μεγάλωσα μόνη μου, σε ανάδοχες οικογένειες…

ΗΛΙΑΣ- Λυπάμαι για όποιον πόνο σου προκάλεσα, αλλά θέλω να με πιστέψεις, δεν είμαι δολοφόνος! Αυτό που είδες τότε δεν ήταν φόνος, μπορεί να έμοιαζε, αλλά δεν ήταν.

ΖΩΗ- Λυπάσαι; Η λύπη σου, δεν μου αρκεί, θέλω πίσω όσα μου στέρησες! Θέλω πίσω την μητέρα μου. Θέλω να ζήσω, ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, οικογενειακά παιδικά χρόνια. Χωρίς ν’ αλλάζω τις οικογένειες, την μία πίσω από την άλλη! Θέλω να γυρίσεις τον χρόνο πίσω και αντί για την μητέρα μου να γνώριζες μία άλλη. Να σκότωνες μία άλλη.

ΗΛΙΑΣ- Η μητέρα σου, ούτως ή άλλως θα κατέληγε νεκρή.

η Ζωή εξοργίζεται.

ΖΩΗ- Πως; Αφού, δεν θα την δολοφονούσες εσύ.

ΗΛΙΑΣ- Είχε καταδικάσει από πριν, τον εαυτό της σε θάνατο.

η Ζωή μένει έκπληκτη. Παράλληλα έρχονται στο δωμάτιο ο Ίκαρος και ο Μιχάλης, κρατώντας αγκαζέ το Χάρη. Ο Ηλίας στέκεται όρθιος, η Ζωή τους βλέπει, κατευθύνεται στην πόρτα του δωματίου της τραπεζαρίας, για να την κλείσει, την κλειδώνει και επιστρέφει πίσω.

ΙΚΑΡΟΣ- Ηλία, κάθισε στην καρέκλα σου σε παρακαλώ.

ο Ηλίας κοιτάζει την Ζωή, έπειτα κάθεται στην καρέκλα του. Ο Ίκαρος πλησιάζει με τον Χάρη στο τραπέζι. Υποδεικνύει στο Χάρη, να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον Ηλία, αλλά από την απέναντι πλευρά.

ΙΚΑΡΟΣ- Μιχάλη, φέρε άλλες δυο καρέκλες, για να καθίσουμε και εμείς μαζί τους. Ζωή, θα σου πω εγώ πότε θα σερβίρεις. Σήμερα μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο θα ξεκαθαρίσουν όλα.

ΖΩΗ- Αφού ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν όλα, τις δυο καρέκλες… να τις κάνεις τρεις.

Ο Μιχάλης την κοιτάζει έκπληκτος.

ΖΩΗ- Μην με κοιτάζεις, έτσι. Η τρίτη καρέκλα είναι για μένα.

ΜΙΧΑΛΗΣ - Το κατάλαβα ότι είναι για σένα. Το λόγο δεν καταλαβαίνω.

Ο Ίκαρος ειρωνικός.

ΙΚΑΡΟΣ- Είναι δυνατόν ν’ απουσιάζει η δικηγόρος του Χάρη, από την συζήτηση; Φέρε και άλλη μια καρέκλα Μιχάλη. Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω… την υπερασπιστική της γραμμή.

ΖΩΗ- Δε χρειάζεται τη δική μου εκπροσώπηση. Μπορεί να το κάνει και μόνος του. Εγώ θα τον βοηθήσω, ν’ αποδείξει αυτά που έχει να πει. Όμως θα εκπροσωπήσω, ένα τρίτο πρόσωπο, το οποίο… δυστυχώς δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του. (κοίτα τον Ηλία)

Ο Μιχάλης φέρνει και τις τρεις καρέκλες, τις τοποθετεί γύρω από το τραπέζι. Όλες οι θέσεις σχηματίζουν ένα κύκλο. Ο Μιχάλης κάθεται δεξιά από το Χάρη και αριστερά από τον Ηλία, ενώ ο Ίκαρος κάνει νόημα στην Ζωή να πλησιάσει. Η Ζωή πλησιάζει, ο Ίκαρος, βγάζει την καρέκλα της προς τα έξω, ώστε να την βοηθήσει να καθίσει. Ο Ίκαρος κάθεται αριστερά από το Χάρη και δεξιά από τον Ηλία και η Ζωή ανάμεσα στον Ίκαρο και τον Ηλία. Υπάρχει ένα κλίμα αμηχανίας μεταξύ τους.

ΧΑΡΗΣ- (χαμογελώντας) Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης.

ΙΚΑΡΟΣ- Ιππότες; Γιατί όχι υπερήρωες;

ΧΑΡΗΣ- Δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου. Σ’ εσάς αναφέρομαι. (δείχνει)

ΙΚΑΡΟΣ- Σ’ εμάς! (κοιτάζει γύρω). Άρα, συμπεριλαμβάνεις και τον Ηλία στους ιππότες.

ο Χάρης τους κοιτάζει προσεκτικά όλους.

ΧΑΡΗΣ- Όχι, δεν τον συμπεριλαμβάνω στους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης.

ΙΚΑΡΟΣ- Πως και έτσι;

ΧΑΡΗΣ- Με εκπλήσσεις, ευχαρίστα θα έλεγα γιατρέ. Ποτέ δεν περίμενα, ότι εσύ θα έχεις παραισθήσεις. Φαντάζεσαι πρόσωπα, και το χειρότερο… δεν είναι απλά ότι τα φαντάζεσαι, αλλά τους δίνεις και όνομα! Ηλίας (απέχθεια)… κάτι πιο όμορφο δεν μπορούσες να σκεφτείς;

ΙΚΑΡΟΣ- Σ’ εκπλήσσω ευχάριστα διότι…

ΧΑΡΗΣ- Βρίσκεσαι στο κατάλληλο μέρος, στο κατάλληλο δωμάτιο, την κατάλληλη ώρα. Βέβαια… δεν υπάρχει άλλος ψυχίατρος…

η Ζωή χαμογελά ψεύτικα.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο κύριος Ίκαρος εννοεί τον Aloperdin.

ΙΚΑΡΟΣ- Ξέρω πολύ καλά τι λέω Μιχάλη. Δεν εννοώ τον Aloperdin, εννοώ τον Ηλία. Ο Aloperdin δεν υπάρχει. (απευθύνεται στο Χάρη) -Ζει μόνο στο μυαλό σου Χάρη. Είναι ο φανταστικός σου υπερήρωας! Ο δικός σου υπερήρωας. Για αυτό μην προσπαθείς να μεταμορφώσεις τον Ηλία σε κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ!

ΧΑΡΗΣ- Εσύ, πιστεύεις ότι αυτός που κάθεται δίπλα σου ονομάζεται Ηλίας; Κάνεις μεγάλο λάθος, αν το πιστεύεις αυτό. Αυτοαποκαλείται Άγγελος του Θανάτου. Στην πρώτη ευκαιρία που θα βρεθεί ολομόναχος, θα δώσει τέλος στην ζωή του. Εγώ προσπαθώ να εκμαιεύσω τον Aloperdin, από το μυαλό του, από το κορμί του, από παντού, για να του δώσω ένα λόγο να ζήσει και όχι να πεθάνει.

η Ζωή και ο Μιχάλης παρακολουθούν το διάλογο, ενώ το βλέμμα του Ηλία παραμένει καρφωμένο στη Ζωή. Ο Ίκαρος απογοητευμένος, βγάζει μια κιμωλία από την τσέπη του και ζωγραφίζει ένα λαβύρινθο στην επιφάνεια του τραπεζιού.

ΙΚΑΡΟΣ-(ψιθυριστά) Ελπίζω να με καταλάβεις!

-Ξέρεις τι είναι αυτό που έχω ζωγραφίσει;

ο Χάρης το κοιτάζει προσεκτικά.

ΧΑΡΗΣ- Μοιάζει με ένα λαβύρινθο.

ΙΚΑΡΟΣ- Αυτό ακριβώς είναι. Πες μου, τι σημαίνει ένας λαβύρινθος για σένα;

Ο Χάρης παραξενεύεται από την ερώτηση του Ίκαρου. Τον κοιτάζει σκεπτικά.

ΧΑΡΗΣ- Είναι μια διαδρομή που έχει αφετηρία, αλλά καταλήγει σε αδιέξοδο. Αν πάρεις αυτό τον δρόμο θα χαθείς μέσα στα στενά του και δεν θα μπορέσεις ποτέ να βγεις.

ΙΚΑΡΟΣ- Κάπως έτσι λειτούργει και η δική σου ψυχή. Βρίσκεσαι παγιδευμένος μέσα σ’ ένα λαβύρινθο. Έχεις μπερδέψει την ανθρώπινη φύση σου, με την υπεράνθρωπη υπόσταση σου. Με την δική μου βοήθεια θα ξαναβρείς…

ΧΑΡΗΣ- Δεν έχω χάσει τίποτα, ώστε να πρέπει να το ξαναβρώ! Αν κάποιος από εμάς εδώ, είναι παγιδευμένος μέσα σε αυτό τον λαβύρινθο, αυτός είναι ο Αloperdin, όχι εγώ!

κατευθείαν ο Χάρης, σκύβει και βγάζει ένα λευκό κορδόνι από το παπούτσι του, και το τοποθετεί επάνω στο λαβύρινθο, σηματοδοτώντας την έξοδο του λαβυρίνθου και απευθύνεται στη Ζωή.

ΧΑΡΗΣ- Αυτό το κορδόνι είναι, ο μίτος της Ζωής. Η Ζωή είναι η μοναδική που μπορεί να βοηθήσει τον Αloperdin, να βρει την έξοδο, από τον λαβύρινθο της ψυχής του.

ο Ίκαρος γελά ειρωνικά.

ΙΚΑΡΟΣ- Η Ζωή να βοηθήσει τον Ηλία; Νομίζω, ότι πρώτα πρέπει να την ρωτήσεις εάν προλαβαίνει. Βλέπεις βρίσκεται σήμερα εδώ, για να υποστηρίξει εσένα, όχι τον Ηλία.

ΧΑΡΗΣ- Βρίσκεται σήμερα εδώ, εξαιτίας του Αloperdin. Έτσι δεν είναι Ζωή;

όλοι κοιτάνε την Ζωή, εκτός από τον Ηλία, ο οποίος κοιτάζει το Χάρη. Η Ζωή παίρνει το κορδόνι, από την επιφάνεια του τραπεζιού.

ΖΩΗ- Είσαι διορατικός Χάρη.(απευθύνεται στο Μιχάλη.) -Είχες απόλυτο δίκιο Μιχάλη. Έχει υπερδυνάμεις, υπερδυνάμεις ψυχής. (απευθύνεται στο Χάρη.) -Διάβασες την ψυχή μου! Μόνο.. που δεν μπορείς να προβλέψεις, τι θα επακολουθήσει από εδώ και πέρα.

ο Χάρης γνέφει αρνητικά, ενώ ο Ίκαρος εξοργίζεται.

ΙΚΑΡΟΣ- «Διάβασες την ψυχή μου;» Τι ασυναρτησίες είναι αυτά που του λες; Εγώ προσπαθώ να τον επαναφέρω στην πραγματικότητα και εσύ…

η Ζωή ήρεμη και επιβλητική, στρέφει το βλέμμα της στον Ίκαρο.

ΖΩΗ- Είναι η πρώτη και η τελευταία φορά που θα μ’ ειρωνευτείς. Δεν θέλεις να γίνει προσωπικό… πίστεψε με! Εδώ βρίσκομαι, μόνο για τον Ηλία, (κοιτά τον Ίκαρο) ή τον Αloperdin (κοιτά τον Χάρη.)

ΙΚΑΡΟΣ- Με απειλείς;

ΖΩΗ- Πάρτο όπως θες! Εγώ, ότι είχα να σου πω, στο είπα.

ο Ίκαρος σηκώνεται όρθιος, σε έξαλλη κατάσταση.

ΙΚΑΡΟΣ- Τολμάς να με απειλείς; Σήκω Τώρα και φύγε από την τραπεζαρία. Δεν έπρεπε να σε αφήσω εξ αρχής να καθίσεις μαζί μας.

ΖΩΗ- Δεν έχω να πάω πουθενά! Θα φύγω όταν…

ΙΚΑΡΟΣ- Θα φύγεις τώρα. Αυτή τη στιγμή.

Την αρπάζει από τους ώμους και προσπαθεί να την σηκώσει, χωρίς η ίδια να θέλει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Σταμάτα, την πονάς.

εκείνος δεν του δίνει σημασία, η Ζωή αντιστέκεται, χωρίς να του μιλάει. Ο Ηλίας χτυπά δυνατά την παλάμη του χεριού του, επάνω στο τραπέζι. Ακούγεται ένας δυνατός κτύπος.

ΗΛΙΑΣ- Η Ζωή δεν έχει να πάει πουθενά!

όλοι σαστίζουν εκτός από το Χάρη. Ο Ηλίας απευθύνεται στον Ίκαρο.

ΗΛΙΑΣ- Δεν άκουσες τι σου είπα; Η Ζωή θα μείνει εδώ, μαζί μας. Κάθισε πάλι πίσω στην θέση σου. Τώρα.

ο Ίκαρος άφωνος επιστρέφει στην θέση του.

ΧΑΡΗΣ- Ο Αloperdin λάλησε!

ΗΛΙΑΣ- Όποιος τολμήσει, ν’ απλώσει το χέρι του επάνω της, θα έχει να κάνει μαζί μου.

ΧΑΡΗΣ- Κοίτα τους... με τι δέος σε κοιτάνε! Λες και έγινε κάποιο θαύμα! Ναι, αυτός που σας μιλάει είναι ο Αloperdin… όχι, ο θεός!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μπορείς και μιλάς; Χάρη είχες…

ΧΑΡΗΣ- Για μία ακόμη φορά, είχα δίκιο, αλλά τι να το κάνεις.

ΗΛΙΑΣ- Ο Superman από εδώ, εξ αρχής σας έλεγε την αλήθεια. Μανιωδώς μηχανορραφούσα την απομάκρυνση του από το κελί μας, χωρίς όμως να σκοπεύω να αποκαλυφθώ.

ΙΚΑΡΟΣ- Δε μπορεί να το χωρέσει νους μου. Με πόση μαεστρία κατάφερες να με ξεγελάσεις! Κανονικά έπρεπε να ήμουν ο πρώτος που…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Δεν ξεγέλασε μόνο εσάς. Όλοι πέσαμε στην παγίδα του!

ΧΑΡΗΣ- Σαν τα ποντίκια, μές στη φάκα!

ΙΚΑΡΟΣ- Χάρη, μπορείς να υπερηφανευτείς για τον εαυτό σου. Ίσως να είναι η πρώτη φορά, που δεν μπέρδεψες την πραγματικότητα με την αληθοφάνεια. Χαίρομαι γιατί υπάρχει πρόοδος, έστω και αν προέρχεται από αυτήν την απροσδόκητη εξέλιξη.

ΗΛΙΑΣ- Δε θα με χαρακτήριζα ως μαέστρο, αλλά ως μαριονοπαίχτη! Το μόνο που έκανα, είναι να κουνώ τα σχοινιά στους δικούς μου ρυθμούς και εσείς να χορεύετε!

ΧΑΡΗΣ- Σίγα τον άθλο! Τι πιο εύκολο, να μετατρέψεις έναν άνθρωπο σε μία μαριονέτα! Αν ήθελα θα μπορούσα να είχα κάνει το ίδιο σε εσένα. Όμως σε προτιμώ υπερήρωα, πάρα μαριονέτα!

ΗΛΙΑΣ- Ποτέ κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να γίνει υπερήρωας, ότι και να κάνεις! Ακόμα και εγώ! Όλοι κατά κάποιον τρόπο είμαστε μαριονέτες, απλά χορεύουμε σε διαφορετικούς ρυθμούς.

ο Χάρης απογοητευμένος.

ΧΑΡΗΣ- Έχασα… έχασα από τον Άγγελο του Θανάτου.

ΗΛΙΑΣ- Έχασες, αλλά όχι από τον Άγγελο του Θανάτου.

ΧΑΡΗΣ- Από ποιον;

ΗΛΙΑΣ- Από τη Ζωή!

ο Χάρης χαρούμενος αλλά και απορημένος.

ΧΑΡΗΣ- Το ήξερα...πως η ζωή θα καταφέρει να νικήσει το θάνατο! Εγώ κερδίζω. Όχι εσύ!

ΗΛΙΑΣ- Έχασες γιατί… δεν θέλω να είμαι, αλλά ούτε να γίνω ο Αloperdin. Από την άλλη εγώ, κέρδισα την επανασύνδεση μου με τη Ζωή! (την κοιτάζει) -Θέλω να σου εξηγήσω για…

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ποια επανασύνδεση; Έχετε γνωριστεί στο παρελθόν;

ΙΚΑΡΟΣ- Προφανώς ναι. Το ερώτημα είναι, από που;

η Ζωή, παρακολουθεί ατάραχη την πορεία της συζήτησης.

ΧΑΡΗΣ- Εγώ ξέρω από πού.

η Ζωή τον κοιτάζει έκπληκτη.

ΙΚΑΡΟΣ- Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω την απάντηση σου.

ΧΑΡΗΣ- Η Ζωή είναι η κόρη του Αloperdin. Αυτό… το μικρό κοριτσάκι που ερχόταν στη φυλακή, να σε δει.

ΙΚΑΡΟΣ- Άδικα χάρηκα για την πρόοδο σου. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό! Εάν ήταν κρατούμενος σε οποιαδήποτε φυλακή, δεν θα ήταν εδώ και εάν… και τονίζω το εάν, θα ήμουν ενήμερος. Θα το γνώριζα πρώτος από όλους.

ΧΑΡΗΣ- Νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα για τον Αloperdin, όπως ότι δεν μιλάει, ας πούμε. Ποτέ να μην είσαι τόσο σίγουρος για τον εαυτό σου. Ο κόσμος που ζούμε, είναι ένα πάζλ σπασμένος σε χίλια κομμάτια. Εσύ αποτελείς μέρος αυτού του πάζλ, δεν είσαι αυτός που το ενώνει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ποιος το ενώνει;

ΙΚΑΡΟΣ- Έχουμε ξεφύγει από το θέμα μας! Απάντησε μου Ηλία, είναι κόρη σου η Ζωή ή όχι;

ΗΛΙΑΣ- Θέλω πρώτα ν’ ακούσω την απάντηση του Superman και μετά θα σου πω.

ο Ίκαρος εριστικός.

ΙΚΑΡΟΣ- Δε γίνεται κάθε φορά, να κρεμόμαστε από τα χείλη του Χάρη! Ζωή, εσύ μπορείς να μας πεις;

η Ζωή τον αγνοεί και κοιτάζει το Χάρη, με βλέμμα ενθαρρυντικό ώστε απαντήσει.

ΧΑΡΗΣ- Για εμάς είναι ο θεός, για άλλους είναι ο Βούδας, ο Δαλάι Λάμα και πάει λέγοντας.

ΙΚΑΡΟΣ- Κατάληξε επιτέλους κάπου. Είμαι σίγουρος πως όλοι εδώ, γνωρίζουμε θρησκευτικά.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μα πώς θα καταλήξει κάπου, αν συνεχώς τον διακόπτεις;

ΙΚΑΡΟΣ- Εγώ τον διακόπτω; Ή εσείς που τον κοιτάζετε αποσβολωμένοι; Έχετε στρέψει την προσοχή σας στον Χάρη, ενώ θα έπρεπε να απαιτούμε απαντήσεις από αυτούς τους δυο! Λοιπόν, τι συμβαίνει μεταξύ σας;

ο Ηλίας απευθύνεται στη Ζωή.

ΗΛΙΑΣ- Δεν είναι κόρη μου, αν και πολύ θα το ήθελα!. Άθελα μου τραυμάτισα την μητέρα σου.

η Ζωή δεν μπορεί να συγκρατήσει άλλο την ψυχραιμία της, σηκώνεται όρθια, οργισμένη.

ΖΩΗ- Δεν την τραυμάτισες απλά. Την σκότωσες. Γιατί επιμένεις στην δήθεν αυτοάμυνα. Εγώ δεν είμαι δικαστήριο, για να σε δικάσω. Την ετυμηγορία την έχω βγάλει, εδώ και πολλά χρόνια. Θέλω μόνο να παραδεχτείς το έγκλημα σου.

ΗΛΙΑΣ- Δεν τη σκότωσα εγώ. Ήταν θέμα χρόνου να…

ΖΩΗ- Πεθάνει; Τα ναρκωτικά την έσπρωξαν από το κρεβάτι; Όχι εσύ;

οι υπόλοιποι έχουν ένα βλέμμα αμηχανίας. Προσπαθούν να κατανοήσουν τι ακριβώς διαδραματίζεται μπροστά τους. Ο Ηλίας, χαμηλώνει τα μάτια του.

ΗΛΙΑΣ- Θα πέθαινε ούτως ή άλλως, είτε ήμουν εγώ, είτε όχι!

ΖΩΗ- Μπορεί… αλλά δεν θα πέθαινε τόσο σύντομα. Μπορεί να ζούσε ακόμη. Και εγώ θα είχα μεγαλώσει φυσιολογικά. Γιατί αρνείσαι να το παραδεχτείς;

ΗΛΙΑΣ- Δεν ήταν έγκλημα.

η Ζωή, εξοργίζεται ακόμη περισσότερο.

ΖΩΗ- Ούτε το γεγονός που με άφησες ορφανή, για να καταλήξω να γίνομαι έρμαιο των ορέξεων του κάθε ανάδοχου πάτερα μου, ούτε αυτό είναι έγκλημα;

ΗΛΙΑΣ- Εννοείς ότι…

ΖΩΗ- Σε ρωτάω! Ούτε αυτό είναι έγκλημα;

ΗΛΙΑΣ- Δεν είναι έγκλημα μόνο, είναι απάνθρωπο! Ειλικρινά μπορώ να σε καταλάβω. Μην νομίζεις, υπήρξα και εγώ στη φυλακή έρμαιο κάποιου μάγκα, όπως και εσύ, χωρίς όμως να φταίω!

ΖΩΗ- Και λίγα σου έκαναν. Εγώ όμως γιατί; Μου λες γιατί;

ΗΛΙΑΣ- Μα γιατί δεν μου είπες ποτέ τίποτα; Αφού ερχόσουν να με δεις. Θα έβρισκα τρόπο να σε βοηθήσω.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μα τι λες;

ΖΩΗ- Είναι δυνατόν, να ζητούσα βοήθεια από το δολοφόνο της μητέρας μου; Τόσο καιρό μόνη μου κατάφερνα να επιβιώσω.

ΗΛΙΑΣ- Τότε γιατί ερχόσουν;

ΖΩΗ- Γιατί δεν ήθελα να ξεχάσω Ποτέ το πρόσωπο, το όποιο είναι υπεύθυνο για την καταστροφή της οικογένειας μου.

ΙΚΑΡΟΣ- Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω… Πως σε αφήναν να μπεις μέσα στο επισκεπτήριο;

ΖΩΗ- Είχα γνωρίσει μια ιερόδουλη, η οποία με είχε υπό την προστασία της. Για καλή μου τύχη αυτή με μεγάλωσε. Ήταν η δεύτερη μητέρα μου. Ο αδελφός της ήταν στην ίδια φυλακή με τον δολοφόνο της μητέρας μου. Κάθε παρασκευή πήγαινε και τον επισκεπτόταν. Της τα είχα πει όλα, τι είχα πάθει τι είχα δει και ευτυχώς με άφηνε να έρχομαι μαζί της. Μπαίναμε μέσα μαζί και μετά χωριζόμασταν. Αυτή στον αδελφό της και εγώ στον δολοφόνο.

ο Μιχάλης συγκινημένος.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ο πατέρας σου;

ΖΩΗ- Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν μωρό! Το μόνο στήριγμα μου, ήταν η μητέρα μου. Η μόνη μου ελπίδα. (απευθύνεται στον Ηλία) Και εσύ την σκότωσες.

η Ζωή καταρρέει συναισθηματικά. Σηκώνεται ο Μιχάλης και την αγκαλιάζει για να την ηρεμήσει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή… όλα θα περάσουν… θα δεις! Θα σε βοηθήσω εγώ, σε ότι χρειαστείς. Θέλεις να σου φέρω ένα ποτήρι νερό;

ΗΛΙΑΣ- Πήγαινε να της το φέρεις, για να ηρεμήσει. Θέλω να καταλάβει, ότι δεν ευθύνομαι εγώ για το θάνατο της μητέρας της. Η μόνη ευθύνη που μου αναλογεί είναι η μετέπειτα πορεία της.

η Ζωή εξοργίζεται ακόμα πιο πολύ με τον Ηλία. Σκουπίζει τα δάκρυα της.

ΖΩΗ- Θα πάω εγώ για το νερό.

η Ζωή κατευθύνεται στον πάγκο, βάζει ένα ποτήρι με νερό, ενώ παράλληλα ανοίγει την τσάντα της, βγάζει ένα κουτί με ηρεμιστικά χάπια, καταπίνοντας δυο και ένα όπλο, το οποίο κρύβει μέσα στο μανίκι της. Ο Ίκαρος ρωτάει το Χάρη εντυπωσιασμένος.

ΙΚΑΡΟΣ- Πως το ήξερες;

ΧΑΡΗΣ- Απλά… μπορώ και τους ακούω! Στο είχα ξαναπεί.

η Ζωή πλησιάζει τον Ηλία, κάθεται στην θέση της, βάζει τα χέρια της κάτω από το τραπέζι και τα δάχτυλα της τρεμοπαίζουν επάνω στα γόνατα της.

ΜΙΧΑΛΗΣ -Νιώθεις καλύτερα;

Η Ζωή ξέσπα.

ΖΩΗ- Όχι δεν νιώθω καλύτερα. Δεν μπορώ να νιώσω καλύτερα αν δεν παραδεχτεί το έγκλημα που έχει κάνει εις βάρος μου. Παραδέξου το επιτέλους. Έχω ανάγκη να ακούσω την παραδοχή σου.

ΗΛΙΑΣ- Η παραδοχή είναι επακόλουθο της ενοχής. Εγώ δεν είμαι ένοχος. Μπορείς να με κατηγορήσεις ως συνένοχο, αλλά όχι ως ηθικό αυτουργό!

η Ζωή αφηνιάζει. Βγάζει το όπλο και σημαδεύει τον Ηλία, στο πρόσωπο. Οι παρευρισκόμενοι παρακολουθούν τη Ζωή έντρομοι.

ΖΩΗ- Θέλω να ακούσω να το λες. Εγώ σκότωσα την μητέρα σου. Πες το.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ζωή... τι πας να κάνεις;

ΖΩΗ- Αυτό που έπρεπε να είχα κάνει εδώ και πολλά χρόνια! (απευθύνεται στον Ηλία.) Πάντα ήμουν η σκιά σου. Από μικρό παιδί ζούσα στη σκιά σου. Μάθαινα που βρισκόσουν, ακόμα και τι ακριβώς έκανες μέσα στη φυλακή. Οι δεσμοφύλακες νόμιζαν ότι ήμουν η κόρη σου και μου έλεγαν τα πάντα, για σένα. Από δεκατεσσάρων χρονών ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή. Την ώρα καταδίκης σου από το δικό μου χέρι! Αν όμως παραδεχτείς ότι την σκότωσες, θα σε αφήσω να ζήσεις… παρέα με τις τύψεις σου.

ΗΛΙΑΣ- Ερινύες…. Δε θα σταματήσουν ποτέ να με καταδιώκουν. Νιώθω τύψεις για την γνωριμία με την μητέρα σου και την αιφνίδια κατάληξη της. Δε θέλω όμως να είμαι αγνώμων. Αν δεν είχε προηγηθεί η παρεξήγηση με την μητέρα σου, δεν θα σε γνώριζα ποτέ. Αν περιμένεις να παραδεχτώ την ενοχή μου, καλύτερα να με σκοτώσεις εδώ και τώρα.

η Ζωή προτάσσει το όπλο, ακόμη πιο έντονα στο πρόσωπο του Ηλία.

ΖΩΗ- Παρεξήγηση η δολοφονία της μητέρας μου;

ΙΚΑΡΟΣ- Συμφώνησε μαζί της. Μη της πηγαίνεις άλλο κόντρα. Είναι εκτός εαυτού.

ΖΩΗ- Δε θέλω να συμφωνήσει, θέλω να το παραδεχτεί!

ο Ίκαρος επιχειρεί να σηκωθεί από τη θέση του. Η Ζωή στρέφει το όπλο εναντίον του.

ΖΩΗ- Τι νομίζεις ότι πας να κάνεις; Μείνε στη θέση σου, αλλιώς θα σε πυροβολήσω.

ο Ίκαρος την παρακούει και συνεχίζει την κίνηση του για να σηκωθεί όρθιος.

ΙΚΑΡΟΣ- Δώσε μου το όπλο, πριν γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

ΖΩΗ- Μα γιατί κανείς σας να μην με παίρνει στα σοβαρά; Σου είπα πριν, να μην σηκωθείς;

πυροβολεί τον Ίκαρο εν ψυχρώ. Ο Ίκαρος πέφτει κάτω.

ΖΩΗ- Τώρα μείνε για πάντα κάτω! (Η Ζωή απευθύνεται στο Χάρη και το Μιχάλη.) -Όποιος θέλει να έχει την τύχη του γιατρού, μπορεί να σηκωθεί όρθιος.

Ο Μιχάλης και ο Ηλίας μένουν ακίνητοι από το σοκ. Ο Χάρης με θάρρος, σηκώνεται όρθιος. Η Ζωή στρέφει το όπλο εναντίον του.

ΧΑΡΗΣ- Μη φοβάστε. Θα σας προστατέψω εγώ. Η στολή μου είναι αλεξίσφαιρη.

ΖΩΗ- Ισχυρίζεσαι πως είσαι υπερήρωας. Ήρθε η ώρα να το αποδείξεις. Γιατί δεν δοκιμάζεις, να επαναφέρεις στη ζωή τον γιατρό; Αυτός σε έχει ανάγκη τώρα, όχι οι άλλοι.

Ο Χάρης διστάζει.

ΧΑΡΗΣ- Δε ξέρω… φοβάμαι μήπως τους σκοτώσεις;

ΖΩΗ- Εσύ θα κρίνεις, ποιον πρέπει να βοηθήσεις και ποιον όχι!

ΧΑΡΗΣ- Να βοηθήσω ή να σώσω;

ο Χάρης είναι σε δίλλημα, κοιτάζοντας από τη μία το Μιχάλη και τον Ηλία και από την άλλη τον Ίκαρο.

ΧΑΡΗΣ- Ο γιατρός με χρειάζεται, πιο πολύ από εσάς. Να ξέρεις όμως, βρίσκομαι ένα βήμα μακριά σου.

ο Χάρης σκύβει πάνω από το σώμα του Ίκαρου, τοποθετώντας το χέρι του στη κάρδια του, προσπαθεί με την ενέργεια του σώματος του να τον επαναφέρει στη ζωή. Η Ζωή στρέφει ξανά το όπλο της στο Μιχάλη και στον Ηλία.

ΗΛΙΑΣ- Είμαι ο επόμενος;

ΖΩΗ- Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αν θέλεις να ζήσεις.

ΗΛΙΑΣ- Εγώ, μπορώ να παραδεχτώ την αλήθεια. Εσύ, μπορείς να την ακούσεις;

ΖΩΗ- Προς το παρόν μόνο ψέματα ακούω από εσένα. Όχι πάντως την αλήθεια.

ΗΛΙΑΣ- Τόση ώρα σου λέω την αλήθεια. Eσυ δεν μπορείς να την αντέξεις! Αντίθετα με απειλείς με ένα όπλο, αφού έχεις σκοτώσει πρώτα τον γιατρό. Αν αποκαλείς εμένα δολοφόνο, εσύ τότε τι είσαι;

ΖΩΗ- Θες να μάθεις τι είμαι; Αποφασισμένη. Αποφασισμένη για όλα. Μίλα.

ΗΛΙΑΣ- Τι άλλο θες να σου πω; Σου τα είπα όλα.

ΖΩΗ- Όχι αυτά που θέλω να μάθω! Τόσα χρόνια ζω στην άγνοια και τον φόβο, πρέπει επιτέλους να βρω γαλήνη. Έχω ανάγκη να προχωρήσω παρακάτω.

ΗΛΙΑΣ- Και πως θα προχωρήσεις παρακάτω; Με το να παραδεχτώ κάτι που δεν έχω κάνει;

ΜΙΧΑΛΗΣ- Ηλία σταμάτα. Ζωή σε παρακαλώ μη το συνεχίζεις άλλο.

ΖΩΗ- Πρέπει να το παραδεχτεί και να τιμωρηθεί!

ΜΙΧΑΛΗΣ- Τιμωρήθηκε από την δικαιοσύνη. Μπήκε στη φυλακή. Με το να τον σκοτώσεις δεν θα κερδίσεις τίποτε, ούτε την γαλήνη που με τόση λαχτάρα αποζητάς.

ΖΩΗ- Είναι αργά πια. Σκότωσα το γιατρό.

ΧΑΡΗΣ- Δεν τον έχεις σκοτώσει ακόμη. Του μεταδίδω την ενέργεια μου. Είναι θέμα χρόνου να ξαναζωντανέψει.

ΖΩΗ- Δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι νεκρός.

ΧΑΡΗΣ- Μα εσύ μου είπες να…

η Ζωή στρέφει το όπλο στο Χάρη.

ΖΩΗ- Ξέχνα τι σου είπα! Δεν έχεις υπερφυσικές δυνάμεις και δεν είσαι υπερήρωας. Δεν του μεταδίδεις την ενέργεια σου.. απλά είσαι δίπλα σε ένα πτώμα, που δεν θα μπορέσεις ποτέ ν’ αναστήσεις.

ο Χάρης βάζει τις παλάμες των χεριών του, στα αυτιά του.

ΧΑΡΗΣ- Λες ψέματα! Πάψε, δε θέλω να σε ακούω άλλο!

ΖΩΗ- Κοίτα τον και πες μου τι βλέπεις.

ο Χάρης τον κοιτάζει και δεν της απαντάει.

ΖΩΗ- Θα σου πω εγώ τι βλέπεις. Ένα νεκρό και δίπλα του στέκεται ένας άνθρωπος ντυμένος Superman. Αν σηκώσεις το βλέμμα σου θα δεις εμένα, να σε απειλώ με ένα όπλο. Η αλήθεια είναι πως εγώ, είμαι μία δολοφόνος και εσύ ένας ψευτοήρωας.

ο Μιχάλης σηκώνεται όρθιος και πλησιάζει τη Ζωή.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Μην ανησυχείς. Θα βρούμε μια άκρη. Θα πούμε στην αστυνομία ότι εκπυρσοκρότησε το όπλο και η σφαίρα βρήκε τον Ίκαρο. Δεν υπάρχει λόγος να υπάρξουν και άλλα θύματα Ζωή, για μια εκδίκηση.

ΖΩΗ- Δε θέλω να πάω φυλακή.

ο Μιχάλης την αγκαλιάζει.

ΜΙΧΑΛΗΣ- Θα φροντίσω εγώ να μην πας φυλακή. Θα σε υπερασπιστώ με όλο μου το είναι.

ΖΩΗ- Δεν είναι αρκετό.

η Ζωή τον πυροβολεί. Ο Μιχάλης πέφτει κάτω. Ακούει τον πυροβολισμό ο Χάρης και συνειδητοποιεί ότι ο επόμενος είναι ο Ηλίας. Σηκώνεται όρθιος και κατευθύνεται προς το μέρος του τον τραβάει από την καρέκλα και βάζει το σώμα του ως ασπίδα προστασίας.

ΧΑΡΗΣ- Τώρα με έχει ανάγκη. Δεν θα σου επιτρέψω να τον σκοτώσεις.

ΖΩΗ- Φύγε από μπροστά του, αλλιώς θα σε σκοτώσω!

ΧΑΡΗΣ- Δε μπορείς να με σκοτώσεις γιατί δεν θέλεις να με σκοτώσεις.

ΖΩΗ- Γιατί τον προστατεύεις; Δε το βλέπεις; Είναι ένας δειλός. Σε αφήνει να είσαι μπροστά του, ώστε η σφαίρα που προορίζεται για αυτόν, να βρει εσένα.

ΧΑΡΗΣ- Είναι το πεπρωμένο μου. Έχω γεννηθεί για να σώζω τους ανθρώπους.

ΖΩΗ- Ώστε είναι το πεπρωμένο σου;

η Ζωή στρέφει το όπλο στον κρόταφο της.

ΖΩΗ- Αν δεν φύγεις από μπροστά του, θα αυτοπυροβοληθώ.

Ο Χάρης διχάζεται.

ΧΑΡΗΣ- Δε θα το κάνεις. Είναι κόλπο… για να φύγω από τον Aloperdin.

η Ζωή βάζει το δάχτυλο της στη σκανδάλη.

ΖΩΗ- Αυτή την φορά πρέπει να διαλέξεις ποιον θα σώσεις. Τον Άγγελο του Θανάτου ή την Ζωή;

ο Ηλίας σπρώχνει το Χάρη με δύναμη. Ο Χάρης πέφτει κάτω στο πάτωμα. Ο Ηλίας τρέχει προς τη Ζωή με σκοπό να την αποτρέψει.

ΗΛΙΑΣ- Ζωή μηηηη! Ναι… Εγώ σκότωσα τη μητέρα σου.

τότε η Ζωή στρέφει το όπλο στον Ηλία και τον σκοτώνει. Ο Ηλίας ψελλίζει.

ΗΛΙΑΣ- Λυπάμαι…

η Ζωή με ευχαρίστηση.

ΖΩΗ- Εγώ όχι.

η Ζωή πετάει το όπλο, επάνω στο πτώμα του Ηλία. Ο Χάρης σηκώνεται όρθιος. Βλέπει τον Ηλία αιμόφυρτο στο πάτωμα. Σοκαρίζεται.

ΧΑΡΗΣ- Γιατί τον πυροβόλησες; Προσπάθησε να σε σώσει… και παραδέχτηκε πως σκότωσε την μητέρα σου.

ΖΩΗ- Ναι… το παραδέχτηκε.

ΧΑΡΗΣ- Τότε γιατί; Υποσχέθηκες πως αν σου έλεγε την αλήθεια, δεν θα τον σκότωνες.

ΖΩΗ- Χάρη… η ζωή οδηγεί στο θάνατο.

η Ζωή κατευθύνεται προς την πόρτα για να φύγει. Ο Χάρης σηκώνει το όπλο από το πτώμα του Ηλία, μένει στάσιμος και κοιτάζει τα πτώματα για ένα λεπτό και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Έπειτα γυρίζει προς τους θεατές.

ΧΑΡΗΣ- Ψευτοήρωας.

στρέφει το όπλο στον κρόταφο του και αυτοπυροβολείται. Η Ζωή ακούει τον πυροβολισμό, γύρνα και τον κοιτάζει.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΑΥΛΑΙΑΣ.