Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΒΡΕΤΤΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ

(δύο πράξεις)

ΠΡΑΞΗ Α’: ΣΚΗΝΉ Α’

Όλα είναι σκοτεινά. Ανάβει ένα φως δυνατό και λευκό, το οποίο χτυπά ένα μέρος της σκηνής. Καπνός ξεπηδά από τα δύο άκρα. Στη σκηνή υπάρχει ένα γραφείο, όπου πίσω από αυτό υπάρχει μία μεγάλη βιβλιοθήκη και μπροστά του και δεξιά όπως κοιτά ο θεατής ένα ανάκλιντρο. Σβήνουν τα φώτα και μπαίνει ο γιατρός. Ανάβουν ξανά και ανοίγεται η πόρτα. Μπαίνει η ασθενής. Κοιτά τον γιατρό, χαμογελά διστακτικά και στρέφεται προς την πόρτα. Αφού την κλείσει και απαγκιστρωθεί από πάνω της, γιατί στηρίζεται και την κρατά σφιχτά, καθαρίζει το μυαλό της με έναν αναστεναγμό και αρχίζει να πλησιάζει δειλά δειλά.

ΣΚΗΝΗ Β’

Μαριάννα: Κα-καλησπέρα σας!

Γιατρός: Καλησπέρα. Είστε η κυρία Μαριάννα;

Μαριάννα: Ναι, ναι! (αφηρημένα)

Γιατρός: αρχικά να συστηθώ. Είμαι ο Γλαύκος και μαζί θα κάνουμε την συνεδρία. Θέλω να σας τονίσω εξ’ αρχής πως σ’ εμένα μπορείτε να λέτε τα πάντα και πως όλα θα μείνουν σε αυτούς τους τέσσερις τείχους. (Η Μαριάννα κοιτά αμήχανα τους τείχους σαν αν την πλακώνουν) Είστε έτοιμη;

Μαριάννα: Ε, ε;; Ναι! (διστακτικά)Ξέρετε είναι η πρώτη φορά που-ου επισκέπτομαι έναν γιατρό για τέτοιου είδους προβλήματα κα-ι-ι-ι..δεν είχα σκοπό να σας προσβάλλω απλά προσπαθούσα να σας εξηγήσω..

Γιατρός: Ηρεμήστε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Μαριάννα: αλλά ξέρετε..

Γιατρός: ναι ξέρω πως υπάρχει μεγάλη προκατάληψη στην κοινωνία για το θέμα της ψυχανάλυσης. Δεν χρειάζεται όμως να ανησυχείτε και να ζητάτε συγγνώμη. Είστε εδώ γιατί κάτι σας βασανίζει και με χρειάζεστε. Ας ξεκινήσουμε με αυτό.

Μαριάννα: Ναι, φυσικά! (κάπως ντροπιασμένη μα και ανακουφισμένη)

Γιατρός: λοιπόν, απ’ ότι βλέπω εδώ στις σημειώσεις μου σας ταλανίζουν τελευταία κάποιοι εφιάλτες; Θα θέλατε να μου μιλήσετε γι’ αυτούς;

Μαριάννα: Ναι, ναι!

Γιατρός: τώρα θέλω να καθίσεις εδώ (δείχνοντας το ανάκλιντρο), μου επιτρέπετε τον ενικό ε;

Μαριάννα: ναι, ελεύθερα! (κάπως αφηρημένη)

Γιατρός: και να μου πεις ό,τι θυμάσαι από αυτούς.

Μαριάννα: εντάξει. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι ακριβώς εφιάλτες αλλά όνειρα. Όνειρα που μου ξυπνούν άσχημα συναισθήματα. Δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω, δεν θέλω... (μυξοκλαίει και αφού ανακτά την αυτοκυριαρχία της) είναι εικόνες. Σκόρπιες: αρχικά από τα παιδικά μου χρόνια. Βλέπω τον παππού και την γιαγιάκα μου. Θυμάμαι τα παιχνίδια, το σχολείο, τους γονείς μου, όλα όλα! Όλα εκείνη που σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά από χίμαιρες..

ΣΚΗΝΗ Γ’ (προβολή βίντεο)

Αυτή η σκηνή έχει δράση αλλά όχι πολλά λόγια. Έντονα χρώματα. Τρία κοριτσάκια που τρέχουν γύρω γύρω και γελούν. Οι μητέρες τους παραπέρα χασκογελούν κι αυτές ανέμελες, καθισμένες σε ένα παγκάκι. Τα λουλούδια είναι ανθισμένα και ατ κοριτσάκια στο τέλος κάθονται στο αυτοσχέδιο, μικρό τραπέζι και παρασταίνουν πως πίνουν τσάι. Στα πλάγια προβάλλει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Το ένα κοριτσάκι τους αντιλαμβάνεται και γεμάτο χαρά τρέχει προς το μέρος τους φωνάζοντας: παππού, παππού!

ΣΚΗΝΗ Δ’

Μαριάννα: αυτά ήταν στην αρχή. Δεν λέω ήταν ωραίο που μπορούσα να τα θυμάμαι. Όμως δεν ήρθαν μόνο αυτές οι αναμνήσεις. Μετά έβλεπα για καιρό εικόνες από την εφηβεία μου. Πέρασα πολύ δύσκολα εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Είχα σπυράκια, παραπανίσια κιλά, άβγαλτα φρύδια, άβαφα νύχια..ένα χάλι! Θυμάμαι όταν μου ήρθε για πρώτη φορά η περίοδος, πως έκανα. Νόμιζα πως είχα κοπεί κι έβαλα τα κλάματα. Ξύπνησε η μητέρα μου έντρομη και έτρεξε κοντά μου στο μπάνιο (χα-χα-χα τι ανόητη που ήμουν) με βρήκε στο πάτωμα. Με κράτησε στην αγκαλιά της αφού κατάλαβε τι είχα πάθει ενώ εγώ προσπαθούσα να την πείσω πως δεν είχα κάνει κάτι. Μου χαμογέλασε και μου εξήγησε τι γινόταν μέσα μου. Περίεργο, πολύ περίεργο σκεφτόμουν. Πάντως αυτή η γυναίκα είχε ένα μοναδικό ταλέντο να ανιχνεύει τι γινόταν μέσα στο σπίτι αμέσως. Ήξερα τι ήθελα και γιατί. Εγώ ποτέ δεν το κατάφερα με τα παιδιά μου, πραγματικά μοναδικό ταλέντο, ίσως κάποιο ένστικτο δεν ξέρω..(μικρή παύση). Τέλος πάντων, το ξεπέρασα αρκετά γρήγορα. Μετά ήμουν χαρούμενη. Ένιωθα πως γινόμουν γυναίκα. Ξέκλεβα χρόνο όταν έλειπε και ντυνόμουν όπως εκείνη. Είχα αρχίσει να έχω και στήθος, οπότε καμάρωνα καις και κάτι είχα καταφέρει. Ανόητη..

Γιατρός: άρα μέχρι εδώ όλα καλά ε;

Μαριάννα: ναι μέχρι εδώ ναι! Το πρόβλημα έρχεται μετά. Κάπου στα δέκα τέσσερα τα έφτιαξα με ένα αγόρι, τον Γιάννη. Ήμουν πολύ ερωτευμένη και πίστευα πως θα περάσουμε μαζί όλη μας τη ζωή. Πάθος! Έκανα όνειρα αλλά όπως πάντα ήμουν λάθος!

Γιατρός: γιατί τι συνέβη; Δεν σου συμπεριφέρθηκε καλά;

Μαριάννα: δεν λέω στην αρχή όλα ήταν ειδυλλιακά. Μου έκανε δώρα, πηγαίναμε βόλτες, με κρατούσε από το χέρι όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα των διαγωνισμάτων. Τα βράδια που καταφέρναμε να ξεγλιστρήσουμε, συναντιόμασταν στο πάρκο της γειτονιάς και κάτω από τα αστέρια ονειρευόμασταν, σχεδιάζαμε μια ολόκληρη ζωή. Γελάγαμε, φιλιόμασταν ήταν όλα τόσο ωραία τότε.. ένα βράδυ ήρθε αλλαγμένος. Αρχικά υπόθεσα πως είχε τσακωθεί με τους φίλους του, γρήγορα κατάλαβα πως έκανα λάθος. Κάτι ήταν διαφορετικό επάνω του, ήταν αλλιώτικος. Για την ακρίβεια ήταν μεθυσμένος. Ήθελε κουράγιο αυτό που επρόκειτο να έκανε..

Γιατρός: τι εννοείς;;

Μαριάννα: δεν θέλω να συνεχίσω. Άλλωστε να έχει σχέση με το λόγο που ήρθα εγώ σήμερα εδώ και (ξεσπά σε κλάματα) ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.

ΠΡΑΞΗ Β’: ΣΚΗΝΉ Α’ (προβολή βίντεο)

Ισχύουν όσον αφορά το φωτισμό την προηγούμενη προβολή. Χώρος δράσης το σχολείο. Παιδιά πηγαινοέρχονται με βιβλία στο χέρι. Επικρατεί μεγάλη φασαρία. Η ηρωίδα μας στη μία άκρη του προαύλιου κάθεται με τις φιλενάδες της. Από την άλλη κάθονται τα αγόρια. Πότε η μία πότε η άλλη παρέα ρίχνουν κλεφτές ματιές απέναντι και χασκογελούν λέγοντας κάτι που δεν φτάνει στα αυτιά των θεατών (της κάμερας δηλαδή).

ΣΚΗΝΗ Β’

Μαριάννα: Μετά βλέπω σκηνές από το γάμο και τη γέννηση των παιδιών.

Γιατρός: Περιέγραψε τις

Μαριάννα: Από το γάμο μου βλέπω την σκηνή στο σπίτι, όπου όλες οι κοπέλες και οι θείες μου τρέχουν να ετοιμάσουν τη νύφη (δηλαδή εμένα) και να ετοιμαστούν και οι ίδιες, Πανδαιμόνιο. Εγώ είμαι σε πλήρη σύγχυση. Μετά βλέπω τη στιγμή που περπατάω με τον άνδρα μου στο κόκκινο χαλί και μετά πετάγομαι στο σπίτι όταν κράτησα για πρώτη φορά τα μωρά μου. Ήμουν μαζί με τον άνδρα μου. Είναι δίδυμα: ο Κωστάκης και η Ιφιγένεια, τα μωρά μου!

ΣΚΗΝΗ Γ’ (προβολή βίντεο)

Σκηνή σε πάρκο. Νύχτα. Εξομολόγηση εγκυμοσύνης αλλά όχι αυτή των διδύμων. Πατέρας ο Γιάννης. Τα συναισθήματα των παιδιών είναι: αμηχανία, φόβος οργή και τάσεις φυγής. Ο Γιάννης εγκαταλείπει την Μαριάννα μόνη στο παγκάκι να κλαίει και τρέχει σαν αν έχει παραφρονήσει. Δέκα πέντε χρονών πατέρας!

ΣΚΗΝΗ Δ’

Γιατρός: και μετά; Τι βλέπεις; Τελειώνει εδώ το όνειρο;

Μαριάννα: όχι έχει και συνέχεια. Μετά όλα σκοτεινιάζουν. Ακούγονται κάτι ακαθόριστοι ήχοι. Δεν ξέρω ούτε τι είναι ούτε από πού έρχονται. Κάτι φρικτό πάντως, που σου τρυπάει τα αυτιά (κλείνει με φόβο τα αυτιά της με τις παλάμες της σαν αν φοβάται πως θα ξεκινήσει ξανά αυτός ο θόρυβος). Μετά πάλι βρίσκομαι στο σπίτι μου όταν ήρθε ο σύζυγός μου και μου πέταξε στο πρόσωπο την αίτηση διαζυγίου για να την υπογράψω. Δεν με άντεχε άλλο. Αυτός δεν με άντεχε! Εγώ τι να πω; Όλα περνούσαν από τα χέρια μου. Έκανα υπομονή και ανέχθηκα τα πάντα. Είχα φτιάξει στο μυαλό μου μια ιδεατή εικόνα της οικογενείας μας και αυτή έδειχνα αι στους άλλους μα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί;; όταν τον ρώτησα δεν έλαβα απάντηση. Ένα ξερό αντίο! Ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Μένω μόνη α κοιτάζω το χαρτί και να ψιθυρίζει: σ’ αγαπώ! Λάθος, λάθος, λάθος!

ΣΚΗΝΗ Ε’

Αποκάλυψη της αλήθειας. Αλλάζει το σκηνικό. Η ίδια γυναίκα σαφώς πιο ταλαιπωρημένη πάνω σε ένα κρεβάτι. Κοιμάται, κοιμάται βαθιά αλλά έχει ταραγμένο ύπνο. Ξυπνά ουρλιάζοντας δυνατά. Πέφτει ξανά στο κρεβάτι. Χαμηλώνουν τα φώτα. Μπαίνει ένας άνδρας ντυμένος στα λευκά. Αυτή ξυπνά μα αυτή τη φορά είναι γαλήνια και μάλλον χαρούμενη. Της τείνει το χέρι. Αυτή σηκώνεται αργά, τον αγγίζει στο στήθος, πιάνει το χέρι του δειλά δειλά. Ψιθυρίζει το όνομά του και φεύγουν μαζί. Ακούγεται μια απαλή μουσική τζαζ, τόσο απαλή που ίσα ίσα ακούγεται.

ΑΥΛΑΙΑ