| ΚΑΜΙΛ ΚΛΟΝΤΕΛ MUDNESS |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
|
Καμίλ Κλοντέλ Mudness του Γιάννη Λασπιά
Η υπόθεση (από το δελτίο τύπου) Παρίσι 1913 στο ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard. Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στη σπουδαία γλύπτρια Camille Claudel και την πρώτη γυναίκα ψυχίατρο της Γαλλίας, τη μετανάστρια από τη Ρουμανία Constance Pascal. Η ιστορία δύο γυναικών που διεκδίκησαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθερες, να υπερασπιστούν τα πιστεύω τους, να δημιουργήσουν, να σπουδάσουν και να εργαστούν, σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας περιοριζόταν σ’ αυτόν της συζύγου και της μάνας. Η Camille και η Constance, αν και στην πραγματικότητα δεν συναντήθηκαν ποτέ, έζησαν και εργάστηκαν στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική περίοδο, μοιράστηκαν παρόμοιες εμπειρίες, αντιμετώπισαν κοινές δυσκολίες και δόθηκαν με το ίδιο πάθος στον έρωτα.
Ο συγγραφέας επικεντρώνεται στην κοινωνική διάσταση, σχολιάζοντας έμμεσα την θέση της γυναίκας εκείνης της εποχής, δίνοντάς μας δύο ηρωίδες αντιμέτωπες με την βία ενός κόσμου που δεν έχει καν προβλέψει την ένταξή τους σε αυτόν, που δεν μπορεί να τις δεχτεί και τις αποβάλλει βίαια γιατί είναι έτσι κατασκευασμένος ώστε οι ιδιαιτερότητες, το ταλέντο, η ψυχική ανισορροπία, η επαγγελματική καταξίωση δεν αποτελούν δικαιώματα των γυναικών. Οι δύο ξεχωριστές προσωπικότητες που σ’ αυτό το φανταστικό δρώμενο διασταυρώνονται και εμβολιάζουν η μία την άλλη μέσα από έναν ξεχωριστό ψυχικό δεσμό, υπήρξαν πολεμίστριες και ταυτόχρονα θύματα με ένα τρόπο ιδιαίτερο, μοναδικό. Η μία παλεύει με την διπολικότητά της ενώ ταυτόχρονα λυτρώνεται και στοιχειώνεται από το ταλέντο της, έρχεται αντιμέτωπη με την οικογένεια της και συντρίβεται καθώς ο προστάτης πατέρας της πεθαίνει κι η μητέρα της προσπαθεί να την εξαφανίσει για να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή και τις επιπτώσεις της πάνω στο γιο της. Η άλλη γίνεται αυτό που δεν της επιτρέπεται, μια λειτουργική και αξιόλογη επιστήμων, μια ψυχίατρος που επιτυγχάνει εκεί όπου μόνο οι άντρες μπορούν να σταδιοδρομούν. Αν σκεφτεί μάλιστα κανείς με ποιο τρόπο όρισε τους ψυχαναλυτικούς του όρους ο Φρόυδ θα διαπιστώσει με τρόμο πως ο πατέρας της ψυχανάλυσης μελέτησε ως το μοναδικό ον με στέρεο ή διαταραγμένο ψυχισμό, τον άντρα ενώ αδιαφόρησε εν τέλει για την γυναίκα, περιορίζοντας τις έρευνές του όσον αφορά τις ασθενείς του «άλλου» φύλου και μελετώντας τες σε συνάρτηση με τον άντρα ή με την «υστέρα». Έχουμε οιδιπόδειο αλλά δεν έχουμε καμία μελέτη όσον αφορά το «σύνδρομο της Ιοκάστης» και τις δικές του ιδιαιτερότητες. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας αφού έχουμε να κάνουμε πρώτα από όλα με μια δραματουργία. Η οποία διαθέτει βάθος, ποιότητα, σεβασμό στα πρόσωπα και στις συνθήκες, έξυπνους και λιτούς διαλόγους, δυναμικές κορυφώσεις και λυτρωτική αν και καθόλου ευτυχισμένη κατάληξη. Οι ηρωίδες συντρίβονται αλλά οι μνήμες παραμένουν. Και τα ονόματά τους αποσπώνται από την ανωνυμία για να αποτελέσουν σύμβολα ισχυρών ψυχών που διεκδικούν την δική τους θέση στην ιστορία της τέχνης, της επιστήμης, της γυναικείας χειραφέτησης και της ανθρωπότητας.
Η παράσταση Ο συγγραφέας σκηνοθέτησε ο ίδιος το έργο του κι έτσι ανέδειξε ακόμα και τις πιο σκοτεινές και δύσκολες πτυχές του. Δημιούργησε μια ρυθμολογία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και έπαιξε έξυπνα με τις σιωπές και τις κραυγές, τις δυναμικές εντάσεις και την εσωτερικότητα της ιδιόμορφης επικοινωνίας των ηρωίδων του. Δούλεψε σε βάθος την υποκριτική αξιοποιώντας το υλικό του κι όρισε τον χώρο και τον χρόνο της σκηνικής δράσης με ακρίβεια δίνοντάς μας μια θαυμάσια αίσθηση ισορροπίας, συγκρατώντας αρχικά τις εντάσεις κι απελευθερώνοντας στη συνέχεια τις κορυφώσεις τους. Είχε επίσης δύο ηθοποιούς με θαυμάσια υποκριτικά εργαλεία που ανταποκρίθηκαν στις δυσκολίες των ρόλων τους κι απόδωσαν τις πολλαπλές εκφάνσεις των χαρακτήρων. Η Μανούσου στον δύσκολο ρόλο της Κλωντέλ δούλεψε εντυπωσιακά τις κρίσεις πανικού της ηρωίδας της κι ανέδειξε πειστικά το κομμάτι του φαντασιακού της παραληρήματος καθώς και την δυσκολία επικοινωνίας με την γιατρό της που εξελίχτηκε σε σχέση εμπιστοσύνης. Η Μπούρου στο ρόλο της ψυχιάτρου Κωνστάνς είναι πειστική, διαθέτει αποχρώσεις, εξελίσσει επιδέξια τον χαρακτήρα και λειτουργεί σε θαυμάσια χημεία με την συμπρωταγωνίστρια και «ασθενή» της. Το κινησιολογικό κομμάτι είναι καλά οργανωμένο και άψογα εκτελεσμένο. Το λιτό σκηνικό υποβάλλει την εποχή και τον χώρο με σαφήνεια, ενισχύοντας μαζί με τους φωτισμούς και τα καλόγουστα κουστούμια την αίσθηση εγκλεισμού, τον σπαραγμό και τις εκρήξεις των ηρωίδων αλλά και την ποιητικότητα του κειμένου. Η πρωτότυπη μουσική ξεδιπλώνεται σε πλήρη αρμονία με την εξέλιξη και τις κορυφώσεις της σκηνικής δράσης. Μια παράσταση που αξίζει να δείτε και θα έχετε μία τελευταία ευκαιρία το επόμενο Σαββατοκύριακο 28 και 29 Ιανουαρίου. Μην την χάσετε!
Γκάζι Βοτανικός (Στάση μετρό Κεραμεικός) Email: |
