ΓΙΩΡΓΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ Εκτύπωση
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη   
Δευτέρα, 01 Απρίλιος 2013 16:38

Γιώργος Ηλιόπουλος

hliopoulos1

Η μαύρη κωμωδία του Γιώργου Ηλιόπουλου «Bedtime Stories»  ανεβαίνει από την ομάδα «POISONED BY THE SMALL FISH» για τρίτη χρονιά, στο θέατρο «ELIART». Στη φετινή παράσταση  μάλιστα προστέθηκαν η πρωτότυπη μουσική αλλά και τα 16 τραγούδια του συνθέτη Γιώργου Βόλικα. Μιλάμε με τον συγγραφέα για τους ήρωες του έργου, τους νεαρούς μαθητές του-ηθοποιούς της παράστασης, την μουσική της αλλά και τα όνειρα του στους δύσκολους καιρούς μας…


Ποιοι είναι οι ήρωες αυτής της παράστασης και με ποιο τρόπο αποκαλύπτονται;

Οι ήρωες αυτής της παράστασης είναι  άνθρωποι της διπλανής  πόρτας. Πρόσωπα που συναντάμε στην στάση του λεωφορείου, στις ουρές των ταμείων – άτομα που όλοι μας έχουμε δει, όλοι ξέρουμε και που κάποια στιγμή αναρωτηθήκαμε: τι μπορεί να σκέπτονται; Σ’ αυτούς τους διαλογικούς μονολόγους συναντάμε αυτά τα πρόσωπα λίγο πριν τα πάρει ο ύπνος ( γι’ αυτό και Bedtime stories ). Είναι μια  μαγική στιγμή γιατί όλα τα «μη », τα «όχι» κι όλοι οι μηχανισμοί άμυνας που έχουμε υποχωρούν ανοίγοντας τις πόρτες του υποσυνειδήτου κι ο καθένας μπορεί να εκθέσει τα βιώματα, τις σκέψεις και τις πληγές του χωρίς ίχνος καθωσπρεπισμού – αφήνοντας όλο το σκοτάδι αλλά και το φως να τρέξει .

 

Πως συνδυάζεται η σεξουαλική επιθυμία του ανθρώπινου όντος με την προσωπική του καταξίωση και την κοινωνικοπολιτική του υπόσταση;

Το σεξ είναι ένας από τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε η αν θες -ερμηνεύουμε  τον εαυτό μας και τους άλλους, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας πως η σεξουαλική ζωή  είναι βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του κάθε ατόμου. Λέγοντας ανάπτυξη  και  ολοκλήρωση δεν εννοώ μόνο την συναισθηματική  αλλά κυρίως την αντίληψη που διαμορφώνει ο καθένας για τον κόσμο. Μόνο όταν καθρεπτίσεις τον εαυτό σου σε κάποιον άλλο μπορείς να έχεις  την αίσθηση σου  αλλά  και της ομάδας και κατ’ επέκταση του κοινωνικού συνόλου.

 

Πως εμπνέεσαι για να δημιουργήσεις ένα έργο;

Η συγγραφή –όπως και η υποκριτική για μένα είναι ασκήσεις θάρρους. Ασχολούμαι με το θέατρο γιατί είμαι άτομο δειλό, άτολμο και στο πέρασμα των χρονών έχω – πιστεύω – φτιάξει ένα καλό μηχανισμό άμυνας απέναντι στους «κινδύνους της ζωής». Μόνο η σκηνή είναι το σημείο που ξεπερνώ τις «default» ρυθμίσεις μου και ζω αυτά που η καθημερινότητα δεν μου επιτρέπει. Άρα για να γράψω – να παίξω - κάτι  πρέπει να με ξεπερνά και  να μου προκαλεί τρακ η προοπτική, του να το βιώσω. Όσο πιο θαρρετά θέσω το ερώτημα, όσο πιο τολμηρά και δύσκολα τα εμπόδια για να βρω απαντήσεις, τόσο και πιο αποτελεσματικός ηθοποιός-συγγραφέας είμαι. Από την άλλη αυτό που ανακαλύπτεις είναι πως ο καλλιτέχνης μετά απ’ την δημιουργική εμπειρία παύει να  είναι ένας από αυτούς που κρίνουν. Γίνεται  ένας απ’ αυτούς που κατανοούν.  Και μ’ αυτή του την τόλμη κάνει και τον θεατή να κατανοήσει. Κάνοντας τον  να κατανοήσει, τον κάνει να  νιώσει. Με λίγα λόγια του υπενθυμίζει την ανθρωπινή του φύση. Κι αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου!

hliopoulos2

Τι κατά τη γνώμη σου είναι αυτό που φέρνει την κωμωδία πρώτη στις προτιμήσεις του κοινού;

Το χιούμορ είναι η  πιο αποτελεσματική βαλβίδα ασφαλείας που έχουμε για ν’ αποφύγουμε την τρέλα. Στις μέρες  που ζούμε, το παράλογο έχει γίνει καθημερινότητα κι έτσι έχουμε ανάγκη το γέλιο πιο πολύ από ποτέ.

 

Τι κοινό έχουν οι ήρωες του έργου εκτός από το «κρεβάτι» και με ποιο τρόπο συνθέτουν μια ομοιογενή παράσταση;

Είναι άνθρωποι που ψάχνουν τον «δικό τους άνθρωπο». Είναι άτομα που έχουν τεράστια ανάγκη να αγαπηθούν και να  συγχωρεθούν. Δεν διαφέρουν από τον καθένα μας. Τους ενώνει η αγωνία κι η επιθυμία να γίνουν αποδεκτοί και να ανήκουν κάπου.

hliopoulos3

Μίλησέ μου για την μουσική και τα τραγούδια της παράστασης;

Η μουσική και τα τραγούδια  είναι ένας έξτρα βαθμός δυσκολίας που βάλαμε φέτος στην παράσταση. Δυσκολέψαμε την πίστα για να μην επαναπαυόμαστε! Αυτό μπορέσαμε να το κάνουμε με τη βοήθεια του σύνθετη μας Γιώργου Βόλικα που παίζει ζωντανά πιάνο στη σκηνή μαζί με τους ηθοποιούς κάθε βράδυ. Νομίζω ότι η συμβολή του όχι απλά ανανέωσε αλλά και επαναπροσδιόρισε την οπτική και την αισθητική μας. Έξαλλου είναι γνωστή η ρήση του Ιάκωβου Καμπανέλη: όταν το συναίσθημα τρελαίνεται, γίνεται τραγούδι!

 

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

Έχω τελειώσει το καινούργιο μου έργο  και βρίσκομαι στο στάδιο της οργάνωσης του για την σκηνική του παρουσίαση μέσα στο χειμώνα που έρχεται. Από την άλλη είναι η περιοδεία του «Bedtime» το καλοκαίρι, η συμμετοχή αυτής της παράστασης σε διάφορα φεστιβάλ  κι η προετοιμασία της καινούργιας παράστασης που θα παρουσιάσει η ομάδα. Σε αυτό το σημείο ας μου επιτραπεί να προσθέσω πως τα μέλη αυτής της ομάδας είναι μαθητές μου από την Δραματική Σχολή «Ίασμος» που διδάσκω τα τελευταία έξι χρόνια. Είναι η πολύ ξεχωριστή η στιγμή αλλά και εξαιρετικά πολύτιμη η συγκίνηση να βλέπεις τους μαθητές σου ν’ ανοίγουν τα φτερά τους. Να παραδίδεις την σκυτάλη σε νέα χέρια. Η επαφή μου με τους μαθητές μου αυτούς  είναι ότι πιο σημαντικό έχω κάνει μέχρι τώρα . Είμαι σίγουρος πως με το πέρασμα των χρόνων θα δούμε σημαντικά πράγματα απ’ αυτά τα παιδιά. Τους το εύχομαι ολόψυχα…

hliopoulos4

Τι πιστεύεις για την θεατρική γραφή σήμερα στην Ελλάδα και τι προοπτικές υπάρχουν για να ταξιδέψει το Ελληνικό έργο στο εξωτερικό;

Η τέχνη στα δύσκολα ανθεί. Δεν δανείζομαι τυχαία αυτό το κλισέ. Η Τέχνη στην Ελλάδα ποτέ δεν σταμάτησε να παράγεται.  Γράφονταν και γράφονται συνέχεια έργα, μουσικές, ποιήματα. Κάθε χρόνο «συστήνονται» στο κοινό τους, νέοι ηθοποιοί, νέοι σκηνοθέτες, μουσικοί, ποιητές, ζωγράφοι κλπ. Το πρόβλημα αυτού του τόπου είναι η νοσηρή γεροντολαγνεία και η οξεία έλλειψη πίστης. Αλλά χωρίς πίστη ακόμα και το πιο όμορφο όνειρο σβήνει…

 

Πως φαντάζεσαι τον ιδανικό σκηνοθέτη;

Σαν δάσκαλο.