Κλεοπάτρα Μάρκου

Η ταλαντούχα και σαγηνευτική Κλεοπάτρα, γεννήθηκε στη Λιβαδειά και μεγάλωσε στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του τμήματος Θεάτρου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, της ανωτέρας δραματικής σχολής «Μοντέρνοι Καιροί» καθώς και της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις: «Αδελφοί Καραμάζωφ -Η εμπειρία μιας ανάγνωσης» σκηνοθεσία/σύλληψη Ηλία Κουνέλα (Φεστιβάλ Αθηνών 2014),«Μια γιορτή στου Νουριάν» του Volker Ludwig σκην. Βασίλη Κουκαλάνι- Παντελή Δεντάκη, «Η Χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλούμ» του Heinrich Böll σκην. Ελεάνας Τσίχλη, «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου σκην. Δημήτρη Μπίτου, «Θεραπαινίδες» σκην. Βασίλη Ανδρέου, «Τα λέμε στο διάλειμμα» σκην. Γρ.Χατζάκη και στην χοροθεατρική παράσταση «Ιδεογράμματα» σε χορογραφία του Στέφανι Τσάκωνα. Ως βοηθός σκηνοθέτη έχει συνεργαστεί με την με την Κατερίνα Ευαγγελάτου στην παράσταση «Ο Χρυσός Δράκος» του Roland Schimmelpfennig και με την Αλεξία Καλτσίκη στην παράσταση «Το Παγκάκι του Κανένα» του Μισέλ Φάις.

Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στην ελληνογερμανική μεγάλου μήκους ταινία «Highway to Hellas» σε σκηνοθεσία Aron Lehman, στην μεγάλου μήκους «Μαξιλάρι» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κακογιάννη και στην μικρού μήκους «Οxesy» του Βενετσάνου Μπαλόπουλου. Διακρίθηκε και συμμετείχε στο 51ο Διεθνές Φόρουμ του Theatertreffen-2015 στο Βερολίνο ενώ έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με τους Patrick Wengenroth, Yeal Ronen, Μιχαήλ Μαρμαρινό, Ακύλλα Καραζήση, Περικλή Μουστάκη, Στάθη Λιβαθινό κ.α. Φέτος την είδαμε στις παραστάσεις «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Γιώργου Δάμπαση και «Tα Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου.

Μίλησέ μου για τις παραστάσεις στις οποίες παίζεις τώρα.

Αυτή την περίοδο διανύουμε τις τελευταίες μας παραστάσεις στα «Τέσσερα πόδια του Τραπεζιού». Τα πρωινά βρίσκομαι στα «Ψηλά Βουνά» ενώ θα γίνει επανάληψη παραστάσεων του «Σε εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη μετά την πρόσφατη ολοκλήρωσή τους στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, αυτή τη φορά στο θέατρο Σημείο, από τις 29 Φεβρουαρίου.

Πως ήταν η συνεργασία με τους σκηνοθέτες σου και τι καινούργιο προέκυψε από αυτές;

Είναι τρομερή σύμπτωση που σε όλες τις παραπάνω συνεργασίες μου έτυχε οι άνθρωποι που ανέλαβαν την σκηνοθεσία να είναι και ηθοποιοί. Το γεγονός ότι έχουν υπάρξει στη θέση σου και ξέρουν από τα μέσα τη λειτουργία και την ψυχολογία σου ως ηθοποιού, βοήθησε πολύ στην όλη διαδικασία. Υπήρχε ένα άλλο επίπεδο κατανόησης, ήταν πολύ έντονο το κομμάτι της συνδημιουργίας και απόλαυσα μια άλλου είδους ελευθερία, κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον όταν το παρατηρείς και το βιώνεις. Και τους τέσσερις τους εκτιμώ και τους θαυμάζω πολύ καταρχήν σαν ανθρώπους, τον καθένα ξεχωριστά γι’ αυτό που είναι κι επειδή το εκθέτουν αυτό γενναιόδωρα και καλλιτεχνικά.

Τι είναι το πιο σημαντικό; Τεχνική ή ταλέντο;

Θα έλεγα ότι η τεχνική είναι σαν τους σπόρους. Από μόνοι τους δεν δημιουργούν ζωή. Χρειάζεται να θαφτούν στο έδαφος για να γεννήσουν καρπό. Και φυσικά υπάρχουν και σπόροι που ενώ πέφτουν στη γη δε φτουράνε που έλεγε και η γιαγιά και δεν βγάζουν ποτέ βλαστό. Είναι κι αυτό μέρος της φυσικής λειτουργίας.

Συνεργασίες ή ρόλοι;

Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να πηγαίνω προς το θέατρο και να είναι όπως όταν πας σε ένα ραντεβού για να δεις κάποιον που γουστάρεις ή όπως όταν έτρεχες μικρή να συναντήσεις τους φίλους σου για να παίξετε στη γειτονιά αμπάριζα ή μπάλα.. Και γύρναγες μετά με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα, με καμιά γρατζουνιά, αλλά το είχες κατευχαριστηθεί και περίμενες πώς και πώς την επόμενη μέρα για να τους ξανανταμώσεις. Με την ίδια λαχτάρα, χαρά, αλλά και αγωνία έχω πάει να ανταμώσω και συμπαίκτες μου για να «παίξουμε » κι όταν μου συμβαίνει αυτό ζω στιγμές ευτυχίας. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που γουστάρεις, να βρίσκεσαι μαζί τους στη σκηνή. Έχει κάτι το «ερωτικό» αυτό , δεν είναι μόνο εκτίμηση και επικοινωνία. Μπορώ να πω πως «ναι», τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα το να επιλέξω να είμαι σε μια δουλειά σημαίνει να επιλέξω πρώτα να συναντηθώ με τους εκάστοτε ανθρώπους και μετά με τον ρόλο.

Δημόσιες σχέσεις ή σκληρή δουλειά;

Εδώ κολλάει η γνωστή σε όλους παροιμία «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο» και όλα πάνε καλά τότε. Η λανθάνουσα όμως μορφή του παραπάνω, η αλληλοεξαρτητική δηλ. σχέση των δύο σε σημείο παθογένειας, είναι κάτι που μου δημιουργεί αμηχανία μέχρι και απέχθεια κι είναι κάτι που επαληθεύεται πολύ συχνά στον χώρο μας, με την έννοια ότι οι δημόσιες σχέσεις ανάγονται συχνά ίσως στον καθοριστικότερο παράγοντα, προκειμένου να εκθέσεις την όποια δημιουργία σου και αν εκλείπουν τότε κυλούν όλα πιο αργά και πιο δύσκολα. Από μόνη της η σκληρή δουλειά πολλές φορές δεν αρκεί -όχι βέβαια όσον αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα- για να μπορέσει κανείς να επιβιώσει στον χώρο αυτό με πιο ανθρώπινους όρους.

Οντισιόν: Λύση ή πρόβλημα;

Πόσες παραστάσεις είπαμε ότι ανεβαίνουν στην Αθήνα κάθε χρόνο; Εξακόσιες; Επτακόσιες; Οκτακόσιες φεύγα; Και πόσες οντισιόν (ανοιχτές) γίνονται; Τέσσερις, πέντε; Άντε ας πούμε έξι για να είμαστε δίκαιοι.

Η κοσμοθεωρία σου;

Μια φράση του Μπέκετ: «Όταν είμαστε βουτηγμένοι μες τα σκατά ως τον λαιμό δεν μένει παρά να τραγουδήσουμε».

Τα όνειρά σου για το μέλλον;

Ένα μεγάλο μου όνειρο είναι να ταξιδέψω πολύ και να γνωρίσω όσο περισσότερους κόσμους μπορώ, να χορτάσουν τα μάτια και η ψυχή μου εμπειρίες και συναντήσεις με ανθρώπους οικείους κι ανοίκειους… Νιώθω πολύ ευγνώμων που μέσω του θεάτρου- όπου συντελείται μια άλλου είδους πύκνωση- και ιδίως μέσω της θεατρικής μου συνεργασίας με διεθνείς καλλιτέχνες σε projects που θα λάβουν χώρα τον επόμενο καιρό στη Γερμανία, την Ελβετία, την Ουγγαρία και τη Ρωσία θα μου δοθεί η ευκαιρία να πραγματοποιήσω τουλάχιστον ένα μέρος του.

Τι έχεις κληρονομήσει από τον τόπο της καταγωγής σου και τι επιρροές δέχτηκες από τη χώρα που μεγάλωσες;

Δύσκολο να πω ακριβώς τι. Ο καθένας μας είναι οι τόποι που μεγάλωσε, οι δρόμοι που περπάτησε, οι άνθρωποι που συνάντησε, μια απόρριψη ή μια αγκαλιά που έλαβε, ένα παιχνίδι που έπαιξε ακόμα και σε μια γλώσσα που ήταν και δεν ήταν δική του. Κουβαλάμε και είμαστε οι εμπειρίες μας κι εγώ τα πρώτα μου παιδικά χρόνια τα έζησα στη Γερμανία. Τώρα κάθε φορά που πηγαίνω για διακοπές ή δουλειά νιώθω εκεί μια παράξενη ελευθερία σαν να επιστρέφω σ’ ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας που αυτή ίσως είναι για μένα κι η πατρίδα μου. Κι αν είναι έτσι, χαίρομαι που έχω δυο.

Οι δάσκαλοι σου;

Δυο στάθηκαν μεγάλοι δάσκαλοι για μένα και τους ευγνωμονώ πολύ. Από τη δραματική μου σχολή, ο Περικλής Μουστάκης και ο Βασίλης Ανδρέου που τον συνάντησα αμέσως μετά. Όσον αφορά το τμήμα Θεάτρου της Καλών Τεχνών στο Ναύπλιο ήταν για μένα μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, έρευνας και δημιουργίας. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για όλα αυτά…

Κρίση: Τέλος εποχής ή αναγέννηση;

Όπως λέει και ο Καμπανέλλης «Την ιστορία ή την αφήνεις να σαλιαρίζει ή την καις και την ξαναγράφεις από την αρχή». Εμείς νομίζω έχουμε κολλήσει κάπου μεταξύ του ''ή "...