Πέρης Μιχαηλίδης

“Stitching” με τόλμη

Μια συζήτηση…

…πάνω στο έργο του Anthony Neilson “Stitching” που σκηνοθέτησε φέτος ο αντισυμβατικός αν και κλασσικών προδιαγραφών, σκηνοθέτης και που μπορείτε να δείτε στο Beton7, αν φυσικά δεν σοκάρεστε εύκολα από τις ακραίες εκφάνσεις του ερωτικού σας ενστίκτου κι από την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τις απωθημένες σας διαστροφές.

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην ακραία ανοχή της αγάπης και στην ακραία εκδοχή της διαστροφής;
Τα όρια είναι ασαφή διότι κάθε αντικείμενο που αγγίζεται από το σώμα του αγαπημένου πλάσματος-κάθε υποκείμενο που δέχεται τη θωπεία αυτή- γίνεται μέρος αυτού του σώματος και το υποκείμενο δένεται μαζί του περιπαθώς. (Ρολάν Μπαρτ)

Πως συνειδητοποιούνται τα όρια και πως παραβιάζονται στο συγκεκριμένο έργο;
Η άκρατη αλληλοεξώθηση των δυο ερωτευμένων υποκειμένων σε πρωτόφαντες σφαίρες σεξουαλικής διαστροφής (εάν αποδεχόμεθα αυτόν τον όρο) και η απόλυτη αποδοχή της αλληλοταπείνωσης είναι αυτά που συγκροτούν τα όρια τα οποία ηδονικά καταπατούνται.

Τι ακριβώς ορίζει τη σχέση των δύο προσώπων και τι τα διχάζει;
Η αυθαίρετη εξάσκηση βίας που δεν έχει ανάγκη εκλογίκευσης και η οποία απαντά τόσο στο σενάριο του οργίου φτάνοντας σε βαθμό αναλγησίας μέσα σε ένα σύμπαν του θριαμβεύοντας κακού και της γενετήσιας ευημερίας είναι αυτό που τους ενώνει και η αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός παιδιού από την πλευρά της γυναίκας ως απάρνηση στην ακόλαστη εκδοχή που τους ενώνει είναι αυτό που τους εμποδίζει να ολισθήσουν στην απώλεια.

Σε ποιο οριακό σημείο του έρωτα, η υποταγή γίνεται δύναμη και ποιον ορίζει; Τον εξουσιαστή ή το θύμα του;
Στο ανώτατο σημείο του έρωτα όπου το θύμα προσέρχεται άβουλο και απολύτως παραδομένο, η υποταγή γίνεται δύναμη και ορίζει απολύτως τον εξουσιαστή.

Ποια είναι η ψυχοσύνθεση του ήρωα και γιατί έλκεται από την διαστρεμμένη αγνότητα της εφηβείας;
Ο ήρωας συμπλεγματικά αυτό-υποτιμημένος -κατά την σκηνοθεσία- αναζητά μανιωδώς πεδία παρθενικής αγνότητας τα οποία ωστόσο δεν μπορεί να διαχειριστεί και οδηγείται στην διαστρεμμένη αγνότητα της εφηβείας και ακόμη πιο πολύ σ’ αυτήν της προβληματικής μετεφηβείας την οποία αναζητά εσαεί στις εκάστοτε ερωμένες του.

Ποια είναι η ψυχοσύνθεση της ηρωίδας και πως οδηγείται στην τελική πράξη παράδοσης;
Δέσμια του μικροαστικού τρόπου σκέψης, απόρροια των δομών της νεοπουριτανικής κοινωνίας, έλκεται από το κάλεσμα των πρωτογενών ερωτικών ενορμήσεων και με την πρωτοκαθεδρία της αφήγησης του θεωρητικού λόγου πάνω στη διαστροφή, ακολουθεί την ερωτική φαντασία των ηρωίδων του Ντε Σαντ και οδηγείται με απόλυτη συνείδηση στην τελευταία σκηνή του έργου.

Γιατί θα επέλεγε κανείς να σκηνοθετήσει αυτό το έργο;
Γιατί το έργο αυτό είναι εναντίον του εφησυχασμού, δεν παίζεται στα νεοκλασικά υπόστεγα του συστήματος. Και θέλει τόλμη τόσο από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς όσο και από τους θεατές που θα το παρακολουθήσουν.

Mon rend hommage

Γιατί ακούγονται στην αρχή και στο τέλος της παράστασης φράσεις του φινάλε του έργου στα γαλλικά;
Η γλώσσα των Ντε Σαντ, Ζωρζ Μπατάιγ, Ρολάν Μπαρτ και Σερζ Γκενζμπούργκ είναι τα γαλλικά, η παράσταση έχοντας αντλήσει πολλά από αυτούς - leur rend hommage -τους αποδίδει τιμή.