Εύη Δημητροπούλου

Συνομιλώντας με κείμενα και εικόνες...

Υπάρχουν οι σιωπηλοί συνομιλητές μας και καλό είναι να τους έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά... Δεν είμαστε μόνοι!

Η Εύη γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι επίσης η ιδρύτρια του «Μικρού Θεάτρου» το οποίο δημιούργησε το 2002 μαζί με τους συνεργάτες της, αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική του διεύθυνση και στο οποίο επί σειρά ετών παρουσιάζει και σκηνοθετεί σύγχρονα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου σε πανελλήνιες πρώτες.

Η Εύη Δημητροπούλου έχει σκηνοθετήσει μια σειρά παραστάσεων μεταξύ των οποίων, τις: Σελεστίνα του Χοσέ Ριβέρα, «Το Κορμί» του Λουί Αλφάρο, «Οι Εξόριστοι» του Γιάννη Παπάζογλου, «Ορφέας» της ιδίας, πάνω σε κείμενα Τεντ Χιούτζ, Φερνάντο Πεσσόα, Ορφικών Ύμνων, «Bότκα Μολότωφ» του Νηλ Σάιμον, «Το Σκάκι» του Αντώνη Δωριάδη για το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, «Το Κορμί» του Λουί Αλφάρο, «Αναγκαίοι Στόχοι» της Ηβ Ένσλερ, «Five of us» του Λεν Τζενγκιν, «Παναγίες» του Βέρνερ Σβαμπ, «Το Μεγάλο Ιατρικό Παραμύθι» του Καρλ Τσαπεκ και άλλες. Έχει κερδίσει βραβεία –σκηνοθεσίας, καλύτερης παράστασης, βραβείο Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων, σκηνικών, κοστουμιών, μουσικής, α΄ ανδρικού ρόλου, α΄ γυναικείου και πολλές τιμητικές διακρίσεις- στα Θεατρικά Φεστιβάλ, της Ιθάκης, Βέροιας, Ορεστιάδας, Καρδίτσας και Ζωγράφου.

Φέτος το Μικρό Θέατρο συνεχίζοντας την πορεία του στο σύγχρονο δραματολόγιο παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη το έργο, του γνωστού μας από τον «Χρυσό Δράκο», Roland Schimmelpfinng με τον τίτλο «Για Πάντα» το οποίο πραγματεύεται με τον ιδιαίτερο τρόπο του πρωτοποριακού αυτού συγγραφέα, τις πάντα κρίσιμες σχέσεις της αγάπης και των πολλαπλών αποχρώσεών της. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία της Εύης Δημητροπούλου, ήρθε στην Αθήνα και η σκηνοθέτης παραχώρησε στο «Επί Σκηνής» μια συνέντευξη ώστε να γνωρίσουμε καλύτερα την ίδια και την ενδιαφέρουσα, εμπεριστατωμένη και με σαφή στοχοκατεύθυνση, δουλειά της.

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;

Η συνεργασία μου με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ως βοηθός σκηνοθέτης αλλά και στην οργάνωση παραγωγής, πλάι σε σημαντικούς δημιουργούς. Εκεί είχα την ευκαιρία να μάθω πολλά από τα μυστικά της δουλειάς.

Μίλησε μας για την φετινή σου παράσταση.

Υπάρχει μια πορεία που το «Μικρό Θέατρο» χαράζει εδώ και οκτώ χρόνια. Δουλεύουμε πάνω σε σύγχρονα έργα που έχουν ως άξονα το χρόνο και την καθοριστική του δύναμη, άλλοτε τυχαία, άλλοτε μοιραία, πάνω στον άνθρωπο.

Το «Για Πάντα» του Ρόλαντ Σιμελπφένιχ, ανήκει ακριβώς σε αυτή τη θεματολογία. Αναδεικνύει μ’ έναν όμορφα παράδοξο τρόπο την επιθυμία για να ξαναδείς να ξανακούσεις να ξαναζήσεις. Το έργο ξεκινά σαν μια κωμωδία καταστάσεων με μπρίο και ευθύβολο λόγο, ταξιδεύει μέσα στους δρόμους του ρομαντισμού για να καταλήξει στις παρυφές της τραγωδίας ,αποκαλύπτοντας τη «ψυχογεωγραφία» -ας μου επιτραπεί ο όρος- της αγάπης. Και όλα μέσα στον περιβάλλοντα χώρο μιας μετακόμισης. Η παράσταση παρουσιάστηκε στην Θεσσαλονίκη στο θέατρο «Άνετον» στα πλαίσια των 45^ων ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ και κατόπιν για δύο μήνες στο «Μικρό θέατρο».

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Προφανώς για να γνωρίσω τον εαυτό μου και τους ανθρώπους γύρω μου, για να δώσω μια δίοδο στην -με τη σφραγίδα του κατεπείγοντος- ανάγκη να εκφράσω τον κόσμο που έχω μέσα στη ψυχή μου, συνομιλώντας με κείμενα και εικόνες...

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός;

Μετά από 19 χρόνια συνεχούς ενασχόλησης με το θέατρο δεν ξέρω εάν μπορώ να θεωρηθώ νέα δημιουργός. Πάντως σαν γυναίκα δημιουργός έχω βρεθεί να δίνω μάχες για το αυτονόητο… Αυτό που σίγουρα έχω βιώσει όλα τούτα τα χρόνια είναι ότι τίποτε δε θεωρείται δεδομένο και ότι πρέπει να έχεις τη δύναμη να ξεκινάς από την αρχή. Αυτή όμως είναι και κατά τη γνώμη μου η γοητεία της τέχνης, το να είσαι «στο δρόμο», αρκεί να μη σε πετούν... Υπάρχουν βέβαια οι σιωπηλοί συνομιλητές μας και καλό είναι να τους έχουμε πάντα στο νου και την καρδιά... Δεν είμαστε μόνοι!

Ποιά είναι τα θεατρικά σου όνειρα;

Ένα γόνιμο περιβάλλον μακριά από μικρότητες έτσι ώστε το θέατρο να αφορά και πάλι τη κοινωνία, να φύγουμε επιτέλους από άσκοπες ομφαλοσκοπήσεις αλλά και ανούσιες εξωστρέφειες, να «γνωριζόμαστε» ΜΟΝΟ όσοι έχουμε πάθος για την τέχνη, και αλήθεια στη ψυχή.

Όλοι μαζί να αφουγκραζόμαστε τον κτύπο που κάνει η φλέβα πάνω στο «Τώρα», έχοντας γνώσεις, ελευθερία σκέψης αλλά και γερό στομάχι!

Να μη κρυβόμαστε πίσω από άχρηστες συμπεριφορές, το θέατρο να γίνει ταξίδι που να μας κάνει καλύτερους, όχι πιο έξυπνους... Οι αποσκευές μας να είναι η φαντασία και η ανάγκη. Γιατί η ιστορία είναι μία! Κάποιος που ζήτησε το φεγγάρι και του έκοψαν τη φωνή. Ας ζητήσουμε και πάλι το φεγγάρι! Ναι! και τότε θα βρεθούν και τα κείμενα και οι τρόποι για να αποδοθούν…

Ποιοι δάσκαλοι σε εμπνέουν με το έργο τους;

Είχα την ευκαιρία να συναντήσω αξιοσημείωτους ανθρώπους. Ενδεικτικά θα αναφέρω τον Σπαθάρη- αυτός ο άνθρωπος είχε ενσωματώσει τη γνώση και το πάθος δεν εξηγούσε απλώς δρούσε, τον Γιάννη Σπανό όπου μπορούσε να βγάλει από το πέταγμα της μύγας μια ολόκληρη σύνθεση, τον Ανδρέα Βουτσινά με την εκρηκτική περσόνα του και τον ξεκάθαρο θεατρικό του κώδικα, αλλά και πολλούς ανθρώπους του θεάτρου όχι ηχηρά ονόματα αλλά αφοσιωμένους στη τέχνη τους, που μου έμαθαν πώς να δίνω σχήμα και μορφή στην αγάπη μου για το θέατρο.

Από την άλλη, με εμπνέουν όλοι οι μεγάλοι σκηνοθέτες του κινηματογράφου από τον Φελλίνι και τον Αντονιόνι ως το Μπέρκμαν τον Ταρκόφσκι και τον Τσάπλιν...

Τι πιστεύεις για την παιδεία και του θεσμούς στη χώρα μας;

Τι να πω… έχουμε γίνει «ΘΈΑΤΡΟ»… Νομίζω πως χρειαζόμαστε ένα ισχυρό σοκ για να συνέλθουμε από την κατάσταση στην οποία έχουμε περιπέσει. Όσοι φυσικά από εμάς παραδεχτούν το πρόβλημα σε όλη του τη διάσταση ίσως μπορούν να συνέλθουν. Οι άλλοι θα εξακολουθούν να «θύουν» και να «απολύουν»… σαν να έχουν κολλήσει σ’ ένα μονόλογο που επαναλαμβάνουν δίχως τελειωμό.

Πως επιλέγεις τους συνεργάτες σου;

Να μπορούμε να κοιτάμε από μια συγγενή οπτική γωνία τη τέχνη μας και φυσικά να ρισκάρουμε! Εγώ συνεργάζομαι με νεότερους όταν βλέπω πάνω τους φλόγα και συγκροτημένη καλλιτεχνική προσωπικότητα, γιατί θέλω να μαθαίνω.

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Ο σύγχρονος καλλιτέχνης θα πρέπει να βρει την ταυτότητα μέσα από την αναγεννησιακή του προοπτική ως ένας multi καλλιτέχνης. Να είναι γοητευτική προσωπικότητα για να μπορεί να εκφράσει τη δική του ιστορία με αφορμή κείμενα και εικόνες. Αυτόν τον πολλαπλό κόσμο να τον φέρει με αίσθημα ευθύνης όπως ο ήρωας στον κόσμο του αρχαίου δράματος.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες ;

Οι θεατρικές ομάδες είναι αυτές που έφτιαξαν ιστορία και πυροδότησαν τις εξελίξεις. Είναι δείγμα ελευθερίας η ύπαρξη πολλών πυρήνων θεατρικής δράσης, στις ομάδες θα εκκολαφθεί η νέα πρόταση. Όμως πρώτα πρέπει να κατανοήσουν βαθιά τα μέλη της ομάδας, ότι το θέατρο είναι κατάθεση ψυχής, είναι συνεχής άσκηση πάνω στη διαθεσιμότητα, είναι η ανάγκη να δημιουργήσεις συν τω χρόνο μια μέθοδο. Κοινώς, Δουλειά –Δουλειά –Δουλειά...

Μίλησέ μας για τα προσεχή σας σχέδια.

  Συνεχίζοντας την παράδοση του Μικρού Θεάτρου με τα καινούργια έργα θα ανεβάσουμε το κείμενο του Τούρκου συγγραφέα Μπεχίτς Ακ «Η πόλη του ενός». Είναι ένα έργο για τους μοναχικούς τους καταπιεσμένους αλλά και εξαρτημένους από τον εικονικό κόσμο ήρωες και την αμετανόητη ανάγκη τους για επικοινωνία, με χαρακτήρες εύθραυστους αλλά και απρόβλεπτους, δοσμένους με ιδιαίτερη ευαισθησία και χιούμορ.

Ποια είναι η γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;

Είναι μια ανοιχτή πόρτα επικοινωνίας ιδιαίτερα για τον καλλιτέχνη που δε του δίνεται εύκολα βήμα. Μου αρέσει που ζητάτε τη γνώμη μας έτσι και εμείς συχνότερα θα ενημερωνόμαστε από εσάς και θα ανταλλάσσουμε τις απόψεις μας...

Η παράσταση «Για πάντα» ξεκίνησε στις 23 Δεκεμβρίου και θα παίζεται καθημερινά, εκτός Τετάρτης, (24 και 31 Δεκεμβρίου- αργία) μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2011 στο «@Ρουφ χώρος πολιτισμού». Επικοινωνήστε στα τηλέφωνα 2103837191,6944735460 για περισσότερες πληροφορίες. www.sto-rouf.gr.