Μαρία Τσιμά

Το θέατρο οδηγεί στους άλλους

Αριστούχος και από το Πανεπιστήμιο (Τμήμα Φιλολογίας Ιωαννίνων) και από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, η Μαρία Τσιμά με την ενεργή παρουσία της στο χώρο της υποκριτικής, αποτελεί μια από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις. Έχει συνεργαστεί με αξιόλογους σκηνοθέτες στο θέατρο ενώ η εμφάνισή της στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο στηρίζεται εξίσου σε προσεγμένες επιλογές.

Από το πλούσιο βιογραφικό της ενδεικτικά ας αναφερθούν οι συνεργασίες: με το Δημήτρη Ποταμίτη («Κουρδιστό Πορτοκάλι», «Εγωιστής Κάβουρας», «Φάρμα των ζώων»), το Θανάση Παπαγεωργίου («Άννα, Είπα», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», «Η Φυλακή του Όλλυ»), τον Αντώνη Αντύπα («Τρωάδες»), το Γιώργο Μιχαλακόπουλο («Ο πάπος μου ήτο Ασιάτης», «Εκκλησιάζουσες»), την Τατιάνα Λύγαρη («Η Κυρία Εξαφανίζεται», «Θέλετε δέντρα ανθίσετε θέλετε μαραθείτε», «Χάρισμα, Η Συμμετρία της Αρμονίας»), το Θοδωρή Γκόνη («Ματωμένος Γάμος», «Αγαμέμνων»), τον Κώστα Τσιάνο («Θεσμοφοριάζουσες»), την Ελένη Γεωργοπούλου («Δωδέκατη Νύχτα», «Κοραή 4-προσβάσιμος χώρος»), τον Γ.Μόσχο («Ρουμπελστίλτσκιν»), το Γιάννη Κακλέα («Ημερολόγιο ενός απατεώνα», «Λυσιστράτη»), το Γιάννη Αναστασάκη («Σταγόνες πάνω στην καυτή πέτρα», «Κατ’ οίκον εργασία», «Ουράκας, ένα ταξίδι στον ωκεανό», «Μια στιγμή πριν», «Η Τρελοβγενιώ», «Πεθαίνω σα χώρα», «Είμαι άσχημη»), τους Γιάννο Περλέγκα-Γιώργο Γάλλο («Ερρίκος Εδουάρδος Ριχάρδος»), τον Ανέστη Αζά («Sabine X») και άλλους.

Φέτος τη βρίσκουμε στο Θέατρο Βικτώρια, στο έργο «50 Λέξεις» του Μάικλ Γουέλερ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη.

Μιλήστε μου για την ως τώρα πορεία σας στο θέατρο...

Δουλεύω στο θέατρο 20 χρόνια. Ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με αυτό. Έχω συνεργαστεί με ένα πλήθος σκηνοθετών και ηθοποιών παλιότερης και νεότερης γενιάς και η επικοινωνία που έχει αναπτυχθεί με βοηθάει βήμα το βήμα να εξελίσσομαι όσο μπορώ. Στόχος είναι να μην χαθεί ποτέ εκείνο το πρώτο όνειρο που με ώθησε να ασχοληθώ με το θέατρο. Η ανάγκη να πει κανείς μια ιστορία και να την κοινωνήσει με τους άλλους.

Πως νοιώσατε μέσα από την ιδιαίτερη εμπειρία της παράστασης «50 λέξεις»;

Δούλεψα με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη και τον συνάδελφο Χρήστο Σαπουντζή σε συνθήκες αρμονίας και αναζήτησης. Κινηθήκαμε στο χώρο του ρεαλισμού, της αμεσότητας και της αλήθειας. Προσπαθήσαμε να φέρουμε στην επιφάνεια στιγμές και συνθήκες που όλοι λίγο πολύ έχουμε βιώσει. Στόχος ήταν να μην χαθεί ποτέ το νήμα της επικοινωνίας ανάμεσα μας και με το κοινό. Προσπαθήσαμε να κινηθούμε με τόλμη και χωρίς στερεότυπα σε σχέση με τους ρόλους. Θέλουμε κάθε μέρα να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο και να εκπλήσσουμε ο ένας τον άλλον.

Μιλήστε μου για τον ρόλο σας και τον τρόπο που επιδρά στην δράση του έργου.

Η Τζαν είναι μια σαραντάρα χορεύτρια που άφησε το χορό πριν 15 χρόνια, παντρεύτηκε τον Άνταμ και έκανε μαζί του ένα αγόρι που τώρα είναι 9 χρόνων. Είναι μια γυναίκα που μεγάλωσε συντηρητικά, άφησε το όνειρό της και την τέχνη της για να εγκλωβιστεί μέσα στις συνθήκες του γάμου. Δεν έχει συμφιλιωθεί με το καινούργιο της επάγγελμα (μάρκετινγκ) και πιέζεται από τις πολλαπλές απαιτήσεις της δουλειάς, του σπιτιού και της φροντίδας του παιδιού. Δεν έχει πια χρόνο και όρεξη να κάνει σεξ. Αυτό δημιουργεί διάφορες εμπλοκές και τα πράγματα αυτήν την πρώτη νύχτα που λείπει το παιδί καταλήγουν να είναι δυσάρεστα. Αποκαλύπτονται γεγονότα του παρελθόντος και του παρόντος που είναι πολύ οδυνηρά. Η Τζαν λειτουργεί κυκλοθυμικά, άλλοτε απορριπτικά και άλλοτε επιθετικά με στόχο όμως να διασώσει ό, τι μπορεί ακόμα κι αν έχει εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα.

Τι είναι αυτό που κάνει την ηρωίδα να εξαρτιέται τόσο από τον άντρα της και πως τελικά κάνει την επανάστασή της;

Η Τζαν αυτοπροσδιορίζεται μέσα από το σύντροφο και το γάμο. Δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό της μόνο και δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει τα νεανικά της όνειρα γιατί την εξαναγκάζουν να περάσει σ’ ένα χώρο ανασφάλειας. Στον Άνταμ βρίσκει τον πρώτο καιρό επιθυμία, ασφάλεια και γαλήνη. Κάνει παιδί μαζί του ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι έτοιμη. Θα θελήσει να επαναστατήσει όταν μπει το θέμα της απιστίας. Τότε διακινδυνεύει την ησυχία και την ηρεμία του σπιτιού της και απαιτεί την αλήθεια.

Πως λειτουργεί η παρουσία-απουσία του παιδιού στην σχέση των συζύγων;

Το παιδί λειτουργεί σαν καταλύτης. Ενώ στην παράσταση δεν εμφανίζεται ποτέ, ο συγγραφέας με πολύ έξυπνο δραματουργικό τρόπο μας κάνει να το θεωρούμε ωσεί παρόν. Οι σύζυγοι παρ’ όλη τη σύγκρουση και την πολεμική είναι έτοιμοι να συμβιβαστούν και να ξαναρχίσουν να βιώνουν την νοσηρή καθημερινότητά τους μόλις αυτό εμφανιστεί.

Τι είναι αυτό που αλλάζει στη σχέση τους μετά από τις επεισοδιακές «50 λέξεις»;

Η σχέση τους δεν ξέρω αν αλλάζει ουσιαστικά. Όμως αυτή η νύχτα είναι μια κερδισμένη ευκαιρία για τη ζωή τους γιατί λένε πολλές ανομολόγητες αλήθειες που τόσο καιρό τις κουκούλωναν. Άρα αυτή η νύχτα της αποκάλυψης τους φέρνει πιο κοντά στα αληθινά τους πρόσωπα.

Τι σημαίνει για σας το θέατρο;

Είναι η διαρκής αναζήτηση. Η επικοινωνία. Ο τρόπος να υπάρχεις με τους άλλους. Ο τρόπος να δεις διαφορετικά τον εαυτό σου και τον κόσμο. Ο τρόπος να ελπίζεις ότι μπορεί η μεταμόρφωση να συμβάλλει σε μια εσωτερική αλλαγή.

Πως ήταν η συνεργασία σας με τον κύριο Παλούμπη;

Η συνάντηση μας ήταν σημαντική στιγμή. Επικοινωνήσαμε ουσιαστικά. Είναι ένας σκηνοθέτης που «διαβάζει» το έργο, τον συγγραφέα και αγαπάει τους ηθοποιούς. Δίνει χώρο να δημιουργηθούν οι συνθήκες που οι ηθοποιοί λειτουργούν ελεύθερα αλλά ταυτοχρόνως δίνει και τις βασικές συνιστώσες της σκηνοθεσίας του. Πιστεύει στην αληθινή επικοινωνία, τον δημιουργικό διάλογο και την έκπληξη. Είμαι πολύ τυχερή που δούλεψα μαζί του.

Πως ανταποκρίνεται το κοινό;

Το κοινό νιώθει ότι το έργο το αφορά άμεσα. Πολλοί άνθρωποι μας λένε ότι έχουν περάσει ανάλογες στιγμές στον γάμο τους, αναγνωρίζουν ένα κομμάτι του εαυτού τους και συγκινούνται. Είναι ιδιαίτερα θερμοί μαζί μας.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον τρόπο που εκπαιδεύονται στη χώρα μας οι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και θεατρικοί συγγραφείς και για τις ευκαιρίες που τους δίνονται ώστε να λειτουργήσουν επαγγελματικά στο χώρο;

Ζούμε σε μια χώρα όπου η θεατρική παιδεία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχει ακαδημία θεάτρου και κινηματογράφου. Οι ιδιωτικές σχολές είναι κερδοσκοπικές επιχειρήσεις που πετάνε στο στίβο του επαγγέλματος εκατοντάδες ηθοποιούς κάθε χρόνο. Οι περισσότεροι θα βρεθούν σε δυσμενή θέση. Ευκαιρίες δεν υπάρχουν. Ο καθένας προσπαθεί να κινηθεί όπως μπορεί μέσα σ’ ένα θλιβερό τοπίο. Ελπίζω οι νέοι άνθρωποι να αλλάξουν αυτό το σκηνικό που φαίνεται πια να μην πείθει κανέναν.

Προσεχή σχέδια;

Κάνω μια ταινία μεγάλου μήκους «mamma» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γκικαπέπα και μια μικρού μήκους «under stress» σε σκηνοθεσία Πάρη Γιοβανίδη. Χαίρομαι που σε τόσο δύσκολες εποχές οι κινηματογραφιστές προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να υπάρξουν και να πουν κάτι ουσιαστικό