Σχετικά άρθρα
| Ο Ντανιέλ Λομμέλ χορογραφεί «Βrel-Barbara-Piaf» |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
| Κυριακή, 07 Ιούνιος 2009 16:34 | |||
|
Ο Ντανιέλ Λομμέλ χορογραφεί «Βrel-Barbara-Piaf» «To εφήμερο του χορευτή είναι ακριβώς η αλήθεια του: το γεγονός ότι ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι εκείνο που δεν μπορείς να περιορίσεις. Ο χορευτής και ο χορός είναι η σωματική προέκταση της ψυχή μας σε όλη την κινητικότητά της. Δεν υπάρχει τρόπος να καθηλώσεις ούτε την ψυχή, ούτε τον χορευτή με κανένα μέσο. Ούτε καν με φιλμ, αφού το φιλμ δεν αποτυπώνει παρά το περιτύλιγμα της ψυχής μας σε ταινία». Παρακολουθώντας το pas de deux του Ηλία και της Έλενας στην πρόβα εντυπωσιάζομαι για ακόμα μία φορά από την καθαρότητα της γραμμής της κίνησης στις χορογραφίες σας. Δουλεύω αρκετά χρόνια και με τους δύο αυτούς. Ο Ηλίας ήταν μαζί μου στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας το -90 που σημαίνει πως ξέρει καλά τη δουλειά που κάνω και η Έλενα δουλεύει με μένα επτά χρόνια τώρα. Ξέρουν τι θέλω από την κίνησή τους. Οι κοπέλες του έργου είναι κάθε μέρα στο μάθημά μου, έχουν την υπομονή να ακούνε τι λέω… Ένα παράξενο πράγμα, δεν μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που δεν ξέρω. Ο χορογράφος κάποιες στιγμές είναι εντελώς γυμνός με τους χορευτές του. Διαμορφώνεται μια σχέση πολύ οικογενειακή. Ανάμεσα στους χορευτές δεν υπάρχει λόγος, μιλάει απευθείας το σώμα. Και μπορεί να μην ταιριάζει ο καλλιτέχνης, ο εκτελεστής, με το χορογράφο, να μην μιλούν τα σώματά τους την ίδια γλώσσα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν συγγένεια στην κίνηση χωρίς να το ξέρουν. Όταν μπαίνουν άνθρωποι μέσα στο στούντιο που δεν τους ξέρω καθόλου δεν τους επιλέγω ούτε από τη συζήτηση, ούτε με βάση την τεχνική τους. Αναζητάω αυτή την συγγένεια. Έχει να κάνει και με το χαρακτήρα ενός ανθρώπου, αν είναι σε θέση να δεχτεί εκείνο που του εισαγάγω, να το αφομοιώσει. Είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική και γι’ αυτό όταν δουλεύω με τους σολίστες μου σε λεπτομέρειες, είμαι πάντα χαμηλών τόνων, προσέχω γιατί μπορεί και να σπάσω κάτι… Πως προέκυψε η ιδέα γι’ αυτήν την παράσταση; Είναι το αποτέλεσμα δύο συμβάντων. Σκόπευα να ανεβάσω μια άλλη παράσταση αλλά η χορεύτρια που ήθελα, έμεινε έγκυος. Πολύ όμορφο γι’ αυτήν αλλά για μένα… Δεν πειράζει, θα το κάνουμε του χρόνου. Το δεύτερο γεγονός είναι ο θάνατος της μητέρας μου. Ο Μπρέλ κι η Μπάρμπαρα ήτανε φίλοι μου τους ήξερα και τους δύο, πολύ καλά. Είχα πάει να παρακολουθήσω τις πρόβες του Μπρελ όταν ετοίμαζε το μιούζικαλ «Ο άνθρωπος από την Μάντζα» κι η Μπάρμπαρα είχε έρθει πολλές φορές στην πρόβα. Κάποια στιγμή οι δύο τους είχανε μια σχέση που διάρκεσε περίπου τρία χρόνια. Δεν κράτησε πολύ. Ξέρετε ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν τόσο έντονη ζωή είναι πολύ σπάνιο να κρατάει μια σχέση. Και η Πιαφ ήτανε πολύ γνωστή της μητέρας μου. Όλα μαζί με οδήγησαν να κάνω μια παράσταση, αφιερωμένη στη μητέρα μου κι αυτό είναι το φόντο της πραγματικής ιστορίας. Άνθρωποι με εντάσεις ανάμεσά τους, το παρελθόν μου με τον Μπρελ, το Βέλγιο. Έχω και Βέλγικη υπηκοότητα, έζησα στο Βέλγιο σχεδόν την μισή μου ζωή. Γεννήθηκα στο Παρίσι κι όταν ήμουν περίπου δύο χρονών οι γονείς μου φύγανε στο Βέλγιο. Έμεινα εκεί μέχρι το 1956. Μετά πήγα στρατό και το 1964 πήγα στο Αμβούργο για λίγα χρόνια και γύρισα το 1967 στο Βέλγιο. Έμεινα με τον Μπεζάρ, δεκατρία χρόνια, μέχρι το 1980. Τα τρία τελευταία, σαν συνκαλλιτεχνικός διευθυντής. Μετά ήρθα στην Ελλάδα όπου έμεινα μέχρι το 1990 και έφυγα όταν πέθανε η Μελίνα. Γύρισα στη Γαλλία γιατί η μητέρα μου ήταν πολύ άρρωστη και έμεινα δώδεκα χρόνια. Το 2002 ξαναγύρισα στην Αθήνα κι από τότε είμαι εδώ, για επτά χρόνια. Θυμάμαι ότι είχατε ένα πάθος για τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό… Έχω γράψει ένα βιβλίο για την Αρχαία Ελλάδα. Περίπου πεντακόσιες σελίδες που δεν έχει εκδοθεί ακόμα. Θα το σκεφτώ όταν θα σταματήσω να κάνω μπαλέτα και χορογραφίες. Όταν ήρθα εδώ συνάντησα την Μελίνα Μερκούρη και την ρώτησα αν μπορώ να κάνω την έρευνα μου στους αρχαιολογικούς χώρους. Μου το επέτρεψε. Από το 1980 ως το 2.000 που τέλειωσα το βιβλίο, ήταν 20 χρόνια έρευνα.
Μιλήστε μου για τα ντουέτα της παράστασης Υπάρχουν πολλά ντουέτα. Υπάρχουν ντουέτα μεταξύ δύο Ζαν Μπρέλ όπου ο ένας είναι ο Μπρελ του Κιχώτη κι ο άλλος του Σάντσο Πάντζα. Ένα άλλο είναι το ντουέτο με τις δύο Πιαφ. Η μία χορεύτρια αποδίδει αυτή την πολύ κρύα προσωπικότητα κι η άλλη το πολύ συναισθηματικό κομμάτι της. Οι δύο όψεις δηλαδή κάθε φορά. Διότι είναι τόσο έντονοι όλοι οι χαρακτήρες αυτοί, που δεν μπορεί ένας άνθρωπος να τα καταφέρει μόνος του. Επίσης έχουν δύο pas de deux τα αγόρια, όπου χορογραφούνται φράσεις του Μπρελ που λέει συγκλονιστικά πράγματα. «Η ζωή είναι ένα βιολογικό ατύχημα αλλά μερικές φορές με ευχάριστες συνέπειες», έλεγε. «Ο θάνατος» έλεγε, «δεν είναι τίποτα, δεν σημαίνει τίποτα». «Ταλέντο δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο σκληρή δουλειά». «Εμείς οι καλλιτέχνες δεν είμαστε τίποτα. Τίποτα δεν είμαστε. Μόνο μερικοί γίνονται κάτι μετά από σκληρή δουλειά». Όταν παρακολουθούσα τις πρόβες με ρώτησε τι δουλειά κάνω και του είπα: Χορευτής. «Δεν μ’ αρέσει ο χορός» είπε. Μετά, όταν πήγαμε για ποτό ήταν πολύ σκληρός σε όλα όσα μου έλεγε αλλά επειδή το σώμα του είχε πολύ κίνηση η Μπάρμπαρα του έλεγε: «Είσαι ο χορευτής μου» κι εκείνος θύμωνε πάρα πολύ. Η Μπάρμπαρα έγραψε ένα γράμμα στον Μπρελ μετά το θάνατό του και το ονόμασε Γκωγκέν γιατί ήταν θαμμένος στο κοιμητήριο στα νησιά Μαρκέσας, στη Γαλλική Πολυνησία, κοντά στον Γκωγκέν. Του έγραφε πως γι’ αυτήν δεν πέθανε ποτέ. Τι γνώμη έχετε για την εθνική πολιτική για το χορό στην Ελλάδα Δεν υπάρχει εθνική πολιτική για το χορό στην Ελλάδα. Όταν είχαμε πάει στην Κροατία είδαμε 4.000 χιλιάδες χορευτές κι απ’ αυτούς οι τετρακόσιοι ήταν εξαιρετικοί. Ήταν μικρά παιδιά δέκα χρονών με εξαιρετικό ταλέντο, έτοιμοι χορευτές και δεκαπεντάχρονοι που ήταν, δεν μου αρέσει η λέξη αλλά ήταν όμως, πραγματικοί σταρ. Τι έχουμε στην Ελλάδα; Το Ε.ΚΕ.ΘΕ.Χ τι έκανε; Έκανε ωραία γραφεία. Δεν υπάρχει λόγος να μοιράζει το υπουργείο Πολιτισμού τις αρμοδιότητες, το χρήσιμο είναι να βρίσκει χρήματα. Και υπάρχουν χρήματα. Δες πόσα χρήματα δίνουν στον αθλητισμό. Να βρουν σπόνσορες αν δεν έχουν χρήματα αρκετά στο ταμείο τους, έχουν τους μηχανισμούς να το κάνουν. Το κοινό βέβαια στην Ελλάδα για το χορό είναι και κάπως ιδιόμορφο. Δεν είναι ιδιόμορφο, είναι ανύπαρκτο. Δηλαδή υπάρχει ένα πολύ μικρό και πολύ φανατικό κοινό που πάει σε όλες τις παραστάσεις αλλά οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται για το χορό καθόλου. Είδες τι έγινε στη Θεσσαλονίκη. Από την ημέρα που ήρθε ο Τσακίρογλου ήθελε να διώξει τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Τελικά τα κατάφερε. Πήρε έναν άσχετο και του έδωσε αυτή τη θέση μόνον για να οδηγηθεί το πράγμα ως εκεί. Αυτός δεν ήξερε γιατί ήταν εκεί και καμάρωνε. Δεν κατάλαβε ποτέ το ρόλο του, να φέρει το θεσμό σε τέτοια χάλια ώστε να πάψει να έχει λόγο ύπαρξης και να τον καταργήσουν. Μελλοντικά σχέδια; Θέλω να προχωρήσω εκείνο το μπαλέτο με την κοπέλα που σου έλεγα πως έμεινε έγκυος. Θα χορεύει αλλά και θα τραγουδάει. Είναι βασισμένο στην Μαντεμουαζέλ Ζυλί, την όπερα, αλλά θα τραγουδάει μόνο η υπηρέτρια. Οι άλλες φωνές θα ακούγονται Πλέυ μπακ. Επίσης είμαι καλεσμένος από το RADA να διδάξω τους μαθητές της σχολής, νέους από δώδεκα ως δεκαοκτώ χρονών, ένα μπαλέτο βασισμένο σε μουσικές συνθέσεις του Μπαχ. Όλον αυτό τον καιρό που δεν παίρνω επιχορηγήσεις και ενίσχυση στην Ελλάδα, μου προτείνουν δουλειές έξω. Μια θέση για μένα υπάρχει από τον υπουργό Πολιτισμού στο Βέλγιο. Όμως πώς να πάω; Γυρίσαμε από την Γαλλία στην Ελλάδα για τον ήλιο. Αν πάω τη γυναίκα μου στο Βέλγιο που όλο βρέχει, καθόλου δεν θα της αρέσει…
Ντανιέλ Λομέλ: Ένας από τις 10 καλύτερους… «Άπλωσα σχοινιά από καμπαναριό σε καμπαναριό, γιρλάντες από παράθυρο σε παράθυρο, χρυσές αλυσίδες από αστέρι σε αστέρι και χορεύω». Ο μαθητής του Μπαλανσίν στην Όπερα του Παρισιού, σολίστας και καλλιτεχνικός διευθυντής στο «Μπαλέτο του 20ου αιώνα» του Μορίς Μπεζάρ, είχε ήδη από πολύ νωρίς χαρακτηριστεί ως ένας από τους 10 καλύτερους χορευτές στον κόσμο. Είχε προσκληθεί από τα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης και της Αμερικής και είχε χορέψει με τους πλέον φημισμένους καλλιτέχνες. Έμεινε όμως στη Θεσσαλονίκη. Είχε έρθει στην Ελλάδα το 1980 για ένα σεμινάριο έντεκα ημερών και τελικά έμεινε για δέκα ολόκληρα χρόνια. Το "ΑΕΝΑΟΝ Χοροθέατρο" δημιουργήθηκε το 1980, από τον Ντανιέλ Λομμέλ με την υποστήριξη Ελλήνων καλλιτεχνών (ζωγράφων, γλυπτών, μουσικών, σκηνοθετών). Με τη συνεργασία του Μίνου Βολανάκη, η πρώτη παράσταση της ομάδας πραγματοποιήθηκε στα Νταμάρια των Βράχων του Βύρωνα. Το 1982, με την υποστήριξη της Μελίνας Μερκούρη, ενσωματώθηκε στο δυναμικό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Από το 1990 έως το 2002, το ΑΕΝΑΟΝ Χοροθέατρο, που όλα τα χρόνια διατήρησε το Ελληνικό του όνομα, παρουσίασε πολλά έργα με έδρα τη Γαλλία, 12 από τα οποία είναι συνεργασία γνωστών Ελλήνων ποιητών, μουσικών και χορευτών. Έχει επανειλημμένως παρουσιάσει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κορέζ στην πόλη Μπουρζ και σε περιοδείες στην Ευρώπη (Βέλγιο, Ισλανδία, Γαλλία, Ιταλία κ.α.) έργα με ελληνικά θέματα, προβάλλοντας τον ελληνικό πολιτισμό και Έλληνες λόγιους και καλλιτέχνες -ποιητές, χορευτές, ηθοποιούς κ.ά.- στο εξωτερικό. Ανάμεσα τους τα έργα: «Χιουμορέσκ» (1982), «Νυφιάτικο Κρεβάτι» (θεατρικό 1982), «Επεισόδια»-«Σουίτα για Κορμιά και Κλαβιέ», «Ιν Μεμόριουμ», «Ταξείδι», «Ωδή», «Γη», «Ονειρο» (1982), «Μπαλετομανία Α», «Κλασσικοκωμικοδουριόζο», «Ιστορία Χωρίς Λόγια», «Λύτρωση», «Ρυθμοί», «Ντεβερτιμέντο», «Μια Φλόγα που Θυμάται Σωστά» (1983), «Φάσμα», «Οι Καιροί της Άνοιξης», «Τα Μυστήρια του Άττη» (1984), «Αφιέρωμα στην Άνοιξη», «Οι Καιροί της Άνοιξης», «Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης», «Ιδέ ο Άνθρωπος» (1985), «Το Πλοίο των Τρελών» (1986), «Εικαστικά Παιχνίδια» (1987), «Φιλοξενία», «Ρωμιοσύνη» , «Η Ανθρώπινη μοίρα» , «Οι Γερόντισσες και η Θάλασσα», «Οι Τρεις Σωματοφύλακες» (1987), «Το Μεθυσμένο Καράβι ή Αρθούρος Ρεμπώ» (1988). Με έδρα πλέον από το 2002 στην Αθήνα, φιλοδοξεί στις μελλοντικές ανταλλαγές και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. «Η τέχνη είναι μια λειτουργία και δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν είμαστε άνθρωποι εμείς. Είμαστε στο περιθώριο. Έτσι κι αλλιώς όταν χορεύουμε δεν μιλάμε. Κι όπως λέει κάποιο αιγυπτιακό ρητό ‘ο χορός αρχίζει εκεί που σταματάει ο λόγος» Το 1990 ο Λομμέλ επέστρεψε στη Γαλλία και δίδαξε κλασικό μπαλέτο και αρχαίο δράμα στο Κρατικό Ωδείο της Τουλούζης και στο Κέντρο Χορογραφίας του Ζοζέφ Ρουσίλλιο. Το 1996 ανέλαβε τη διεύθυνση του σχήματος χορού της Κρατικής Σχολής Χορού της Μπουρζ και την καλλιτεχνική διεύθυνση του ομώνυμου φεστιβάλ. Τον Οκτώβριο του 2003, τιμήθηκε σε ειδική εκδήλωση που διοργανώθηκε Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης, από το Υπουργείο Πολιτισμού στο πλαίσιο του προγράμματος «Επικράτεια Πολιτισμού», τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας και την ομάδα «ΝέΗΛΥΣ», στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Χορευτικών Σχημάτων» το οποίο ήταν αφιερωμένο στον κορυφαίο χορευτή.
H χοροθεατρική παράσταση «Βrel-Barbara-Piaf», από το «Αέναον Χοροθέατρο» Daniel Lommel ξεκινά την Τρίτη 9 Ιουνίου 2009 στο Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου» (Πλαταιών και Προφήτου Δανιήλ 3, Κεραμεικός ΑΘΗΝΑ, τηλ: 210-3467.735). Παρουσιάζεται σε χορογραφίες του Daniel Lommel και θα παιχτεί ως την Παρασκευή 12 Ιουνίου.
Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι στην παράσταση χορεύει ως guest artist ο Marco Pierin, πρώτος χορευτής της Σκάλας του Μιλάνο. Tα κοστούμια είναι της Ζέφης Μπαρτζώκα και οι φωτισμοί του Daniel Lommel. Χορεύουν: Marco Pierin, Δήμητρα Αντωνάκη, Έλενα Κοντογόνη, Ζέφη Μπαρτζώκα, Εύα Παγουλάτου, Αυγή Παναγιωτοπούλου, Έλενα Παπαδοπούλου, Αγγέλα Πατσέλη, Βιβή Σταμούλη, Ηλίας Τσάκωνας, και Yanellis Rodriguez-Ferre (σολίστ μπαλέτου της Κούβας). Ενδιαφέροντα άρθρα
|
