Ο βιοπαλαιστής στη στέγη

Του Λάκη Λαζόπουλου

Κάπου στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας μας πλάκωσε η βαριά κουλτούρα και νοσταλγήσαμε ένα θέαμα λίγο πιο εμπορικό, με τραγούδια, χορούς και μουσική του πάντα αγαπημένου μας Κραουνάκη, με άφθονο χιούμορ που να μας θυμίσει έτσι λίγο και παλιές συγκινήσεις από τα «Ήταν ένα μικρό καράβι» και «Η Κυριακή των παπουτσιών». Έτσι, μια βροχερή νύχτα, κατηφορίσαμε την Πειραιώς για να απολαύσουμε τον φετινό Λαζόπουλο.

«Ο βιοπαλαιστής στη στέγη» είναι ένας νεοέλληνας με το συμβολικό όνομα Οδυσσέας, όντως πολυπράγμων και πολυμήχανος που, από τη δεκαετία του πενήντα και εδώ, μπλέκει διαρκώς σε περιπέτειες, γαντζωμένος όπως ο ναυαγός σε θύελλα στο μισοσπασμένο κατάρτι του διαλυμένου κρατικού μηχανισμού, παγιδευμένος στα γρανάζια των κομματικών μηχανισμών της χώρας του και προσηλωμένος στη λαοφιλή ιδέα της εύκολης κονόμας.

Κάποτε η Αθήνα είχε ποτάμια όπως όλες οι πολιτισμένες πρωτεύουσες του κόσμου. Αλλά κάποιοι κερδοσκόποι της συμφοράς τα μπαζώσανε και τα χτίσανε. Ένας απ’ αυτούς είναι κι ο ήρωας της ιστορίας, ο οποίος μετά από μια καταιγίδα βλέπει το παλιό, ξεχασμένο ρέμα να βρικολακιάζει και να παρασύρει στην εκδικητική του ροή το σπίτι του και μαζί και τον ίδιο. Καταφεύγει στη στέγη όπου και λίγο πριν πνιγεί, η ιστορία της ζωής του, μια ιστορία κοινή και τετριμμένη για τον μέσο Έλληνα, περνάει μπροστά από τα μάτια του σα θεατρικό έργο. Απατεώνας από κούνια, βολεψάκιας, συγγενής και γόνος απατεώνων και ιντριγκαδόρων, περνάει από την μία σύμβαση στην άλλη για να έρθει αντιμέτωπος με τον άγγελο που τον συντροφεύει στις τελευταίες του στιγμές, ώστε να παραλάβει την ψυχή του αλλά και με τον επαναστάτη γιο του, τον εκπρόσωπο της νέας και γι’ αυτό ελπιδοφόρας γενιάς, που θα επιθυμούσε να ανιχνεύσει ένα κωδικό επικοινωνίας μαζί του, χωρίς αυτό να είναι εφικτό αν ο ήρωας δεν αποφασίσει να έρθει αντιμέτωπος με τα λάθη και τις παραισθήσεις του, ώστε να καταγγείλει επιτέλους τα σαθρά «ιδεώδη» που καθόρισαν τη ζωή και τις πράξεις του.

Ο κύριος Λαζόπουλος κατέφυγε σε ένα προσφιλές και οικείο του θέμα, χωρίς όμως να καταφέρει να το αναπτύξει με την ίδια επιτηδειότητα που χαρακτηρίζει παλαιότερες δουλειές του. Εφησυχασμένος από τις εγγενείς ευκολίες του, κατέφυγε στους τηλεοπτικούς κώδικες, που τελευταία του προσφέρουν αφειδώς θεαματικότητα, χωρίς να υπολογίσει πως οι θεατρικές συμβάσεις είναι απείρως απαιτητικότερες. Η παράσταση πλατειάζει και οι επί μέρους δράσεις δεν αναδεικνύονται στο βαθμό που θα τους άξιζε. Επιφανειακή η προσέγγιση του αρνητικού ήρωα ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με τα ίδια του τα λάθη και τις ατασθαλίες. Υπέροχος και θαυμάσια ερμηνευμένος ο μονόλογος της Χρύσας Ρώπα στο ρόλο της συζύγου του και μητέρας, αναδεικνύει την συγκεκριμένη σεκάνς αλλά και την απομονώνει από το όλο θέαμα. Μια πλειάδα νέων ηθοποιών που πλαισιώνει τους δύο πρωταγωνιστές, λειτουργεί σαν διακοσμητικό πλαίσιο, αφού εξαιρώντας τους χαρακτήρες του γιου και του αγγέλου, όλοι οι υπόλοιποι εξαφανίζονται στα άδυτα του χειμάρρου ενός κειμένου το οποίο μοιάζει να αγνοεί την ύπαρξή τους. Η γνωστή, εύκολη ίσως αλλά και λυτρωτική συγκίνηση που τόσο επιδέξια καταφέρνει ο κύριος Λαζόπουλος να αποσπά από τους θεατές του, στη συγκεκριμένη παράσταση δεν προκύπτει αβίαστα και όπου κορυφώνεται, είναι για λίγο κι ανολοκλήρωτα. Το εξαίσιο χιούμορ του προκαλεί φυσικά την ευθυμία και το γέλιο αλλά δεν διαθέτει το απαιτούμενο βάθος για να γεννήσει παράλληλα την ψυχική ευωχία και την συναισθηματική έξαρση.

Ένα κουρασμένο θέαμα, που αφυπνίζεται κυρίως από την πάντα υπέροχη μουσική του κυρίου Κραουνάκη κι από τα μαγικά σκηνικά.

Ναι! Τα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά είναι μαγικά και όπως μάθαμε διαθέτουν δεκαπέντε μηχανισμούς που βγάζουν νερό στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Στοίχισαν βέβαια 250.000 ευρώ αλλά άξιζαν τον κόπο. Πραγματικά θυμίζουν εξαιρετικές ευρωπαϊκές παραγωγές και προσφέρουν στην παράσταση αισθαντικότητα αλλά και αληθοφάνεια, αναδεικνύοντας την ατμόσφαιρα ενός κόσμου ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Συμπληρώνονται με τα βίντεο του Αλέξανδρου Γραμματόπουλου που περνάνε τη δράση σε άλλη διάσταση και αποδίδουν με συγκινησιακή χάρη, το βλέμμα του Οδυσσέα πέρα από τον σκηνικό χώρο και την βιολογική του υπόσταση.

Θαυμάσιος σώουμαν ο κύριος Λαζόπουλος, δεν έχει σ’ αυτή του την παράσταση κορυφώσει το υποκριτικό του ταλέντο, παραμένοντας πιστός στα κλισέ του τα οποία αγαπάμε αλλά θα θέλαμε και να τα βλέπουμε να εξελίσσονται, ώστε να μπορούν με μαεστρία να παγιδεύουν το ενδιαφέρον και τη συγκινησιακή μας έξαρση. Οι συμβολισμοί και οι παραβολές δεν υπερβαίνουν τα όριά τους ώστε να αγγίξουν το παράλογο, δικαιώνοντας έτσι τον σατιρικό χαρακτήρα τους κι αποκτώντας μια πιο οικουμενική διάσταση.

Δεν θα περάσετε άσχημα, οι πολυθρόνες είναι αναπαυτικές και το θέαμα πλούσιο αλλά αν περιμένετε να φύγετε με τα μάτια δακρυσμένα και το συναίσθημα σε έξαρση όπως φύγατε κάποτε από το Ήβη, ξεχάστε το.

Ο Οδυσσέας των καιρών μας είναι ήδη παγιδευμένος στις μαγευτικές φωνές των σειρήνων του εύκολου εντυπωσιασμού και δεν νομίζω πως μπορεί πια τόσο ανώδυνα να περάσει από τις συμπληγάδες της ίδιας του της καταξίωσης. Εκτός κι αν η υπέρβαση που μας έχει υποσχεθεί το ταλέντο του, εκραγεί στην επόμενη, την πιο επώδυνη αλλά και πιο εμπνευσμένη του περφόρμανς. Αυτήν που θα ακολουθήσει.

 Σκηνοθεσία: Λάκης Λαζόπουλος

Mουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Κινησιολογικές παρεμβάσεις: Κωνσταντίνος Ρήγος

Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς

Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Bίντεο: Αλέξανδρος Γραμματόπουλος

 Παίζουν: Λάκης Λαζόπουλος

Χρύσα Ρώπα

Φυλακτού Ανδρέας

Παναγιωτίδου Χριστίνα

Τσούνης Σόλων

Διακοπαναγιώτου Μαρία

Λίτινας Τίτος

Καζατζιάν Σοφία

Μπάτση Σύνθια

Αντουλινάκη Μαρία

Τσιτομενέα Χαρά

Βλάχος Πάνος

Τριανταφύλλου Άγγελος

Γούσιας Μπάμπης.

Εμφανίζονται οι χορευτές: Κωστοπούλος Γιώργος

 Στεφανίδου Ροδή. 

«ΘΕΑΤΡΟΝ», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» Πειραιώς 254, Ταύρος,

Τηλέφωνο: 212 254 0311