Σχετικά άρθρα
| ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΙΙ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Πέμπτη, 15 Μάιος 2014 10:18 |
|
ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΙΙ
«Τη χώρα που τη βρέχει η θάλασσα, τώρα την ξεπουλάνε»
Οι τέσσερις ηθοποιοί της περφόρμανς πρόκειται να μας διηγηθούν την άνοδο και την πτώση του βασιλιά Ριχάρδου του δεύτερου αλλά ταυτόχρονα να μας μεταφέρουν σ’ ένα κόσμο που εύγλωττα ανακλά τον δικό μας αντλώντας από τον λόγο του Σαίξπηρ, από το υλικό των αυτοσχεδιασμών κι από τα ερεθίσματα της υπονομευτικής διάδρασης με το κοινό. Σκοτεινές φιγούρες ενός υποκοσμιακού καμπαρέ περνούν από την αφήγηση της ιστορίας στην ερμηνεία των ρόλων εμπλέκοντας τους χρόνους καθώς ότι συνέβη στο παρελθόν, το βιώνουν στο παρόν κι ότι θα φέρει το μέλλον θα ξανασυναντήσει στην κόψη του το παρελθόν.
Οι ατμόσφαιρες άλλοτε μπαρόκ κι άλλοτε αναγεννησιακές αναμειγνύονται έντεχνα με στοιχεία rock αισθητικής, burlesque τεχνικών, dark τσίρκου, μεταμοντέρνου καμπαρέ, death metal, οργιαστικού πανκ, με θραύσματα από μεσαιωνικά θεάματα και underground κόμικς ενώ οι μεγαλοπρεπείς συνθέσεις του Χένρυ Πέρσελ εμβολιάζουν τις σπαρακτικές και σαρκαστικές μαζί μουσικές κραυγές των Sisters of Mercy. Η ιστορία δεν αφορά μόνο την διαφθορά της εξουσίας αλλά και την πτώση της, την αλαζονική της ύβρη μέσα από μια τραγική δομή, τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνίες πληρώνουν το τίμημα της διαστροφής της και την «αιμορραγούσα πληγή» ενός πλήθους που χειραγωγείται από δημαγωγούς, ανίκανο να κρίνει ή να αντιδράσει με προσωπική ευθύνη. Ο Βασιλιάς δεν είναι μόνο ένα πλάσμα που διεκδικεί με αφύσικο πάθος την εξουσία αλλά και το πιο ανίσχυρο θύμα της. Θα παραδοθεί σ’αυτήν για να τον οδηγήσει στην ψυχική πρώτα και σωματική στην πορεία, εξόντωση. Η πτώση του θα είναι τραγική γιατί θα τον επαναφέρει βίαια στα πραγματικά του μεγέθη, θα τον τοποθετήσει στη θέση του θύματος και θα τον εξανθρωπίσει. Όταν όμως τα καθίσματα μετακινούνται κι οι θεατές βλέπουν πια από μια άλλη οπτική γωνία τον πεσμένο πια Βασιλιά, τότε είναι η ώρα να πάρουν την εκδίκησή τους. Ο προβοκάτορας κομπέρ τους προτρέπει να εξευτελίσουν τον γονατισμένο ηγέτη πετώντας του ζαρζαβατικά έτσι ώστε να πάρουν την εκδίκησή ους. Κι αυτή ακριβώς είναι η θέση του λαού σε κάθε κοινωνία. Κολακεύει, προσκυνάει και υπηρετεί τους ηγέτες του όσο είναι όρθιοι διεκδικώντας κάποια ψίχουλα από τα βασιλικά τραπέζια τους αλλά τους λοιδορεί και τους ταπεινώνει όταν πέφτουν στα γόνατα αφού τώρα πια έχουν την ίδια στάση αδυναμίας με τον κάθε υπήκοο και βρίσκονται στο ύψος του. Μόνο οι ήρωες, οι τρελοί, οι ποιητές και τα παιδιά θα έπρατταν το αντίθετο. Οι φυσικοί φωτισμοί, οι φλόγες, το παράξενο κλουβί-βασιλικό στέμμα που παγιδεύει το βλέμμα όποιου το φοράει, το κόκκινο του αίματος και των σημαιών, η αλλαγή της οπτικής γωνίας του θεατή μέσα από μετακίνηση των καθισμάτων, οι ασκητικοί, γυμνοί, πατενταρισμένοι από τον χρόνο σκηνικοί χώροι κι ο εμπνευσμένος χειρισμός τους, τα λειτουργικά φετίχ-κοστούμια κι η διαχείρισή τους από τους ηθοποιούς, το ζωντάνεμα εμβληματικών ζωγραφικών πινάκων κι οι αυλαίες που αποκρύβουν ή αποκαλύπτουν συμμετέχουν ενεργά μαζί με τους υπονομευτικούς, εξαίσιους μουσικούς νυγμούς, τραγούδια και γέφυρες στην δημιουργία ενός σκηνικού κόσμου τόσο σαρκαστικού και σκοτεινού όσο και λυτρωτικού κι αποκαλυπτικού.
Μια περφόρμανς για τις πολλαπλές μορφές της εξουσίας που διαρρέει αλλάζοντας όψεις από αιώνα σε αιώνα, εικονοποιώντας κι αποκαλύπτοντας την διαχρονική κι αιώνια προδοτική φύση της αλλά και την αναπόφευκτη επιβολή της στο άτομο και στο σύνολο μέσα από δομές τόσο πολιτικές όσο και ψυχαναλυτικές που ισορροπούν τους δύο πόλους καθιστώντας την ιστορία του ανθρώπινου είδους ένα σκοτεινό δράμα με σποραδικές εκλάμψεις, μια υπαρξιακή παγίδα και ταυτόχρονα μια αδιατάραχτη επανάληψη λαθών και ηρωισμών. Και ταυτόχρονα μια εικαστική απόλαυση που λυτρώνει χωρίς να προτείνει εύκολες λύσεις μέσα από την ίδια την καλλιτεχνική κι αισθητική της υπόσταση. Μην την χάσετε!
Μετάφραση: Κώστας Καρθαίος
|
