Δες το θετικό

Λάμπρος Φισφής one man show

ένα stand up comedy show…

για τις μικρές λεπτομέρειες που μας ενώνουν

Ο Λάμπρος Φισφής είναι ένας καλλιτέχνης που κερδίζει το κοινό του πριν καλά-καλά ανοίξει το στόμα του. Με την παρουσία του μεταφέρει την αίσθηση πως είναι ένας από τους πολλούς ανώνυμους βασανισμένους που κυκλοφορούν κι «οπλοφορούν» καθημερινά σ’ αυτή τη χώρα, ίσως εξ αιτίας των «ασήμαντων» καθημερινών «βασάνων» που θίγει στην περφόρμανς του, τα οποία όμως έρχονται να γίνουν οι σταγόνες που ξεχειλίζουν τα ήδη γεμάτα από οργή, απελπισία και φόβο για το αύριο, ποτήρια μας.

Ναι. Μπορεί να μεταφέρει αυτή την αίσθηση και το αποδεικνύει. Αντί να πλασαριστεί σκηνικά σε στιλ «εγώ είμαι κοιτάξτε με, θαυμάστε με, καμαρώστε με και αποθεώστε με», μπαίνει κατευθείαν στην ουσία της δικής του ταπεινής απεύθυνσης: Εγώ είμαι, σας συστήνομαι, δεν ξέρω πώς να μπω κάπου και να με δουν πως μπήκα αλλά να μην πουν κιόλας «έσκασε ο μαλάκας», δεν ξέρω πώς να είμαι ο τέλειος φίλος με τους άλλους χωρίς να γίνω μπίλιες με τον εαυτό μου, δεν ξέρω πώς να μην εκνευριστώ όταν τα πάντα γύρω μου έχουν πλαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορώ να μην εκνευριστώ, δεν ξέρω πώς να ζήσω χωρίς να φοβάμαι το θάνατο αλλά ταυτόχρονα πως να ζήσω καλά που σημαίνει να μην φοβάμαι το θάνατο, δεν βρίσκω τρόπο να πειστώ για την πίστη μου, δεν ξέρω πώς να φερθώ στο παιδί μου που δεν έτυχε να συστηθούμε τότε που θα μπορούσα να το κατανοήσω τέλεια -δηλαδή τότε που ήμουν και γω παιδί-, δεν ξέρω πώς να κουμαντάρω την ερωτική μου ζωή –και δεν έχω χειρότερο από να ψάξω να βρω συμβούλους επί του θέματος που σημαίνει να μάθουν και άλλοι τι ακριβώς σκέφτομαι για την ερωτική μου ζωή-, δεν ξέρω πώς να μην τρελάνω τη γυναίκα μου –και πώς να μην με τρελάνει αυτή-, άσε που δεν βλέπω και τίποτα φωτεινό στον ορίζοντα μ’ όλες αυτές τις οικολογικές λάμπες ένα γύρω και ναι, δεν ξέρω πώς να αγαπήσω τον ανοικονόμητο εαυτό μου, ακριβώς όπως και σεις.

Τα προβλήματα που θίγει δεν συγγενεύουν με τα μεγάλα κι άλυτα προβλήματα της ανθρωπότητας. Είναι μικρά, ασήμαντα, καθημερινά κι όμως εξ ίσου άλυτα. Και καταδυναστεύουν τις ζωές μας μ’ έναν ύπουλο τρόπο αφού κανείς μας δεν μπορεί να τα θέσει και να απαιτήσει έστω λίγη συμπόνια χωρίς να ακούσει την γνωστή από τα παπουδερί, παροιμία: Εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί χτενίζεται…

Κι όμως, όλα αυτά τα βαρυσήμαντα που υποτίθεται πως απασχολούν τον νου, την ψυχή καθώς και τις εξ ίσου βαρυσήμαντες αναρτήσεις μας στο Facebook, το νόημα της ζωής που δραπέτευσε μαζί με τους Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης, η φρίκη του πολέμου και της προσφυγιάς, η απανθρωπιά του ανθρώπου, η κακοποίηση των ζωών, η υπερθέρμανση του πλανήτη, η λογοκρισία στη Σαουδική Αραβία, η θέση των γυναικών στη Γουαδελούπη κι οι ανασκολοπισμοί τον μεσαίωνα σε συνδυασμό με τις γενοκτονίες ανά τους αιώνες δεν μας απασχολούν –σε πρακτικό επίπεδο- σχεδόν καθόλου στην πραγματικότητα. Δεν αγγίζουν τίποτα βαθύτερο εκτός από μερικές στιβάδες του εγκεφάλου μας. Το πρόβλημα για να σε απασχολήσει πρέπει να είναι το δικό σου πρόβλημα, δεν αρκεί να είναι βαρυσήμαντο, αλλιώς απλά υποκρίνεσαι πως σε απασχολεί, μόνο και μόνο για να φανείς εξ ίσου βαρυσήμαντος. Και είναι μάταιο, να το φέρεις στο προσκήνιο προσπαθώντας να πείσεις για το μεγαλείο της ψυχής σου, όπως μάταιη είναι η κάθε υποκρισία. Κανείς ποτέ δεν σταμάτησε τον κόσμο από το να κατρακυλάει στον κάθε λογής βόρβορο, επειδή συζήτησε για το εκάστοτε πρόβλημα, το ανάρτησε στο Facebook, διαδήλωσε γι’ αυτό ή το έκανε παράσταση. Οι αλλαγές, που είναι και θα είναι μόνο εξισορροπητικές κι όχι ανατρεπτικές, έγιναν πάντα από κάποιους που τους αφορούσαν προσωπικά. Όλα είναι προσωπικά. Προσωπικά λοιπόν είναι και τα ζητήματα που θίγει με το κοφτερό του χιούμορ και την ανηλεή αυτοσαρκασμό του ο Φισφής, προσωπικά, μικρά και καθημερινά. Αποκαλύπτουν μέσα από ανομολόγητες, αθώες, ντροπιαστικές έξεις, συνήθειες και σκέψεις μας, το μέγεθος της ανθρωπιάς μας, την ίδια μας τη φύση που κατά το Τσεχωφικό πρότυπο δεν αποτελείται ούτε μόνο από το καλό ούτε μόνο από το κακό αλλά υφαίνεται καθημερινά κι εξ ίσου με λευκά και μαύρα νήματα.

Στην προσπάθειά του να βρει τις θετικές στιγμές της ζωής, ο περφόμερ με το κοφτερό βλέμμα και νου, στοχεύει στις λεπτομέρειες της καθημερινότητας μας, βάζει στο μικροσκόπιο τα ασήμαντα ζητήματα που μας ενοχλούν, αυτοσαρκάζει τις αδυναμίες μας και τις δικές του και καυτηριάζει οτιδήποτε συνωμοτεί εναντίον της ψυχικής μας γαλήνης, βγάζοντας ταυτόχρονα νοκ-άουτ την υποκρισία της υψηλοφροσύνης μας. Αν λοιπόν ψάχνετε το νόημα της ζωής, αν θέλετε να συγκινηθείτε, αν σας αρέσει να φεύγετε από το θέατρο σοφότεροι, δείτε αυτή την παράσταση. Το νόημα της ζωής, το μόνο νόημα που έχει κάποιο νόημα, είναι το γέλιο, το μέχρι δακρύων γέλιο κι αυτό σίγουρα θα το εξασφαλίσετε. Η συγκίνηση είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε όταν κινούμαστε μαζί (συν-κινούμαστε) κατανοώντας ο ένας τον άλλο κι ο Φισφής έχει κατανοήσει βαθιά την ανθρώπινη φύση, μπορεί ευέλικτα να ομολογεί τα ανομολόγητα χωρίς να προσβάλλει ή να οργίζει, ξέρει να χτυπά κέντρο μέσα από μια σχεδόν παιδική αθωότητα, έχει την ικανότητα να χειρίζεται με άνεση και χιούμορ την αλληλοδιάδραση και άρα κινείται μαζί με τους θεατές του, συγκινεί και συγκινείται. Και σίγουρα θα φύγετε από το θέατρο σοφότεροι. Γιατί σοφός είναι αυτός που μαθαίνει να γελάει μ’ όλα αυτά τα καθημερινά και τα ασήμαντα τα οποία προκαλούν εκνευρισμό, χωρίς ωστόσο και να τα υποτιμάει.

Πιστέψτε με από την ημέρα που είδα το «Δες το θετικό» δεν έχει υπάρξει αντιξοότητα στην καθημερινότητά μου που να μην κατάφερε μαζί με τον εκνευρισμό να μου προσφέρει κι ένα εσωτερικό, λυτρωτικό γέλιο αφού μου θύμιζε πάντα μια ατάκα ή έναν μονόλογο του Φισφή. Κι όποτε έπιασα τον εαυτό μου να επιθυμεί ή να επιδιώκει τα φθαρτά ή τα ασήμαντα, γέλασα ακόμα περισσότερο και τον αγάπησα λιγουλάκι παραπάνω γι’ αυτό. Επειδή με ανάγκασε να παραμερίσω την υποκρισία μου, να βουτήξω χωρίς ενοχές στην πιατέλα με τις πατάτες, να βρω νέους τρόπους για να πιάσω το τελευταίο ανυπότακτο σκουπιδάκι στο ήδη σκουπισμένο χαλί, να δω για πρώτη φορά στη ζωή μου θετικά τις οικολογικές μου λάμπες αν και μέσα σε ημίφως, να εξαφανίσω όλες τις αντρικές άσπρες κάλτσες από τα συρτάρια μας χωρίς την παραμικρή αιδώ, να απολαύσω το χανγκόβερ του μεσημεριάτικου χουζουριού μου βρίζοντας θεούς και δαίμονες, να σπάσω ένα τραπεζάκι ΙΚΕΑ χωρίς τύψεις –θυμήθηκα τι μου είχε κάνει αυτό όταν το συναρμολογούσα-, να προγραμματίσω μέσα στην καρδιά του χειμώνα, καλοκαιρινές διακοπές εναλλακτικές σε φάρμα αποφεύγοντας έτσι τα δωμάτια της κυρά Καλλιόπης -κάτι το οποίο είμαι σίγουρη ότι θα το μετανιώσω- και να περάσω αρκετά βράδια στο σπίτι, πίνοντας άφθονη τεκίλα και γελώντας μέχρι δακρύων καθώς αναπολούσαμε με την οικογένεια μου αυτή την παράσταση, ψάχνοντας για χιλιοστή φορά άλλα καινούργια πράγματα που μας «χαλάνε» κάθε μέρα για να ξεκαρδιστούμε ακόμα περισσότερο και να κάνουμε τους γείτονες να αναρωτιούνται για την «ψυχική υγεία» μας. Και μια και την θυμήθηκα κι αυτήν απόψε, να προσθέσω: Η παράσταση του Φισφή είναι ψυχοθεραπεία και το επιβεβαιώνει κι ο οικογενειακός μας ψυχίατρος ο οποίος μας συνόδευσε σ’ αυτήν την απολαυστική έξοδο. Δεν σας λέω ωστόσο να πάτε γιατί δεν χρειάζεται. Οι παραστάσεις είναι όλες σολντ-άουτ, άρα αυτά που έγραψα εδώ, άδικα τα έγραψα –ή για να ευχαριστήσω τον Λάμπρο για την έξοχη βραδιά, ίσως και γι΄αυτό-. Τα ξέρατε από μόνοι σας και το αποδείξατε τιμώντας αυτή την παράσταση με την πιο ενθουσιώδη προσέλευση.

Αυτή η παράσταση είναι για όλους μας. Κι όχι μόνο για σας που:

καρφώνετε 36 πατάτες σε μια πιρουνιά.

σας παίρνει 40 λεπτά να μπείτε στη θάλασσα.

τρομάζετε με τη γιαγιά έξω από την τουαλέτα του κλάμπ.

όταν βάζετε ηλεκτρική, σας αντιστέκεται πάντα ένα σκουπιδάκι.

αγοράσατε οικολογικές λάμπες και πλέον ζείτε στο σκοτάδι.

θα ψηφίζατε νόμο κατά της άσπρης κάλτσας στο σεξ.

μετά από μεσημεριανό ύπνο έχετε hangover.

έχετε να πιείτε τεκίλα από το 1996.

θεωρείτε ότι τα ΙΚΕΑ είναι φτιαγμένα από εξωγήινους.

νιώθετε ηδονή όταν κάποιος σας ξύνει στην πλάτη.

έχετε κάνει διακοπές σε rooms to let Καλλιόπη.

κλαίτε όταν τραβάτε μια τρίχα από τη μύτη.

πιστεύετε ότι η Όλγα Τρέμη είναι σκληρό ναρκωτικό.

άλλαξε ο κόσμος σας όταν πρωτοφάγατε luckycap.

δεν ξέρετε τι είναι ο συριγμός των ferryboat.

Και θέλετε να περάσετε ένα βράδυ γελώντας.

Και μια φωτογραφία από την προηγούμενη παράστασή του

Θέατρο Άβατον

Ευπατριδών 3

Γκάζι

(Μετρό Κεραμεικός)

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15, από τις 26 Δεκεμβρίου.

Εισιτήρια: 10 ευρώ (κανονικό), 8 ευρώ (μειωμένο)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 210-3412689

www.theatroavaton.gr

www.viva.gr