ΑΝΚΟΡ

του Θόδωρου Τερζόπουλου

Θεατρικό δρώμενο βασισμένο σε ποίηση του Θωμά Τσαλαπάτη

Συγκλονιστικό σπάραγμα διονυσιακού δρώμενου από έναν σκηνοθέτη που ξέρει να χειρίζεται στην εντέλεια την γεωμετρία του θεατρικού χώρου, την τελετουργική διάδραση και την δυναμική των σωμάτων. Το τρίτο της τριλογίας του, η οποία ξεκίνησε με το «Alarme» το 2010 ενώ ακολούθησε το «Αmor» το 2014, μεταφέρει το συγκρουσιακό στοιχείο στην αρχέγονη ερωτική αντιπαράθεση του αρχετυπικού ζεύγους, προσδίδοντάς του την «τραγική διάσταση» μέσα από την τελετουργική επανάληψη, η οποία μετατίθεται από την κυκλική στην σπειροειδή τροχιά. Σημαντικό εργαλείο της μεθόδου του, η ιδιάζουσα επεξεργασία του «λόγου» ο οποίος επιμερίζεται σε ήχους, κραυγές, ανάσες και σπαράγματα φράσεων, δημιουργώντας ένα μουσικό ηχητικό υλικό στην φόρμα του κονσέρτου, «ενορχηστρωμένο» έτσι ώστε με την εξέλιξη του ηχητικού θέματος, την επανάληψη και την ανάπτυξή του, να ορίζονται τα στάδια της θεατρικής δράσης. Οι παλμικές κινήσεις που ορίζουν την σεξουαλική πράξη μετουσιώνονται σε αέναες συμπαντικές δυναμικές και αναπαριστούν σκηνικά την εσωτερική λειτουργία του υλικού, πνευματικού και ενεργειακού νόμου της δημιουργίας. Οι περιοδικές φάσεις της συγκρουσιακής ένωσης των αντιθέτων τα οδηγούν σε μια ενότητα μέσα στην οποία όμως καραδοκεί ο δαίμονας της αέναης αλλαγής. Νέες εκρήξεις προκαλούν αποχωρισμούς οι οποίοι μετατρέπουν την μονάδα σε δύο αντίθετες υπάρξεις καταδικασμένες να έλκονται αδιαπραγμάτευτα και να ορμούν ξανά η μία προς την άλλη συγκρουόμενες, αλληλοσπαρασσόμενες, πολεμοχαρείς και ταυτόχρονα υποταγμένες στην φύση τους ως την στιγμή που ξαναενωθούν, θα αναμιχθούν, θα οριστούν και πάλι ως ενιαία οντότητα συμφιλιώνοντας τα αντίθετα στο αδιαίρετο «ένα» το οποίο όμως επίσης κυοφορεί το έμβρυο του διχασμού, ημιαδρανές αλλά ζωντανό, έτοιμο να γεννηθεί. Ο σπόρος της ζωής υπόσχεται την απόσχιση ενώ η αδράνεια του θανάτου συντηρεί την ενότητα. Ένα διαρκές ανκόρ χωρίς διέξοδο διαφυγής.

Η δραματουργία σε πλήρη εναρμόνιση με τους ήχους και τους μουσικούς νυγμούς έχει γίνει ακόμα πιο θραυσματική στο Ανκόρ, που αποτελεί και το αποκορύφωμα της συγκρουσιακής τριλογίας. Οι τριγμοί των οδόντων κι οι κροταλισμοί των σπαθιών κορυφώνονται σε μελωδικά ξεσπάσματα μιας αποπλανητικής άριας ενώ τα ελάχιστα θραύσματα του λόγου αναμιγνύονται με κραυγές, βρυχηθμούς και μασουλίσματα που λιώνουν τις λέξεις και τις μετουσιώνουν σε όστιες φαγώσιμες. Οι φράσεις-σπαράγματα της ποίησης του Θωμά Τσαλαπάτη καταβροχθίζουν τα νοήματα, γίνονται αιμοχαρείς ιαχές, ωθούν τους ήρωες σ’ έναν νέο αλληλοσπαραγμό. Η σκηνογραφία καθορίζει την δράση λειτουργώντας σαν ένας ναός με συγκεκριμένη συμβολιστική και γεωγραφία η οποία θα καθορίσει την πορεία των ηρώων. Οι τρεις πύλες, ο σταυρός που απλώνεται σε όλη τη σκηνή κι η αψίδα-ιερό στο βάθος, κατευθύνουν την δυναμική της δράσης τους και τις παλμικές εναλλαγές της εξελικτικής τους πορείας η οποία τους μεταθέτει από την τυραννία του χρόνου, στο άχρονο, άυλο κι ακίνητο, στο άδυτο του ιερού, εναγκαλισμένους σε μια κατάσταση στατικής αθανασίας από την οποία με ένα φύσημα θα αναγεννηθεί η υλική τους υπόσταση ξανά και ξανά παγιδεύοντάς τους σ’ ένα ζωτικό ψέμα που συντηρεί την διαρκή πτώση τους. Η κάθετη πορεία στο ένα σκέλος του σταυρού οδηγεί προς την άνοδο ή την πτώση ενώ στο σημείο συνάντησης του με το άλλο σκέλος έχουμε την κομβική στιγμή της συνάντησης του σπέρματος με την μήτρα για να οριστεί η απόσχιση που θα επιφέρει την πτώση. Το θηλυκό ακολουθώντας την ίδια του την αδηφάγα μήτρα, μαγνητίζει, καθοδηγεί, αποπλανεί κι επιβραβεύει μέσα από προσφορές τρυφερότητας και πάθους ενώ ταυτόχρονα καταβροχθίζει το αρσενικό με όπλο την σαγηνευτική του φύση, ορίζοντας την θυσιαστική, ερωτική πράξη ως ένα οδυνηρό κι ηδονικό ταυτόχρονα παραλήρημα ενώ το αρσενικό ακολουθεί, αναρωτιέται «που με πας» αλλά και μαγνητίζεται, γίνεται το έρμαιο, ο δεσμώτης που υποφέρει αλλά και απολαμβάνει την σπαρακτική του υποταγή. Οι εραστές συνδιαλέγονται μέσα από το ντουέντε ενός ταγκό που χορεύεται από σώματα παγιδευμένα στο έδαφος, το περιοδικό ξέσπασμα μιας άριας, το ασφυκτικό σφιχταγκάλιασμα, την εκρηκτική απομάκρυνση, την ακαταμάχητη επιθυμία για επανένωση, περνώντας διαδοχικά από την αποπλάνηση στο πάθος, στην έκσταση, στην μαζοχιστική απόλαυση, στην απώλεια και την πτώση, και κατόπιν στην απελπισία και το θρήνο, χωρίς οι αντίπαλοι να μπορούν να απελευθερωθούν από τον ασφυκτικό κλοιό της παγίδας που έχει δημιουργήσει η ίδια τους η συγκρουσιακή φύση.

Το δρώμενο διαχειρίζεται τις έννοιες πέρα από το λόγο, μέσα από την τελετουργική χρήση των σωμάτων σε συνδυασμό με τις θυσιαστικές, φονικές λεπίδες, δημιουργώντας για τον θεατή ένα ενεργειακό πεδίο εντός του οποίου επιτελείται η θυσιαστική πράξη η οποία μετατρέπει την ερωτική κλίνη σε πεδίο μάχης και την λυτρωτική ένωση σε αυτοκαταστρεπτικό, αιματηρό πόλεμο. Ένα εφιαλτικό είδωλο του κόσμου μας επί σκηνής από τον βιρτουόζο σκηνοθέτη που επικοινωνεί με το κοινό του, ερεθίζοντας πέρα από την νόηση και την κατανόηση, τα βαθύτερα κέντρα της ύπαρξης, αφυπνίζοντας την αρχετυπική γνώση των σωμάτων και ενεργοποιώντας την σοφή δυναμική του ενστίκτου.

Οι δύο ηθοποιοί, μόνιμοι συνεργάτες του Τερζόπουλου, διαθέτουν και την τεχνική και την εσωτερική γνώση και εμπειρία ώστε να μπορούν να εξυπηρετήσουν στην εντέλεια το εγχείρημα του σκηνοθέτη τους, μιλούν την γλώσσα του και πειθαρχούν στις λεπτομέρειες, ορίζοντας τον χρόνο και τις εντάσεις με μαθηματική ακρίβεια ώστε να λειτουργήσει το εξαιρετικά απαιτητικό αυτό σκηνικό δρώμενο στην εντέλεια.

Οι φωτισμοί δημιουργούν μέσα από το ήδη υπάρχον σκηνικό, νέα τοπία, ακολουθώντας ή προαναγγέλλοντας την εξέλιξη της δράσης σε απόλυτη αρμονία με την χορογραφία του δρώμενου ενώ τα απέριττα, εστέτ κοστούμια της Λουκίας αναδεικνύουν τις περιπέτειες των σωμάτων επιτρέποντας στις εσωτερικές δυναμικές τους να αναδειχτούν.

Ερμηνεύουν: Σοφία Χίλλ, Αντώνης Μυριαγκός

Σκηνοθεσία-σκηνική εγκατάσταση-σύνθεση κειμένων:Θεόδωρος Τερζόπουλος

Μουσική: Παναγιώτης Βελιανίτης

Κοστούμια: ΛΟΥΚΙΑ

Φωτισμοί: Θεόδωρος Τερζόπουλος, Κωνσταντίνος Μπεθάνης

Εκτέλεση σκηνικής εγκατάστασης: Χαράλαμπος Τερζόπουλος

Υπεύθυνη παραγωγής: Μαρία Βογιατζή

Φωτογραφίες: Johanna Weber

Θέατρο Άττις

Λεωνίδου 7

Μεταξουργείο

Τηλέφωνο: 210 5226260

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 19.00 ως 9/4

Διάρκεια: 55'

Εισιτήρια:15€ (κανονικό), 10€ (φοιτητικό/ μαθητικό/ ανέργων)