Σχετικά άρθρα
| ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Σάββατο, 21 Απρίλιος 2018 18:10 |
|
Περιμένοντας τον Γκοντό του Σάμουελ Μπέκετ
«…Έπρεπε ν’ απαλλαγώ απ’ όλα τα δηλητήρια – τη διανοητική ευπρέπεια, τη γνώση, τις βεβαιότητες που απορρέουν απ’ αυτή, την ανάγκη να κυριαρχήσεις πάνω στη ζωή – να βρω την κατάλληλη γλώσσα…»* Σάμουελ Μπέκετ
Μετά τον β΄ κύκλο παραστάσεων του έργου του Δημήτρη Δημητριάδη «ΤΡΩΑΣ» και την παρουσίαση του μουσικού έργου του Γκέοργκ Κούρταγκ «Θραύσματα από τον Κάφκα», η ομάδα Σημείο Μηδέν, παρουσιάζει το έργο – σταθμός «Περιμένοντας τον Γκοντό» του μεγάλου Ιρλανδού συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ. Σ’ ένα δυστοπικό, μεταπολεμικό σύμπαν που εικονογραφεί τον κατακερματισμένο χρόνο αλλά και το απροσδιόριστο του χώρου ο οποίος διαρκώς μεταλλάσσεται, οι ήρωες του Μπέκετ επαναλαμβάνουν την δυσβάσταχτη αναμονή τους μέσα από μια ανανεωμένη συμβολιστική και ερμηνευτική γραμμή η οποία ακολουθεί την μέθοδο του σκηνοθέτη και την ερευνητική δυναμική της ομάδας Σημείο Μηδέν, τέλεια εναρμονισμένη με τον λόγο του συγγραφέα, έναν λόγο αποκομμένο από εύκολα συναισθήματα, υποταγμένο στις επείγουσες ανάγκες, κυριολεκτικό κι ανεξιχνίαστο ταυτόχρονα, επίμονα διαχρονικό, εφιαλτικά ειλικρινή, άμεσο και πολυσήμαντο, σε μια κυκλική πορεία που δεν φαίνεται να μπορεί να ξεδιπλωθεί σε σπείρα και παγιδεύει τους ήρωες στο απροσδιόριστο αυτό χωρόχρονο το μονότονα, περιοδικά φωτισμένο, με μοναδική του διέξοδο αδιέξοδη, την αντανάκλασή τους στον θαμπό καθρέφτη πίσω τους. Έτσι οι ήρωες μοιάζουν να επαναλαμβάνουν το παιχνίδι τους όχι μόνο στο χρόνο αλλά και στο χώρο, όχι μόνο ο ένας προς τον άλλο αλλά κι ο καθένας σε σχέση με τον εαυτό του, με το θαμπό, ανεξιχνίαστο είδωλό του.
Οι ήρωες μέσα από τις κατακερματισμένες προσπάθειές τους να επικοινωνήσουν, ο ένας με όπλο του την φιλοσοφική ενατένιση κι ο άλλος μέσα από ανάγκες και όνειρα, ανακαλύπτουν μια νέα διάλεκτο που περιλαμβάνει το καυστικό χιούμορ, την αναίτια επιθετικότητα, την τρυφερή παρόρμηση που δεν ολοκληρώνεται, την εξάρτηση αλλά και τις τάσεις φυγής με επίκεντρο την αναμονή του Γκοντό αλλά και με στόχο τη διάσπαση αυτής της αναμονής και την επικέντρωση σε μια καθημερινή ρουτίνα η οποία περιλαμβάνει και την επίσκεψη των δύο άλλων ηρώων του έργου αλλά και του αγοριού το οποίο ανακοινώνει πως ούτε κι αυτό το απόγευμα δεν θα έρθει ο Γκοντό. Το αγόρι αυτό στην παράσταση είναι δύο πρόσωπα, το ένα με μάσκα, που συμπληρώνουν το λόγο, προσθέτοντας του μια ηχώ που τον κάνει απόκοσμο. Το δέντρο είναι μια μεταλλική κατασκευή στο κέντρο που εύκολα «ξεριζώνεται», μετακινείται, χρησιμοποιείται σαν ασπίδα, επιστρέφει στη θέση του. Το γέλιο του Εστραγκόν ενισχυμένο από ήχους που δημιουργούνται επί σκηνής, είναι τόσο χαρακτηριστικό που αποτελεί ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Τα παπούτσια φοριούνται στο κεφάλι, σαν καπέλα, αντικαθιστώντας τα μπόουλερ. Οι συμβολισμοί μέσα από μια ιδιαίτερη σκηνοθετική οπτική αποκτούν διευρυμένες όψεις, ενώ η ατμόσφαιρα είναι ποτισμένη από μια έντονη αίσθηση ονείρου ή εφιάλτη. Οι ηθοποιοί δεν υποδύονται τους ρόλους τους, τους βιώνουν, κάτι που αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά χαρακτηριστικά της ομάδας. Είναι άρτιοι σε όλα τα επίπεδα, με μια κινησιολογία εκπληκτική που αποδίδει όχι μόνο δράσεις αλλά και συναισθήματα και στην εντέλεια ασκημένα τα ερμηνευτικά τους εργαλεία. Διαθέτουν σπάνια χημεία, προϊόν σκληρής, πολύχρονης ομαδικής εργασίας με μέθοδο και κινούνται απόλυτα συντονισμένοι με τους εσωτερικούς ρυθμούς της παράστασης. Μια παράσταση-σταθμός από μία ομάδα με διαυγείς στόχους και άρτια αποτελέσματα σε όλη την μέχρι τώρα πορεία της.
Σκηνοθετικό Σημείωμα Η παράστασή μας παίζεται πάνω στα ερείπια του κόσμου, σ’ ένα μέλλον λιγότερο ή περισσότερο κοντινό σε μας, όπου διατηρούνται ανοιχτά όλα τα τραύματα απ’ το παρόν και το παρελθόν της ανθρωπότητας… Αλλά και οι προσδοκίες… Σ’ αυτό το οριακό σημείο ύπαρξης του ανθρώπου, ποιες είναι οι ελάχιστες δυνατές προϋποθέσεις επανεκκίνησης της ζωής, μιας ζωής που ν’ αξίζει να τη ζήσει κανείς; Στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» βρήκαμε δυο πιθανές απαντήσεις κι εκεί στηρίξαμε τη δουλειά μας: Η προσπάθεια επικοινωνίας και συνύπαρξης με τον Άλλο, μ’ αυτόν που έχουμε απέναντί μας, παρά τα όποια εμπόδια, ακόμα κι όταν αυτά φαίνονται αξεπέραστα! Αλλά και η προσπάθεια επικοινωνίας με τον Άλλον μέσα μας, μ’ αυτή την άγνωστη και σκοτεινή περιοχή των απωθημένων επιθυμιών και φόβων, των ξεχασμένων αισθήσεων κι ενστίκτων, την περιοχή του ζωώδους και του θεϊκού, εκεί όπου γεννιέται η τρέλα και το όνειρο, το παραλήρημα και ο εφιάλτης. Αυτό το ταξίδι προσπαθήσαμε να κάνουμε, προς τον Άλλον μέσα μας και προς τον Άλλον έξω, απέναντί μας, μακριά από μας… Αυτό το ταξίδι προσπαθούμε να κάνουμε καθημερινά. Περιμένοντας τι; Τη Λύτρωση της ζωής από τα δεσμά του θανάτου; Τη συνάντηση με το Ανθρώπινο, ως τέλος κάθε εξευτελισμού ανθρώπου από άνθρωπο; Το Τίποτα ή το Περιμένοντας, όπως λέει περιπαικτικά ο Μπέκετ; Υπάρχει, όμως, άλλος τρόπος να ονειρευτούμε τον χειραφετημένο άνθρωπο, χωρίς να γκρεμίσουμε τα τείχη που χωρίζουν αυτό το «μέσα» από αυτό το «έξω»;
Σκηνοθεσία: Σάββας Στρούμπος Σκηνική Εγκατάσταση: Ηλίας Παπανικολάου Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο Photo credits: Αντωνία Κάντα Δημιουργία αφίσας: SoulDesign Video & trailer credits: Χρυσάνθη Μπαδέκα Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας Παίζουν: Δαυίδ Μαλτέζε, Έλλη Ιγγλίζ, Έβελυν Ασουάντ, Κωνσταντίνος Γώγουλος
Θέατρο Άττις-Νέος Χώρος Λεωνίδου 12 (Στάση μετρό: Μεταξουργείο) Τηλέφωνο: 210-3225207 Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00. Μέχρι τις 29 Απριλίου 2018. [Εκτός από 5, 6, 7, 8 Απριλίου] Τιμές εισιτηρίων: 12ευρώ (κανονικό), 10ευρώ (μειωμένο: φοιτητές, άνεργοι ΟΑΕΔ, ΑμΕΑ)
Το έργο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σ. Μπέκετ σε μετάφραση Θωμά Συμεωνίδη θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Νεφέλη Με την Υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού *Πηγή: Επίμετρο του Θωμά Συμεωνίδη (Thomas Symeonidis) στη μετάφραση της "Τελευταίας Τριλογίας" του Σ. Μπέκετ, εκδ. Γαβριηλίδης, σελ. 269)
|
