Ο χρόνος σταματά

(Time stands still) του Donald Margulies

Για δεύτερο χρόνο φέτος παίζεται στο θέατρο κάτω από την Γέφυρα ο έργο αυτό στο οποίο μια φωτορεπόρτερ που ειδικεύεται σε πολεμικά ρεπορτάζ κι ο σύντροφός της Τζέιμς, πολεμικός ανταποκριτής, έρχονται αντιμέτωποι με τους εαυτούς τους, την σχέση τους και τις ανάγκες τους, μετά από ένα ατύχημα με έκρηξη βόμβας το οποίο κόντεψε να σκοτώσει τη Σάρα. Παράλληλα ο αγαπημένος τους φίλος και συνεργάτης Ρίτσαρντ εμφανίζεται μαζί με μια νεαρή κοπέλα την Μάντυ με την οποία έχει αποφασίσει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά παρά την καταλυτική διαφορά ηλικίας και τρόπου ζωής που τους χωρίζει.

Σε ένα πρώτο επίπεδο ο Τζέιμς κι η Σάρα αντιπροσωπεύουν ένα κόσμο αντισυμβατικό κι αφυπνισμένο όπου κυριαρχεί η υποχρέωση του κάθε πλάσματος να συμπαρίσταται με όποιο τρόπο διαθέτει στην τραγωδία των συνανθρώπων του και να προσπαθεί να κάνει γνωστά όλα εκείνα που αποτελούν τη φρίκη του πολέμου και την αδυσώπητη μοίρα των αθώων του κόσμου που πληρώνουν τιμήματα ζωής και αίματος όταν οι ισχυροί της γης αποφασίζουν να την αιματοκυλήσουν. Οι δύο τους και κυρίως η Σάρα πιστεύει πως επιτελεί ιερό χρέος αποκαλύπτοντας τις δυστυχίες και τα δράματα των θυμάτων του πολέμου έστω κι αν αυτό την οδηγεί σε «δύσβατα» μονοπάτια και στον κίνδυνο να απωλέσει την ίδια της τη ζωή.

Από την άλλη ο Ρίτσαρντ είναι ένας άνθρωπος πρακτικός, προσγειωμένος, που ξέρει τους όρους των πολιτικών παιχνιδιών και της εμπορικότητας κι ακολουθεί τις συμβάσεις, ψάχνοντας πάντα για τις χαραμάδες που θα του επιτρέψουν να περάσει ανάμεσα σε άλλες ειδήσεις και τα συνταρακτικά ρεπορτάζ για τον πόλεμο. Ο ανθρωπισμός του τίθεται σε όρια για να ισσοροπήσει με το συμφέρον του.

Όσο για την νεαρή Μάντυ, αυτή στην πραγματικότητα θα είναι ο «εκρηκτικός μηχανισμός» που θα θέσει σε λειτουργία μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού των προθέσεων της Σάρας και του Τζέιμς. Διότι μπορεί να είναι μικρή, αφελής και ακαλιέργητη όμως η αυθεντικότητα της μετατρέπει τις φαινομενικά απλοικές αντιδράσεις της σε μπούμερανγκ για τους «ηρωικούς» και γεμάτους «αυτοθυσία» ρεπόρτερ οι οποίοι φωτογραφίζουν το δράμα αλλά δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν τη φρίκη ενώ παράλληλα δεν είναι σε θέση ούτε την ίδια τους τη ζωή να κουμαντάρουν.

Και περνώντας μέσω αυτού του χαρακτήρα και με την εξέλιξη της δράσης, σε μια δεύτερη στιβάδα της δραματουργίας, οι όροι ανατρέπονται. Ο Τζέιμς διαλύεται ψυχικά από την σχέση της Σάρας με έναν Σύριο μεταφραστή γιατί στην πραγματικότητα ένοιωθε πάντα ανεπαρκής απέναντι στην σύντροφό του αφού κατά βάθος τα όρια της ψυχικής αντοχής του έχουν εξαντληθεί κι η επιθυμία του είναι να παρατήσει τις ριψοκίνδυνες αποστολές στις εσχατιές του κόσμου, να επιστρέψει στην ήσυχη ζωή της πόλης του και να κάνει οικογένεια. Αυτό το βιώνει σαν ήττα αλλά την αδυναμία του την μετατρέπει εύκολα σε οργή κατηγορώντας εύστοχα τη Σάρα πως στην πραγματικότητα αυτό που την οδηγεί στην εμπόλεμη ζώνη, αυτό που την έσπρωξε στην ααγκαλιά του Σύριου και που την οδήγησε σχεδόν στο θάνατο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η λαγνεία της για την φρίκη, το αίμα και την καταστροφή. Ο ίδιος άλλωστε διαθέτει σπέρματα αυτής της λαγνείας αφού η αγαπημένη του διασκέδαση είναι να παρακολουθεί ταινίες τρόμου κι έτσι του ήταν πιο εύκολο να διακρίνει στις προθέσεις της Σάρας την ύποπτη ρωγμή. Όσο για την Μάντυ, εκείνη κάνει τις επιλογές της με κίνητρο πάντα τις επιθυμίες της, δεν είναι διαστροφική και δεν γίνεται περίπλοκη, κινείται με σταθερά βήματα προς το στόχο της κι όταν τον κατακτά, βιώνει την ευτυχία. Η Μάντυ δεν είναι το πορνίδιο που γίνεται ερωμένη ενός καταξιωμένου ώριμου άντρα αλλά μια πραγματική γυναίκα που ξέρει να αγαπά, να αφοσιώνεται, να απολαμβάνει και να συγκινείται. Μ’ άλλα λόγια να κάνει το μόνο πράγμα που έχει ενδιαφέρον να κάνει κανείς όσο είναι ακόμα ζωντανός. Ζει.

Η σκηνοθεσία μας παραδίδει μια παράσταση-σπάραγμα ζωής γεμάτη εκρηκτικές στιγμές, με εξαιρετικούς ρυθμούς, έντονες δράσεις και δυναμικές ανατροπές. Το χιούμορ κι η συγκίνηση σε ισόποσες δόσεις δημιουργούν μια γλυκόπικρη αίσθηση ενώ ταυτόχρονα οι μικρές λεπτομέρειες της δραματουργίας αξιοποιούνται εξ ίσου με τις έντονες αντιπαραθέσεις κι η αίσθηση μιας καθησυχαστικής καθημερινότητας αφήνει μέσα από τις ρωγμές της να διεισδύσουν οι πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης οίησης με διακριτικότητα , σαφήνεια και αφοπλιστική αληθοφάνεια.

Εξαιρετικός ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, διεισδύει στο ρόλο με την ακρίβεια ανατόμου και μας προσφέρει μια από τις πιο εντυπωσιακές ερμηνείες του, διατηρώντας ένα εξαίρετο μέτρο ανάμεσα στην συγκίνηση και το χιούμορ, στον κυνισμό και στην ευθραυστότητα, την έκρηκτική εξωστρέφεια και την αισθαντική εσωτερικότητα.

Η Έλενα Τυρέα πλάθει μια δυναμική φωτορεπόρτερ με εύθραυστο εσωτερικό κόσμο, γεμάτη αποχρώσεις, ψυχικές αναταράξεις και συγκινησιακές εκρήξεις.

Ο Κώστας Κλάδης κτίζει με επιδεξιότητα τον χαρακτήρα του ρόλου του, αποδίδοντας την γκάμα των συναισθημάτων του με απόλυτη φυσικότητα και χαρακτηριστική ακρίβεια.

Η Χριστίνα Σιώμου πλάθει μια Μάντυ σέξυ και αφελή, με νεανική φρεσκάδα και ενδιαφέρουσες αποχρώσεις.

Το σκηνικό αναπαριστά με αληθοφάνεια την ατμόσφαιρα του εναλλακτικού, κουλτουριάρικου νεουρκέζικου διαμερίσματος ενώ τα κοστούμια είναι λειτουργικά και ταυτόχρονα καλαίσθητα.

Ατμοσφαιρικοί και ευρηματικοί οι φωτισμοί που συμπληρώνονται από μια εξαιρετικά επιτυχημένη μουσική επένδυση.

Μετάφραση: Ελένη Ρεπούσκου
Σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής
Σκηνογραφία: Δέσποινα Βολίδη
Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Μπάμπης Αρώνης, Βασίλης Γιαννακόπουλος
Μουσική: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου (επιμέλεια)
Μουσική σύνθεση: Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου (επιμέλεια)
Ερμηνεύουν: Κώστας Κλάδης, Αυγουστίνος Ρεμούνδος, Έλενα Τυρέα και Χριστίνα Σιώμου.

Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα (πίσω χώρος)

Πλατεία ηλεκτρικού σταθμού Νέου Φαλήρου

Πειραιάς

Τηλ: 2104816200  

Διάρκεια: 90'

Μέρες και ώρες παραστάσεων:

Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00

Εισιτήρια

15 ευρώ - κανονικό

12 ευρώ -μειωμένο (Φοιτητές, άνεργοι, υπερήλικες)