Don Giovanni

του Λορέντζο Ντα Πόντε

Το λιμπρέτο από την όπερα του Μότσαρτ διάλεξε το «Θέατρο του Μαρτίου» κι ο σκηνοθέτης Θοδ Εσπίριτου για την νέα τους παραγωγή την οποία όσοι δεν έχετε δει ακόμα, βιαστείτε να απολαύσετε στο θέατρο Άσκηση.

Όσον αφορά την δραματουργία

Ελλειπτικό και έντονα επηρεασμένο από την διαλεκτική της κομέντια ντελ άρτε και της ιταλικής όπερας το λιμπρέτο αυτό υπήρξε η εξιλέωση του Μότσαρτ απέναντι στις ενοχές του για ανυποταξία και στο ενεδρεύον οιδιπόδειο της εφηβικής ιδιοσυγκρασίας του και φυσικά ο Γερμανός συνθέτης δεν εκτίμησε σ’ αυτό ούτε το στοιχείο της φάρσας ούτε τις κλασσικές μεταμφιέσεις και μικροαπάτες αλλά το απειλητικό του υπόβαθρο, την παρεκτροπή του ήρωα που διαθέτει ένα υποβόσκον, σκοτεινό κι επαναστατικό ως το κόκαλο πνεύμα το οποίο δεν υποχωρεί ακόμα κι όταν έρχεται αντιμέτωπο με τον ίδιο τον διάβολο. Ο ήρωας αυτής της αφελούς περιπέτειας είναι ακραίος όχι γιατί δεν γνωρίζει όρια ο καλπάζων ερωτισμός του αλλά γιατί δεν ελέγχεται με κανένα τρόπο η ανατρεπτική φύση του. Ο Δον Τζοβάνι δεν έχει ενοχές και δεν υποτάσσεται σε συμβατικούς ηθικούς κώδικες. Παρ’ όλο που το παιχνίδι του με τις γυναίκες ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και ίσως ειδικά γι’ αυτό το λόγο, ο ήρωας διαφεύγει εν τέλει αφού ως το τέλος δεν παγιδεύεται σε κανενός είδους νομικό ή συναισθηματικό πλαίσιο. Υπόσχεται την ονείρωξη κάθε θηλυκού, την επιβεβαίωση της ικανότητάς του ν’ αποπλανεί κι ανταποδίδει με την βαθύτερη πρόθεση κάθε αρσενικού, την επιθυμία του να αποδρά και να ανακαλύπτει νέες ερωτικές προκλήσεις. Κι όπως κάθε ανατρεπτική προδιάθεση έτσι κι αυτή του Δον Τζοβάνι έχει την αφετηρία της στο λίκνο και το τέρμα της στον τάφο. Η πρόκληση ξεκινάει μέσα στις προστατευμένες περιοχές των ιδιωτικών κατοικιών για να εξαπλωθεί στον δημόσιο χώρο των πολιτικοκοινωνικών δράσεων. Ο Δον Τζοβάνι προσβάλλει τη φύση του ανθρώπου αντιπαραβάλλοντας στην ηθική το προσωπικό κέρδος και στην αμερόληπτη κι αφιλόκερδη συμπόνια την άκαρδη αισχροκέρδεια. Όμως ήρωας δεν θα ήταν τόσο τρομακτικός αν όλοι όσοι συναλλάσσονται μαζί του δεν ήταν τόσο προσκολλημένοι στην κατώτερη κι ιδιοτελή τους παρόρμηση. Αν δεν έκρυβαν πίσω από καθησυχαστικά και γεμάτα αυταπάρνηση «πρέπει» εξ ίσου ανυπότακτα κι εγωιστικά «θέλω». Και δεν θα είχε καμία πολιτική υπόσταση το εν λόγω λιμπρέτο αν δεν έρχονταν αντιμέτωπο με την καθαρά κοινωνική διάσταση της ηθικής, αφού στην περίπτωση αυτή έχει σαν στόχο, όχι να διευρύνει τους ορίζοντες μιας στενοκέφαλης φατρίας αλλά να καταδείξει την αδυναμία της.

Επί Σκηνής

Η παράσταση είναι γεμάτη κίνηση, δράση, ζωντάνια. Οι ηθοποιοί διαθέτουν θαυμάσια κινησιολογικά, υποκριτικά και φωνητικά προσόντα ώστε να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις της περφόρμανς. Η σκηνοθεσία εκμεταλλεύεται με έξυπνο τρόπο την ελλειπτικότητα του λιμπρέτου αντικαθιστώντας τα ρετσιτατίβα με θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι αντί να υπονομεύουν με την αφέλειά τους την εξέλιξη της δράσης την ενισχύουν αφού αποκτούν μια διαχρονική αίγλη ακριβώς εξ αιτίας της απλότητας που τους χαρακτηρίζει. Οι ερμηνείες στη γραμμή της Κομμέντια ντελ άρτε με έντονα στοιχεία κλοουνερί και μιμικής εξελίσσονται δραματικά στις κορυφώσεις δημιουργώντας μια παραμυθένια ατμόσφαιρα καρναβαλιού γεμάτη χιούμορ αλλά και δραματική ένταση, όπου η υπόμνηση μιας εποχής δίνει τη θέση της στην ανάδειξη των διαχρονικών κωδίκων συμπεριφοράς των δύο μονίμως αντιναχόμενων αλλά και αέναα εξαρτημένων μεταξύ τους κοινωνικών τάξεων εκείνης των αφεντάδων και της άλλης των υπηρετών τους. Η μουσική και τα τραγούδια αντιμάχονται με επιτυχία τις κλασσικές άριες οι οποίες υπεισέρχονται μόνο ως υπομνήσεις και αποδίδονται από τους νεαρούς περφόρμερ με θεατρικότητα και εκφραστικότητα. Τα ενδεικτικά σκηνικά που διαρκώς μεταλλάσσονται και τα εμπνευσμένα κοστούμια που υποδεικνύουν χωρίς να επιβάλλουν εποχές, κοινωνικές τάξεις και χαρακτήρες κι οι εμπνευσμένοι φωτισμοί ενσωματώνονται στην σκηνοθεσία ενισχύοντας το δυναμικό αποτέλεσμα αλλά και την υποβόσκουσα απειλή. Μια παράσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, με χιούμορ αλλά και ανατρεπτική ποιότητα που θα ενθουσιάσει ακόμα και τους λάτρεις της κλασσικής όπερας του Μότσαρτ ενώ ταυτόχρονα μας δίνει μια ολότελα φρέσκια εκδοχή του πορτρέτου της συμβολικής προσωπικότητας του Δον Ζουάν εμβολίζοντάς την με στοιχεία που αφορούν και την προβληματική του 21^ου αιώνα, όπως η προσήλωση στα υλικά αγαθά σε αντιπαράθεση όχι πια με την παρακμάζουσα ηθική αλλά κυρίως με τον φόβο της πάντα διαχρονικής τιμωρίας, η μεταβλητότητα των κωδίκων ηθικής μέσα από την εξέλιξη και την διαφοροποίηση των κοινωνικοπολιτικών αναγκαιοτήτων κι επίσης η διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στους «κατέχοντες» και τους «μη έχοντες» που αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα κίνητρα και για ρήξη αλλά και για συνεργασία ανάμεσά τους, ενισχύοντας ή καθαιρώντας την επαναστατική προδιάθεση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Mετάφραση-σκηνοθεσία: Θεόδωρος Εσπίριτου

Μουσική: Χρίστος Θεοδώρου

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης

Παίζουν: Κωνσταντίνος Μάρκελλος

Προμηθέας Nerattini-Δοκιμάκης

Ράνια Φουρλάνου

Κωνσταντίνος Καφετζής

Κατερίνα Μπαλαμώτη

Δάφνη Καφετζή

Γιώργος Κωτσάκος

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15, Τετάρτη στις 6.15.

Εισιτήρια: 15 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ φοιτητικό

Τηλέφωνα: 6977-467.274 και 210-9236.992.

Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά

Θέατρο Άσκηση

Φραγκούδη 18-20

Καλλιθέα

Tηλέφωνο: 210-9236.992

www.askisistheatre.gr 

Με την υποστήριξη της Società Dante Alighieri και με την επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού.