Το παγκάκι

του Ζάχου Βασιλείου

Ένας άστεγος έχει εγκατασταθεί σ’ ένα παγκάκι στη Θεσσαλονίκη και μέσα από τον ακατάσχετο μονόλογό του, εκφράζει τους προβληματισμούς του για τη σύγχρονη κοινωνία, ψελλίζει μνήμες της προηγούμενης ζωής του κι οραματίζεται ένα σκοτεινό μέλλον από το οποίο επιχειρεί να διαφύγει. Στα ενδιάμεσα ως σκηνοθετική παρέμβαση, ακούμε κάποια λαϊκά τραγουδάκια και βλέπουμε κάποια βίντεο που αποτελούν συγκινησιακές μνήμες του άντρα. Ο προβληματισμός του ταλαίπωρου άστεγου ο οποίος άλλοτε ταλανίζεται απ’ την πείνα άλλοτε από το κρύο κι άλλοτε από την μοναξιά, γραμμένος από τον κύριο Βασιλείου ο οποίος είναι γιατρός στο επάγγελμα, συγγενεύει με εκείνον των ηλικιωμένων συγγενών μας που τους συναντούσαμε σε γιορτές και επετείους και που μόλις έπιναν ένα ποτηράκι κρασί άρχιζαν να παραληρούν για τις αξέχαστες εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί και για τον σύγχρονο κόσμο που έχει χάσει κάθε αίγλη και κάθε ηθικό μέτρο. Από τους, εν λόγω, συγγενείς ξεφεύγαμε συνήθως με διάφορα προσχήματα αφού αμέσως θυμόμασταν πόσες κοινωνικές εκκρεμότητες έχουμε, πόσο επιμελείς μαθητές είμαστε και πόσα διαγωνίσματα πρόκειται να αντιμετωπίσουμε μεταξύ άλλων συμφορών στο επικείμενο ζοφερό μας μέλλον. Από τον συγγραφέα όμως αυτού του μονόπρακτου δεν ήταν και τόσο εύκολο να ξεφύγουμε οπότε και εμπεδώσαμε με κάθε λεπτομέρεια το πόσο ευτυχείς υπήρξαν οι άνθρωποι όταν μεσουρανούσαν στο σελιλόυντ η Βουγιουκλάκη κι ο Κούρκουλος, όταν είχαμε δικτατορία και περνάγαμε υπέροχα ακούγοντας κρυφά Θεοδωράκη και ελπίζοντας να μην καταλήξουμε σε κάνα ΕΑΤ-ΕΣΑ επειδή είχαμε σπίτι μας τα άπαντα του Μαγιακόφσκι, όταν πηγαίναμε στο σχολείο, το αυστηρά θηλέων, με ποδιά και κάλτσες ως το γόνατο και με τις δεκάδες απαγορεύσεις κατευθείαν από το μεσαίωνα, όταν αυτά τα καλά παιδιά οι μπάτσοι, που τι φταίνε κι αυτά τα κακόμοιρα, την δουλειά τους κάνανε, μας σαπίζανε στο ξύλο στις διαδηλώσεις, όταν το σύνθημα ήταν «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» και το γλεντάγαμε τρελά σε σπίτια με μωσαϊκά κι οι γέροι έξω στο μπαλκόνι...

Αλησμόνητες εποχές δεν λέω, που να φύγουνε και να μην ξανάρθουνε. Όσον αφορά το μέλλον δε, τι τυφώνες θα πέσουν πάνω μας, τι πρωτοποριακοί εξτρεμισμοί θα διαστρεβλώσουν τα ήθη μας, τι μοναξιές αφόρητες θα μας χτυπήσουν αλύπητα αν δεν πιάσουμε την ψιλή κουβέντα με τους κλοσάρ της γειτονιάς μας και συνεχίσουμε να σερφάρουμε αδέσποτοι στο διαδίκτυο, άστα να πάνε. Τρέμω στην ιδέα πως κάτι η οικονομική κρίση, κάτι η ανεργία θα νοσταλγήσουμε στο τέλος και την κατοχή και τον εμφύλιο.

Μήπως θα ήταν καλύτερα οι γιατροί να ασχολούνται με την ιατρική κι οι θεατρικοί συγγραφείς με το θέατρο; Διότι όσο οδυνηρό θα μου ήταν να μου κάνει επέμβαση σκωληκοειδίτιδας ο Άκης Δήμου ή έστω η Σάρα Κέην κι ο Σάμουελ Μπέκετ, εξ ίσου οδυνηρό το βρίσκω, να βλέπω θεατρικά έργα γραμμένα από γιατρό του οποίου η σχέση με την δραματουργία είναι τόση όση κι η δική μου με την πνευμονική ανεπάρκεια. Βέβαια θα μου πείτε πως το ταλέντο δεν έχει όρια όπως θα σας απαντήσω κι εγώ, δεν έχει όρια κι η έλλειψή του.

Ο παλαίμαχος Σπύρος Μπιμπίλας αγωνίστηκε σθεναρά τόσο για το παγκάκι του όσο και για το συναισθηματικό και ψυχικό του φορτίο, αποδεικνύοντάς μας για ακόμα μία φορά τα προσόντα του, την τεχνική του και την αφοσίωσή του στην θεατρική τέχνη. Αλλά δεν υπήρχε ούτε καν μία ουσιαστική σκηνοθετική καθοδήγηση η οποία να τοποθετήσει μέτρα και σταθμά στο παραλήρημα. Απολαύσαμε λοιπόν έναν ταλαντούχο ηθοποιό να παραδέρνει χωρίς έρμα σε μια παράσταση που αν μη τι άλλο, ξύπνησε αναμνήσεις των εφηβικών μας χρόνων οι οποίες όμως θα προτιμούσαμε να παρέμεναν στην λήθη. Και ελπίζουμε σύντομα να δούμε τον ικανό ηθοποιό σε μια παράσταση αντάξια των ταλέντων και των δυνατοτήτων του.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Πλατάκης
Παίζει ο Σπύρος Μπιμπίλας

ΑΛΕΚΤΟΝ

Σφακτηρίας 23

Μεταξουργείο

Τηλέφωνο: 210-3420419

Παραστάσεις: Δευτέρα, Τρίτη 9.15 μ.μ.

Εισιτήρια: 15 €, φοιτητικό, για ηλικιωμένους άνω των 60 ετών: 12 €.

Διάρκεια: 80'