Για πάντα-4ever

του Γιώργου Ηλιόπουλου

Ένα ζευγάρι βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της παράστασης αυτής, ένα ζευγάρι που φυσικά όπως όλα τα θεατρικά και όχι μόνο ζευγάρια, έχει έφεση και στον αλληλοσπαραγμό αλλά και στην αμοιβαία εξάρτηση. Ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν ζήσει μια ζωή παντρεμένοι και βρίσκονται τώρα στην ηλικία των τριάντα και κάτι, όντας επιτυχημένοι οικονομικά μέσα από την κοινή τους ενασχόληση με την αρχιτεκτονική και έχοντας ήδη αποκτήσει παιδιά, βρίσκονται για μια νύχτα σε ένα μπανγκαλόου στην εξοχή για επαγγελματικούς λόγους και καθώς ξεσπάει η καταιγίδα έξω, τους δίνεται παράλληλα η ευκαιρία να μετατρέψουν την αγάπη τους σε σφαγείο και την συμβίωσή τους σε κόλαση αποκαλύπτοντας μεταξύ ξενυχτιού και ποτού όλα τα απωθημένα που έχουν μαζέψει συν τω χρόνω ο ένας για τον άλλο.

Φυσικά δεν πρόκειται για μια ελληνική «Βιρτζίνια Γουλφ» παρά την αφειδή κατανάλωση ουίσκι, πρώτον διότι η ηρωίδα του «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» επ’ ουδενί δεν είναι ελληνίδα καλώς ή κακώς, δεύτερον διότι είναι εντελώς διαφορετικοί οι κώδικες αλληλοκατανόησης των μελών του ζευγαριού καθώς κι οι όροι του επικίνδυνου παιχνιδιού τους και τρίτον διότι ενώ το έργο του Άλμπη ξεκινάει από την σύγκρουση ενός ζευγαριού για να θίξει θεμελιακές κοινωνικές αξίες, το 4ever παραμένει στο πεδίο μιας ξεπεσμένης συζυγικής σχέσης που έχει φθείρει ο χρόνος κι η συνήθεια αλλά την συντηρεί η κεκτημένη ταχύτητα κι οι κοινές υποχρεώσεις κι οφέλη. Ο άντρας νοιώθει καπελωμένος από την σύζυγό του ακόμα κι σε δημιουργικό επίπεδο αφού εκείνη συμπληρώνει όλα του τα σχέδια. Αποφασίζει να περαιώσει μια δουλειά χωρίς την δική της επέμβαση κάτι που δεν την ευχαριστεί καθόλου. Και ενώ η καταιγίδα ετοιμάζεται να ξεσπάσει, της ζητάει διαζύγιο. Τα εξόφθαλμα κενά στη δραματουργία κυρίως αφορούν το γεγονός πως το ζευγάρι δεν έχει μέσα στα τόσα χρόνια κινηθεί προς εκατέρωθεν συντρόφους ή ανταγωνιστές κι επίσης πως ούτε ο άντρας αλλά ούτε κι η γυναίκα, διαθέτουν ουσιώδη αίτια ρήξης, απλά έχουν σιχαθεί ο ένας τον άλλο για λόγους που παραμένουν σχεδόν ανεξερεύνητοι. Είναι οι δυναστευτικές επεμβάσεις που δέχεται ο άντρας από την γυναίκα και που τον εμποδίζουν να απελευθερωθεί από την επιρροή της; Αλλά τότε γιατί δεν τις αναφέρει όταν έρχονται σε ρήξη; Μήπως για να μην έρθει αντιμέτωπος με την ανασφάλειά του, την αίσθηση πως δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μόνος του; Πολύ πιθανό αλλά υποθετικό. Κι η γυναίκα; Γιατί να θέλει στα τριάντα-κάτι της να περάσει όλη την υπόλοιπη ζωή της και να γεράσει με έναν άντρα που ολοφάνερα την σιχαίνεται; Η ασάφεια των αιτίων της αντιπαράθεσης των δύο συζύγων προκαλεί την αίσθηση πως πρόκειται για σχιζοειδείς, μαζοχιστικές προσωπικότητες χωρίς έρμα που έλκονται από τον αλληλοβασανισμό τους. Οξύς λόγος αλλά χωρίς βάθος, δυναμικές αντιπαραθέσεις και γλαφυρές συγκρούσεις αλλά επουσιώδη κίνητρα, επώδυνες συρράξεις αλλά χωρίς την ανάλογη ανάπτυξη και συνδρομή των ψυχοδυναμικών αντιφάσεων των χαρακτήρων. Τελικά πάντως το ζευγάρι τα ξαναβρίσκει με την παρότρυνση του άντρα και οδεύει προς την επόμενη επαγγελματική επιτυχία του αξιοποιώντας επαρκώς το 4ever της εφηβικής του παρόρμησης.

Το έργο το οποίο επιχειρεί μια σκληρή ανατομία της πολύχρονης και ασφυκτικής σχέσης γάμου δύο συγγενών κατά βάθος χαρακτήρων που ποτέ δεν αναπτύσσονται σε όλη τους την γκάμα, διαθέτει αρκετές έντονες σκηνές και στοιχεία χιούμορ και κυνισμού που το ενδυναμώνουν χωρίς να μπορούν ταυτόχρονα και να το απογειώσουν. Τα κίνητρα παραμένουν ασαφή κι οι έντονες παρορμήσεις δεν υποστηρίζονται από τις ανάλογες ενδότερες δυναμικές. Ωστόσο τα ανομολόγητα απωθημένα κι η βασανιστική αίσθηση παγίδευσης δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απειλής και εγκλωβισμού που γίνεται ακόμα εντονότερη μέσα από την ανατροπή του «αίσιου» φινάλε, όταν το ζευγάρι στα πλαίσια της οικείας σύμβασης αποκαθιστά τη σχέση του. Το 4ever παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2004 στο Θέατρο Ιλίσια-Βολονάκης, στο πλαίσιο ενός θεατρικού διαγωνισμού για νέους δημιουργούς και είχε τιμηθεί τότε με το πρώτο βραβείο σκηνοθεσίας, καλύτερου έργου και παράστασης καθώς και με ειδική μνεία για τους ηθοποιούς ενώ παίχτηκε επίσης στην Αγγλία και τη Γερμανία.

Η παράσταση της Βαρβάρας Δούκα (το έργο έχει ανέβει και σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη), κινείται σε στιβαρούς ρυθμούς με θαυμάσια κινησιολογία και έντονα τα ρεαλιστικά στοιχεία στοχεύοντας και στο χιούμορ αλλά και στην επιτυχή ανάπτυξη των δράσεων προς τους πόλους κατεύθυνσής τους. Οι ηθοποιοί αν και μεγαλύτεροι ηλικιακά από τους ήρωες του έργου, αντιπαρέρχονται των δυσκολιών του εγχειρήματος και αποδίδουν επαρκώς τις λεπτότερες αποχρώσεις και τις δυναμικές αντιθέσεις των ρόλων τους, όπου αυτές υποστηρίζονται από τον λόγο.

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δούκα

Σκηνικά- Κοστούμια: Κωνσταντίνος Zαμάνης

Μουσική επιμέλεια: Κώστας Μπόρσης

Πάιζουν: Νίκος Αρβανίτης και η Ντίνα Αβαγιανού

Θέατρο Στοά

Μπισκίνη 55

Ζωγράφου

www.theatrostoa.gr/index.htm
email:   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15.  Διάρκεια: 80 λεπτά.

Τιμές εισιτηρίων 15€, 10€ φοιτητικό