Οι δούλες

του Ζαν Ζενέ

Το πολυπαιγμένο έργο του Ζαν Ζενέ, μια μελέτη πάνω στη διαστροφή της εξουσίας αλλά και στην εξουσία της διαστροφής ανέλαβε να σκηνοθετήσει  η Έφη Μουρίκη κρατώντας για τον εαυτό της και τον ρόλο της Σολάνζ, της μίας από τις δύο δούλες. Οι δύο αδελφές που υπηρετούν την κυρία τους με ζήλο, υποκρινόμενες τις υποταγμένες και κρύβοντας διαρκώς τον φθόνο τους για την ευζωία της, φθόνο που επεκτείνεται ακόμα και στη δυστυχία της, ανακαλύπτουν ένα φαντασιωτικό παιχνίδι στη διάρκεια του οποίου η μία από τις δύο υποδύεται την κυρία κι απολαμβάνει την άσκηση εξουσίας πάνω στην άλλη. Όμως η εμμονική προσήλωση σ’ αυτήν την φαινομενικά αθώα κι εκτονωτική διασκέδαση, αποκαλύπτει την ενδότερη φύση και τις δυναμικές των εσωτερικών τους τοπίων με τόση δριμύτητα ώστε εν τέλει θα αποδειχτεί καταστρεπτική και για τις δύο και θα τις οδηγήσει σε μια αδιέξοδη συνθήκη με τρομακτική έκβαση. Η ψυχοσύνθεση του σκλάβου, ο τραυματισμός της υποτέλειας, ο ακατανίκητος πόθος για εξουσία που ενεδρεύει πίσω από φαινομενική υποταγή, οι διάφορες μορφές άσκησης εξουσίας κι η ιδιοτέλεια της πλαστής αφοσίωσης αποκαλύπτονται μέσα από τις πολλαπλές εκφάνσεις των χαρακτήρων αυτού του συμβολικού έργου ενώ οι διαπλοκές των σχέσεων κι οι αλληλοεξαρτήσεις των προσώπων μέσα από τις διαφορετικές τους ιδιότητες, μορφοποιούν ένα πεδίο μάχης  ως προτυποποιημένο κύτταρο του κοινωνικού συνόλου, στο οποίο εξουσιαστής κι εξουσιαζόμενος μάχονται μέσα από διαφορετικές συνθήκες και όρους κάθε φορά ως την τελική αυτοεξόντωσή τους.

Πολλές αξιόλογες ελληνίδες ηθοποιοί έχουν κατά καιρούς αναλάβει και ερμηνεύσει με διαφορετικούς τρόπους αυτούς τους τρεις ρόλους, τους οποίους ο συγγραφέας ήθελε να παίζουν άντρες. Και πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες έχουν διαχειριστεί το δραματουργικό περιεχόμενό του έργου με ποικίλους, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο πειστικούς, τρόπους.

Η Μουρίκη επέλεξε να το σκηνοθετήσει σαν ακραία ηθογραφία, αποδυναμώνοντας το πολιτικό στοιχείο, το διαστροφικό υπόβαθρο και τις συμβολικές προεκτάσεις και δίνοντας περισσότερο βάρος στις ψυχικές αλληλεπιδράσεις και στις συναισθηματικές εκφάνσεις των ηρωίδων. Και οι τρεις ηθοποιοί εξυπηρέτησαν αυτή την κατεύθυνση, προσφέροντας ενδιαφέρουσες, καθαρές ερμηνείες με έντονες κι ευδιάκριτες κορυφώσεις. Ξεχώρισε η Μουρίκη με την εκφραστικότητα και την καθαρότητα του λόγου της αλλά και την αυθεντικότητα της συγκίνησής της ενώ η Παπουτσάκη επίσης διέθετε σκηνική άνεση, ευρεία γκάμα κι ερμηνευτική ευκρίνεια. Το σκηνικό, μια λευκή κρεβατοκάμαρα, όρισε το χωρόχρονο, συγκεκριμενοποίησε την δράση ενώ ταυτόχρονα λειτούργησε κι ως ουδέτερο φόντο, αφαιρώντας από την παράσταση το στοιχείο της διαχρονικότητας και ενισχύοντας το ρεαλιστικό της πλαίσιο.

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Σκηνοθεσία:  Έφη Μουρίκη

Σκηνικά- Κοστούμια: Τόλης Τατόλας

Φωτισμοί: Lato B

Βοηθός σκηνοθέτη: Νίκη Αγγελάκη

Παίζουν:

Κατερίνα Παπουτσάκη

Έφη Μουρίκη

Μάρα Μοτάκη

«Νέο ελληνικό θέατρο Γιώργου Αρμένη»

Σπ. Τρικούπη 34 & Κουντουριώτου

Εξάρχεια

Τηλέφωνο: 210-8253489

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη ,Πέμπτη,Παρασκευή,Σάββατο,Κυριακή :  21:15 

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος:  20 ευρώ

Φοιτητικό: 15 ευρώ 

ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 90 λεπτά χωρίς διάλειμμα