Σχετικά άρθρα
| ΚΗΠΟΣ ΣΤΑΧΤΕΣ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Κυριακή, 13 Μάιος 2012 12:48 |
|
Κήπος Στάχτες του Ντανίλο Κις
Η δραματουργία, αντλημένη από τον χώρο της λογοτεχνίας, μια αυτοβιογραφική εξομολόγηση, επικεντρώνει στις απώλειες και τον τρόπο με τον οποίο αυτές διαμορφώνουν τα νέα κίνητρα καθώς τα πρόσωπα για να τις παρακάμψουν, επιχειρούν να αντικαταστήσουν το εφήμερο με την αιωνιότητα, μετατρέποντας σε παιδικό παιχνίδι το δράμα του χρόνου και των περιστάσεων, ένα παιχνίδι θνητών με αθάνατες προδιαγραφές ή αθανάτων με θνητές μνήμες. Η μνήμη εμβολίζει την απώλεια, δημιουργεί ρήγματα στις μορφές που επιχειρούν να αντικαταστήσουν το παρελθόν τους, διεισδύει στα τοπία της εξέλιξης και τα μπολιάζει με τους χυμούς του παρελθόντος τους. Το σπίτι, η πατρογονική εστία, το αρχέτυπο της σταθερότητας και της ασφάλειας, τοποθετείται στο επίκεντρο σαν ένας φορέας συγκινησιακού υλικού και ταυτόχρονα παρακαταθήκη αναμνήσεων. Η «αόρατη» παρουσία του εμφανίζεται σαν μια επείγουσα ανάγκη υπαρξιακής καταξίωσης κι οι γκρεμισμένοι αρμοί του επιδιώκουν να ορθωθούν ενάντια στη λήθη και τον θάνατο. Η οικογένεια είναι το κυρίαρχο στοιχείο όσον αφορά το έμψυχο υλικό, οι επαναλαμβανόμενες δράσεις της συνιστούν τις κοιτίδες των περιστατικών που διαπερνούν το φράγμα του χρόνου μέσα από την ίδια τους την ακινησία. Τα οικεία συναισθήματα εναποτίθενται στις σκιές των ερειπίων, ανασηκώνοντας το πέπλο της ανυπαρξίας κι επιτρέποντας στην προαιώνια ανθρώπινη αγωνία να μεταποιηθεί σε λύτρωση μέσα από την κατάργηση των «φαινομένων» και την αποκατάσταση των εσωτερικών, ενεργειακών μετεξελίξεων της σπείρας, της διαρκούς και ταυτόχρονης παρουσίας του ρέοντος συμπαντικού υλικού. Ο ήρωας δεν πενθεί, επιδιώκει ασταμάτητα όχι να μπλοκάρει τις έλικες του χρόνου αλλά να καταπνίξει τις δικές του εσωτερικές αμφιβολίες, να γεφυρώσει τις ρωγμές με όνειρα και να αντικαταστήσει τις απώλειες με συμπαγείς όγκους αθανασίας. Αφήνεται πλημμυρισμένος από συναισθήματα στην αντίστροφη πορεία της μνήμης του κι αναβιώνει το απολεσθέν παρελθόν του με το σθένος ενός παράδοξου εξερευνητή αντίστροφων οραμάτων ο οποίος αρνείται να ματαιώσει τη στιγμή κι επιμένει να ανακαλύπτει στο παρελθόν την ίδια ζωοφόρα μεταβλητότητα που καθορίζει το παρόν κι αποτελεί υπόσχεση του μέλλοντος.
Ο Ηλίας Κουνέλας στην πρώτη του αυτή σκηνοθετική δουλειά ανακαλύπτει πρώτα την μεταβλητότητα της ύπαρξης και κατόπιν με μικρές, διακριτικές κινήσεις, την ανατρέπει. Το σπίτι της οδού Θυάμιδος 7 γίνεται ξανά το ιερό του Ντανίλο Κις κι οι νέοι του ιδιοκτήτες φέρουν μαζί με τα ιερά κειμήλια της δικής τους ιστορίας, τις μνήμες των αρχαιότερων κατοίκων, ορίζοντας σαν σκηνικά συμβάντα όχι τις αναπαραστάσεις των καταγεγραμμένων περιστατικών αλλά την στιβαρή μετεξέλιξή τους στο παρόν και στο τώρα. Με άξονες τα δεδομένα της προσωπικής αλλά και της συλλογικής μνήμης αναμετράται με τις απώλειες και διευρύνει τα όρια των σκηνικών συναλλαγών. Οι δράσεις που άλλοτε αποκαλύπτονται κι άλλοτε κρύβονται γίνονται αισθητές μέσα από διαφορετικούς, από ποικίλους αισθητηριακούς ερεθισμούς προορισμένους όχι μόνο να ολοκληρωθούν αλλά και να διαρρεύσουν στο άπειρο. Οι κομματιασμένες εικόνες, οι ανάλαφρες συγκρούσεις, οι ανάερες συγκινήσεις, οι μουσικές αναλαμπές κι οι φευγαλέες σκιές περνάνε από το υγρό κίτρινο φως των κεριών, στο παγωμένο λευκό των ράβδων του ηλεκτρικού, σηματοδοτώντας διαρκώς την αλλαγή όχι μόνο ως σαρωτική συνέπεια της αέναης κίνησης αλλά κι ως επίτευγμα της λυτρωτικής ακινησίας. Μια παράσταση-πρόταση χωρίς εσωτερικές αναστολές κι εντυπωσιακά φκιασίδια, δημιουργημένη χειροποίητα για να μεγεθύνει την απόγνωση του θεατή, να επαναπροσδιορίσει την οπτική του δυναμική και να διασαλεύσει την αντιληπτική του στασιμότητα. Ο νεαρός σκηνοθέτης μας καλεί πίσω στο παρελθόν το δικό του, του συγγραφέα αλλά και το δικό μας όχι για να απολέσουμε το παρόν αλλά για να το αναδημιουργήσουμε με νέους όρους, με πρωτόγνωρα, αρχαία υλικά, ορίζοντας την αιωνιότητα ως μια διαρκή πάλη ανάμεσα στη μνήμη και τη λήθη, την αφθαρσία και την φθαρτότητα ως το οριακό σημείο πέραν του οποίου καιροφυλακτεί αντί της απώλειας, η αέναη αλλαγή.
Ο ίδιος κι οι άλλοι δύο ηθοποιοί του αναλαμβάνουν μέσα από κίνηση κι ακινησία, σιωπή και κραυγές, δράση κι απραξία να συνθέσουν σπαρταριστά κομμάτια βιωμάτων, ενσαρκώνοντας όλα τα πρόσωπα του δράματος κι επαναπροσδιορίζοντας την σκηνική πράξη ως το κορυφαίο γεγονός της ύπαρξης, αναδιατυπώνοντας έγκυρα την ανήκουστη υπόσχεση του διηνεκούς. Ο χώρος συμπρωταγωνιστεί όπως και τα αντικείμενα σε μια μυητική διαδικασία που ορίζεται από τα βλέμματα, τους εναγκαλισμούς, τις εξομολογήσεις, τις εκτινάξεις, τις εκπλήξεις και τις ανατροπές, τους ήχους και τις συρράξεις, την ερήμωση και την μελαγχολία, την θριαμβική έξαρση και την χαμηλόφωνη ικεσία σ’ ένα συμπαγές κι αδιάσπαστο αλλά ταυτόχρονα εύθραυστο κι ευέλικτο σύνολο. Θαυμάσιες οι παράδοξες μουσικές παρεμβάσεις αποτελούν κυρίαρχα στοιχεία του συνδετικού ιστού της παράστασης ενώ οι παράδοξοι φωτισμοί ενισχύουν τα συναισθήματα, ορίζουν τους επί μέρους χρόνους κι αναδιαμορφώνουν τις ατμόσφαιρες προσφέροντας πολλαπλές προοπτικές στα εσωτερικά τοπία του σκηνικού χώρου. Τα κοστούμια ως σύμβολα, ως πηγές ερεθισμάτων κι επιπλέον ως παρακαταθήκες μνήμης ενσωματώνονται επίσης στο δραματουργικό υλικό πυκνώνοντας τον συνεκτικό ιστό της παράστασης. Μην την χάσετε!
Μετάφραση: Γκάγκα Ρόσιτς, Μαρία Κεσίνη
Παίζουν: Ζωή Τούντα Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης Ηλίας Κουνέλας Διεύθυνση: Θυάμιδoς 7, Κολωνός (κάθετη στις Ναυπλίου και Άργους, παράλληλη στις Κωνσταντινουπόλεως και Λένορμαν)
Τηλέφωνο: 6955560403
Η παράσταση λαμβάνει χώρα σε ένα νεοκλασικό κτίριο του -30 και υπάρχουν 22 καρέκλες για τους θεατές. Παρακαλείσθε να τηλεφωνείτε ώστε να κλείσετε θέση πριν μεταβείτε στο χώρο.
|
