Γυμνή συμφωνία

των Δημήτρη Κυρατσούδη και Κωνσταντίνας Κομμάτα

Το κείμενο και η δραματουργία του

Ένας παρανοϊκός 32χρονος απαγωγέας  (Ντάνιελ) που εκδικείται το κατεστημένο,  η όμορφη Βικτώρια,  θύμα  απαγωγής «εκείνης»  της Πέμπτης του χρόνου, και η σχέση μεταξύ τους. Παιχνίδια εξουσίας και καταστάσεις απειλής που θυμίζουν Πίντερ, απελπιστικά διλήμματα που μυρίζουν Κάφκα και μαζί το φιλοσοφικό ύφος του Νίτσε.

Οι δυο αυτοί άνθρωποι μεταλλάσσουν την σχέση θύτη -θύματος σε μια συγχορδία απόψεων τόσο αρμονικά πλήρη, που καταλήγουν να συμφωνούν, πολέμιοι  και οι δύο  των κοινωνικών και θεσμικών  επιταγών. Το θύμα δηλώνει  στον απαγωγέα του πως «έχω ακόμη χρόνο για να κάτσω» κι έτσι μαζί περνούν τις ώρες που τους απομένουν, συνθέτοντας ένα κοινό οπλοστάσιο επιχειρημάτων ενάντια στην κοινωνία. Ο απαγωγέας, οδηγείται σ’ έναν υπαρξιακό εγκλεισμό, λαβωμένος από μια παράλογη κοινωνία. Η όμορφη Βικτώρια, πληγωμένη από το άδικο κατεστημένο που έχει μεταμορφώσει τον άντρα της σε απλό μηχανικό εξάρτημα ενός καπιταλιστικού συστήματος, παραμένει βαθιά πικραμένη που δεν τη βγάζει πια έξω τα Σάββατα, ενώ πέφτει για ύπνο τα βράδια, χωρίς να την περιμένει, αποκαμωμένος, από το ανελέητο κυνήγι οικονομικής και κοινωνικής καταξίωσης.  Όταν σημάνει το τέλος του χρόνου που είχαν μαζί, θύτης και θύμα, καταλήγουν σε μια συμφωνία γυμνής αλήθειας. Κανείς από τους δυο δεν θα είναι πια ο ίδιος όμως εξακολουθούν να προχωρούν με πληγές ανοιχτές, κοινωνικά συνειδητοποιημένοι, και κουρελιασμένοι. Το κείμενο – με σαφείς επιρροές από τον πρωτοπόρο αμερικανό συγγραφέα Έντουαρντ Άλμπι (Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ)- αποτελεί την πρώτη συγγραφική και σκηνοθετική απόπειρα του Δημήτρη Κυρατσούδη, (τριετή φοιτητή στην Σχολή Θεάτρου Βασίλης Διαμαντόπουλος) και της (επίσης φοιτήτριας υποκριτικής), Κωσταντίνας Κομμάτα. Βασίζεται σε μια ιδέα -συρραφή αμερικάνικων γνωστών θεατρικών κειμένων. Τα υλικά της συνταγής αυτής, από τη φύση τους είναι άριστης ποιότητας. Η αξιοποίηση όμως, των «θρεπτικών» στοιχείων μιας τόσο πετυχημένης συνταγής, ήταν φειδωλή. Οι δυο ήρωες, μιλούν χρησιμοποιώντας το ίδιο κράμα ρεαλιστικής και ποιητικής έκφρασης ενώ διακατέχονται από μια ιδιάζουσα ψυχολογική πραγματικότητα καθώς κι  από  «ασυνέπεια χαρακτήρων». Με άφθονες κοινωνικό-πολιτικές αιχμές, πατάει πάνω σε καλώς δουλεμένα, γνωστά μοτίβα, κι ενώ προκαλεί το ενδιαφέρον μας, στο τέλος, απομακρύνει  τον θεατή από την  πολυπόθητη λύτρωση. Σε καμία βέβαια περίπτωση αυτό δεν θα ήταν αρνητικό εάν το κείμενο ανήκε σε κάποιο άλλο θεατρικό είδος… Πρόκειται όμως για μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας, με συνοχή στην δομή.  Μια κλασική δραματική φόρμα με λογική συνέχεια και συνέπεια, συμβατή με τους κανόνες της κλασικής θεατρικής σύμβασης και θεατρικότητας. Ταυτόχρονα πρόκειται και για ένα δράμα που ενώ μας ωθεί σχετικά εύκολα στην κορύφωση, το απρόσμενα ακρωτηριασμένο τέλος του, μας επαναφέρει απότομα. Γιατί τίποτε δεν ξεκαθαρίζεται αρκετά και βασικά ερωτήματα μας («ανοιχτά θέματα» του ίδιου του κειμένου), παραμένουν αναπάντητα.  Μας αφήνει έτσι την αρχική εντύπωση ότι το κείμενο υπηρέτησε περισσότερο την κοινωνία  και λιγότερο την τέχνη. Παρόλα αυτά, στηλιτεύοντας την φρίκη των δημόσιων μηχανισμών, των πανεπιστημίων, και άλλων απρόσωπων κρατικών, θεσμικών και άλλων συμπλεγμάτων, αποτελεί  μια ενδιαφέρουσα απόπειρα μιμικής πολιτικού θεάτρου και μια προσπάθειά  καυτηριασμού του σήμερα.

Η παράσταση

Είναι εμφανής  η προσπάθεια  των δυο νεαρών ηθοποιών να αναπαράγουν ένα σκηνικό χώρο  ο οποίος θα λειτουργεί ως «πρίσμα» διαμέσου του οποίου ο θεατής οπτικοποιεί, προσλαμβάνει, αντιλαμβάνεται και βιώνει την πραγματικότητα. Χωρίς όμως ιδιαίτερη λειτουργικότητα και ευλυγισία.  Ο υπερμεγέθης ιστός αράχνης- μίτος της Αριάδνης, προκαλεί μεν τη φαντασία και το αισθητικό μας ενδιαφέρον από την άλλη όμως, δεν βοηθά ιδιαίτερα το θεατή να υπάρχει μέσα στον δραματικό χώρο-χρόνο. Απουσιάζει  ένας κάποιος αλλεπάλληλος ρυθμός, μεταξύ λόγου και εικόνας με αποτέλεσμα ούτε ο λόγος να προβάλλει την εικόνα αλλά ούτε και το αντίστροφο. Έτσι, με μόνο εφόδιο την σκηνική οικονομία, (δύο καθίσματα, και τον ιστό αράχνης) οι ηθοποιοί προσπαθούν να ξετυλίξουν τον μίτο μιας αντισυμβατικής σχέσης  κλειδωμένοι σε μια  κατάσταση αγχωτικών συνθηκών απειλής και εξουσίας. Και οι δυο μαζί, μπλεγμένοι στο κουβάρι καλοκουρδισμένων καπιταλιστικών κανονιστικών κοινωνικών καλουπιών. Σε ερμηνευτικό επίπεδο, ο Δημήτρης Κυρατσούδης και η Κωσταντίνα Κομμάτα, κινούνται άνετα στη σκηνή, με αυτοπεποίθηση. Παρά τον εμφανή ζήλο τους δεν έχουν και οι δυο την απαιτούμενη  «πληρότητά» ώστε να είναι και συναισθηματικά σωστοί, ζυγισμένοι μεταξύ της ψυχολογικής πραγματικότητας – ως ζωντανοί οργανισμοί- και της οργανικής αναγκαιότητας του μύθου.  Πιθανόν μια ατέλεια που πηγάζει από τον ατελώς προσδιορισμένο στόχο τους. Είναι όμως επίσης εμφανής η υποκριτική ικανότητα και των δυο, ο ζήλος στην  προσπάθεια τους να επωάσουν πάνω στα αισθήματα απελπισίας και κοινωνικής αποξένωσης, την ελπίδα μιας αλλαγής και  να υποδείξουν εφοδιασμένους ψυχικά ρεαλιστικούς ανθρώπους έτοιμους να αλλάξουν τη ζωή τους. Ενδιαφέρουσα προσπάθεια που αποκτά ακόμα περισσότερη  ουσία όταν προέρχεται εξ ολοκλήρου από δυο νεότατους ηθοποιούς που αν μη τι άλλο, δίνουν οι ίδιοι πρώτοι το παράδειγμα της «μάχης» για την προάσπιση θεμελιωδών ανθρώπινων αξιών.

Ταυτότητα της παράστασης 

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κυρατσούδης, Κωνσταντίνα Κομμάτα 

Σκηνικά-Κοστούμια: Κατερίνα Λιόλιου

Φωτισμοί-Μουσική επιμέλεια : Δημήτρης Κυρατσούδης, Κωνσταντίνα Κομμάτα

Παίζουν: Δημήτρης Κυρατσούδης, Κωνσταντίνα Κομμάτα 

Διάρκεια παραστάσεων: 4-20 Ιανουαρίου 2013

Χώρος Τέχνης SourLiBoom

Κ.Κρυστάλλη 4 (4^ος όροφος)

Πλατεία Αντιγονιδών- Θεσσαλονίκη 

Τηλέφωνο: 2314011584, Κινητό: 6942683550

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:15  

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά, χωρίς διάλειμμα 

Εισιτήρια: Γενική είσοδος 8 ευρώ, Άνεργοι, ατέλειες δραματικών σχολών 5 ευρώ

Οι φωτογραφίες που πλαισιώνουν την παρουσίαση είναι του φωτογράφου της παράστασης, Chris Tourlakis