Έμμα Μαυρέλη

Το ρίγος που νιώθει η ψυχή, γίνεται ο παλμός που διαπερνά το σώμα
Σπούδασε υποκριτική στην σχολή θεάτρου «Δήλος» και υπήρξε φοιτήτρια στο τμήμα θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών για τέσσερα χρόνια. Παρακολούθησε μαθήματα σύγχρονου χορού και συμμετείχε σε χορωδίες. Συμμετείχε στις παραστάσεις «Ο θίασος» του Θεόδωρου Αγγελόπουλου σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη και «Επικίνδυνες σχέσεις» σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Εσπίριτου στα πλαίσια της σχολής. Φέτος την είδαμε στην παράσταση «τα μάγια της πεταλούδας» του F.G. LORCA σε σκηνοθεσία Νικολέτας Ξεναρίου και με πρωτότυπη μουσική του Χρίστου Θεοδώρου.
Μίλησέ μου για τον τρόπο με τον οποίο ο Λόρκα αντιλαμβάνεται τον έρωτα, την θυσία και την σύγκρουση με το κοινωνικό κατεστημένο Για τον Λόρκα ο έρωτας και ο θάνατος είναι ένα και η σύγκρουση αναπόφευκτη. Είτε με το κοινωνικό κατεστημένο, κάτι που ο ίδιος βίωσε σχεδόν σε όλη την διάρκεια της σύντομης ζωής του -γιατί ο ποιητής είναι επαναστάτης όπως έλεγε- είτε μέσα από μια εσωτερική σύγκρουση. Αυτήν που σε κάνει να πας παρά πέρα. Να θυσιάσεις, να θυσιαστείς να ρισκάρεις και να χάσεις. Στα μάγια της πεταλούδας ο Σκαθαράκος επιλέγει να ζήσει τον έρωτα έστω και για μια στιγμή, αμφισβητεί όλα τα δεδομένα που γνώριζε ως τώρα και κάνει το μεγάλο άλμα. Για τον Λόρκα ο έρωτας περιέχει ντουέντε! Και όπως λέει και ο ίδιος, «το ντουέντε κάνει το αίμα να καίει σαν λιωμένο γυαλί… Το ντουέντε είναι μοναδικό και δεν εμφανίζεται ποτέ αν προηγουμένως δεν δει κάποια πιθανότητα θανάτου, αν δεν πειστεί πως θα μπαινοβγαίνει ελεύθερα στο σπίτι του θανάτου, κι αν δεν σιγουρευτεί πως θα παραμερίσει εκείνα τα κλαδιά που όλοι έχουμε μέσα μας, που δεν έχουν, ούτε ποτέ θα έχουν παρηγοριά». Έλεγε πως τρία πράγματα μπορούν να εξυψώσουν τον άνθρωπο, η απόλυτη καλλιτεχνική δημιουργία, ο απόλυτος έρωτας, και ένα βήμα πριν τον θάνατο. Νομίζω όλοι κατά βάθος ψάχνουμε την πεταλούδα μας.
Μίλησέ μου για τον τρόπο με τον οποίο συμμετέχεις στην παράσταση και την εμπειρία των προβών. Η παράστασή μας έχει κεντρικό πυρήνα την λειτουργία της ομάδας. Πως μπορούμε όλοι μαζί να πούμε την ιστορία, να παίρνουμε και να δίνουμε ο ένας στον άλλο και ότι συμβαίνει να μας επηρεάζει όλους κάθε στιγμή. Προσπαθώ να λειτουργώ έτσι σε κάθε παράσταση κι αυτό με κάνει να περνάω υπέροχα και να μην βαριέμαι ποτέ. Έτσι ήταν και οι πρόβες. Κάναμε τα πάντα όλοι μαζί και το τελικό αποτέλεσμα προέκυψε από υλικό αυτοσχεδιασμών και την καθοδήγηση της Νικολέτας και του Χρίστου. Είναι τρομερή εμπειρία να μπορείς να δοκιμάζεις χωρίς καλούπια. Όσον αφορά εμένα προσωπικά, κάνω τρεις ρόλους, την σκαθαρίνα του αγρού, την σκαθαρίνα φρουρό, και την πυγολαμπίδα. Είναι ρόλοι με κωμικά στοιχεία, με αρκετές διαφορές μεταξύ τους και ο καθένας επηρεάζεται με τον τρόπο του από την ιστορία. Κάτι που αγαπώ πολύ στην παράσταση, είναι το ζωντανό καμαρίνι μας, γιατί 1ον βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να βλέπει το κοινό την μεταμόρφωση του ηθοποιού, και 2ον γιατί με κρατά σε εγρήγορση μιας και οι αλλαγές γίνονται με μεγάλη ταχύτητα.

Πότε και πως πραγματικά κατάλαβες ότι θα ήθελες να είσαι ηθοποιός; Το ήθελα σχεδόν από πάντα. Από την παιδική μου ηλικία. Υπήρξαν σκαμπανεβάσματα μέσα μου, αλλά τελικά κατά βάθoς κατέληγα να ονειρεύομαι την σκηνή. Εντελώς σίγουρη ένιωσα κατά την διάρκεια των σπουδών μου στη Δήλο, στο 2ο έτος συγκεκριμένα, όταν ένιωσα να αλλάζω σαν άνθρωπος, να γεμίζω ενέργεια , να νιώθω πράγματα που ποτέ δεν περίμενα. Τότε είπα πως δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς την υποκριτική.
Ποια είναι η σχέση σου με το κοινό; Αν και δεν έχω μεγάλη εμπειρία πιστεύω πως το κοινό μπορεί να διαμορφώσει την παράσταση. Για παράδειγμα τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά από τους μεγάλους. Είναι αυθόρμητα, μιλάνε δυνατά, όταν τους αρέσει κάτι το ζουν και όταν βαριούνται το λένε. Οπότε πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα. Ο κάθε άνθρωπος που βρίσκεται στο κοινό είναι διαφορετικός κι αυτό πρέπει να το λαμβάνουμε υπ όψιν μας. Για μένα αυτή είναι η δυσκολία. Είναι μαγικό το να μπορείς να προκαλείς έντονα συναισθήματα, να μπαίνει το κοινό στην ιστορία να ταυτίζεται και να φεύγει με κάτι παραπάνω. Το έχω αισθανθεί και σαν ερμηνευτής και σαν θεατής και είναι υπέροχο. Εξάλλου δεν υπάρχει παράσταση χωρίς θεατή.

Πως βίωσες την εμπειρία της θεατρικής εκπαίδευσης στην «Δήλος»; Η σχολή έπαιξε τεράστιο ρόλο στην ζωή μου. Είχα πολύ καλούς καθηγητές και τους ευχαριστώ πολύ για ότι μου έδωσαν. Είχα την τύχη να είμαι σε μια σχολή που πέρα από την τεχνική του ηθοποιού, μας έμαθε και πώς να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι, σωστοί επαγγελματίες, και μέλη μιας ομάδας που εξαρτάται από την συμμετοχή του καθενός. Έμαθα να νοιάζομαι για το κάθε μικρό πράγμα που συντελεί στην ολοκλήρωση μιας δουλειάς. Να ακούω και να εμπνέομαι από τους άλλους και να δίνω τον εαυτό μου σε ότι κάνω. Πήρα απ’ τους καθηγητές μου, την χαρά, την ακούραστη όρεξή τους και με έκαναν να νιώθω τυχερή γι’ αυτό που κάνω. Αποφοίτησα διαφορετικός άνθρωπος απ’ αυτόν που ήμουν όταν ξεκίνησα και σίγουρη για το τι θέλω να κάνω στην ζωή μου. Δεν θα άλλαζα τα χρόνια των σπουδών μου με τίποτα.

Τι είναι αυτό που σε γοήτευσε περισσότερο στις πρόβες; Το να βλέπω κάτι να γεννιέται εκείνη την στιγμή και να είμαι μέρος του. Με την Νικολέτα από το 1ο έτος έχουμε εκπαιδευτεί σ’ ένα τρόπο δουλειάς, αυτόν του κοπαδιού που οδηγεί και οδηγείται. Της ενωμένης ομάδας. Όπως προανέφερα έτσι δουλεύαμε και στις πρόβες. Δημιουργούσαμε όλοι μαζί, μελετάγαμε το έργο και κάθε φορά ανακαλύπταμε καινούργια πράγματα. Ο Χρίστος Θεοδώρου συνέθετε την μουσική του έργου εκείνη την στιγμή μαζί μας και αμέσως μας μάθαινε τα τραγούδια. Δεν το είχα ξαναζήσει. Η μουσική μας βοηθούσε να καταλάβουμε αυτά που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε. Ήταν μια συνολική διαδικασία που πραγματικά με μάγεψε. Έτσι θέλω να δουλεύω.
Με ποιο τρόπο αντιλαμβάνεσαι την ομάδα; Σαν ένα σώμα με κοινό κώδικα, ανάγκες και στόχους. Σίγουρα η ομάδα είναι δυνατότερη απ’ την μονάδα. Έχει περισσότερες ικανότητες. Αν όλοι είμαστε ανοιχτοί να προσφέρουμε ο καθένας το 100% του, έχεις ένα πολύ καλό αποτέλεσμα με μια υπέροχη διαδικασία. Μπορεί να υπάρχει η δυσκολία της συνύπαρξης αλλά είναι μεγάλη τύχη να δουλεύεις με ανθρώπους που εκτιμάς και θαυμάζεις. Όπως λέει και η Νικολέτα, πρέπει ο καθένας να είναι ένα τεράστιο αυτί που συνεχώς ακούει.
Τι προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει ένας νέος ηθοποιός στην Ελλάδα σήμερα; Το βασικότερο είναι η αλλαγή από το κλειστό και προστατευόμενο περιβάλλον της σχολής στην πραγματικότητα. Παύει να υπάρχει η καθημερινή τριβή και το οικείο περιβάλλον, πρέπει να βρεις δουλειά, να επικοινωνήσεις με κόσμο που δεν ξέρεις, να βασανίζεσαι απ’ το αν πρέπει να επιλέξεις το ένα ή το άλλο και βέβαια να αντιμετωπίσεις τον ανταγωνισμό. Γιατί είμαστε πάρα πολλοί και είναι δύσκολο να απορροφηθούμε όλοι. Είναι ένα συνεχές τρέξιμο και απαιτεί πολύ καλή φυσική και ψυχική κατάσταση.

Πως λειτουργεί η σωματικότητα στην έκφραση των συναισθημάτων επί σκηνής; Εμπειρικά θα πω πως στην ζωή μας τα εντονότερα συναισθήματα τα βιώνουμε πρώτα με το σώμα. Καταλαβαίνει ενστικτωδώς και μπορεί να πει πράγματα που ο λόγος δεν μπορεί. Έτσι είναι και στην σκηνή. Η κίνηση μπορεί να εκφράσει πράγματα ανεξήγητα, βαθύτερα, μπορεί να συνομιλήσει και να συνυπάρξει με τον ρόλο. Το ρίγος που νιώθει η ψυχή, γίνεται ο παλμός που διαπερνά το σώμα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου όνειρα; Να είμαι υγιής και ήρεμη, να είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι γύρω μου, να είναι καλύτερος ο κόσμος και να κάνω θέατρο!!!
|