Ιουλία Σιάμου

Η τέχνη δεν έχει σωστό και λάθος

Η Ιουλία Σιάμου αποφοίτησε με άριστα από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Θεμέλιο». Σπούδασε Κλασσικό χορό στη Σχολή της Μαρί Αγγελοπούλου και τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο. Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις «Dominatrix»  σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση με την Ομάδα Πρόταση, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου, σκηνοθεσία Σπύρου Κολιαβασίλη με το Θέατρο  Περίακτοι, «Ο Προφήτης», σκηνοθεσία Διονύση Σιδηροκαστρίτη, με την Ομάδα 8, «Ήσαλοκ», σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ζαχαρέα, με το Αντιθέατρο, «Πατέρας» του Στρινμπέργκ σκηνοθεσία Σπύρου Κολιαβασίλη, με το Θέατρο Περίακτοι, «Ο Μικρός Ήρωας» του Στέλλιου Ανεμοδουρά, σκηνοθεσία Δημήτρη Πιατά, «Προικοθύρας επί Θύρας» του Γιώργου Χατζηδάκη, σκηνοθεσία Νίκου Βασταρδή, «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Νίκου Βασταρδή, «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, σκηνοθεσία Ζωζώ Ζάρπα, «Αντιγόνη» κι «Ιφιγένεια εν Ταύροις» σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα. Σκηνοθέτησε τα έργα «Κερένια Κούκλα» του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «… στη Σοφίτα» του Ντανίλο Κις, Soul, «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια», μουσική παράσταση με τον Νότη  Μαυρουδή, «Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γιώργου Βιζυηνού, «Θαυμαστή Μπαλωματού» του Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Παραλογές (Δημοτικά ποιήματα), στο Θέατρο Περίακτοι. Από το 2000 διδάσκει στη Δραματική Σχολή «Θεμέλιο». Το  2007 ίδρυσε την Ομάδα 8. Συνειδητή, εργατική και ταλαντούχα η Ιουλία παλεύει με τις αντιξοότητες στον θεατρικό χώρο, προσπαθώντας να δημιουργήσει υπό όρους ποιότητας πέρα από οικονομικές δυσκολίες. Έχει δραστηριοποιηθεί επίσης και στον χώρο της σκηνοθεσίας και ελπίζει στο μέλλον να συνεχίσει να συνεργάζεται με ανθρώπους που αναζητούν νέες ιδέες στην τέχνη που αγαπούν. Για την ώρα σας περιμένει σε μια μυστική γκαρσονιέρα στο κέντρο της πόλης, όπου εμφανίζεται στην παράσταση «Dominatrix» στην οποία υποδύεται μια γυναίκα που επιχειρεί να ανιχνεύσει τα όρια στον έρωτα, στο πάθος και στην αγάπη.

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;

Όταν τελείωσα την Ανώτατη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Θεμέλιο» είχα την τύχη να συναντήσω τον σκηνοθέτη Μίνω Βολονάκη. Ένα ολόκληρο καλοκαίρι άκουγα και αποτύπωνα τις σκέψεις του και τις αναλύσεις του για την αρχαία τραγωδία «Μήδεια» του Ευριπίδη. Κάναμε πρόβες για να παρουσιαστεί σε κάποιο θέατρο στο Παλέρμο της Σικελίας. Η παράσταση δε δόθηκε ποτέ. Αυτή όμως την εμπειρία την κρατάω στο μυαλό μου σαν το πρώτο μου βήμα στο σανίδι ως ηθοποιός.

Μίλησέ μας για την φετινή σου δουλειά.

Παίζω στην παράσταση «Dominatrix» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Φοινίτση. Παρουσιάζεται σ’ ένα μυστικό χώρο, σε μια «γκαρσονιέρα» στο κέντρο της Αθήνας. Είναι ένα έργο που μιλάει για την πάλη των δύο φύλων, τη δύναμη της εξουσίας  μέσα από το παιχνίδι ρόλων.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Γιατί ήθελα να το γνωρίσω, να το ανακαλύψω. Δε θα έλεγα ότι από μικρή ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός. Το θέατρο το αγάπησα σιγά-σιγά ανακαλύπτοντας τη γοητεία της δημιουργίας.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Σε προσωπικό επίπεδο θα σου απαντήσω ότι η έμπνευση ή ιδέα για μια παράσταση μπορεί να με προβληματίσει, γιατί δεν έρχονται κατά παραγγελία. Γενικά όμως πιστεύω ότι τα προβλήματα ανάγονται σε πρακτικό επίπεδο, γιατί για να παρουσιάσεις μια ολοκληρωμένη δουλειά χρειάζονται χρήματα που τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Το όνειρο μου, η προσδοκία μου είναι να μπορώ να έχω τη δυνατότητα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που αγαπούν το θέατρο και τις νέες ιδέες.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Ο δάσκαλός μου Νίκος Βασταρδής μου έχει εμφυσήσει την αγάπη του για την υποκριτική τέχνη και την όσο πιο διεισδυτική ανάλυση χαρακτήρων και έργων. Ο Μίνως Βολονάκης με τον θεατρικό του θησαυρό γνώσεων  με ενέπνευσε να διαβάσω πολύ περισσότερο για να προκαλέσω τη φαντασία μου ν’ ανοίξει και να καταλάβω ότι τη χρειαζόμαστε .

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα, θα έλεγα, πως είναι ελλιπής. Γίνονται προσπάθειες αλλά πιστεύω πως είναι μεμονωμένες και αυτό δε φτάνει. Θετικό βήμα  είναι ότι το θέατρο μπήκε ως κύριο μάθημα στα δημοτικά σχολεία, σε πειραματικό στάδιο βέβαια.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Η εμπειρία και η ιδέα αποτελούν πολλές φορές τα κριτήρια για την επιλογή  του κάθε συνεργάτη.

Ποιο θεωρείς το δυνατό σου σημείο;

Ερώτηση παγίδα! Δεν υπάρχουν δυνατά σημεία! Κάθε φορά αντιμετωπίζω τους ρόλους μου σαν να είναι η πρώτη φορά που θα παίξω. Μηδενίζω το κοντέρ και οδηγώ το όχημα μου προς το ρόλο ελπίζοντας κάθε φορά ότι τα εργαλεία που διαθέτω θα με βοηθήσουν να τον ερμηνεύσω. 

Πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα του βιοπορισμού μέσα από το επάγγελμα που διάλεξες;

Υπάρχει δυσκολία και πολλές φορές μεγάλη δυσκολία. Από τη μία όμως όταν αναγκάζεσαι να δουλέψεις σε έναν άλλο τομέα για να επιβιώσεις χάνεις σε ένα μεγάλο βαθμό την επαφή σου με το θέατρο γιατί η αλήθεια είναι ότι θέλει να του αφιερωθείς και από την άλλη όταν η τέχνη γίνεται επάγγελμα χάνεται η μαγεία του, γιατί αναγκάζεται πολλές φορές να  κάνεις δουλειές  με κριτήριο την οικονομική σου ασφάλεια.

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι;

Το χρειάζομαι για να συνεχίσω να δημιουργώ. Το χρειάζομαι γιατί με κρατάει σε εγρήγορση. Αν με χρειάζεται; Δεν έχω ιδέα ακόμα. Δεν ξέρω αν αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη.

Περιέγραψε μου με δυο λόγια το προφίλ ενός σωστού σκηνοθέτη.

Εγώ θα έλεγα ενός δημιουργικού σκηνοθέτη. Πιστεύω ότι ο σκηνοθέτης είναι σαν τον μαέστρο.  Καλείται να αναδείξει το έργο.  Να έχει την ικανότητα να μπαίνει βαθιά, να νιώθει και ν’ αρπάζει όλες τις λεπτές αποχρώσεις του μουσικού κομματιού και με ευαισθησία να μπορεί να τις φωτίζει για το κοινό. Να μην αφήνει ούτε μια νότα να του ξεφύγει χωρίς να της δώσει ολόκληρη την αξία της. Με την μπαγκέτα του να βγάλει μέσα από τα όργανα  και μέσα από την ψυχή των μουσικών του ό, τι δυνατόν μπορούν να δώσουν.

Τι είναι σωστό για σένα στη σκηνή και τι λάθος;

Δεν πιστεύω ότι αυτές οι δύο λέξεις «λάθος» και «σωστό» ανήκουν στη γλώσσα του θεάτρου. Η τέχνη δεν έχει σωστό και λάθος.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Οι θεατρικές ομάδες έχουν βρει έναν τρόπο, έναν δρόμο να δουλεύουν, να πειραματίζονται, να δημιουργούν κόντρα σε μια εποχή δύσκολη, ισοπεδωτική. Μπορεί πολλές φορές να χάνεται ο στόχος αλλά μου αρέσει αυτή η αντίστιξη.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Έχω ξεκινήσει πρόβες σε ένα καινούργιο έργο το «20 χρόνια μετά» του Γιώργου Καραθάνου. Ένα έργο που καθρεφτίζει την κοινωνικοοικονομική κατάρρευση της εποχής. Είκοσι  χρόνια μετά οι ήρωες του έργου  συνειδητοποιούν με ποιους τρόπους  η κοινωνία έχει επηρεάσει τις επιλογές τους.

Πες μας την γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»

Είναι ωραίο να μπορείς να έχεις τη δυνατότητα να ενημερώνεσαι για ό, τι συμβαίνει στο χώρο του θεάτρου. Και το Επί Σκηνής το καταφέρνει αυτό.