Γιώργος Νούσης

Τα όνειρά μου δεν αφορούν κανέναν

Ο Γιώργος Νούσης σπουδάζει στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη σχολή εφαρμοσμένων μαθηματικών και φυσικών επιστημών. Αποφοίτησε το 2009 από τη δραματική σχολή «Δήλος» της Δήμητρας Χατούπη. Συμμετείχε στις παραστάσεις: «Ο αφανισμός της Μήλος» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κονταξή, «Ιζαντόρα – When she danced» σε σκηνοθεσία Razvan Mazilu, «Βασιλιάς Ληρ» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και σε παιδικές παραστάσεις της Ιρίνα Μπόικο. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία «lubire elena», σκηνοθεσία Geo Saizescu (παραγωγή Ελλάδας – Ρουμανίας) και σε ταινίες μικρού μήκους.

Φέτος τον βρίσκουμε στο θέατρο Ροές στην παράσταση «Λεόντιος και Λένα» του Γκέοργκ Μπύχνερ που σκηνοθετεί η Χλόη Μάντζαρη. Ετοιμόλογος και με χιούμορ ο νεαρός ηθοποιός που ανέβηκε στο σανίδι από περιέργεια, έχει πολλά να μάθει ακόμα (και κυρίως διπλωματία) αλλά πιθανώς και πολλά να μας μάθει (στον μαθηματικό τουλάχιστον τομέα). Του ευχόμαστε κάθε επιτυχία και τον ευχαριστούμε που μας κάνει την τιμή να θεωρεί καλό το ότι υπάρχουμε...

Λίγα λόγια για την παράσταση στην οποία παίζεις

Στο έργο «Λεόντειος και Λένα», ο Μπύχνερ έχει συμπυκνώσει την ιστορία του δυτικού κόσμου από την αναγέννηση μέχρι σήμερα σε ένα «παραμύθι» που η ανάγνωσή του διαρκεί 75 λεπτά περίπου. Στην παράσταση στο θέατρο Ροές, έγινε και γίνεται μια προσπάθεια να αποδοθούν και να επικοινωνηθούν κάποια από τα θέματα του έργου.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Από περιέργεια.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Έλλειψη θεατρικής παιδείας. Επιβίωση. Το γεγονός ότι η λογική του θεάματος και του «κουλτουρέ εμπορικού» επικρατούν όλο και περισσότερο σε ανθρώπους του χώρου. Το θέατρο τείνει να επικρατήσει στην αθηναϊκή κοινωνία ως κουλτουρέ γκαλά, κι όχι σαν παιδευτικό-ψυχαγωγικό μέσο μιας «εν δυνάμει» ενεργής κοινωνίας.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Δεν ξέρω αν έχω, κι αν έχω, αυτή τη στιγμή δεν αφορούν κανέναν.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Ούτε αυτό αφορά κανέναν.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Όταν αποφοίτησα από τη δραματική σχολή, δεν ένιωθα ότι είχα μάθει κάτι συγκεκριμένο, ένιωθα ότι είχα μάθει απλά να μαθαίνω. Στην Ελλάδα δεν είμαστε κληρονόμοι κανενός συστήματος ή τεχνικής για να το πάμε παρακάτω ή να το απορρίψουμε. Αν κάνουμε έναν παραλληλισμό με τα μαθηματικά είναι σαν να προσπαθεί ο καθένας να βρει εξαρχής μια δικιά του απόδειξη στο πυθαγόρειο θεώρημα, επειδή πολύ απλά κανείς δεν του την έδωσε σαν δεδομένο για να πάει παρακάτω. Με λίγα λόγια είμαστε κολλημένοι σε φαύλο κύκλο μετάφρασης. Το θέατρο, όπως κάθε τομέας εργασίας, έχει ανάγκη για να λειτουργήσει, από μια συγκεκριμένη ορολογία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Με εξαίρεση πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους που είτε έφεραν από το εξωτερικό κάποιες τεχνικές, είτε αφιέρωσαν «πραγματικό χρόνο» για να καλύψουν τα κενά της εκπαίδευσής τους στην ελληνική θεατρική πραγματικότητα, οι υπόλοιποι προσπαθούν να δώσουν τη σκυτάλη απλά και μόνο εμπειρικά. Η εμπειρία, αν δε συστηματοποιηθεί, δεν μεταφέρεται και σε καμία περίπτωση, δεν γίνεται κληρονομιά για τις επόμενες γενιές.

Όσο για τους πολιτιστικούς θεσμούς, αφού με ρωτάς γενικά, νιώθω ότι δυστυχώς, αυτοί που υπάρχουν, λειτουργούν επί τω πλείστον σαν αυτοσκοπός κι όχι σαν μέσο «εύνοιας» της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Προσπαθώ, όσο μου επιτρέπει η ανάγκη της επιβίωσης, να τις επιλέγω με βάση τη συνάντηση που γίνεται κάθε φορά με τον άνθρωπο που μου τις προτείνει.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Γνώση και αποδοχή της γελοιότητας του.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες

Δεν ξέρω, μάλλον είναι πολύ καλό που υπάρχουν κάποιες.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Δεν έχω.

Ποια η γνώμη σου για το διαδικτυακό περιοδικό «Επί Σκηνής»;

Είναι καλό που υπάρχει.