Πάρης Θωμόπουλος

Θέλω να μπορώ να ζω από το θέατρο, απ’ αυτό που αγαπώ!

Ο Πάρης αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης-Κάρολος Κουν και από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει κάνει σπουδές στο κλασσικό πιάνο και στο κλαρινέτο κι έχει αποκτήσει πτυχίο αρμονίας.

Με το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε στις παραστάσεις «Σήμα Κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη σε σκηνοθεσία Άγγελου Αντωνόπουλου, «Αλαντίν» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγαΐτη, «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου και «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ» του Σταύρου Τσιώλη σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη.

Στο Επί Σκηνής, ο νεαρός ηθοποιός μιλάει για τη σχέση του με τη μουσική και τα θεατρικά του όνειρα. Έχει συνεργαστεί άλλωστε σε μουσικές παραστάσεις με το Νίκο Κυπουργό, τη Στέλλα Κυπραίου, τον Λουδοβίκο των Ανωγείων και το Βασίλη Λέκκα.

Τη φετινή χρονιά, πρωταγωνιστεί σε δύο παιδικές παραστάσεις. Του ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Λίγα λόγια για την παράσταση στην οποία παίζεις;

Έχω την τύχη να συμμετέχω σε δύο παραστάσεις. Την 1η Οκτωβρίου ξεκινάμε στον Πολυχώρο Πολιτισμού «Διέλευσης» την παιδική παράσταση «Ο Παντελής και το δαχτυλίδι». Πρόκειται για έναν μπερδεμένο έφηβο, τον Παντελή, ο οποίος πασχίζει να βρει το λάθος και το σωστό της ζωής. Σκοντάφτει, ξανασηκώνεται και μέσα από την επαφή του με χαρακτήρες- σύμβολα βρίσκει τη δική του αλήθεια. Για περιορισμένες παραστάσεις θα συμμετάσχω επίσης στην παράσταση «Πινόκιο, η αλήθεια κάτω από τη μύτη μας» που βασίζεται στο γνωστό και πολυαγαπημένο παραμύθι. Τα έσοδα της παράστασης θα διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Καταρχήν, δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα σπουδάσω ηθοποιός. Η ιδέα μου ήρθε στα 23-24, όταν ξεκίνησα να κάνω θέατρο σε μια ερασιτεχνική παράσταση για προσωπικούς λόγους, κυρίως για την αντιμετώπιση της έκθεσης στον κόσμο. Συμμετέχοντας εκεί, είδα κι ένιωσα συναισθήματα πρωτόγνωρα. Ήταν η πρώτη μου «σοβαρή» δουλειά, όπου αν και δούλευα πολλές ώρες σε πρόβες δεν κουραζόμουν ούτε ψυχικά ούτε σωματικά. Επίσης, αυτό που με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή είναι η δυνατότητα του ηθοποιού να «γίνεται» οποιοσδήποτε χωρίς να τον κρίνει κανείς. Τέλος, επειδή μεγάλωσα μέσα στη μουσική λόγω των γονιών μου, δεν συνειδητοποίησα ποτέ αν μου άρεσε η μουσική τόσο ώστε να αφοσιωθώ πλήρως σ’ αυτήν. Η ενασχόληση μου με τη μουσική δεν ήταν καθαρά δική μου επιλογή, μέχρι που έφτασα στο σημείο να αναρωτηθώ: μου αρέσει η μουσική αλήθεια; Η αλήθεια είναι πως μου αρέσει και την λατρεύω τη μουσική αλλά το θέατρο μου δίνει κάτι που μου έλειπε, κάτι μαγικό.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Ανεργία (δυστυχώς). Έλλειψη ποιότητας (όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ). Δεν υπάρχει αξιοκρατία. Πολλοί σκηνοθέτες δεν έχουν σαφή εικόνα του έργου που θέλουν να παρουσιάσουν, με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό του ηθοποιού.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Να εργάζομαι στο θέατρο, να ζω δηλαδή από αυτό που αγαπώ. Εύχομαι επίσης να σταθώ τυχερός αλλά και ικανός για να συμμετάσχω σε παραστάσεις με άποψη, φαντασία, διαφορετικότητα έτσι ώστε να μπορέσω να προσφέρω ένα κομμάτι του εαυτού μου και της «τέχνης» μου στο θεατρικό κοινό.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Δεν θα ήθελα να αναφερθώ ονομαστικά αλλά στην σύντομη θεατρική μου πορεία και στα 3 χρόνια σπουδών μου στο Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν», είχα την τύχη να συναντήσω ανθρώπους με έμπνευση, δημιουργικότητα και ταλέντο, οι οποίοι λειτούργησαν καταλυτικά στη διαμόρφωση της υποκριτικής μου τέχνης αλλά και της προσωπικότητάς μου.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Αρχικά πιστεύω ότι η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα, ενώ είναι πλήρης σε πολλούς τομείς της, είναι ελλιπής όσον αφορά στην διαχείριση και εκμετάλλευση του ψυχικού κόσμου του νέου ηθοποιού. Από την άλλη, η εσωτερική εξέλιξη κάθε δημιουργού είναι ζήτημα δικό του. Θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι δεν συμβαίνει τίποτα άξιο προσοχής στο θεατρικό χώρο της Ελλάδας. Συμβαίνουν πράγματα και είναι και πολύ ενδιαφέροντα! Θεατρικές ομάδες πειραματίζονται, θεατρικά φεστιβάλ πραγματοποιούνται, επιμορφωτικά σεμινάρια ξεπηδούν. Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά αρκούν την στιγμή που θέατρα κλείνουν, επιδοτήσεις μειώνονται κι η ανεργία στους ηθοποιούς αγγίζει υψηλά επίπεδα. Όμως, ακόμα κι αν φτάσουμε χαμηλά, στην Τέχνη σίγουρα κάτι αναδύει.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Το πρώτο πράγμα που κοιτώ σε μια πρόταση συνεργασίας είναι το ίδιο το έργο. Επιθυμώ να «μιλά» στην ψυχή μου. Να μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σ’ αυτό, να μπορώ κάτι να προσφέρω στο κοινό μέσω αυτού. Από κει και πέρα βασικό κριτήριο στην επιλογή συνεργασίας, είναι οι συντελεστές της παράστασης κι η επικοινωνία που μπορώ να αναπτύξω μαζί τους.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Πάθος, ταλέντο, εκπαίδευση ταλέντου, σεβασμός, ήθος, υπομονή, επιμονή και πολύ ωραία εμφάνιση! (Χα! Χα! αστειεύομαι).

Την έχεις την ωραία εμφάνιση! Πες μου τώρα, τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Αυτό που με γοητεύει στη φύση των ομάδων είναι ο συνδυασμός της ουσιαστικά δημιουργικής δουλειάς με το παιχνίδι. Τι πιο όμορφο και εποικοδομητικό από το να διαλέγεις ο ίδιος τους συνεργάτες σου, να χαράζεις μαζί τους μια νέα πορεία, να δημιουργείς τη «δική» σας τέχνη και να μην έχεις τα χρήματα ως αυτοσκοπό!

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Να μπορέσω να σταθώ οικονομικά στα πόδια μου, ώστε να αποκτήσω τον δικό μου προσωπικό χώρο.

Ποια η γνώμη σου για το διαδικτυακό περιοδικό «Επί Σκηνής»;

Το «Επί Σκηνής» είναι αυτό ακριβώς που αναφέρεται στον συμπληρωματικό τίτλο: το θέατρο στο διαδίκτυο! Νέοι ηθοποιοί, φεστιβάλ, κριτικές παραστάσεων, ακροάσεις, ενδιαφέροντα forum, όλα τα απαραίτητα για την ενημέρωση του θεατή κι όλα τα ενδιαφέροντα για κάθε δημιουργό! Τέλος, βρίσκω πολύ σημαντική την ευκαιρία που δίνεται σε νέους καλλιτέχνες να εκφράσουν τις απόψεις τους για το θέατρο.