Μάκης Παπαδημητρίου

Καλός σκηνοθέτης είναι εκείνος που μπορεί να ξεχωρίσει δυο γαιδάρων άχυρα…

Ο Μάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και κατάγεται από το Ανθηρό Καρδίτσας.

Αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, φοιτητής -επί πτυχίω... ακόμα-  του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστήμιου Αθηνών,  τιμήθηκε με το βραβείο Χορν το 2008.

Συμμετείχε σε παραστάσεις του θεάτρου του Νέου Κόσμου, του Εθνικού και άλλες.  Εμείς τον έχουμε απολαύσει στον «Υπολοχαγό του Ινισμορ» του Μακ Ντόνα σε σκηνοθεσία  Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, στον «Ρομπέρτο Τσούκο» του Κολτές  σε σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου,  στον «Εφιάλτη της Ευτυχίας» της Γιουστίνε ντελ Κόρτε σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά, στο «Cock» του Μάικ Μπάρτλετ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου και φέτος στον «Συγγραφέα» του Τιμ Κράουτς σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη και των ηθοποιών της παράστασης και πάλι στο θέατρο του Νέου Κόσμου που είναι το αγαπημένο του.

Επίσης έχει συμμετάσχει σε δύο τηλεοπτικές σειρές καθώς και σε πέντε κινηματογραφικές ταινίες μεγάλου μήκους κι ακόμα σε κάποιες μικρού μήκους.

Αν και είναι περισσότερο γνωστός για τις επιτυχίες του στο σανίδι εντυπωσίασε ως το ένα από τα δύο κλεφτρόνια στις «Ώρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου,  έκανε μικρά αλλά δυναμικά περάσματα από τις «Παρέες» του Σωτήρη Γκορίτσα και το «Η γυναίκα είναι σκληρός άνθρωπος» του Αντώνη Καφετζόπουλου, ενώ στο «Χάρισμα» της Χριστίνας Ιωακειμίδου μαζί με την Βάσω Καβαλιεράτου έδωσαν ένα υποκριτικό ρεσιτάλ.  Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει πιλότος. Κρίμα που δεν έγινε. Θα είχε πλάκα. Οδηγεί μια Yamaha XTX 660... προς το παρόν. Έχει έναν γιο δύο ετών.

Στο «Επί Σκηνής» απάντησε με χιούμορ και αισιοδοξία δείχνοντας πως αγαπά με πάθος τη δουλειά του.

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο;

Η πρώτη μου παράσταση ήταν στις «Δοκιμές» του Αμόρε στο έργο «Οι μέρες πριν έρθεις» του Ανδρέα Φλουράκη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου. Μετά έπαιξα στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Καλαμάτας στο «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα, έπειτα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, στον «Υπολοχαγό του Ίνισμορ» του  Μάρτιν ΜακΝτόνα σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου,  μετά πήγα φαντάρος, μετά πάλι στο Νέο Κόσμο, έπειτα στο Εθνικό, μετά πάλι στο Νέο Κόσμο κτλ...

Μίλησέ μας για την φετινή σου δουλειά. 

Στο site σας υπάρχει μια εκτενής παρουσίαση-κριτική της παράστασής μας οπότε παραπέμπω τους αναγνώστες σας εκεί (μη φανεί ότι ευλογάμε τα γένια μας... αστειεύομαι φυσικά) Αυτό που έχω να πω πάντως είναι ότι πρόκειται για μια ξεχωριστή θεατρική εμπειρία.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο; 

Δεν υπήρχε κάποιος συγκεκριμένος λόγος. Ήταν λίγο σαν... το ένα να έφερνε το άλλο. Σπούδαζα Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και όταν ήμουν δευτεροετής, πήγαινα στη σχολή με μια φίλη μου, τη Δήμητρα, που σπούδαζε στη Φιλοσοφική και παράλληλα συμμετείχε σε μια θεατρική ομάδα στο Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού. Μου πρότεινε λοιπόν να πάω σε κάποια πρόβα τους, πήγα, στην αρχή δεν μου άρεσε καθόλου, μετά όμως ξαναπήγα, και μου άρεσε περισσότερο, και την επόμενη πιο πολύ και μετά πήγαινα μόνο εκεί και καθόλου στο Φυσικό. Έδωσα εξετάσεις για δραματική σχολή, δεν πέρασα, πέρασαν δυο τρία χρόνια που ασχολήθηκα με εντελώς άλλα πράγματα – ξαναγύρισα και στο Φυσικό για ένα διάστημα – και μετά ξαναέδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Εθνικό.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο; 

Η ανεργία. Μόνο αυτό θεωρώ πραγματικό πρόβλημα (και όχι μόνο στο θεατρικό χώρο). Όλα τα άλλα προβλήματα τα βρίσκω δευτερεύοντα. 

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Δεν έχω τέτοιου είδους όνειρα, με την έννοια ότι δεν ονειρεύομαι να παίξω κάποιον συγκεκριμένο «αγαπημένο μου» ρόλο. Θέλω πάντως να μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που συνεννοούμαι, που τους γουστάρω και με γουστάρουν. Δεν μπορώ το «πάμε να κάνουμε τέχνη» από διάφορους διανοούμενους που σου πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες ενώ στην ουσία δεν έχουν τίποτα να πουν ή να μοιραστούν και κοιτάνε την παρτούλα τους!. Αυτά είναι τρίχες. 

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν; 

Δύσκολη ερώτηση. Δεν ξέρω. Πραγματικά δεν ξέρω. Πολλοί μάλλον. Ή πολύ λίγοι... Μου αρέσει πολύ το σινεμά, αν αυτό απαντά κατά ένα μέρος στην ερώτηση.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;  

Νομίζω ότι στόχος μιας σχολής πρέπει να είναι να  «βοηθήσει» έναν μαθητή να ανακαλύψει τον εαυτό του μέσα από έναν ρόλο και όχι να τον κρύψει πίσω από μια διδασκαλία-σκηνοθεσία  αυτού του ρόλου. Δεν ξέρω αν αυτό διδάσκεται... δεν ξέρω αν θα πρέπει να διδάσκεται καν...

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στην Ελλάδα; 

Οι θεσμοί για να λειτουργήσουν  - πολιτιστικοί ή όχι  - πέρα από το ρομαντισμό την όρεξη και το όραμα  χρειάζονται και πολιτική βούληση, χρήματα και οργάνωση. Θέλω να βλέπω τα πράγματα με αισιοδοξία  - ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες που ζούμε – ...αλλιώς μαύρο φίδι που μας έφαγε (ίσως τελικά να είμαι απαισιόδοξος...). 

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου; 

Χωρίς άγχος... Κυριολεκτικά. Εννοώ ότι δεν μπορώ να πηγαίνω σε μια δουλειά και να αγχώνομαι για το παραμικρό.

Ποιο θεωρείς το δυνατό σου σημείο; 

Δεν έχω δυνατό σημείο. (Κι αν είχα θα ήταν το μυστικό μου!). 

Πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα του βιοπορισμού μέσα από το επάγγελμα που διάλεξες; 

Οι μισθοί στο θέατρο είναι αστείοι και για λίγο διάστημα. Αλλά  αν δεν έκανα τηλεόραση -τώρα που έχω οικογένεια- δεν θα τα έβγαζα πέρα. Θα έκανα κι άλλη δουλειά. (Αν και τώρα πια... το ότι κάνεις τηλεόραση δεν σημαίνει και καμιά εξασφάλιση εδώ που τα λέμε).

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι; 

Νομίζω ότι αυτή είναι μια ερώτηση που απαντά στον εαυτό της. Σίγουρα όμως...  ουδείς αναντικατάστατος.  

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού; 

Η ικανότητά του να ακούει τους πάντες με προσοχή και μετά να κάνει αυτό που πραγματικά θέλει.

Περιέγραψε μου με δυο λόγια το προφίλ ενός καλού σκηνοθέτη. 

Να μπορεί να ξεχωρίσει δύο γαϊδάρων άχυρα. Τίποτε άλλο. 

Τι είναι σωστό για σένα στη σκηνή και τι λάθος; 

Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Αυτό που τώρα είναι ή φαίνεται να είναι λάθος μπορεί κάτω από άλλες συνθήκες να είναι σωστό.  

Εκτός κι αν εννοείς «αντισυναδελφικό» που είναι άλλη κουβέντα...

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες; 

Από μια θεατρική ομάδα – ερασιτεχνική  - ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο. Υπάρχει ένας ρομαντισμός στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Μου έχει λείψει αυτό.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια; 

Θα συμμετέχω σε μια ταινία που θα γυριστεί κοντά στο Πάσχα και θα είμαι σε μια σειρά στην τηλεόραση. Θα κάνω και μια μικρού μήκους.

Πες μας την γνώμη σου για το «Επί Σκηνής» 

Έχει χαρακτήρα και πολύ υλικό. Και είναι πολύ ενημερωμένο. Καλή συνέχεια.